Ik denk dat heel veel mensen niet precies begrijpen wat nu eigenlijk spoedzorg inhoudt. Sommige mensen denken bij erge pijn na een val, dat ze een fractuur hebben, maar dat hoeft niet. Ik heb altijd geleerd, wanneer je een gewricht niet kunt bewegen, er mogelijk sprake is van een fractuur. Als je altijd gezond bent, en nooit met medische zaken in aanraking bent gekomen, kan het lastig beoordelen zijn of je wel of niet met spoed naar een arts moet gaan. Anderzijds zijn de huisartsen te zwak geschoold om te beoordelen of er inderdaad sprake is van een spoedsituatie. Mijn man was hartpatiënt, en had een paar jaar eerder een hartstilstand gehad, toen hij zich melde met hartklachten: benauwd, klamme handen, pijn op de borst, pijn in zijn linkerarm , algehele malaise. De huisarts van wacht heeft enkel zijn bloeddruk gemeten, en hart en longen beluisterd, dat was allemaal in orde. Hij zou een klassiek angstpatiënt zijn om weer een hartstilstand te krijgen. I.p.v. dat er een ECG werd genomen, werd hij naar huis gestuurd met een pijnstiller. Dit heeft zich nog 2 keer herhaald bij de eigen huisarts. Na een week was het heel erg mis! De ambulanceverpleegkundigen waren verbaasd dat hij nog rechtop kon zitten! Het ECG was schrikbarend fout! Diezelfde avond is hij nog geopereerd, en overleed 2 weken later. De schade had zich te lang kunnen ontwikkelen! Een ander voorbeeld zijn bezorgde ouders van jonge kinderen. Veel ernstige infectieziekten beginnen met een griepbeeld. Dus worden ze inderdaad naar huis gestuurd met paracetamol, en het advies naar de eigen huisarts te gaan. als de klachten aanhouden. Ze worden ook nog vaak gelabeld als 'overbezorgde ouders'. Huisartsen worden geprogrammeerd te handelen volgens protocollen. Als een kind bijvoorbeeld zijn kin gewoon op de borst kan krijgen, en geen rode vlekjes op het lichaam heeft, dan is standaard meningitis (hersenvliesontsteking) al uitgesloten. Maar, deze symptomen hoeven niet altijd aanwezig te zijn!! Ouders kennen hun kind het beste, en voelen meestal heel goed aan, als het echt mis is! Een eenvoudig griepje kun je zelf ook wel onderscheiden van ernstigere zaken. Uit de praktijk blijkt dat veel ouders blijven terug komen, en gelijk krijgen! Huisartsen zouden wat minder protocollair moeten werken en meer moeten afgaan op hun ervaring! Zo blijkt uit een praktijkvoorbeeld: op de SEH wordt een moeder met een zeer ziek kind doorgestuurd door de HAP. De SEH-arts zou volgens het protocol de moeder eigenlijk naar huis moeten sturen, maar vertrouwd het niet. Er wordt toch een lumbaal punctie (ruggenprik, waar hersenvocht wordt afgenomen voor onderzoek) gedaan, en de artsen slaan groot alarm als de lab uitslagen bekend worden: Meningokokken! Je hebt in feite alleen wat aan de HAP als je een fractuur denkt te hebben, of bijvoorbeeld met spoed medicijnen nodig hebt. Advies is: overleg heel goed met je eigen huisarts wanneer je de HAP belt, dan heb je in ieder geval al ruggespraak gehad.

Mij lukt het nog geen eens om een huisarts te krijgen. Ze zitten allemaal vol in mijn postcodeadres haha.

daar is de weekenddienst voor. in het weekend krijg je je huisarts niet. dan bel je naar een noodnummer. en mocht het zijn dat je die niet krijgt en wanneer het ernstig genoeg is ga je naar de spoedeisende hulp.

dit is al jaren zo....

Patiënten afpoeieren, daar zijn huisartsenposten goed in!