Czyli.... jeśli drużyna napotka zbyt mocnego przeciwnika, to należy "cofnąć czas" (wczytać) i iść gdzie indziej? :D Jeśli jest świat prawdziwie otwarty (a taki jest przecież w klasycznych grach RPG, jeśli MG prowadzi sandboxa), to gracze mogą napotkać na zbyt silnego przeciwnika w dowolnym momencie. Przecież to nie jest tak, że smoki omijają 1 poziomowych graczy, bo są dla nich zbyt zabójcze. Wręcz przeciwnie. Potwory napadają na graczy z którymi mają szanse, a nie są w danym miejscu tylko by zginąć. Mistrz Gry potrafi dobrać potwory zależnie od siły drużyny. Kalkulatory są pomocne, po pewnym czasie dochodzi się do wprawy.

"Wczytanie zapisu gry" jak dla mnie jest mega słabą opcją. Gracze popełnili błąd, byli zbyt pewni siebie i rzucili się np. na smoka bądź coś potężnego bez zdobycia o nim wiedzy to giną i tyle. Albo z innej beczki, wyobraź sobie że 1-poziomowy łotrzyk próbuje okraść głównego kapłana w jakiejś świątyni, kapitana straży miejskiej bądź arcymaga. No nie ma opcji, a konsekwencją takiego postępowania nie będzie nigdy wyrównana walka, tylko właśnie srogi łomot bezsilnej drużyny. Tak jak we wspomnianych grach komputerowych gracz się nigdy nie pcha od razu na jakieś trolle bo wie że nie da rady. Jak dla mnie to jest właśnie fajne w fabularkach że owszem, trzeba skalować walkę, ale jak się wyraźnie pchasz do kogoś/czegoś dalece spoza twojej ligi, no to sorry ale pewnie wytrze tobą podłogę. Możliwość śmierci postaci zawsze powinna gdzieśtam być z tyłu głowy gracza. Mimo wszystko jednak MG powinien w jakiś sposób umieć zapobiec zbyt szybkiemu spotkaniu "głównego złola", lub kompanii zabijaków-profesjonalistów przez nisko poziomową drużynę, a na początek rzucać im jakieś płotki.

Dokładnie! Moi gracze wiedzieli, że wyruszając na przygodę muszą zrobić research. Przeważnie wypytują na mieście, rozłażą się po karczmach, pytają na straganach, w ratuszach, u wujtów, burmistrzów, czy kogo tam trzeba. I wiedzą, że w danym zamku straszy, w innych ruinach grasuje wampir, w lesie wywerny, gdzieś tam nieumarli, utopce, wiedźma w górach, czy co tam trzeba. I wyruszają tam, gdzie mają szanse przetrwać, ew. biorą robotę taką z jaką mają szanse. Oczywiście nie zmienia to faktu, że czekają na nich niespodzianki. Wiele razy mieli mordy obite przez lokalną gildię najemników, której robili konkurencję, czy nagły rajd goblinów ich przegonił po lesie / Shaman

@@SzczypekPlay Czyli jesteś za graniem w klasyczne RPG w trybie ironmena :). Drużyna ma prawdo do jednego, ostatniego błędu. No i to ma swój urok. Ale - utrudnia robotę Mistrza Gry. Ja rzuciłem pomysł, jak by tu ją ułatwić i niejako z marszu przerabiać ryzykowne pojedynki Drużyna-Źli. Zakładając, że ktoś nie umie sobie zawczasu policzyć, ilu tych złych ma być i jak mocnych, a nie chce ewidentnych leszczy wystawiać drużynie do zarąbania. No ale można to i inaczej zrobić: np dając zawodnikom opcję ewakuowania się, gdy odrywają, że wróg bierze górę. I tu by się przydał jakiś łatwy w użyciu czar "ewakuacja powalonego kumpla", żeby jakoś elegancko i zgodnie z logiką nawiać powiedzmy w 2 osoby z 3 nieprzytomnymi na polu walki. A opcja z wczytaniem gry jest o tyle dobra, że daje od czasu do czasu starcie typu epickiego, w które drużyna wejdzie, bo nie będzie się bała masowej śmierci i końca gry. W tych komputerowych ludzie lubią takie masakry: gdy drużyna 5 herosów wpada na 12 orków i w finale, mając ostatnie 2 pkt życia ostatni trzymający się na nogach bohater celnie tnie ostatniego orka - i rzutem na taśmę walka jest wygrana, choć w 8 przypadkach na 10 można ją było przegrać. Jeśli przyjąć, że tak nie wolno, czyli wczytać ostatniego stanu gry, to raczej nigdy takich uciech gracze nie doświadczą, bo będą kalkulować i wchodzić w potyczki, gdzie ich straty max wyniosą połowę, może 2/3 ogólnej żywotności. A jak wiemy z kina - takie ocalenie ostatnim udanym ciosem daje wielką frajdę i czyni starcie pamiętnym. A Mistrzowi, cóż, może ułatwić komponowanie starć. Zwłaszcza takich, w których np i teren odgrywa rolę, i to, czy ktoś wpadnie (albo nie) na jakiś cwany pomysł zwiększenia swoich szans - np wlezie na drzewo łucznikiem i stamtąd połowę wrogów skutecznie wybije.

@@Shamanthebarbarian Jeśli graczom taka opcja pasuje - to czemu nie? Ma ona bowiem pewne zalety. Dla mistrza gry - bo jego błędny plan bitwy i zbyt silny wróg nie oznacza końca rozgrywki, gdyby nieoczekiwanie drużyna masowo poległa. Dla graczy - bo odważniej podejdą do pewnych wyzwań i mają szanse toczyć walki typu "ostatni z naszych, na poły martwy, trafia (trochę fuksem) ostatniego tamtego i odnosimy spektakularne zwycięstwo rzutem na taśmę". Naturalnie zwolennicy "realizmu" w grze mogą się krzywić na takie podejście - no i tym się go nie proponuje. Ale niektórzy lubią właśnie takie bijatyki - z niepewnym finałem, przy niemal idealnej równowadze sił. Bo, przykładowo, mniej lubią chodzić, gadać, analizować i szykować się przez 2 godz na końcową walkę która potrwa 10 minut, a kręci ich więcej walk z niepewnym rezultatem. I to wcale nie musi znaczyć, że taka drużyna kompletnych leszczy będzie co rusz atakować smoki, bo sobie potem wczytają grę. W komputerowych grach to tak nie działa: gracz mniej więcej wie, na co go stać, na co nie (widzi np poziom wroga czy jego pkt siły) i sobie z góry odpuszcza ewidentnie beznadziejne walki. Ludzie wchodzą w takie na styk, w których a nuż się uda. I bywa, że to właśnie te są najfajniejsze. No a przy trybie śmierci pierwszej i ostatniej - mogą nigdy nie zakosztować takiej uciechy. Więc to pytanie o to, czego się w grze szuka: czy symulatora normalności (normalni ludzie są ostrożni, mają jedno życie i nie zachowują się nigdy jak jakiś Rambo czy siedmiu wspaniałych) czy może jednak lekkiej bajkowości, w której śmierć niestraszna, bo mamy kilka żyć.

1:0 dla ciebie :)

Dodaj keszcze pare smokow po drodze i bedzie ok ;)