Tarantino sfilmował fikcyjną historię, ale zadbał o każdy detal. Dla przykładu mundury po Niemcach posiadają dziury po kulach. Poza tym postacie zachowują się zgodnie ze swoimi charakterami. Mimo szaleńczo tryskającej krwi, czy wymyślonego zakończenia wojny, masz tam sporo realizmu.

Ale to jest oczywiste😂. Jest mnóstwo filmów przedstawiających fikcyjną opowieść, osadzoną w historycznych realiach. Dokładnie tak samo stworzono "Potop", "Rambo", albo "Czterej pancerni i pies". W ogóle, to większość filmów tak się tworzy. Wyjątkiem są filmy dokumentalne, choć zwykle też przedstawiają subiektywne spojrzenie autora na dany fakt historyczny, co też zniekształca rzeczywistość.

Jasne, ale ja porównuję język filmowy. Sposób w jaki twórca wpływa na emocje widza przez konstrukcje sceny, w tym również scenografię, czy rekwizyty. Poeta pisząc wiersz do ukochanej może siedzieć w dresie, zajadać pasztetową z ogórkiem kiszonym i dłubać w nosie. Jednak w filmie proces pisania poezji miłosnej raczej zostanie przedstawiony jako coś romantycznego. Ujęcia deszczu za oknem, długie jazdy kamery po zaśmieconym kartkami biurku etc etc. Moim zdaniem krzesełka gryzą się z przesłaniem sceny, nie pasują do ładunku emocjonalnego, który powinna wnosić przemowa. Pozdrawiam!

Słusznie prawisz. Może chodzi właśnie o to, że twórcy boją się zmierzyć z historią, która w naszym kraju jest mega istotna i zamiast rzeczywiście tworzyć, dać coś od siebie, za bardzo przejmują się oczekiwaniami rodaków? Ciężko powiedzieć. Mamy potężny materiał źródłowy, mnóstwo ciekawych historii, a jednak wychodzą raczej średniaki. Pozdrawiam!

Ciekawe rzeczy piszesz. Nie jestem z branży, ciężko mi się odnieść, ale nie mam żadnych oporów aby uwierzyć w to, że znaczna część reżyserów ma o sobie przesadne mniemanie. To akurat jest bardzo polskie + mam trochę doświadczeń z różnego rodzaju twórcami i to fakt. Na krytykę zazwyczaj reagują agresją oraz na ogół są przekonani o swojej wyjątkowości, co jest zabawne, ponieważ moim zdaniem dla twórcy nie ma nic cenniejszego niż rzeczowa krytyka. Zatem Powodzenia życzę w znalezieniu odpowiednich współpracowników! Aaaa i też uważam, że mamy mnóstwo zdolnych ludzi, ale ciężko się przebić. Zwłaszcza, że pewnie sam wiesz co się wyrabia na samej górze, jakie przekręty pewnego prezesa wyszły na jaw. Pozdrawiam!

ale dzwiękowców mamy naujowszych na świecie.

Z tymi dźwiękowcami tak bym się nie zapędzał, co drugi film jak nie częściej trzeba robić raz ciszej raz głośniej to nie słychać dialogów to efekty są za cicho potem wchodzi muzyka i efekty są na równi z dialogami i nieważne czy to lata 60 czy współcześnie.

Aldo panuje nad głosem nad ciałem oraz gestami. Wie co chce przekazać, wie co chce osiągnąć. Adamczyk tak jak mówisz wrzeszczy, nerwowo spogląda na przełożonych, nic nie wnosi mową ciała. To jest właśnie różnica na poziomie tworzenia postaci oraz reżyserii. I o tym jest materiał. Dlatego oburzenie niektórych tutaj w moim odczucie jest zbędne. Pozdrawiam!

@@Tawerna_Pod_Rozlanym_Mlekiem Niektórzy chyba nie zrozumieli przekazu filmu i zajmują się tym, czy stołek powinien stać obok Adamczyka, czy też może nie

Nie porównywałem. Budżet ma olbrzymi wpływ, zgadzam się. Jednak porównałem sceny przemowy i to co mi się w nich NIE podoba, wątpię aby wynikało z braku budżetu. To raczej niedbalstwo, brak talentu, polotu, pomysłu albo zdrowej potrzeby tworzenia. Nie czepiam się scen batalistycznych, czy efektów specjalnych, tylko sceny zbudowanej na dialogach. Wydaje mi się, że jeśli masz kiepski budżet to jako twórca powinieneś nadganiać właśnie na takich scenach jak te z filmiku. Nie każdy jest Kubrickiem, filmowym purystą, ale żeby tak odrazu po najmniejszej linii oporu? Pozdrawiam!

Ta bo od poziomu zagrania identycznych scen przez aktorów zależy budżet, jak nie masz co napisać w komentarzu to w ogóle się nie odzywaj

@@PawełZawadzki-w9o Aha czyli według ciebie (ty specu) budżet nie ma wpływu na końcowy efekt filmu? No kurczę z ciebie to kiedyś drugi Spielberg będzie.

:)

Nie wydaje mi się aby książki pana Sapkowskiego były niemalże gotowymi scenariuszami. Ogólnie książki pisze się zupełnie inaczej niż scenariusze. Ta sama scena w książce może mieć 20.000ZZS podczas gdy w scenariuszu może / a nawet powinna być upchnięta do kilku linijek. W kinie chcesz jak najwięcej pokazać. W książce musisz o wszystkim powiedzieć. Przez to im pisarz więcej przekazuje w opisach, długich dialogach, czy nadrabia kwiecistym językiem, tym bardziej jego dzieło MOŻE stracić podczas przełożenia na język filmowy. Jako wielki fan twórczości AS, doceniający jego świetne opisy, styl, humor oraz elegancki język, uważam, że jego książki są trudne do sfilmowania, chociaż zgadzam się co do wielkiego potencjału drzemiącego w uniwersum. W kwestii filmów Tarantino -> akurat Bękarty wojny zawierają mnóstwo meta komentarzy i reżyser poza główną osią fabularną nastawioną na akcję, przemycił mnóstwo treści. Przynajmniej takie jest moje zdanie, zrobiłem o tym cały materiał, jakbyś był chciał skonfrontować Twoje poglądy z moimi, zapraszam go obejrzenia. Za to całkowicie się zgadzam z potencjałem filmowym naszej historii! Weź sobie wyobraź film o na przykład Józefie Poniatowskim. Polak, będący marszałkiem Francji, a wszystko w ciekawym tle politycznym i nieoczywistych czasach. Pozdrawiam.

@@Tawerna_Pod_Rozlanym_Mlekiem Gdyby Tarantino miał zrobić serial netflixowski o wiedźminie, wziąłby po prostu książki Sapkowskiego z ich genialnymi dialogami. Że by to dłużej trwało? I co z tego? Toż filmy Tarntino właśnie z tego słyną - długich scen mówionych ,gdy z pozoru "nic się nie dzieje", ot, siedzi dwóch facetów i gada, gada, gada. Ale co z tego, że z pozoru to tylko rozmowa, skoro ona daje widzowi/słuchaczowi masę frajdy? Zgoda, że scenariusz zwykle polega na wycięciu z książki zdecydowanej większości, więc i skróceniu dialogów do minimum. I dlatego książek lepiej w ogóle nie filmować, o ile nie ma się do dyspozycji właśnie serialu. Bo typowy kryminał, książka na te 300-400 stron, do porządnego opowiedzenia, bez wielkich skrótów, wymaga właśnie kilu, kilkunastu odcinków serialu. Taki jest przelicznik. W uproszczeniu- gdy normalny człowiek czyta (nie gnając, a raczej delektując się tekstem) powieść w tempie "dwie minuty na stronę" - to mu przebrnięcie 300 stron zajmie 10 godzin. I tyle albo tylko trochę mniej (ale możliwe też, że i więcej, jeśli plastycznie i klimatycznie film ma oddawać piękno krajobrazu, powiedzmy) potrzeba taśmy filmowej. Czyli - serial. Natomiast na potrzeby filmu do kina, porządnie opowiedzianego, z momentami spowolnień przemiennie z dynamiką - na jakieś 2 godziny filmu - po prostu powinno się pisać specjalny scenariusz, pod tę konkretną historię. Dlatego ekranizacje literatury, próbujące upchnąć opasłą powieść w kinowy film, to pomyłka i porażka. Od biedy można, ale zawsze jest to tak zubożone, że fani książki muszą być zawiedzeni.

Moją teza: Im więcej w książce dzieje się poza fabułą. (Opisy przyrody / miejsc /stanów emocjonalnych, przemyślenia bohaterów, filozoficzne wstawki, humor) tym trudniej z książki zrobić film. Do tego jeśli autor dysponuje własnym stylem pisania, a AS takowy z pewnością posiada tym „gorzej”. Masz po prostu więcej elementów do przeniesienia na język filmowy, które nie dość że same w sobie są wyzwaniem to tworzą skomplikowaną siatkę powiązań składającą się na całość -> a im więcej elementów tym więcej miejsc do potencjalnego potknięcia się. Dialogi Tarantino choć długie, nigdy nie są statyczne, przez co wypadają naturalnie i wciągają. Oczywiście są też świetnie napisane. Weźmy scena przy śniadaniu we wściekłych psach. Zobacz, ile tam się dzieje w dialogu, obok dialogu i poza dialogiem. Kamera jest dynamiczna, czasem podczas wypowiedzi jednego pana, pokazuje nam co się dzieje u innych. Postacie jedzą, wchodzą w interakcji z innymi, reagują śmiechem, zaciekawieniem, czy złością. Obok wywodu na temat madonny dochodzi do sprzeczki na temat notesu etc etc. W ogóle to jest temat na osobny materiał:) Zmierzam do tego, że dialog w książce, chociaż bardzo ale to bardzo ciekawy, w filmie będzie tracił na wartość, o ile nie otrzyma wsparcia ze strony realizatorskiej. I naprawdę niewielu reżyserów potrafi to zrobić. Dlatego gdyby przynieść, moim zdaniem genialne dialogi z Wiedźmina 1:1 i tak straciłyby na kolorze. To co czytało Ci się wspaniale, na ekranie byłoby dłużyzną, kto wie czy nie męcząca, chyba że właśnie taki Tarantino przepisałby całość, ewentualnie osadził dialog w przestrzeni i zrobił swoje czary mary z kamerą. Aha odnośnie serialowej ekranizacji przygód Geralta. Tam wszystko, powtarzam wszystko jest zrobione źle. Mógłbym stworzyć filmik i przechodząc przez każdy poszczególny element szukać pozytywów, ale i tak nie znalazłbym nic, co zostało zrobione lepiej niż „przeciętnie”. Natomiast zdecydowana większość jest kiepska, żenująca, bądź zwyczajnej głupia. Wybacz literówki, ale pisałem całość podczas robienia obiadu. Pozdrawiam!

@@Tawerna_Pod_Rozlanym_Mlekiem Są ludzie, których zachwyca teatr. Gdzie właściwie wyłącznie się stoi/siedzi/chodzi i gada, gada, gada. A mimo to - jest fajnie, niekiedy zabawnie, niekiedy wzruszająco. I takie dialogi daje nam Sapkowski. Naturalnie gdyby posadzić drewnianych aktorów, związać i kazać tylko mówić - to widza znudzą. Ale właśnie Tarantino pokazuje, że jeśli reżyser dorośnie do wyzwania (no i aktorzy) to z takich scen z pozoru statycznych - wychodzą prawdziwe uczty dla widza. O wiele trudniej ,jeśli juz, byłoby sfilmować (nie tracąc klimatu) powieści sensacyjne MacLeana, te pisane w pierwszej osobie, gdzie 80% smaczków otrzymujemy w opisie miejsc, akcji, postaci przez bohatera-narratora. No bo tego za cholerę na język filmu się nie przełoży. Ale u Sapkowskiego narrator jest względnie beznamiętny, po prostu rzeczowy. I dopiero kwestie mówione skrzą się dowcipem i urokiem. No, zazwyczaj, bo i tu są wyjątki. Podsumowując: Tarantino pokazuje, że film może jechać na dobrych dialogach przy takiej sobie akcji. Choć oczywiście gdy wszystko jest dobre. Ale w naszym kinie długo nie będzie (forsa), więc to na takich twórcach powinniśmy się wzorować, nie na specach od efektów za miliony dolarów od eksplozji i rozsypania się budynku.

Coś w tym jest! Słusznie prawisz:) Komedie romantyczne nie wymagają kosmicznych budżetów, a ciężko o taką rzeczywiście zabawną, chociaż wychodzi ich (polskich) przecież cale mnóstwo. Mam wrażenie, że nasz rodziny rynek filmowy jest dość hermetyczny i strasznie dużo tam wyrobników, traktujących sztukę, jako pracę, zwykły etat. Za mało pasji, entuzjazmu, potrzeby bycia nośnikiem prawdy. To się czuję.

Jasne, ale ja porównuję język filmowy. Sposób w jaki twórca wpływa na emocje widza przez konstrukcje sceny, w tym również scenografię, czy rekwizyty. Poeta pisząc wiersz do ukochanej może siedzieć w dresie, zajadać pasztetową z ogórkiem kiszonym i dłubać w nosie. Jednak w filmie proces pisania poezji miłosnej raczej zostanie przedstawiony jako coś romantycznego. Ujęcia deszczu za oknem, długie jazdy kamery po zaśmieconym kartkami biurku etc etc. Moim zdaniem krzesełka gryzą się z przesłaniem sceny, nie pasują do ładunku emocjonalnego, który powinna wnosić przemowa. Pozdrawiam!

@@Tawerna_Pod_Rozlanym_Mlekiem w tym aspekcie tak. Pełna zgoda. Natomiast w szerszym aspekcie to chyba jedna (te leżaki) z niewielu rzeczy zgodnych historycznie w tym filmie niestety...

XD

Materiał nie jest recenzją filmu o Dywizjonie, tylko porównaniem konkretnej sceny. Gdybym nagrał filmik / recenzje na temat Dywizjonu wtedy zapewne wymieniłbym wszystkie plusy i minusy. W tym materiale nie miałem takiej potrzeby. W nagrywaniu czegokolwiek kieruje się potrzebą wypowiedzenia się na dany temat. Skąd ów potrzeba się bierze, tego do końca sam nie wiem:) Natomiast jeśli krytykuje powiedzmy spójność świata w „Kasacji” Remigiusza Mroza albo „Grubych Wiórach” Rafał Paczesia, to dlatego, że mam zarzuty w stosunku do spójności świata w tych książkach. Podobnie tutaj. Nie wydaje mi się, abym tworzył pod dyktando zasady „cudze chwalicie” Poza tym niby dlaczego film o dywizjonie miałby być bardziej „swój” niż bękarty? Decyduje narodowość reżysera? Kapitału? Producenta? Aktorów? Temat? Pozdrawiam!

Jasne, ale ja porównuję język filmowy. Sposób w jaki twórca wpływa na emocje widza przez konstrukcje sceny, w tym również scenografię, czy rekwizyty. Poeta pisząc wiersz do ukochanej może siedzieć w dresie, zajadać pasztetową z ogórkiem kiszonym i dłubać w nosie. Jednak w filmie proces pisania poezji miłosnej raczej zostanie przedstawiony jako coś romantycznego. Ujęcia deszczu za oknem, długie jazdy kamery po zaśmieconym kartkami biurku etc etc. Moim zdaniem krzesełka gryzą się z przesłaniem sceny, nie pasują do ładunku emocjonalnego, który powinna wnosić przemowa. Pozdrawiam!

Ma pan twardy argument . Dziękuje za odpowiedz miłego dnia

@@lukaszszatko5768miłego!

Niby nie ma, ale coś tam jednak omówiłem:)

Czy w żadnym wojsku? Nie wiem. W polskim na pewno jest tak jak mówisz, czyli się nie stoi. Owszem komenda „spocznij” podczas apelu jest słuszna, masz rację. Tylko, że język filmowy rządzi się swoimi prawami. Myślę, że Tarantino miał świadomość komendy spocznij, a jednak świadomie zrezygnował ze „spocznij”, aby podkręcić efekt. Bardziej wciągnąć widza w proces rekrutacji. Zgadzam się z Tobą! Często sadyzm jest usprawiedliwiany okrucieństwem wymierzonym w „tych złych”. Ale nie zgadzam się, że Bękarty Wojny są takim filmem. W Bękartach Tarantino w bardzo ciekawy sposób demaskuje mechanizm usprawiedliwiania sadyzmu, o którym piszesz. Wiem, że trochę słabo polecać komuś swoje filmiki, ale na tym kanale znajdziesz film o Bękartach, w którym w zasadzie mówię trochę o tym, o czym Ty napisałeś😊 Czy ludzie nie chcą oglądać realistycznych obrazów? Są dokumenty, filmy przyrodnicze, reportaże i trochę twórców skupiających się na pieczołowitym oddaniu rzeczywistości, także chyba nie tyle ludzie nie chcą oglądać realistycznych obrazów, co nie chcą ich oglądać zawsze i w każdym filmie. W podzięce za ciekawy komentarz-> udzielam krótkotrwałej pochwały wzrokowej! Pozdrawiam.

Skoro jestem dla Ciebie żałosny, to jestem. Tutaj nie ma co gadać więcej:) Jednak w kwestii wspólnego pisania z Remigiuszem Mrozem, to się mocno pomyliłeś. Nie pisze wspólnie / grupowo. To nie dla mnie. Poza tym gdybym zmienił zdanie + jakimś cudem Remigiusz chciał coś ze mną ugotować, odmówiłbym. Czytałem jego książkę i nie po drodze mi z tego typu twórczością. Nawet zrecenzowałem na kanale jego książkę „Kasacja”. Naturalnie nie polecam Ci obejrzenia, bo niby po co miałbyś czas marnować na opinie jakiegoś żałosnego recenzenta? Bez sensu. Za to życzę miłej soboty!

Oj tam spuszczam. Zauważam różnice w poziomie, ot co. Pozdrawiam!

W materiale nie porównuje historii, postaw żołnierzy, czy zdolności do walki. Porównuje język filmowy. Sposób w jaki twórcy budują sceny / postacie / obrazy. Moje zdanie o polskich żołnierzach pokrywa się z opinią marszałka polnego brytyjskiej Armii, Harolda Alexander. Sama potrzeba stworzenia tego filmiku wzięła się z rozczarowania rodzimym przemysłem filmowym. Mamy ciekawą, obfitą w epickie momenty historie, jednak rzadko kiedy potrafi ona wybrzmieć w kinach. Po seansie czułem się rozczarowany. Mając tak dobry materiał źródłowy pod scenariusz, tworzą film który w najlepszym wypadku jest średni. Ok mógł im nie wyjść wątek drugoplanowy(kwestia dramaturgii, która bywa zdradliwa w kinie wojennym ) albo sceny batalistyczne (wiadomo trzeba mieć duży budżet) ale żeby nie potrafić skręcić dobrej przemowy? Tutaj nie trzeba milionów dolarów. Można obronić się dobrym pomysłem, dialogami i pracą kamery. Tarantino na bazie wymyślonej historii i wymyślonych postaci, stworzył genialną scenę. A przecież tam raptem jeden gość gada, a reszta stoi na taniej kostce. My mieliśmy prawdziwą historię i to, co podkreślam nie byle jaką! Mieliśmy prawdziwe postacie, a scena przypomina święto kolejarza na dożynkach, pomimo samolotu w tle. To jest właśnie różnica w poziomie artystycznym oraz świadomości reżysera i o tym jest ten materiał. Dzięki, że podzieliłeś się przemyśleniami i serdecznie pozdrawiam!