Arkadaşlar depresyona girince yatak altına girip Nutella yiyiyip depresyondan kurtulamazsınız küçük bir bilgilendirmeydi iyi günler

psikolojik desteğin maddiyata bağlı olması koca bir neslin sorunlarını çözememesiyle sonuçlanıyor. teşekkürler Türkiye

Videoyu izledikten sonra “Annesiyle babası da izlemez mi bu videoyu, dedikleri sorun olmaz mı ?” diye düşündüm. Sonra doğruları söyleyemeyip bastırılmaya ne kadar alıştığımızı farkettim...

Depresyondaki bir insanın hissettiklerini daha önce depresyon geçirmemiş birinin anlayabileceğini hiç sanmıyorum. Kesinlikle her çöküş depresyon değil. Ben depresyona 15 yaşında girmiştim ve bu 2 sene sürdü, bittikten sonra da yoklamaya devam etti. Baya şanssız bir çocuktum maalesef. Babam annemi hep döverdi, aldatırdı. Eve içip gelirdi. O içince annem kardeşlerimle beni odamıza gönderdiğinden bizi salonda göremezdi, göremeyince de sinirlenir kapımızı yumruklardı çıkın diye. Nikahlı da değillerdi annemle, imam nikahı vardı sadece. Benden 4 yaş küçük bir kız kardeşim, 5 yaş küçük de bir erkek kardeşim var. Küçükken onlarla en çok ben ilgilenmek zorunda kaldım. Eh, eğer birine bakmak gibi bir sorumluluğunız varsa isteseniz de istemeseniz de büyüyorsunuz. Bir gün annem, ben ve kardeşlerim evden kaçtık. Anneannem annemin doğumunda vefat ettiğinden dedem tek başına yaşıyordu. Onun yanına gitik. Neyse ki dedem çok iyi huylu bir adamdır da annemi reddetmedi. Korkunç günler geride kaldı derken tabii ki babam denen herif peşimizi bırakmadı. 1 sene kadar uğraştık herhalde, sonra dedemi de alıp başka bir şehirin bir köyüne taşındık. Gel zaman git zaman 15 yaşıma yaklaştım. Dedem de iyice yaşlanmıştı, pek iş yapamadığından annem dedeme bakardı. Ben de her zamanki gibi kardeşlerime bakardım. Hayalim hep tiyatrocu olmaktı. Tiyatro metinleri okur kardeşlerimle kendi kendimize oynardık. Genel olarak zamanımı anneme yardım ederek, ders çalışarak ve rol yaparak geçirirdim. Kardeşlerimle oturur örgü örer, resim yapardık. Şöyle düşününce keyifliydi. Sonra 15 yaşıma geldim, dedem vefat etti, annem hastalandı ve benim depresyon dönemim başladı. Zifiri karanlık bir ormanda benden başka bir nefes sesi, hiçbir şey görmeden ağaçlara çarpa çarpa kaçıyorum fakat bir kaçış yolu bulamıyorum gibiydi. Önce tiyatroyla ilgilenmeyi bıraktım, sonra kardeşlerimle ilgilenmeyi. Mecburiyetten bir süre programlanmış bir robot gibi ev işlerine yardım ettim. Yavaş yavaş azaltarak sorumluluklarımı bıraktım. Okulu ihmal ettiğim oldu, notlarım düştü. Kilo verdim, yediklerimi kusmaya başladım. Halisünasyon dahi görüyordum. İntihar fikri çok geçti kafamdan. Köyde yaşadığımız için dağlık, yüksek yerlere sık çıkmaya başladım. Eğer öyle bir yerden atlar da ölürsem ayağım kaydı düştü sanarlar ve kendilerini suçlamazlar diye düşündüm. Daha az duş almaya başladım. Daha az hareket etmeye başladım. Hiçbir şey yapmadığımdan tüm gün oturur kitap okurdum, oturup sadece duvarı izlemeye başladım. Öyle büyük hüzün, sıkıntı vardı ki içimde, kalbimin yerinde boşluk hissediyordum. Birine de söyleyemedim. Kime söyleyeceksin ki, 10 yaşındaki kardeşine mi, hasta ve onca şey çekmiş annene mi. Neyse daha uzatmayayım. Bir şekilde kendi kendime aştım bu durumu. Şimdi ne yaptığımı sorarsanız, İstanbul'a gittim ve tiyatrocu oldum. Annem vefat etti. Erkek kardeşim öğretmen ve kız kardeşim de mühendis oldu. Babam öldü mü, ne yapıyor bilmiyorum. Yaşadığım şeyleri hiç yaşamamış olmak isterdim ama yaşadıklarım beni şimdiki ben yaptı. Bir daha böyle bir şey yaşamak istemiyorum. Babam ile yaşamayı depresyonda olmaya tercih ederdim. Lütfen depresyondaki tanıdıklarınıza bu bizden uzaklaştı diyip alınganlık yapmak yerine yardım edin. Bu kadar uzun şeyi okuyan olur mu bilmem ama, bu da benim hikayem. :)

iki dakikalık üzüntüleri depresyon diye adlandırılıp her dengesizliğe bipolar dendiği için gerçekten bu tarz hastalıklara sahip insanlar kendilerini ifade etmekten çekinir hale geldi.

Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım “Oğuz Atay , Tutunamayanlar”

"İnsan bazen sevilmekten çok anlaşılmayı ister" ~George Orwell-1984~

Ebeveynlerin açtığı yaraları kimse kapatamıyo ne yazık ki, savaşmaktan yoruldum.

Hiç kimse tuvbanın bu videosunu izlemeden anne baba olmamalı diye düşünmeye başladım. Çünkü bir annenin veya babanın 2 sn de gelişigüzel yaptığı bir hareketin o çocuğu o an ve gelecekte ne kadar etkilediğini çok net bir şekilde gösteriyo tuvba. O çocuk diyip hiç umursamadan yaptığımız davranışlar o çocuğun büyüyebileceğini unutularak yapılan davranışlar o insanın bütün hayatını etkiliyo. Lütfen karşınızdaki bir çocukta olsa ona karşı düzgün davranışlarda bulunun...

“Çocukken anne babasıyla yakınlaşmaya çalıştığında incinen çocuklar kimseye yakın olmamalıyım kararı alır ve tüm hayatı kimseyle gerçekten bir yakınlık kuramadan tüketir gider.” hits diff

"Ben babamdan öğrendim nasıl baba olunmayacağını"

bir gün psikiyatriye giderim ve "hiçbir hastalığın yok. sadece üzülmüşsün bu yaşlarda normal" derler diye çok korkuyorum. iki yıldır böyleyim ve bunun bir hastalık olmadığını öğrenmek beni yok eder. çünkü bu daha iyisi olamazsın demek. sonuçta bozuk olmayan bir şeyi tamir edemezsin.

Disslike atanlar depresyon ayağına yorgan altına girip nutella yiyenler herhalde

uzun zamandır cidden terapiye gitmeyi çok isteyip bunu aileye söyleyememek.. çünkü biliyorum ki söylesem bile: "ne yaşıyorsun sen sanki, deli misin" gibi cevaplar alacağımdan çok eminim

Evlenmeden önce insanlara psikolojik destek verilmeli ve insanlar kendi yüklerinden kurtulduktan sonra ebeveyn olmalı

Anneme..anne ben iyi değilim içimde bir şey var atamıyorum delircem beni psikoloğa götür diyerek ağladığımda annem kolu bacağı kopan insanlar var sen niye kötü olasın dedi. Resmen depresyonda olduğumu kabullenmek istemedim benim her şeyim var mutlu olmam gerekiyor diye..etrafımdaki herkes bana bir şeyler olduğunu anladı ama annem anlamadı. en kısa zamanda kendi ayaklarımın üstünde durmaya başladığımda bir daha yoklamaması için gidicem. Ve bu vidyo için çok teşekkür ederim tuğba hem kendini açtın hem de ben çok bilinçlendim bu konuda 💖💖

en kötüsü de benim bir sürü psikolojik rahatsızlığımın olması, onlarla mücadele etmem annemin babamın bunları asla görmemesi benim teselliyi yazmakta , ağlamakta ,şarkılarda aramam asla iyileşememem ve benim ders notlarıma göre değer görmem... ve tuvba seni o kadar iyi anlıyorum ki o ölecekmiş hissi,nefes darlığı,ne yapacağını bilememek...

depresyon hakkında hiçbir bilgisi olmayan insanların bu kadar acımasızca yargılaması çok üzücü. seni seviyorum tuvba 🤍

17 yaşındayım. Sınava erkenden hazırlanmaya başladım. Ailem sınav senesi aşırı tuhaf bir moda giriyor. Dershanede bir konuyu gördüysem onu o an anlamam bekleniyordu.Bir ara ders çalışıyordum saat 4 sıraları çok yoruldum kalbim böyle o kadar hızlı atıyordu ki sakinleşmek için yatağıma girdiğimde birden kalbimin atmadığını hissettim ayağa kalktım yemin ederim bedenim uzanıyordu çığlık attım annem duymadı bir daha çığlık attım yine aradan 2 3 dakika sonrasında annem geldi ve bana sadece 1 kez bağırdığımı söyledi. Gözlerim kıpkırmızıydı. Ölüm korkum zaten vardı bu olaydan sonra daha da çok arttı. Annem asla inanmadı uyuduğumu söylemişti ama uyanıktım hiç bu konunun üstüne gitmediler iyi miyim değil miyim sormadılar. Ailemin baskısı, bir şeyde iyiysem onu beğenmeyip daha da çok istemeleri daha bir çok şey. psikolojik desteğe ihtiyacım var bunu en son lgs zamanı istemiştim annemler psikoloğa anlattığım her şeyi çıkışta bana sorarlardı anlatamadığım için bir de onun için azar yerdim. Dolayısıyla psikoloğa asla kendimi anlatamadım. Bu videoda anlatmak istediğim her şeyi gördüm. Ama buraya bunu bırakmak istiyorum. İntihar düşüncelerim beynimin içinde çoğalıyor, ama ölüm korkum engelliyor.

'neden çirkim hissediyorum' adlı videon gibi bu da. çok garip hissetiriyor ve her seferinde ağlatıyor. o videon hep elimin altında ve sürekli izliyorum bu da böyle olucak sanırım

Kendini konuşmaya zorladığını,gözlerinden akmaması için tuttuğun yaşları fark ettiğimde buğazımda bi yumru oluştu... tavsiye verebilecek biri değilim ama seni sevdiğimizi unutma tuvbik

terapiye gitmek istediğimi aileme söylediğimde sanki ne sorunun var, ailen yanında, istediğin her şey elinde, inancı olan birisi terapiye ihtiyaç duymaz diye cevap almış birisi olarak ve benzer bi aileden gelmiş olduğumuzu düşünerek seni şimdiki haline gelebilmiş olduğun için tebrik ediyorum tuğba.. en zoru ailenden gördüğün şeylerin aslında öyle olmaması gerektiğini fark ettiğin an ve ne yapacağını kime anlatacağını bilemeyip sadece kendini suçlamaya ve sorgulamaya başladığın o ruh halinden kurtulma çabası. bu videoyu izleyince kendimi sana bin kat daha yakın hissettim. umarım en kısa zamanda benzer hisseden herkes kendi yolunu bulur ve sorunlarını çözer. seni çok seviyorum sen çok güçlüsün.

17:55 "Bir canavar tarafından kovalanıyormuş gibi hissediyorum." Videoyu özetliyor bence bu cümle. 20 yaşına gelmeme rağmen her gün kafamın içinde duran o canavar ; Babamın ve annemin beni yetiştirirken yaptığı hatalardan oluşuyor. Nolur evlenirken gerçekten iyi bir anne - baba olup olamayacağınızı güzel düşünün.

Bi şey farkettim sonra. "Yeter artık içine atmaktan vazgeç iyi değilsin ve iyiymiş gibi yapmak zorunda değilsin" dedim.

"Herhangi bi başarımda asla sırtım sıvazlanmdığı için kendimi değersiz ve yetersiz hissediyordum"

"kimseyle konuşamıyor, derdimi anlatamıyordum. çünkü ne olduğunu anlamıyordum"

Sude alkış'ın depresyon story'sinden sonra buraya gelmek... Minik tuvba o küçük kalbiyle neleri atlattı bunu mu atlatamayacak :')

Artık dayanamayacak haldeyken psikoloğa gidelim dediğimde bana destek olan ilkokul mezunu bir annem, tüm depresyon sürecimde bana nasılsın diye bile sormayan, psikoloğum çağırdığında bana üniversiteden yeni çıkmış biri mi akıl verecek diyen üniversite mezunu bir babam var.

"En dip çok tehlikeli istediğinde çıkmayı bırak yukarı bile bakamıyosun. " diyince Sude Alkış'ın depresyondaki kişilere "çıkmaya çalışma dibine kadar yaşa" tavsiyesi ve istediğimde depresyona girip çıkıyorum diye kendini savunması geldi aklıma. Gerçekten fikirsiz ve empati yapmayı bilmeyen insanlar bu konuda görüş belirtmesin.

"anlaşılmaya çok ihtiyacım var" biz seni anlıyoruz tubikciğim. seviyoruz da her zaman da yanındayız sakınn unutmaaaaa

bu videoyu mart 2021'den beri açıp açıp başlatamıyordum. yine kötü bir dönemden geçtiğim bu süreçte, dayanacak gücüm yok diye zarıl zarıl ağladığım bugün bu videoyu açma cesaretini gösterdim. dakikalardır ağlıyor ve yastığıma sarılıyorum. yaşadığın süreçleri ve hissettiğin şeyleri bunca insana karşı kalkıp söyleyebildiğin için seninle gurur duyuyorum. iyi ki varsın.

6:49 aklıma sude alkışın (geçmişte arkadaşın olan kişi hemde bu) depresyondayım ne yapmalıyım gibi bir soru üzerine, depresyonu dibine kadar yaşa dediği geldi aklıma. Cahillik...

3 senedir depresyonla uğraşıyorum,2 senedir psikoloğa gidiyordum ama bu sene ara verdim(ihtiyacım var o ayrı konu hjrfkldşs) atak geldiğinde ya da çok dolduğumu hissettiğimde defterime ağlayarak bir şeyler yazıyorum, yazdığım şeyden çok korkuyorum ve okumadan geçiyorum,bir iki ay sonra cesaret edip okuduğumda da hep dağılıyorum zaten. kendimin bile okumasına izin vermediğim şeyler bunlar.Geçen Twitter'da depresyonla ilgili birkaç tweetini gördüm ve vay be dedim,bu video da aynı şekilde;deftere yazdığım şeylerle senin yazdıkların o kadar benzer ki,hatta bazen aynı cümleleri kullanmışız.ben yazdıklarımı bile kolayca okuyamazken senin kendi içini, dürüstçe hem kendine hem de tüm dünyaya açman çok cesurca Tuvba, depresyon ve bu gibi mental hastalıkları olduğu gibi konuşan,romantize etmeyen,küçümsemeyen birisinin youtube'da bunları dile getirmesi çok güzel bir şey,umarım en yakın zamanda atlatırsın,atlatırız.Bütün güzellikler senin olsun

bunu spotify a podcast olarak atarsan gerçekten çok dinlenir

Sadece 14 yaşındaydım anksiyete ve panik atak krizleri yaşarken bir de yanında atakları daha da siddetlendiren hipertiroidiye sahiptim. Artan nabız,nefes alamama, bayılmakla bayılmamak arasında gidip gelme. 1 sene boyunca acillerden doktorlardan çıkamadım. Onca doktora gittim biri bile demedi psikolojik diye. En sonunda endokrinoloji doktorum dedi. Ama tabii işlerin psikolojik olduğu anlaşılınca bakışlar davranışlar değişti. Panik atak geçirirken annem babam bana bağırır, bilerek yapıyormusum gibi bakışlar atarlardi.oysa sadece nefes alamıyorum derdim,elim ayağım titrer,gözlerim dolardı. Bizim evde ağlamakta yasaktır. Mesela sınavdan düşük alacağım diye ağla okuldan alırım tehditi gelir,oraya gitmek istiyorum ya da istemiyorum de seni bir daha hiçbir yere goturmeyeceğim tehditi gelir. Böyle büyüdük biz. O yüzden bunda da tehdit gecikmedi annem neden bu halde olduğumu bile bile kendi sağlığıyla tehdit etti beni. Senin yüzünden dedi. O gün sevgiye güvene olan inancımı yitirdim. Yetmedi arkamdan konuştular hastalığımla ilgili yetmedi en ufak tartışmada hastalığımı one sürüp şeytan çarpmış seni bile dedi. Ben o tehditten sonra büyüdüm. Çocukluğumu,gençliğimi o gün orada bıraktım. Çünkü büyümek zorundaydım. Tek başımaydım ve her gün bir kaç defa şiddetli panik atak geciriyordum. Ölmek istedim. Ama bir insanın hayat hikayesi bana ilham oldu. Ölmekten vazgeçtim. Mücadele ettim. Araştırdım okudum. Bu küçük yaşta öyle tek başına doktorlara gitmek imkansız hele bir de küçük bir ilçede daha da imkansız. EFT yönetmini öğrendim ve uygulamaya başladım 2 sene sonra kendimi iyileştirmeyi başardım. Ve bunun yanında dünyanın en iyi yalancısı oldum onca lafa tehdite yanıma gelip iyi misin artık hastalanmıyorsun değil mi dedilerinde atak geçirirken bile kendimi sıkıp iyiyim demeyi başardım. İçimde sadece annemi affedemememin acısı var. Ben söylediklerinden sonra önce kendimi suçladım insan hasta olduğu için kendini mi suçlar ben suçladım. Kendimden nefret ettim. Oysa anksiyetenin temelinde anlaşılmak yatiyormus geçen bir psikolog seminerinde anlattı. Bende anlaşılmak istemistim. Ama bizim aile olumsuz duygulara travmalara saygı duymaz küçümser,akittigin gözyaşları hep aşağılanır. Oysa ben atak geçirirken bana sarılıp geçecek deselerdi her şey daha basit olurdu.annem hala aynı hayatımda onemsedigim en hassas olan noktalarımı ufacık tartışmalar çıkarıp sırf canımı yakmak istermişcesine tehditler savuruyor. Yapamazsın,basaramazsin,gidemezsin... Eskiden susardim artık susmuyorum. Beni paramparça etti, ilk zamanlar kirginligin yoğunluğu vardı üzerimde artık alışmışlığın nasır tutmuşlugun gücü var. Her şeye rağmen çok seviyorum ve affetmek istiyorum ama her affetmeyi istediğimde yeni bir canımı yakamaya çalışma çabası içine girdiğini görünce yapamıyorum. Nasıl çıkacağım bir affedememe durumundan bilmiyorum.

Psikoloğum beni Transaksiyonel Analiz kuramıyla tanıştırdığında ben de senin gibi çok heyecanlanmıştım. Bu sefer de aileme karşı inanılmaz bir öfkeyle dolduğumu fark ettim. Her şey onların yüzünden olmuş gibi davranmaya başladım. (Çoğunlukla böyleydi gerçi de...) Sonra Mark Wolynn'in Seninle Başlamadı kitabını okudum. Bu sefer yine senin gibi düşünmeye başladım: Evet, benim travmalarımın sebebi ailemdi ama onlar da kendi ailelerinden benzer travmaları genetik olarak devraldı ve bu böyle yıllar sürdü. Anksiyetemin doruklarda olduğu dönemler evden dışarı adım dahi atamıyordum çünkü dışarısı benim için tehlike demekti. Ölebilirdim, kaçırılabilirdim, buz dolu bir küvette uyanabilirdim daha da kötüsü tüm bunlar ailemin de başına gelebilirdi. Eve misafir bile kabul ettirmediğim, okula dahi gidemediğim korkunç zamanlar yaşadım. Bahsettiğim kitabı okuduğumda şunu fark ettim: Aile büyüklerim göçmendi ve inanılmaz kötü şeyler yaşamıştı. Onlar için "yeni bir yer" kavramı eşittir "tehlike" demekti, aynen benim hissettiğim gibi. Küçük çaplı bir aydınlanma yaşadım. Bu kadar eski travmaların bile genetiğimize kodlanmış olması beni çok çaresiz hissettirdi. Şu an hala psikolojik tedaviye devam etmeye ihtiyacım var ama edemiyorum. Buraya bunları yazdım çünkü yaşadıklarını birebir hissettim. Belki o 12-13 yaşında depresyon, anksiyete tanısı konan küçük kız çocuğu bugün başkalarına yardımcı olabilir. O zaman bana kimse yardımcı olmuyordu, kimse anlamıyordu en başta da ailem. Bugün 24 yaşına geldim ve hala o kaçtığın canavar benim de peşimde. Psikolojik hastalıklar kendinizi havalı göstereceğiniz bir şey değil, sizi içten içe bitiren korkunç bir şeydir. Lütfen benzer duygulara sahipseniz yardım alın...

Sadece 6 dakika dayanabildim ağlamadan bu videoyu izlemeye. O kadar benzer o kadar tanıdık şeyler yaşıyorum ki seninle bunlarla yüzleşmek beni her seferinde çok zorluyor. Geçtiğimiz perşembe günü başladım ben de terapiye, çok zordu ve bir süre daha zor devam edecek gibi. Bu yorumu buraya daha sonra dönüp de izlediğimde görebilmek için atıyorum. seni seviyorum tuvba

"tüm iç organlarımı boşaltmışlar yıkayıp tekrar koymuşlar gibi" ne kadar güzel anlatmış içini

geçirdiğim krizlerden, ataklardan ve depresyondan kimsenin haberi yok. karantinadan önce düzenli olarak terapi görüyordum ki, anne ve babam bile bunları bilmiyor. bipolarım ve sorsanız bunu bile bilmiyorlar. onların tek ilgilendikleri notlarım ve eğer, istedikleri buysa yüksek notlar alacağım. artık cidden onların yaşadığım şeyleri bilmesi bile umrumda değil. sadece bu şehirden taşınmak ve biraz rahatlamak istiyorum.

psikoloğa gidince ailemin yarattığı bazı duyguları hisleri anlatamıyorum sanki ailem oldukları için onların yanlışlarını anlatamazmışım gibi ama belki de en çok etkileyen onların davranışlarıydı ailem hakkında bi şey söylesem ihanet etmişim gibi olur diye düşünüyorum bazen ve sonunda çözülmez bi düğüm gibi oluyor her şey

Aynı böyle bir durumum olduğumu aileme söylediğimde "ne yaşadınki sen, neyini eksik ettik senin ,senin yerinde olmak isteyen bir sürü insan var " gibi tepkiler alıp odamdan hiç çıkmayan bütün zamanımı kitaplar filmlerle geçiren yeme bozukluğum olduğu için 3 ayda 8 kilo vermiş olan ben bu videoyu beğendi 🥲👍

Sosyal medyadaki kişiler, insanların hayatlarında neler yaşadığını bilmeden çok acımasız ve yargılayıcı yorumlar yapabiliyorlar. Gerçekten çok yazık. Bir insanın yaşadığı şeyleri yaşamadan o insanı kimse yargılayamaz.

gözlerim dolu dolu izledim tüm videoyu. 7 yaşında izlediğim bir çizgi film yüzünden temizlik takıntım başladı ve ne ailem ne de ben bilgisizliğimiz yüzünden psikoloğa danıştık. Yeterli bilgiye sahip olduğumu düşündüğümde de tek başıma üstesinden gelebilecek kadar güçlü olduğumu düşündüm. O kadar pişmanım ki. 17 yaşında OKB her şeyimi ele geçirdi. Üst üste krizler geçiriyordum, yatağımdan çıkmak istemiyordum, yalnız kalmak istiyordum ve kimse beni anlamıyordu. Psikolağa gitmem lazım dediğimde babam kapı koluna dokunmak bu kadar zor olmamalı dedi ve o beni o kadar kırdı ki. O an nasıl hissettiğimi asla anlatamam. Korkunçtu. Odama gidip ağlamaktan başka bir şey yapamadım. Herkese çöp muamelesi yapıyordum ve bu çevremdekilerden daha çok beni rahatsız ediyordu. Kendimi korkunç bir insan gibi hissediyordum, vicdan azabı çekiyordum. Annem üç buçuk ay önce psikologdan randevu aldı ve birlikte gittik. Hayatımın en kötü anlarından biriydi. OKB tanısı koymuştu ve ilaç kullanmam gerektiğini söyleyip beni psikiyatriye yönlendirmişti. İlaçlardan korkuyordum ama psikiyatristim bana o güveni vermişti. Kat ettiğim onca yolu Selectra’ya bağlamak istemiyorum ama ben bu yolu kat ederken, o basamakları tırmanırken Selectra bana çok yardımcı oldu. Yeniden psikolog görüşmelerine başladığımda daha çarpıcı bir şey öğrendim. Ben sadece OKB hastası değildim. Beynim takıntılara ve anksiyetelere çok yatkındı. Geçmişte yaşadığım sosyal anksiyetem de bunun yüzündendi kilo takıntım da. Bu tahmin ettiğimden daha çok sarstı beni, hiçbir zaman tamamen sağlıklı olamayacağımı bilmek gerçekten üzmüştü. Bundan on yıl sonra her şeyi geride bıraktığımı düşündüğüm anda bile yakama yapışabilir. Bunu öğrendiğimde her şeyin başında olduğumdan sanırım kötü hissetmiştim ama şu an o kadar da korkutucu gelmiyor. Omzumda 10 yılın yükleri varken bile onca basamağı çıktıysam ilerde de başarabilirim. Hayatımın en iyi döneminde olduğumu söyleyemem ama en azından OKB’min en iyi döneminde olduğunu söyleyebilirim. En son ne zaman bu kadar rahattım hatırlamıyorum bile. Hiçbir şey için geç değil ve kimse hastalığını yenemeyecek kadar güçsüz de değil. Hastalığınızın kişiliğiniz olduğunu lütfen düşünmeyin.🧡

yemin ederim kalbim o kadar kırık ki

'Test çözmek yerine kitap okuyor diye kitapları yırtılan o kız çocuğu,bir gun annesinin mandoliniyle hic bilmediği halde bir şeyler çalmaya çalışıp eğlenirken,mandolini elinden alınıp kırılan o kız çocuğu bir şeyleri bırakamıyor.' Ebeveynlere okutulması gereken bir söz

Tüylerim diken diken izliyorum. Çünkü bu bana benziyor. Anlaşılamayacağımdan eminken biri gelmiş beni bana anlatıyor resmen. Teşekkürler tuvba.

20 yaşındayım. Yaşadığım bu hissin gelip geçici, sadece eve tıkıldığımız bu dönemden mi kaynaklı yoksabaşka bir sebebi mi var bilmiyorum. Bazı günler kendimi neşeli hissediyorum. Aileme karşı ayrı bir sevgi dolu oluyorum. Bazı günlerse hiç bir şey yapmak istemiyorum. Kardeşim en küçük hakereti beni rahatsız eder oluyor. Geceleri yorganı başıma çekip saaterce ağlamak istiyorum. O günlerde mutsuz olduğumu aileme belli etmek istemiyorum ama onu da başaramıyorum. Aynı senin anlattığın gibi ailem özellikle ders konusunda ailemi memnun edemediğim için kendimden nefret ediyorum. Ama onların benim minicik bir başarımı bile tebrik etmemelerinden dolayı böyleyim belki de. Eskiden elimden kitap düşmezdi şimdi bir kitaba başlayamıyorum bile. O istek bir türlü gelmiyor. İzlediğim dizilerden filmlerden keyif aldığımı hissetmiyorum. Çok alakasız bir anda bile kardeşimin bana söylediği bir aşağılayıcı söze ailemin gülüp geçmesi kalbimi kırıyor. Ama benim söylediğim her söz uyarı alıyor. Bazen acaba ben olmasam ailem daha mı mutlu olurdu diyorum. Ama aslında kendime zarar verecek cesarete sahip felan değilim. Seneye üniversitede son senem ve ya o sene mezun olamazsam diye endişelenmeye başladım bile. Mezun olsam bile bir iş bulamaz, bulsam bile beceremezmiş gibi hissediyorum. Tüm bu hissettiğim yetersizlik duygusunu uzun süredir hissediyorum ve sürekli peşimdeymiş gibi hissediyorum. Sanki elimi neye atsam, neyi denemeye kalksam bir halt yapamayacakmış gibiyim. Aileme bir kaç kere ben psikoloğa gitmek istiyorum dedim. Ama beni geçiştirdiler. Ama kardeşimin dikkat bozukluğu söz konusu olunca hemen götürdüler onu. Sanırım en büyük problemim ailemin beni kardeşimden ayırdığını hissetmem. O hep istediklerini düşünmeden dile getirir ama ben ailemi ve maddiyatı felan da düşünür istediğim bir şey varsa bile dile getiremem. Bir çikolata ya da bir kazak hiç fark etmez. Ama benim hatam beğendiğim şeyi inceleyip "aa bu güzelmiş" felan diyip o şeyi yerine koyarak ailemin beni fark etmesini istemek. Onların "istiyosan al" frlan demesi için bir beklenti içinde olmak ama bu genelde olmuyor. Ben de yaşadığım hayal kırıklığı ile onlara gülümsemeye devam ediyorum ama en küçük, saçma, gereksiz bir ayrıntı bir kafama takılıp aklıma geldikçe kalbimi kırıyor. Bu küçük kardeşlerin genel bir özelliği mi bilmiyorum ama çok saçma anlarda bana laf sokuyor. Mesela geçen gün çöpü atacaktım kardeşim elimdeki çöpü görüp "kendine laik olanı almışsın" diyip güldü. Ağzımı açıp laf söyleyemedim. Ama kalbim kırıldı çünkü bunu demesi için hiç bir sebep yoktu bile. Üstünden haftalar geçti ama göründüğü gibi lafı aklımda yer edinmiş resmen. Hâlâ hatırladıkça kendimi kötü hissediyorum. Çünkü o lafı ha edecek hiç bir şey yapmamıştım bile

2 gün önce bu videoyu yayınlandığında ilk birkaç dakikasını izledikten sonra devamını izlemeye cesaret edemeyerek kapattım. Bugün zorlayarak izledim kendimi, iyi ki izlemişim. Ağlayarak zor da olsa izledim. O kadar benzer şeyler yaşıyorum ki. Dinlerken çok zorlandım, kendimi sorguladım, kendime kızdım, ağladım, ağladım, ağladım. Beni anlamamalarına kızdım, kendimi anlatamamama kızdım, halının altına süpürdüğüm problemlerim yüzünden çığ gibi büyüyen sorunlarımdan utandım. Psikolojik destek almanın bu ülkede lüks olmasına sinirlenip daha çok ağladım. Hep param olmadığı için erteledim, cesaretim olmadığı için erteledim, beni anlamazlar terapistim bile benim şımarık olduğumu düşünür diye erteledim, abartıyorumdur diye erteledim. Bunları da niye yazıyorum bilmiyorum. Ama en azından benimle aynı şeyleri yaşayan insanların da benzer süreçleri geçirdikten sonra bir başarıya ulaştığını görmek benim de bir şeylere umutla sarılmama yardımcı olur belki, kim bilir.

“there’s someone in my head but it’s not me” pink floyd- brain damage

youtubeun en dürüst düzgün insanı olabilirsin 🥺 seviliyorsun tuvba 💘

“Ama içimde bir kız çocuğu bunu yeneceksin diyor” bana da diyor ve ona tutunuyorum.

Şu sıralar çok kötü hissediyorum aslında şu sıralar değil yıllardır böyle hissediyorum sadece istediği zaman geliyor istediği zaman gidiyor bir anda geliyor ve nefes alamıyorum duvarlar üstüme geliyor en ufak rüzgarda üşüyen ben dışarda fırtına varken kar yağıyorken yanıyorum nefes alamıyorum anlaşılmıyorum ve hep her şey benden bekleniliyor hevesim yok hayalim yok daha on yediyim yorgunum korkuyorum susmuyor beynim konuşurken bile kendim olamıyorum artık. Kendi kendime konuşurken bile korkuyorum susuyorum cümlelerimi tamamlayamıyorum. Rehberlik hocama söylediğimde yaşadığım şeyleri psikayatrist şart dedi içindeki şeyler yıllardır oluyor sana da yazık dedi aileme söylüyorum beni çok sevmelerine rağmen hasta gibi düşünüyorlar. Ne yaptık da olmadı diye ama sorun onlarda burda şurda değil, bende. Susmuyor beynim nefes alamıyorum zorlanıyorum ve yaşayamıyorum. Ben gerçekten yaşayamıyorum. Nefes almak yaşamak demek değil gerçekten. Bir ses hep içimde ben hep kendimi toparlamaya çalışıyorum ve kimseye bir şey belli etmemeye mükemmel çocuk imajında ilerlerken yoruluyorum. Sana noldu diyorlar değiştin diyorlar anlayış göstermiyorsun artık diyorlar konu bu değil. Benim boğazımda bir düğüm var ve çözülmüyor tek başına. Köpek alalım geçer dediler bi heves yaptım sonra annem temizliğidir bimnemnesidir diye almadı. E geçmedi işte bak yine geldi. Gidiyor evet ama geldiğinde de benim canım çok yanıyor. Psikoloğa gerek yok diyorlar ama hep youtubeda psikologları izliyorum, senin psikolojiyle ilgili videolarını izliyorum Tuvbik, ama olmuyor. Konuşmaya ihtiyacım var. Hem de çok Anneme videonu izlettim. Rehberlik hocam bana psikolog lazım kendi başına halledemiyorsun yıllardır dese de annem sen hasta değilsin diyordu. Hastalık olmadığını, onların sevgisiyle alakası olmadığını anlatamıyordum. Bir şeyleri eksik yaptıkları için değil ben kendimi eksikleştirdiğimi anlatamıyordum. Bu videodan sonra tamam dedi, madem halledemiyorsun kendin, psikoloğa götürücem seni. Teşekkür ederim Tuvbik🌼❤️ teşekkür ederim..

Bir Psikolojik Danışman olarak söylemek isterim ki videonla, depresyonu anlatmanla, transaksiyonel analizi hayatında kullanmanla , kendi hayatına karşı farkındalık kazanmanla cok mutlu oldum. Guzel günler eminim ki sana cok yakın.

16 yaşındayım şuan. seni sanki kendimi dinlermişçesine çok, çok iyi anladığımı fark ettim... videonun ortasına varmadan gözlerim doldu. kendimde birkaç şeyi fark ettim. ne hissettiğimi şuan ifade edemiyorum ama bu video için teşekkür etmek istiyorum sana. keşke içimde beni yiyip bitiren şeyler artık orayı terk etse

Sürekli yorgun stresli ve üzgün hissediyorum , hicbir şey yapasım gelmiyor ve hiçbir yaptığımdanda keyif alamıyorum , içimde hiçbir his kalmamış gibi içim sanki bomboş tek hissettiğim acı ve üzüntü sebebini de bilmiyorum , kimseyle konuşmak istemiyorum ama yalnız kalmakta istemiyorum , annem biraz insan içine çık diye kızıyor bana ama insanlardan rahatsız oluyorum rahatsız olmak istemiyorum ama elimde değil , sık sık gizlice ağlıyorum bazenleri gözlerim şişene kadar ağlıyorum böyle olmak istemiyorum diye isyanlar ediyorum sonra bir anda ruh halim değişiyor hiçbir şey olmamış gibi davranıyorum , babama anlatmak istiyorum ama babam benimle konuşmuyor, anneme bu hissettiklerimin birazını anlattım geçer dedi ama bu sey günden güne beni ele geçiriyor sanki , hep böyle kalacakmış gibi umutsuz hissediyorum ilgi istediğim için numara yaptığımı sanmasın diye arkadaşımla daha fazla bu konuyu konuşamıyorum psikolojik destek almayı düşünüyorum ama bunu aileme söylesem ergensin daha ilerde geçer diyecekler kesin , ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum ama böyle olmak istemiyorum

tuvba seni keşfettiğim ilk beri kendimi sana çok yakın hissediyodum, defalarca ağladım videolarını izlerken. seni anlıyorum dedim hep içimden. şimdi daha iyi anladım benzer şartlarda benzer ailelerde yetişmişiz. daha iyisini bilselerdi daha iyisini yaparlardı demekten başka çare yok

bundan 2 yıl önce yani 10. sınıftayken sadece bir arkadaşım vardı. (sınıf beni dışlamıyordu ve herkesle anlaşıyordum ama kimseyle bir yakınlık kuramıyordum.) sonra internetten arkadaş edinmeye başladım. benim yaşlarımda, aynı müziği dinlediğimiz, aynı yemeklerden hoşlandığımız, görüşlerimizin benzer olduğu kız arkadaşlar. 8. sınıfta okuldan birinciliklr mezun oldum ve 9. sınıftayken de ilk 5teydim ama telefonla onlarla konuşurken o kadar eğleniyor ve o kadar mutlu oluyordum ki zaman akıp gidiyordu. bir süre sonra bu bir bağımlılığa dönüştü ve derslerimde düşüşler yaşanmaya başladı. diyabetim ve insülin kullanıyorum. ilacımı aksatmaya, kullanmamaya başladım. bir süre sonra internetteki arkadaşlarımla da konuşmamaya, sadece video editi vs. yapmaya da başladım. banyoya girmeyi reddetmiştim çünkü bunlarla zaman kaybedemezdim. iletişim becerilerim biraz olsun artmıştı ama hem ruh hem de beden sağlığım iyice bozulmaya başlamıştı. sanırım bir kere panik atak geçirdim. nefes alamıyordum, öleceğim sanmıştım. teyzemin evindeydim ve teyzem taklidimi yaparak bana gülmüştü. insülin hayati önem taşıyan bir ilaç. ölmekten ne kadar korksam da yaşamdan vazgeçmiştim sanırım. bunlar yaşandıktan yaklaşık 5 ay sonra bir akşam annemler misafirlikteyken kusmaya başladım ve ben o sabah rahatsızlanacağımı rüyamda görmüştüm. ne kadar garip değil mi? hastalığımın başlarında (diyabet) inanılmaz disiplinli, çalışkan, düzenli, hayat dolu ve güçlü bir insandım. nereden bilebilirdim ki kustuğum o gün aslında komaya girmişim. annemleri aradım, geldiler, hastaneye gittik, doktor komaya girdiğimi söyledi. kustuğum için midemi üşüttüğümü sanıyorlardı annem ve babam. ben birçok şeyin farkındaydım oysaki. o gün vücudumun nasıl olduğunu size şöyle anlatabilirim: vücudunuzdan kemiklerim çıkartıldığını ve ayakta kalmak zorunda olduğunuzu düşünün, duramazsınız. taksi beklerken babam "kızım üşütmüşsün, kaldırıma oturma." diyordu ama ben ayakta bile duramıyordum. bu kadar şey yaşayınca o güne geri dönmek istemedim. hayatımın en kötü günüydü. şimdi ödüm patlıyor midem bulanınca. neden mi? aynı şeyleri yaşamaktan o kadar çok korkuyorum ki... hastanede yatarken kimseyi görmek istemedim, psikolojik tedaviyi reddettim çünkü hiçbir sorun olmadığını ve sadece şımarıklıklarım yüzünden orada olduğumu düşünüyordum. o akşam babamdan yüzlerce kez özür diledim. 2 yıl sonra yani bugün yeniden eskisi kadar olmasa da düzenli ve başarılı, sağlıklı birisiyim. arkadaş edinmeye başladım ve şimdi asla kopmayacağım bir arkadaş grubum var. ailemle aram iyi. iletişim becerilerimi geliştirdim, olgunlaştım, önyargılarımı kırdım, sosyal medyayı doğru kullanmaya başladım. geriye dönüp baktığımda ortaokulda düzgün bir şekilde özgüvenimi ve iletişimimi arttıramadığım için bu lisede de devam etti ve iyice yalnızlaştım ve bu beni çok büyük bir girdabın içine sürükledi. şimdi düşünüyorum da o zamanlar birisi bana kızdığı veya dalga geçtiği için değil de öyle biri bile olmadığı için bu hale gelmişim. yalnızdım ve birilerine ihtiyacım vardı. annem ve babam hiçbir zaman sevgisini esirgemedi benden ama her zaman onların sevgisi beni doyurmadı sanırım ama şu an çok mutlu ve sağlıklıyım. yine zaman zaman şımarıklık yaptığımı düşünsem de yalnız olduğum için bunları yaşadığımın farkındayım. bu süreçte en çok kendimi sevmeyi ve hayattaki en önemli şeyin sağlık olduğunu öğrendim. birçok cümlenin içerisinde sanırım kelimesini kullandım çünkü psikolojik tedaviyi o zamanlarda reddetmiştim. korona surecini ve sınavımı atlattıktan sonra terapiye başlamayı düşünüyorum. okuldaki herkes arkadaşım oldu çünkü artık kendim gibi davranıyorum. sağlığım düzeldi çünkü kendimi seviyorum neyse içimi döktün biraz. umarım herkesin hayatı istediği gibi olur ve sağlığınız hep sizinle olur. benim gibi yapmayın ve lütfen bilgili birisine mutlaka danışın ve son olarak siz kendiniz gibi olduğunuzda sizi seven birileri oluyormuş ama önce siz kendinizi sevin.

o yırtılan kitaplar, kırılan mandolin anlatırken nasıl da gözlerin doldu. benim de doldu. aileler nasıl bir şeyin en doğrusu böyle böyledir diyip ona kötü körüne bağlanarak sürekli uygulamaya çalışıyor aklım almıyor. çok iyi insanlar da olsalar kendi evlatlarına düşmanından daha fazla zarar vermişler. eminim şimdi onlar da çok pişmandır böyle yaptıklarına. ama neye yarar, keşke biz ailemizden böyle gördük doğrusu budur demek yerine biraz kendilerini geliştirebilselermiş :(((

"Bu hayatta yapması en zor şey yaşamak, cesur olun ve yaşayın.."

Tuvba merhaba. Ne zaman kendimi aptal ve hissiz sorunun bile ne olduğunu bilmediğim halde mutsuz hissettiğimde hep buraya geliyorum. Kadife gibi sesin anlattıkların anlam veremediğim bir şekilde bana çok iyi geliyor. Lütfen dertleşme seanslarına devam et. Çok ihtiyacım var.

sude alkış : depresyonumu yaşayıp istediğimde çıkıyorum.........

yaklaşık 2 ay önce bi sebepten dolayı psikoloğa gittim ve iyileşeceğimi sanarken evdekiler yüzünden galiba durumum daha da kötüleşti... çünkü en ufak şeyde bile sen delisin senin psikolojik sorunalrın var gibi şeyler söylemeye başladılar ve bende gitmeyi bıraktım galiba en büyük hayalim başta ailem olmak üzere bütün sorunları olan kişilerin tedavi alması çünkü onalr yüzünden suçu olmayan kişilerin hayatları çöplüğe dönüyor.

Böylesine zor bir süreçte anlatması zor olan tüm şeyleri tüm şeffaflığınla anlatabilmene gıbta ve teşekkür ediyorum!! Teşekkür ediyorum bil ki ben de bir çok ampulün yanmasına vesile oldun İyiki varsın cankuş!

Günlük hayatımda inanılmaz mutlu biriyim, bu benim annemin "Ailevi sorunlar kimseye anlatılmaz" dediği için sahip olduğum yük. 3 kız arkadaşım var ve onlarla çok yakınım bazı zamanlar da onlara bile anlatmak istemiyorum. Ailemde olan kavgalar ve sıkıcı davranışları bir başkası tarafından ergenlik olarak görülebiliyor ancak bu durum çok farklı piskoloğa gitmek istemem bile onlar tarafından şımarıklık, saçmalık olarak görülecek. Sınav senem her şey çok yoğun. Eskiden evlenince mutlu mesut bir ailem olucak derdim ama artık onu bile söylemiyorum. İleri de sizin gibi sorun yaşayacağım ama elimden bir şey gelmiyor...

*kamu spotu* depresyon bir "estetik" değildir. *kamu spotu sona erdi*

“Eskiden insanı intihara ne yaklaştırır asla anlamazdım dedim şimdi anlayabiliyorum...”

Gerçekten çok iyi bir konuşma olmuş. Ağladım. Ve sen gerçekten güçlü bir insansın.

Çat! Bende de şu an bi ampul yandı. Çocukluk travmalarımı tanıyıp, kendimi kabul etmeye çalıştığım zamanlardan geçiyorum. Bahsettiğin transaksiyonel analiz kuramını hiç duymamıştım. kabaca düşündüğüm zaman bi anda bende de o ampul parladı az önce, videoyu durdurup yazmak istedim. 6 yıllık bir ilişkim var. bundan yaklaşık 4 sene önce hemen hemen çoğu yaz yaşadığım depresif bir yaz geçirdiğim zaman sevgilimi bayrak direği olarak tanımlamıştım kendim için. ben sanki bir bayrağım ve o da benim direğim gibi. o kadar dalgalı, ani duygu değişimleri yaşıyordum ki sanki o olmasa uçup gidecek, kaybolacakmışım gibi geliyordu. 2 dakika önce sen buna yakın bir şeyi Ceyhun için söyleyince fark ettim, yetişkin kişiliği. Belki de o yüzden ona bu kadar güveniyorum, kendim karar vermeye korktuğum için benim yerime kararlarım için onun yol göstermesini istiyorum... Çok teşekkür ederim, 20 dakikalık bir zaman içerisinde belki de önümdeki yıllara farklı bakacağım bir şeyle tanıştım tam az önce. Neden böyleyim, neden baş edemiyorum, neden sürekli kendimi kötü hissetmeye zorluyor gibi hissediyorum sorularımdaki nedenlere bi anahtar bulabildiğimi düşünüyorum. En azından kendimi tanımaya, analiz edebilmeme, izlememe yarayacak bir şey. Çok çok teşekkür ederim!

izlerken hüngür hüngür ağladım ama neden olduğuna bir anlam veremedim.

queen is back

Bu videoyu tam depresyonda olduğum zaman dinledim ve gerçekten durdurup ağlamaktan hepsini bitirmem 2 saatimi aldı. Diğer insanların özellikle en değer verdiğimiz ailemizin, aşık olduğumuz insanların psikolojimizi bu denli bozup bizi mahvetmesini kabul edemiyorum. Hayatım boyunca hep yalnızlık çektim tek çocuk olarak büyüdüm, ailem memur olduğu için sürekli şehir değiştirmekten uzun yıllar sürdü dediğim arkadaşlıklarım olmadı. Olanlar da artık lise sonu ve üniversitede olduğu için o masum bağları kuramadım. Yalnız olmak kadar kötü bir şey yokmuş hayatta onu anladım. Ve bu yalnızlık aslında herkesin bildiği üzere çirkin olmanıza ya da asosyal olmanıza vs. bağlı değil bence onu anladım çünkü çoğu insan tarafından beğenilen biri ve hatta sosyal sayılabilecek biri olsanız da yalnız olabiliyorsunuz. 2 3 senedir aslında ağır depresyonda (intihar derecesinde değil) olmama rağmen Tuvba'nın anlattığı gibi kişisel bakımı bile yapamamamı, aşırı yememi ve kontrolsüz iştahımı ( bazılarında tam tersi iştahsızlık olur) asla depresyona bağlamamıştım çünkü depresyondaki insanlar '' ahhaha depresyondayım hüü '' demiyor tam tersi kendinizi yetersiz,salak, mal, asosyal, çirkin, bağımlı hissediyorsunuz yani hep kendinizi suçluyorsunuz. Hatta en acısı depresyonunuza sebep olan şeyleri ve insanların hatasını kabul etmeyip '' ben zayıfım ondan böyle oluyor, insanlara eziyet ediyorum'' diyecek kadar kendinizden nefret edebiliyorsunuz. Moleküler biyoloji okuyorum ve azıcık psikolojiye ilgim başlaması sebebiye en sonunda psikoloğa devamlı gitmeye kadar verdim. İlk seansım 2 gün sonra ve bu sefer kararlıyım sonunda sonsuz yalnızlık da olsa kendimden nefret etmeyip başarmam gerekenleri başarıp hayatıma devam edeceğim. Okuyan olur mu bilmiyorum ama hepiniz çok değerlisiniz asla unutmayın.

Benzer şeyler yaşayan birçok insana yalnız olmadığını hissettirecek, belki bir adım atmak için güç verecek bu sözleri söylediğin ve tüm içtenliğinle böyle platformlarda bizlere en derin düşüncelerini açtığın için teşekkür etmek istiyorum Tuğba. Herkesin istediği gibi yorum yapabildiği bir konumda olmana rağmen kendini, gerçek kendini dürüstçe göstermek ve başkalarına da ışık olmak adına bunları paylaştığın için çok cesursun. Birkaç gözyaşı döktüm ve bolca empati kurdum. Aynı zamanda her seferinde beni yiyip bitiren, korkutan, caydıran "psikoloğa her şeyi nasıl anlatacağım" benzeri düşüncelerime rağmen kendime değer verdiğim için, 19 yaşındaki Tuğba'nın yapamadığını, bugünkü Tuğba'nın tavsiyesiyle, ben kendi 19. yaşımda yapacağım. Umarım bıraktığın pozitif etkiyi açıklamak için yeterli olmuştur

İzlemeden direk yazıyorum Umarım bu süreçten en kısa zamanda tam anlamıyla kurtulursun tubik , yaşadığın çok zor bir şey maalesef bu coğrafyada depresyon şımarıklık olarak algılanıyor:(

birinin sizi anlamadığını görmek gerçekten çok can yakıcı. İnsanların "takma ya,boşver." demekten başka bildiği bir şey yok.bu tür şeyler şakaya gelmez.o kişinin neler hissettiğini bilemezsiniz... bir süre sonra kimse bizi anlamayınca susuyoruz,kendi kendimize halletmeye çalışıyoruz bir şeyleri... ve her şeyi elimize yüzümüze bulaştırıyoruz... bunun adı ilgi çekmek değil,bizim tek istediğimiz hayatımızın kalitesinin düşmemesi,bizi rahatsız eden ve tüm keyfimizi kaçıran bu rahatsızlıktan kurtulmak. depresyon, anksiyete gibi hastalıklar toplumun çoğunun sandığı gibi battaniyenin altında dizi izleyerek bir sürü çikolata yemek demek değil.inanın bana, o ataklar geldiğinde hissettiğiniz şeyler çok kötü ve zor oluyor... tuvba, yalnız değilsin.. hissettiğim şeyleri asla anlatamıyorum, ama senin bu videon duygularıma tercüman oldu.. ama biliyorum,neler yaşadığımızı kimse tam anlamıyla anlayamayacak ... olsun, iyileşeceğiz. bunun üstesinden geleceğiz. her şey çok güzel olacak. seni seviyorum...💕

Tuvba öncelikle şunu bilmelisin ; hayatımda senin kadar kendini iyi ifade eden bir insan görmedim . bu yönde bir kaygın olmasın en yakın zamanda iyileşmen dileğiyle ..

Tuğba umarım daha iyi hissettiğin günlere en yakın zamanda kavuşursun. Çok güzel anlatmışsın yaşadıklarını her cümlen içimde yankılandı. Bir psikoloji öğrencisi olarak şunları söyleyebilirim ruh sağlığının maddi durumla ilişkili olması, bir meslek yasamızın olmamasından kaynaklanan yeraltı psikologları ve en önemlisi toplum baskısı yüzünden içsel bunalımlarımızı bastırmak zorunda hissetmemiz çok can sıkıcı ne yazık ki... seni seviyorum

Tuvba, kesinlikle bir şeyler yazmalı ve bunları bizimle paylaşmalısın. Cümlelerini okumayı, hissettiklerini görmeyi çok isterim. İyi ki varsın!

ayna gibi hissettirmen... konuştuğun her videoda farklı bir benliğim karşıma geçmiş benimle konuşuyor gibi. günlerce, aylarca, yıllarca düşündüğüm, içinde kaybolduğum şeyleri bir anda karşıma çıkıp pat pat söylemen. hem üzmen beni, bunları yaşamak zorunda kaldığımız için. hem aydınlatman beni, yalnız olmadığımı hatırlatman... çok değerlisin benim için.

6:31 "Böyle hayal etmemiştim" ağlattın beni Tuvba. Seni çok iyi anlıyorum❤❤❤

O kadar güzel anlatmışsın ki. O kadar naif. Paylaştıkların çok değerli, umarım kısa sürede başa çıkabilirsin. 🙏🏻

Kendinizi bir fanusun içine konulmuş ve oradan hiç çıkamayacakmış gibi hissediyorsunuz. Bu yıllar sürüyor. En kötüsü de tamamıyla atlatmış olmuyorsunuz hiçbir zaman. Farkındalık seviyeniz yüksek olduğu için yaşıyorsunuz bu durumu. Aklın yetip gücün yetemediği her şey içinize dert oluyor. Babanızın annenize söylediği ufacık bir lafın ağırlığını taşıyabiliyorsunuz yıllarca içinizde. Herkes size şımarıklık diyor. Değil inanın değil.

keşke insanlar depresyonun çikolata yiyip, dizi izleyince geçecek bir şey olmadığını anlayabilse artık😭

Psikolojik sorunlar ile ilgili videolarda hep bir ciddiyet oluyor. Böyle olunca da, içinde bulunduğumuz durumdan daha da çok korkmaya başlıyoruz ve çaresiz hissediyoruz. Sana tüm kalbimle teşekkür ediyorum. Bu samimi ve çıkarsız videon için. İyi ki varsın ve iyi ki hayatımdasın 🤍🌹

Seni çok seviyorum ve ne kadar güçlü bir insan olduğunu biliyorum.Uzun zamandır takipçinim,sen bu aile döngüsünü kırdın.Dünyanın en iyi annesi olacaksın senin gibi birisinin çocuğu olduğu için ilerdeki çocuğun o kadar şanslı ki...Ne zaman üzülsem,ağlasam videolarını izler neşelenirim.. Belki ne hissettiğini anlayamam ama iyiki varsın❤

İzlerken tek yapabildiğim ağlamak oldu. Beni anlattın, keşke elimden tutan biri olsaydı diye ağladım. 1,5 sene boyunca çığlığımı biri duysun diye ağladım. Keşke yenmek isteyen tarafımı öldürmeseydim diye ağladım. Teşekkür ederim Tuvba, iyi geldin . Lütfen iyi ol ❤️ Seni çok seviyorum.

Şu an videonun ortasındayım, ancak soluklanıp yazmak istedim. Tuvba, yaklaşık 5 ay boyunca bu korkunç duruma benzer şeyler yaşadım, çocukken gittiğim psikolog, ve benim de dolabın içine saklanmam gibi anlattığın çoğu şey çok fazla tanıdıktı. Şu an garip bir şekilde mutlu oldum, yalnız değilim dedim. Bu normal bir şey dedim, insanın evrelerinden biri herhalde dedim... İyi ki varsın. Ben de yardım ile içinden çıktım, sen de başaracaksın, içindeki kız çocuğuna ben inandım. Lütfen bu videoyu silme... Seni seviyorum. 🤍☀️

videoyu izlerken ağladım. o kadar benzer şeyler yaşamışız ki her konuştuğunda sanki beni anlatıyormuşsun gibi hissettim. umarım ben de bir gün destek alabilecek konuma geldiğimde bu psikolojik sıkıntılarım tekrardan beni ele geçirmiş olmaz. yaşadıklarını bizimle paylaştığın için çok teşekkür ederim. dünyada beni anlayabilecek hassaslıkta insanların var olduğunu bile bilmek güvende hissettiriyor. teşekkür ederim tuğba

Tuğba... Öyle samimi, açıkça anlatmışsın ki her şeyi, ağlamamak elimde değildi. Depresyonla yüzleşip karşı koymak o kadar zor ki. Yaşamayı beceremediğimi düşünüyorum lise yıllarımdan beri. Yaşamak çok zor, hele ki bileklerinden sıkıca tutup, korkudan devamlı kaybolmana yol açan bir yaratıklar yaşıyorsan... Şu videoyu yapabilmen bile öyle cesur ki, çok takdir ediyorum seni. Biliyorum, o yaratığa pabuç bırakmayacaksın. Seni seviyorum ve kurduğun her cümleni anlıyorum, en derinlerimde hissediyorum. Teşekkürler 💐💐

çok samimi bir video ve verdiğin bilgiler kıymetli. biz şu konuda şanssızız: çocuklarını nasıl yetiştirilmesi gerektiğini bilmeyen ve kendi çocuklukları da anormal geçmiş mutsuz bireyler tarafından yetiştirildik. bundan dolayı bunun ceremesini çeken yine biz olduk. bir neslin depresyon, anksiyete bozukluğu tanısı alma veya bunları almasa bile mutsuz bir hayat yaşama sebebi doğrudan aileleri ve ailelerin onları sardığı, içine soktuğu dar çember. ama biz neyin nasıl olmaması gerektiğini gören bir nesiliz. bizim ebeveynliğimizde bizim çocuklarımız olduğunda onlar şanslı olacaklar çünkü daha bilinçli, daha akıllı ve neyin nasıl yapılmaması gerektiğini bilen, her anlamda koca bir buhran süreci geçirmiş nesil tarafıdan büyütülecekler. göremediğimiz her sevgiyi, her ihtiyacı onlara vereceğiz. biz arada sıkışmış şanssız bir nesiliz. son olarak; kendinizi çıkmazda, kötü hissediyor ve yaşantınızı bitirme düşüncelerindeyseniz asla yalnız değilsiniz. profosyonel destek almaktan çekinmeyin imkan varsa.. biz hepimiz iyilesecegiz! 🌸

"keske psikolojik saglik lüks olmasaydi.." seni seviyorum cok bu videoyu cektigin/cekebildigin icin teşekkürler, yalniz degilsin yalniz degiliz🤍

Tuvba seni çok seviyorum çok içten ve gerçekçisin 💚

Bugün babamla tartıştım. Üstüne bu video çıktı karşıma. Oturdum, güzelce ağladım, rahatladım, iyi geldi. Hislerini az da olsa anlayabiliyorum çünkü ben de depresyonla tek başına savaşmaya çalışıp yenik düşenlerdenim. Ölüm fikri beni pek korkutmuyordu, tam tersine intihar etmek çok mantıklı geliyordu. Zaten içine kapanık bir kişiliğe sahiptim ama depresyona girdikten sonra her şey daha da kötüye gitmeye başladı, ailemle dahi konuşmamaya başladım. Yemek yiyemez uyku uyuyamaz hale gelince annem artık bir şeylerin ters gittiğini anladı ve beni zorla psikoloğa götürdü. İlaç tedavisine başladım. Yaklaşık bir yıl geçti ve eskisine göre biraz daha iyi hissetmeye başladım ve ilaçları bırakma kararı verdim. Tabii ki de depresyon denilen şey tamamen bırakmıyor ama en azından şu an intihar etmeyi düşünmüyorum. Ne olursa olsun hayat yaşamaya değer. (:

Akıl + Mantık + Sağduyu = Ceyhun Kaan Karakaş

Ceyhun'un senin hep yanında olması ne kadar güzel hep sağlıklı ve mutlu olun ve senin o gözlerinin dolduğu her saniye ne kadar seni zorladığını gösteriyor aslında seni seviyoruzzzzz 🥺💜💜

Tuvba ablanın her videosu bi başyapıt ve bazen bana benzeyen birini bir tıklamayla dinleyebilmek çok güzel İyi ki varsın💚

En beğendiğim videon olabilir aşırı bilgilendirici olmuş aşırı👏🏻

İnan ki hiç depresyonun gerçek yüzünden bahsetmesen ya da depresyonu dibine kadar yaşa ya falan desen kimse böyle bir şey söylemezdi insanlar çok anlamsız depresyonu çikolata yemek ve acıklı aşk şarkıları dinlemek falan zannediyor

başarılı her insan çok zorlu dönemler geçirmiştir. lady gaga; 19 yaşında defalarca tecavüze uğramış, okuldaki arkadaşları tarafından büyük zorbalıklar görmüş, 20 yaşında girebilen en genç insanlardan biri olduğu müzik okulunda ona asla bir pop yıldızı olamayacağı söylenmiş... kimse sanmasın ki vardığımız güzel yerlere kolay geliniyor. yok öyle bir şey. hiçbir zaman kolay olmayacak ama zaten kimse kolay olacağını söylememişti. hayatınızda neyi tecrübe edineceğinizi, ölmeden önce günlüğünüze son bir kez bir şeyler yazma hakkı verildiğinde pişman olduğunuz ya da olmadığınız fark etmeksizin neler yazacağınızı belirleyen tek şey ve kişi sizsiniz. şayet bir hayat daha yoksa ilerde, gerçekten bu hayatımız bizim tek atış hakkımızsa bunu iyi kullanalım. hayatı bir kaza gibi bomboş yaşamadan ölelim. aklımızın ucundan geçen her şeyi değerlendirelim. fırsatlar o aklımızın ucundan sessizce geçip giderler. onları fark edip elimizden geleni bazen fazlasını yapalım. _who lives, who dies, who tells your story_

Şuan çok yoğun duygular içerisindeyim. Anlattığın şeyler olaylara bakış açımı fazlasıyla değiştirdi ve eminim ki bu saatten sonra da her şey benim için daha farklı olacak. Içinde bulunduğum durumu depresyon olarak tanımlamadım hiçbir zaman veya öyle bir hastalığımın olabileceğini kabul etmedim ama her zaman bir yardıma ihtiyacımın olduğunu düşündüm çünkü artık nefes alamaz hale gelmiştim. Bu durumu ailemle paylaştığımda psikolojik destek almamın gerek olmadığını söylediler ama neden böyle hissettiğimi sormadılar bile. Ben daha küçük yaşta öğrendim nasıl kendi ayaklarımın üstünde durabileceğimi ama çoğu kez sağlam bir şekilde yere yığıldım. Kalkamadım, kendimi güçsüz ve değersiz hissettim. Panik atak geçirdiğim günlerin sayısını ben bile bilemiyorum. İçimde yarım kalan bir şeyler var. Hem çocukluğumu yaşayamamış olmamın verdiği o üzüntü ve acı hem de etrafımda beni anlayacak hiçkimsenin olmaması hâlâ beni dibe çeker her ne kadar 19 yaşında bir üniversite öğrencisi olsam da. Hayatım boyunca kimse gelip arkamdan sıvazlamadı. Konserlerime ailemden kimse gelmedi, mezuniyetimde okul üçünücüsü olduğum halde kimse beni gururla tebrik etmedi, üniversite sonucum açıklandığında her ne kadar Türkiyenin en iyi vakıf üniversitelerinden birini kazansam da tebrik edilmedim hatta o gün oturup ağladım. Insanlardan kendimi soyutladım. Bir ay önce de hayatım çok değişti. Artık tamamen nefes alamaz hale geldim. Yaptığım hiçbir şeyden keyif almıyordum, yataktan çıkamıyordum, derslerimi aksatıyordum ve en kötüsü tek zevk aldığım müzikten de tamamen uzaklaşmıştım. Sanki her şeyin sonu gelmiş gibi hissediyordum. Bembeyaz olan o tuval simsiyah bir renge bürünmüştü artık ta ki birkaç dakika öncesine kadar. Seni çok iyi anlıyorum Tuvba. Bugün bana ilaç gibi geldin ve tekrar kendimde bir şeyleri sorgulayıp içinde bulunduğum o çıkmaz yola bir ışık oldun. Kendime gelmem çok uzun zaman alacak biliyorum ama bana tekrardan bir umut oldun ve o bir yerlerde saklanan içimdeki kız çocuğunu ortaya çıkardın. Sadece sen de bil ki asla yalnız değilsin. Neler yaşadın bilmiyorum ama artık seni kendime o kadar yakın hissediyorum ki... İyi ki varsın iyi ki bizimlesin...