Mieliście jakieś doświadczenia z Kołchozem? Jak z niego wyszliście?

Mam 36 lat i przez splot sytuacji życiowych, trafiłem do gastronomii. W przeszłości prowadziłem własną firmę oraz kierowałem 15 osobowym zespołem. Ten film spadł mi z nieba, bo przechodzę tam katusze psychiczne, a moją obsesyjną ostatnio myślą jest ta: jak się stamtąd wyrwać. Ludzie pracujący tam, to zwierzęta. Jeść, pić, srać. Nic ponad to. Cały wachlarz toksycznych zachowań - podpierdalanie współpracowników, kręcenie afer, cieszenie się z potknięć innych, kombinowanie, obgadywanie, prymitywne żarty. Staram się chować we własnej głowie, unikając kontaktu z kimkolwiek - zwyczajnie zacząłem się brzydzić tych ludzi. Nie chcę mieć z nimi nic wspólnego...a muszę. Najbardziej groteskowe w tym jest to, że w ich oczach - to ja uchodzę za wariata. Bo mam jakieś ambicje, bo mam jakieś zasady, bo mam jakieś zdanie. Marzę o dniu, gdy pokażę im wszystkim "faketa" na odchodne, wiedząc że oni tam zostaną, w tym toksycznym błocie. Choć odnoszę wrażenie, że oni się tam czują jak ryby w wodzie. Krótko mówiąc - nie polecam, 2/10.

Powiem wam ludzie, że ten film oglądam w chwili w której mam dużo takich rozkmin na temat mojej pracy. Mam 25 lat, pracuję w fabryce w Niemczech od ponad 2 lat, trzyma mnie ta praca bo dobra kasa ok 9tyś zł na rękę, na początku było fajnie, dużo pieniędzy odkładałem, kupiłem auto, wakacje zagraniczne kilka razy w roku ale wracając do tej pracy zawsze załamanie, wstaje rano i tylko marzę żeby ten dzień się już skończył, odliczam do weekendu, w weekend nic mi się nie chce bo to jest jedyny mój czas na odpoczynek, więc nawet z domu nie wychodzę. Ta monotonia zabija, czas i młodość przecieka przez palce, kiedyś człowiek na siłownię pochodził, książkę poczytał a teraz życie jak tamagotchi. Postanowiłem się przebranżowić, mianowicie będę się szkolił na programistę, pieniądze mam odłożone także mogę sobie siedzieć i się uczyć ile będzie trzeba nawet rok, trzymajcie za mnie kciuki, jeszcze miesiąc wypowiedzenia mam równo i siadam dalej do nauki na pełen etat.

Kurcze, ten odcinek może komuś zmienić życie. Szacunek za to co robisz.

Warto dodać, że dla młodej osoby pracującej w tego typu pracy takie środowisko starszych osób, które pracują w "Kołchozie" od lat może być bardzo wyniszczające i demotywujące do dalszego życia/podejmowania pracy w przyszłości, bo w głowie pojawia się wtedy myśl ''a co jeśli ja też będę musiał pracować w ten sposób przez kilkadziesiąt lat?"

Przyznam, że teraz czuję się totalnie zagubiony w rzeczywistości. Próbuję się odnaleźć, a jednocześnie pozbyć tej całej negatywnej energii, która gdzieś się wokoło nagromadziła. Bardzo się cieszę, że mam osoby bliskie jednocześnie czuję się coraz bardziej samotny. Chciałbym napisać wszystkim tym, którym z jakiegoś powodu jest teraz ciężko - nie dajcie się! Pamiętajcie, że zawsze jest tam ktoś na tym świecie kto walczy podobnie jak wy. Nie jesteście sami, a jeśli potrzebujecie z kimś pogadać, a nie macie z kim to odzywajcie się do mnie. Wszystkiego dobrego dla autora kanału jak i wszystkich tych, którzy pragną czegoś więcej jednak do końca nie wiedzą jak to zrobić. Życzę wam byście byli szczęśliwi. Odwagi!

Jak myślę o kołchozie to przychodzi mi na myśl szkoła i system edukacji

Fajnie, że w końcu ktoś porusza temat pracy fizycznej. Zawsze w artykułach o nielubianej pracy jest wątek korpo, projektów, spotkan i tego typu pierdoletow a kompletnie jest pomijana fizyczna orka, typu kasa w biedrze, magazyn w Amazonie czy inna "huta". Rozumiem, że korpo męczy psychicznie ale nie czarujmy się kto chciałby przejść z korpo na kasę w biedronce? Chyba nie ma takich cwaniaków, a jak ktoś zgrywa kozaka, że woli kopanie rowow niż siedzenie przed kompem to proszę bardzo, markety, fabryki czy budowlanka zawsze stoją otworem. Zobaczymy ile taki inteligent wytrzyma. Wypalenie zawodowe to nie tylko praca umysłowa. To także ciężki zapieprz fizyczny, gdzie nie dość ze ryjemy sobie banie to dodatkowo niszczymy kręgosłup i resztę ciała i w wieku 50 lat czujemy jakbysmy mieli 100. Mam 33 lata i w tym roku zaczynam studia 5-letnie na kierunku psychologia kliniczna. Wolę otworzyć swój gabinet i pomagać ludziom jako terapeuta niż przez 8 godzin przerzucać towar na magazynie. Zdaje sobie sprawę ze jak skończę te studia i nabędę jakiekolwiek doświadczenie to będę mieć czterdziestkę na karku i wydam na to mnóstwo pieniędzy. Ale nie wyobrażam sobie robić w kołchozach do emerytury, z której i tak w tym kraju nie da się wyżyć. A kierunek, który wybrałam przynajmniej jest czymś co mnie jara, jest moja pasją i trudy tego zawodu będą dla mnie barfziej do przełknięcia niz trudy związane z robieniem czegoś czego szczerze nienawidzę. Pozdrawiam wszystkich niewolników, którzy chcą coś zmienić w swoim życiu ❤

Jestem idealnym przykładem osoby uzależnionej od kołchozu. Przepracowałem 5 lat, przyszedłem na chwilę gdy rzuciłem dzienne studia, żeby do nastepnego roku akademickiego odłożyć trochę kasy. Potem mnie namówili na pozostanie i zaoczne, których oczywiście nie skończyłem i tak zleciało te kilka lat na magazynie. Nie dorobiłem się niczego, wchłaniałem to toksyczne środowisko i dość mocno się zapuściłem. Ci ludzie ciągle mówili, że tutaj jest idealna praca, bo fakt, nie była ciężka, ale kompletnie nie można było się rozwinąć czy liczyć na awans. Dlatego też, wolę siedzieć już w kabinie i zarobić jakiś konkretny pieniądz niż dalej tam gnić i zmieniać się w takiego typowego Janusze po 50-tce, który wszystko wie najlepiej i ma idealne życie. Wczoraj miałem ostatni dzień pracy i mam nadzieję, że już nie będę musiał tam wrócić. Uważajcie na takie miejsca pracy, z pozoru stabilna robota, czasem ktoś utnie premię bo tak, ale jednak poczucie tej stabilności sprawia, że nie będziecie chcieli odejść. To są dobre miejsca na maks rok i trzeba uciekać, bo bardzo łatwo można przegapić życie i ocknąć się któregoś razu nie mając nic, bo taka praca nie zapewni Wam przyszłości ani rozwoju.

W kołchozie (fabryka okien) pracowałem tylko 3 miesiące. 11:46 Zrozumiałem czym jest szacunek do osób pracujących przy śmieciach, w fabrykach itp. Zawsze wiedziałem, że żadna praca nie hańbi, ale wiedza i zrozumienie to nie to samo. Sam fakt pracy w fabryce okien nie dał mi wiele do myślenia. Zauważyłem jednak, że okna w moim domu są produktem firmy, w której pracowałem. Od tej pory wiem ile pracy trzeba włożyć w tak pozornie prostą rzecz jak okno. Na prawdę czuję wielki respekt do osób pracujących w fabrykach. Zasuwają tymi rączkami tak szybko jak się da, żebyśmy my konsumenci mieli jak najtaniej. Szkoda tylko, że nie zarabiają więcej.

W 2018 zaraz po maturze miałem 4 miesiące wolnego przed rozpoczęciem studiów i poszedłem popracować na produkcji żeby nie siedzieć bezczynnie a za zarobione tam pieniądze kupiłem sobie auto. Po tym powiedziałem sobie że nigdy, przenigdy nie skończę w takim miejscu, mam wrażenie że doświadczając tego na własnej skórze dało to niesamowitego kopa do działania i motywacji do dalszej nauki dla siebie i lepszej przyszłości

Bardzo dobry materiał. Problemem wśród młodych (szczególnie kucy), którzy jeszcze nie biorą jeszcze udziału w rynku pracy jest przeświadczenie, że pracownicy kołchozu są sami sobie winni swojej sytuacji oraz traktowania. Ja pracowałem w jednym i dzieciaki nie mają nawet pojęcia jak toksyczne może to być miejsce. Żerują na ludziach jednocześnie wmawiając, że jesteś kulą u nogi, której dają szansę na rehabilitację, bo prędzej czy później będąc pod nieustanną presją w końcu nawalisz. Wiele patologii dostrzegasz dopiero, gdy zmienisz robotę na normalną i sprawnie zarządzaną. Natomiast to czego mnie ten syf nauczył to tego, że dyskretny dyktafon to jedna z najlepszych inwestycji gdy masz psychicznego szefa. ;]

Niewolnictwo niby się skończyło, ale nie we wszystkich zakątkach świata. Polska jest świetnym przykładem. Smutne i prawdziwe jak bardzo tracimy zdrowie psychiczne i fizyczne w takich pracach...

Mam 21 lat I pracowałem w fabryce. Naprawdę ciężka praca. Potrzebowałem pieniędzy bo rozwój też kosztuje. Zrobiłem co mogłem by zebrać jak najwięcej kasy i zwolnić się. W międzyczasie uczyłem się grafiki 3d, a po zwolnieniu poświęcałem tyle czasu i pieniędzy na kursy ile tylko było możliwe. Mam wrażenie że poza setkami godzin, na rozwój wydałem ok. 4000zł na narzędzia, kursy i sprzęt. Jestem bardzo zadowolony bo dostałem propozycję pracy i czuję że zainwestowane pieniądze w końcu się zwrócą. Wracając do kołchozu, nie żałuję że tam pracowałam. Jeżeli jeżeli ktoś jest jeszcze młody i mieszka z rodzicami to wystarczy że popracuje choćby 3 miesiące i zapewniam że jeżeli macie odwagę zainwestować całość w umiejętności to zwróci wam się. Życzę każdemu kto stara się uciec z kołchozu, odwagi i determinacji

Ucieczka z kołchozu to najlepsza decyzja w moim życiu, nagle okazuje że wychodząc z pracy można być pełnym energii. Chociaż udało mi się to głównie dzięki znajomemu, który mi załatwił pracę.

Powiem tak, gdy dorabiałem w wakacje w kouhozie, to nigdy takiej motywacji do nauki i rozwoju nie dostałem, jak po zakończeniu tej pracy. Uważam że każdy uczeń który ukończył 16 lat, powinien w wakacje zdobyć doświadczenie takiej pracy, które powie dlaczego warto się uczyć.

Największy bol to uświadomić sobie,że nie dysponuje się żadnymi kwalifikacjami by zarabiać więcej i mieć "milsza" prace.. jednak w moim przypadku dało mi to kopa do działania aby właśnie nie spędzić życia będąc nic nie wartym szarym pracownikiem. Autor dobrze mówi - trzeba nabyć jakąś umiejętność,a skoro mi się udało to i wy dacie radę:)

Niskopłatne miejsca pracy swoją drogą jednak wydaje mi się, że w głównej mierze chodzi o podejście mentalne polskiego pracodawcy które dominuje kult nakładania presji na pracowników inaczej kult TOKSYCZNEGO ZAPIERDOLU co idzie za tym wyczerpanie psychiczne. Na szczęście młode pokolenia są już bardziej świadome i cenią sobie balans między życiem zawodowym, a czasem prywatnym i nie jest to w cale oznaka lenistwa.

Pracowałam w takim obozie. święta czy niedzielę zawsze stawka była jedna, 7 zł za godzinę. Pani profesor siedząca obok mnie powiedziała "nie masz nic do stracenia. Nie podoba się możesz odejść. Ja tu czekam tylko do emerytury" nauczyło mnie to sporo. Dzisiaj inaczej cenie sobie swój własny czas.

Studjuje turystykę i pracuje wakacyjnie na koloniach i chciałem cos by dorobic na studia poza sezonem. Ikea, lidl, decathlon nikt nie chciał mnie zatrudnienić jakims cudem znajoma wkreciła mnie do maka. Po miesiącu nie mialem siły na nic, na korkach z angielskiego bylem duchem nawet nie mialem sił rozesłac cv po szkołkach żeglardkich. Ktore są głownym moim sposobem zarobkowania. Po sylwestrze dostalem informacje ze jest szansa choć nie pewna na prace w biurze PTTK. Bez namyslu sie zwolniłem. Osczednosci pozwoliły mi przetrzymac miesiąc oczekiwania na odpowiedź. Dziś jestem szczęśliwy z mojej nowej pracy, sezon wakacyjny juz zaklepany CAŁY, a oceny poprawione i mam szanse na stypendium.

Najbardziej wyczekiwany odcinek... Bardzo dziękuje za niego

Praktycznie wszystkie prace w Polsce są niskopłatne, wkońcu Polska ma jedne z najniższych zarobków w UE. Więc ogólnie rynek pracy w Polsce to kołchoz.

Od poniedziałku czekam na piątek i godzinę 15:00, by być już po pracy. W niedzielę, pierwszą moją myślą po przebudzeniu jest to, że jutro znów zaczyna się oczekiwanie na weekend... A czas leci, życie ucieka... Dlatego właśnie dziś jestem pierwszy dzień na wypowiedzeniu. Nie bójcie się zmian, szukajcie, póki znajdziecie pracę, którą będziecie lubić, która nie będzie was męczyć. Żadne pieniądze nie zastąpią wam spokoju ducha i realizowania się w tym, co bedzie sprawiać wam przyjemność. Im szybciej uciekniecie z miejsca, które wam nie pasuje, tym lepiej dla was.

Odcinek genialny w swojej prostocie. Mnie do zmiany nakłoniło zachowanie ludzi którzy pracują już bardzo długo w kołchozie i zachowują się tak jakby nic poza tą pracą nie było. Zapomnieli że ta pracą służy tylko do tego żeby zarobić pieniądze na swoje życie prywatne. Nie chce żeby mi się w przyszłości odkleiło jak im.

Haha najprostsze jest takie: Pracujesz 1-2 miesiące, w takich kołchozach najczęściej panuje wszechobecny mobbing, zatem codziennie robisz notatki odpisujesz każde brzydkie odzywki każde zachowanie które moze doprowadzać Cię do złego samopoczucia , niskiej samooceny itd. pisząc notatki piszesz datę godzinę okoliczności musi to być zgodne z prawdą to bardzo ważne. Piszesz z imienia i nazwiska świadków jeśli tacy byli. Podpisujesz się i chowasz do szuflady. Po 2 miesiącach idziesz do psychologa z objawami depresji a do inspekcji pracy wysyłasz zgłoszenie z kopiami wszystkich twoich notatek plus opinie psychologa psychiatry odnośnie stanu psychicznego. Przez pół roku siedzisz na L4 jeśli zwolnią Cię po powrocie to rejestrujesz się UP i startujesz od nowa. Pozdro

Ja zaryzykowałem. Rzuciłem wypowiedzenie nie mając innej pracy w zanadrzu, ani żadnych oszczędności. Wiadomo nerwy były jak cholera, nawet przez kilka dni byłem bezrobotny ale dałem radę i nareszcie mam pracę, w której mogę się rozwijać.. Dlatego polecam każdemu kto utożsamia się z tematem tego filmu żeby zaryzykował, nie da się iść przez życie bez podejmowania ryzyka. Nie bójcie się, nie pozwólcie wmówić sobie, że lepsza taka praca niż próba zmiany swojego życia.

Tak sie o tym mówi że trzeba być ambitnym, celować wysoko, ale prawda jest taka że jeśli nikt nie pracowałby w prostych monotonnych niskopłatnych zawodch to nie mielibyśmy co w sklepch kupić, a społeczeństwo by nie istniało. Prawda jest taka że spora część ludzi po prostu musi takie zawody wykonywać bo są konieczne

Ja pracuję na magazynie i nie narzekam. Jest to praca lekka, łatwa i bezstresowa. Są momenty, że nie raz mnie nudzi i chciałabym ją zmienić, ale nie mogę. Choruję na nerwicę, żadne leki mi nie pomagają, a przez to nie potrafię pracować w bardziej ambitnym miejscu. Żadnej rozmowy o pracę nie przeszłam pomyślnie, bo zaczynam się trząść kiedy tylko muszę coś powiedzieć, w przeszłości na praktykach nawet kawy nie umiałam klientowi zrobić, bo ze stresu tak się trzęsłam, że wszystko rozlałam i niemal kogoś oparzyłam. Także proszę wszystkich ekspertów w komentarzach o niepie*dolenie jak to trzeba w siebie zainwestować i zmieniać pracę, bo przypadki są różne, a wy ich nie znacie.

Z doświadczenia wiem, że najważniejsze w życiu to dobrze się urodzić. Reszta sama się ułoży.

O temat dla mnie.Jestem w takim miejscu od 7 lat.Dodam,że jestem młodą osobą.Tyle lat zmarnowałem swojego życia na prace w wielkiej fabryce gdzie pracuje 11h w ciągu tygodnia to jest 44h a często zdarzają się nad godziny.Dość,że poświęcam tyle czasu na pracę a życia prywatnego nie mam to i tak jestem popychadłem dla przełożonych i o awansie można zapomnieć.Z mojej pensji jest ucinana premia przyznaniowa z racji tego gdy biorę urlop.Taka to kara dla pracownika.Jestem jak żywa maszyna wykonuje pracę do 5 ruchów gdzie nawet nie muszę myśleć co robię.Ciągle opieprzanie przez przełożonych.Rozumiem krytykę ale żeby jeszcze ona była uzasadniona a w tym przypadku to oni wymyślają na poczekaniu ,,do czego tu by się przy*ierdolić”.Zniszczyło mnie to psychicznie i fizycznie a bywało tak,że nie wiedziałem co się ze mną dzieje.Straciłem ambicje,chęć rozwijania się,przestałem wierzyć w siebie,w swoje możliwości,że uda mi się.Gdzieś zacząłem to akceptować bo w moim środowisku to było normalne,że tak musi być.Zacząłem rozmawiać z ludźmi z innego otoczenia,oni pokazali i uświadomili mi jak toksyczne jest takie miejsce.Dziś dalej tam jestem bo życie nie jest łatwe i nie każdy od tak może zmienić pracę.Ale walczę o siebie,ułożyłem sobie w głowie plan działania,podjąłem naukę i idę do przodu.A przyjdzie taki piękny dzień gdzie złożę wypowiedzenie będę celebrował tą chwile.Pamiętajcie jak znajdujecie się w takim miejscu które wam nie odpowiada to nie bać się i działać.Bo ten co nic nie robi to czuje się jakby wegetował.Pozdrawiam Was

dzięki takim kanałom jak ten realnie się coś moze zmienić, świetne filmy na tematy społeczne po prostu coś pięknego i to jak ludzie w komentarzach się budzą niesamowita praca

piękny materiał, dzięki. nie jestem fanem wszystkich twoich filmów, ale ten jest świetny i trafny

Po maturze w 2017, na start poszedłem pracować na produkcji słodyczy. Na początku do przeżycia, ale praca nie wykańczała fizycznie, o ile psychicznie. Po powrocie do domu nic się nie chciało robić, w moim przypadku wyniszczająca była nocna zmiana. Dodatkowo ludzie tam pracujący, starsze osoby bez perspektyw które chciały tylko "nabijać" godziny żeby była większa wypłata, ale także młode osoby w podobnym do mnie wieku, miały podobne podejście - praca dzień w dzień po 12h+, a potem nawet nie mieli czasu kiedy tych pieniędzy wydać. Na szczęście po nie całym roku udało się ruszyć dalej.

Bardzo ładnie zdefiniowanie czym jest kołchoz i jego pracownicy

Temat nie jest czarno biały. Ludzie mogą mieć kwalifikacje ale że mieszkają w małej miejscowości w której nie ma pracy. W Polsce 48% społeczeństwa nie ma żadnych oszczędności. Nie da się zacoaching'ować całej polski mówiąc ludziom tylko o sukcesie. Tylko pozytywne doświadczenia mogą zbudować człowieka.

Zgadzam się ze wszystkim w 100% co się u mnie rzadko zdarza:) Byłem w nie jednym kołchozie w Polsce i za granicą , wszystko przez brak poduszki finansowej i używki. Gdy się ogarnąłęm i zamiast pracować na dziwne zmiany trzy-czterobrygadowe , w weekendy i na telefon postanowiłem znaleźć pracę bez nadgodzin , na rano i weekendy wolne to w końcu życie się zmieniło i nawet znalazłem chęci do rozwoju i nawet miałem na to czas. Szok

Ale ten kanał ma pomysł na siebie , lubię Cię oglądać . Straciłem zdrowie psychiczne pracując w kołchozie 👀💣

Do kołchozu trafiłem po przeprowadzce do innego miasta, byłem w nim 2 lata. Kosztowało mnie to zarówno zdrowie psychiczne jak i nadszarpnęło zdrowie fizyczne. Zwolniłem się z dnia na dzień. Podjąłem trochę absurdalne ryzyko, bo rzuciłem pracę z dnia na dzień, w czasie przerwy śniadaniowej nerwowo nie wytrzymałem i rzuciłem papierami. Nie miałem wtedy żadnych oszczędności ani planów, ale nie żałuję. Udało mi się na szybko czegoś zaczepić i w tym czasie zacząć szukać normalnej pracy. Od tego momentu minął już ponad rok i nigdy w życiu nie byłem szczęśliwszy, pracując w nowej branży.

Niby o tym wiedziałem ale potrzebowałem tego odcinka.

Bardzo wartościowy materiał, ja osobiście doświadczyłem różnych prac tego pokroju dorabiając w wakacje. Doświadczenia które stamtąd wyniosłem dały mi świadomość tego czego nie chcę w życiu robić i jakiego życia nie chcę. Myślę, że mimo wszystko będąc młodym warto popracować w takim miejscu dorywczo żeby na własnej skórze doświadczyć ciężkiej pracy i dostać motywację na kolejne miesiące do nauki i samorozwoju żeby nie utknąć w takim miejscu. Także dziękuję kołchozom bo dzięki nim studiuję na jednej z najlepszych uczelni i nie mam problemów z motywacją do nauki :)

Wszystko co jest w tym filmiku powiedziane to prawda, potwierdzam z niestety własnego doświadczenia. Zaraz po studiach, które ukończyłem a które gówno mi dały (gówniany kierunek, na który poszedłem z braku laku bo nie chciało mi się pracować po maturze i owymi studiami po prostu sobie tak jakby przedłużyłem młodość-wszyscy na osiedlu tak robili to ja nie chciałem być gorszy, zresztą i tak nie miałem na siebie żadnego planu), zatrudniłem się właśnie w pierwszym kołchozie bo trzeba było na szybko iść do pracy. Totalny obóz pracy, 8h na nogach z jedną 15 minutową przerwą, magazyn z meblami..., wytrzymałem tam aż 4 miesiące (tam był taki przemiał ludzi, że jak ktoś robił chociaż miesiąc to już był uznawany za starego pracownika), potem poszedłem do kolejnego kołchozu i do kolejnego i kolejnego... obecnie jebie w jednym zakładzie pracy już 6 lat, również najniższa krajowa, ludzie z totalnego marginesu na hali, ale już po prostu się zmęczyłem wiecznymi zmianami prac i w końcu zakotwiczyłem tutaj na stałe, przynajmniej mi pasuje lokalizacja i w gruncie rzeczy wszystko już wiem co mam tam robić, wszystkich znam, zwyczajnie się przyzwyczaiłem i nie mam siły na zmianę. Ale całe życie moje polega właśnie na odliczaniu przede wszystkim do weekendu aby się napić i odlecieć myślami od tej roboty, następnie odliczanie do jakiegoś dłuższego wolnego czyli majówka, urlop, święta itp i na końcu również potraciłem kolegów z osiedla bo każdy wyszedł na ludzi, mają żony, dzieci, dobre prace, a ja zostałem samotny, w tym samym pokoju od 40 lat, z pracą magazynową za najniższa krajową, nikt nie chcę z kimś takim utrzymywać kontaktu bliższego jeśli samemu się jest na zupełnie innej pozycji i stopie życia. Przejebane...

Protip życiowy: Zacznij od wyboru dobrych(bogatych) starych. Wtedy będzie z górki. Polecam.

Hmm standardowo dużo mądrych rzeczy usłyszałem 🙃 i jestem wręcz zmuszony się zgodzić z treścią tego materiału 😊 nic się nie zmieni jeżeli nie zaczniemy od siebie. Nawet jeżeli ktoś zmienia pracę jak rękawiczki po np 3miesiacach zawsze jest wzbogacony o zdobyte doświadczenie 😂 tak mówię o sobie 😂 PS dla tych którzy to czytają znajomość języka jest naprawdę przydatna 🙃

Bardzo wartościowy i potrzebny materiał.

Bardzo cenny film. Nie raz miałem niepokój gdy o tym myślałem. Z kołchozem miałem tylko minimalne doświadczenie bo pracowałem na wakacjach na magazynie w DPD. Moja pierwsza oficjalna praca. Z zasady w sumie fajna, bo to przerzucanie paczek na taśmę, ale praca od 3 w nocy, wiele paczek ważących po kilkadziesiąt kilo, które trzeba podnosić z ziemi a co najgorsze, zapiernicz jak nigdzie indziej. Mój tata robiący lampy ma nieporównywalnie luźniej. Tempo było straszne a i tak brygadzista nas poganiał. A tak przy okazji to nie zamawiajcie z DPD jeśli możecie, tam paczkami się rzuca jak byle czym (dowiedziałem się, że w innych firmach jest znacznie mniej paczek i jest troszkę lepiej). Praca ciężka. Tak sobie myślę, że nie dałbym sobie fizycznie rady gdybym nie zaczął trenować rok wcześniej, więc w sumie dla wielu ludzi taki kołchoz może być naprawdę trudny. Pod koniec rodzice i tak powiedzieli żebym sobie odpuścił bo byłem wyczerpany. Rozmawiając z pracownikami doszedłem do wniosku, że jednak dużo osób sama wybiera życie w kołchozie i to im odpowiada. Myślę, że dobrze jeśli każdy sobie coś takiego przepracuje dla doświadczenia. Ja się cieszę, że tam popracowałem. Powiedziałem sobie, że na pewno tak nie skończę. Podejście w życiu jest bardzo ważne.

Ja tak miałem w Amazonie jak dorabiałem na studia. Na szczesćie udało mi się po studiach oderwać i trafić do laboratorium mikrobiologicznego. Od tamtego momentu wstawałem do pracy bez przeklinania pod nosem i z pozytywnym nastawieniem że robię coś co lubię.

Jedyny plus awansu to, że możesz pójść do kołchozów zachodnich. 🤣😂

Nic dodać, nic ująć, wszystko w punkt 👍👌

"w pracy mówili Wojtku,po co ci ten hiphop, szczeniackie marzenia w zderzeniu ze światem znikną,mogłem odpuścić wszystko nie przelewać słów na kratki gdybym wierzył w siebie tak jak oni we mnie byłbym martwy"🙂

Kiedys byli niewolnicy teraz sa ''pracownicy ''

Pracowałem łącznie 2 miesiące jako stażysta na produkcji przez wakacje. Teraz mam 20 lat i studiuję. I najcenniejsze dla mnie nie są pieniądze które tam zarobiłem tylko potężny strzał motywacji do nauki nowych rzeczy aby nigdy nie skończyć tak jak moi byli współpracownicy i móc żyć tak jak chcę. Dziękuję bardzo za ten materiał!

Uwielbiam ten kanal. !!!

Bardzo dobry i ważny materiał.

Ja byłem w takim zakładzie pracy, z którego ciężko było mi się zwolnić właśnie przez przywiązanie do ludzi i niechęć do zmian. Na szczęście szef pomógł mi wyjść z tej sytuacji i wręczył wypowiedzenie. Było to kilka lat temu, a do dziś jestem mu wdzięczny. Dzięki niemu znalazłem fajną pracę, z dużo lepszymi zarobkami, z dużo lepszymi warunkami, która bardzo mi odpowiada, a tamci ludzie dalej są przyjaciółmi :D

Od dziecka należy umożliwić każdemu odkrycie tego co tak naprawdę lubi żeby kierował swoje życie w te stronę niestety w szkole jak i w domu jest nagonka ślepo na oceny i nauke nie potrzebnych rzeczy dzieciak po nauce ucieka do prostej rozrywki i nie odkrywa w sobie żadnego talentu a nawet jak coś go zacznie i interesować np. stwierdzi że zacznie robić sztuczki a rowerze i będzie w tym najlepszy to często jest wyśmiany przez najbliższą rodzinę i pognany do nauki zaś zdecydowana większość osób po szkole budzi się z ręką w nocniku bez jakichkolwiek zainteresowań z pytaniem co ja właściwie bym chciał robić często nawet w trakcie dalszej edukacji ludzie rezygnują bo nie wiedzą czy wogle będą chcieli robić to czego się uczą wtedy się kończy właśnie w pierwszej lepszej robocie za najniższa krajową nawet takiej poleconej przez kogoś z rodziny jednak wielu osobom taki stan rzeczy nie przeszkadza chcą po prostu życie "przeżyć" bez bólu zadowolić innych z podejściem co będzie to będzie

Prawda jest taka, trzeba mieć jaja i nie gadać ze się nie da, raz a porządnie się nastawić i zmiana sama przychodzi, ja z gastronomi powiedziałem że wychodzę i zrobiłem to w następnym miesiącu po 1,5 roku, takiej ulgi jeszcze chyba nigdy nie doświadczyłem jak wtedy gdy rzucałem wypowiedzenie na biurko, teraz jestem w pracy biurowej z godną płacą i 8 godzinnym czasem pracy, a nie jak w gastro średnio po 14, a zdarzało się nawet 17, rada dla wszystkich, raz a porządnie się nastawić i problem z głowy. Pozdrawiam czytających i życzę miłego dnia.

Fajnie to wytłumaczone.👍💪👏

Ten materiał pokazuje, że autor to bardzo młody człowiek. Doceniam chęci.

Super materiał. Czuję się wewnętrznie usatysfakcjonowany, bo potwierdza, to co czasami ludziom opowiadam. Pracowałem w życiu kilka lat jako kelner, ale taki cateringowy albo w hotelach. Pamiętam koszmarne pół roku w moim życiu w jednym z warszawskich hoteli. Trafiłem tam, bo nie miałem chwilowo żadnych pespektyw, pomysłu na siebie i oszczędności. Chodziłem tam z wypożyczalni kelnerów, czyli nie byłem de facto ich pracownikiem i mogłem trafiać w różne miejsca. Pomyślałem jednak, że jak będę wybierał ten jeden konkretny hotel, to będzie prawie tak jakbym był tam zatrudniony. Jaki byłem naiwny. Przez całe pół roku byłem traktowany jako ten gorszy, nie ich, z wypożyczalni. Musiałem robić najcięższe rzeczy, bo cwaniaczkom nie chciało się wykonywać fizycznej pracy. Wożenie sztapli krzeseł, turlanie wielkich okrągłych stołów, noszenie skrzynek, obsługa kelnerska w trakcie imprezy itp. Oni robili tylko te lżejsze rzeczy i miałem wrażenie, że każdy nawet najdurniejszy idiota z tego hotelu chce "rządzić" innymi. Żadnego koleżeńskiego traktowania, żadnego dziękuję. Jedzenie z imprezy szło prosto do kosza, nie można było nawet trochę zjeść "na legalu", bo nie. Chodziłem głodny w gastronomi jak nie zrobiłem sobie kanapek, albo pracowałem na wieczorną zmianę, bo wtedy kucharze nie gotowali w stołówce pracowniczej i nie mogłeś sobie nic kupić. Oczywiście jadło się czasami, ale było to takie uwłaczające, że brałeś kęsa tuż przed wrzuceniem do kosza całego nietkniętego talerza ze szwedzkiego stołu i musiałeś zrobić to szybko, żeby czasami ktoś nie zauważył. Oczywiście szlachta hotelowa, w sobie znanych tylko miejscach zajadała się czym chciała, nawet na kuchni. Pili alkohol albo palili zioło, bo w gastronomii wiele osób to alkoholicy albo narkomani bez żadnych perspektyw i ambicji. Najgorsze było to podejście, że w sumie nic im nie zrobiłeś, chciałeś się zakolegować, no bo spędzasz tam wiele godzin swojego cennego życia, a oni żeby poczuć się lepiej od Ciebie, gnoili Cię w często pasywny sposób. Układy, układziki itp. Miarka się przebrała jak byłem któryś dzień z kolei w robocie i zostałem za kogoś, bo mnie poprosili (wtedy potrafili wejść Ci w dupę, inaczej sami musieliby wziąć się do roboty) i pracowałem 17 godzin pod rząd. Na drugi dzień miałem zmianę, ale o tym nie pomyślałem, że jak skończę, to zanim dojadę w środku nocy do domu i się położę, to snu będę mieć 2 godziny. Poprosiłem jednego z "menedżerów" zmiany czy mogę jutro nie przyjść, bo taka sytuacja, albo chociaż przyjść później. Frędzel od razu się nie zgodził. Pojechałem do domu, ze zmęczenia nie mogłem zasnąć więc strzeliłem dwa driny. Jak wstałem, to byłem istnym zombie. Pojechałem nocnym na centralny, bo tak bardzo rano miałem zmianę i wychodząc zza rogu na nim zobaczyłem kolesia, który akurat srał przed jezdnią. To był moment kiedy poczułem, że mam wszystkiego dosyć. Przyjechałem do hotelu, skończyłem zmianę, z nikim nie rozmawiałem i już więcej się tam nie pojawiłem. Na początku czułem nieodpartą chęć zemsty na tych prymitywnych ludziach, ale z biegiem lat mi przeszło, bo z usłyszanych plotek wiem, że sami się zemścili na sobie. Ten pokłębił alkoholizm, tamten zaćpał, pandemia ich dojechała, jak całą gastronomię. Także nic nie musiałem robić, a wewnętrzna satysfakcja nagradza mi to, że się sami dojechali, a ja mam dobrą pracę, działalność i żyje mi się wspaniale. Morał taki, że na każdego przyjdzie pora, tylko trzeba być cierpliwym i wytrwałym. A śmieci same się wyrzucą :)

Zobaczcie ile ludzie pracuje np. w Amazon ,który jest przy każdym większym mieście w Polsce , miałem tam znajomą ,która dojeżdżała 1.5 h do pracy a zmiana 10h + przerwy czyli 15-16 h poza domem . Człowiek totalnie zajebany, a gdzie tu czas na rodzinę , pasje , zajawki czy szans na szukanie czegoś lepszego jak w okolicy nic lepszego nie ma

Kurde jakie to prawdziwe, jak dobrze że udało mi się uciec

Czasami w zmianie najtrudniejszy jest pierwszy krok. Pracowałem na budowie jak miałem 19 lat. Była to moja pierwsza praca i od razu na głęboką wodę 😁 Praca po 10-11 godzin dziennie. Chociaż to i tak nie było, aż tak dużo bo były inne firmy, w których pracowało się np 12,13 godzin. Zapierdziel był taki, że po całym dniu jadłem obiad i jedyne na co miałem siłę to bezmyślnie oglądać telefon/telewizję, ale to i tak tylko chwilę no bo trzeba było spać, żeby o piątej wstać. W firmie, w której pracowałem nie było urlopów, czasami jakiś tam pojedynczy dzień awaryjny można było wziąć. Oczywiście takie coś jak L4 nie istniało, nawet jak ktoś miał umowę. Ludzie przychodzili mając grypę ciężko zasuwać, bo inaczej nie było dniówki. Współpracownicy wyżywali się na mnie bo jestem spokojnym i grzecznym człowiekiem. Poniżali mnie praktycznie codziennie. Było to bardzo toksyczne i pełne hipokryzji środowisko. I tak pracowałem tam tylko rok, a przecież były, są i będą osoby, które pracują w takich miejscach latami. Dla mnie to było niewyobrażalne, prędzej bym poszedł do lasu ze sznurem niż całe życie tak pracował. Dlatego zmotywowało mnie to, żeby skończyć szkołę i aktualnie pracuje w banku. Warunki nieporównywalne. Kodeks pracy przestrzegany, brak problemu do L4, traktowanie pracownika z szacunkiem itd. O wysokości pensji nawet nie wspominając. Nawet przerwy mam więcej. Na budowie na 10 godzin było 30 minut, a teraz na 8 mam prawie godzinę. Ale w sumie nie żałuję, bo dzięki temu doceniam to co mam teraz no i zmotywowało mnie to do polepszenia kwalifikacji. I teraz śmieszy mnie jak aktualni współpracownicy z banku narzekają, że na przykład mieli tylko 20 dni urlopu pod rząd, albo że bank dał na święta 2500 pln dodatku, a rok temu więcej itd. 😂 PS: właściwie napisałem ten komentarz, żeby zmotywować innych. I nie chodzi mi o to, że akurat sama pracą fizyczną jest zła. Jeżeli nienawidzisz swojej pracy to się nie poddawaj i rób wszystko, żeby to zmienić. Wiem, że to nie łatwe, ale możliwe 😀 Najgorsze to zasiedzieć się latami i żyć jak zombie

Kołchoz jest bardzo dobry dla świeżej, młodej osoby, aby nauczyć się co to znaczy pieniądz, do czegoś są zdolni ludzie. Jak wygląda przekrój społeczeństwa.

Jakbym oglądał filmik o sobie😅 Bardzo dobry materiał👌każdy powinien to obejrzeć Pozdrawiam

Genialny materiał.

Jest proste rozwiązanie, wystarczy aby robole nie mieli dzieci. Brak dzieci to jak brak paliwa dla tej machiny, która utrzymuje się z wykorzystywania tych potępieńców, wyklętego ludu Ziemii

Jak byłem na praktykach w piekarni (nie wspominam tego dobrze) to bardzo mocno obecny był mobing, na zasadzie, zrób najcięższą robotę bo jesteś najsłabszy a jak jej nie zrobisz wystarczająco szybko to bedziesz miał gadanie z szefem i będziesz musiał szukać nowego miejsca praktyk, w końcu się wkurwiłem i powiedziałem jednemu z pracowników że jak sie w końcu nie odczepi ode mnie to go zgłoszę do urzędu pracy. Oto jaką odpowiedź otrzymałem "wiesz, zawszę mogę porozmawiac z szefem i kamery mogą nagle się wyłączyć, więc się dobrze zastanów czy chcesz to robić". Prawdopodobnie utkną bym tam na stałe gdyby nie to że po tej akcji stwierdziłem że zmieniam szkołę na informatyka i jest lepiej

Jest to zrozumiałe, że nikt nie chce pracować w takim miejscu, tylko pytanie gdzie mają pracować ludzie którzy nie są ogarnięci. Nawet jakby świat był idealnym miejscem bez wykorzystywania itp. to nie ma pracy dla ludzi którzy są bezużyteczni i to nie dlatego że ktoś chce im zrobić w brew, tylko dlatego że każda praca czegoś wymaga. Znam kilka osób które są kompletnie nieogarnięte i szczerze to nwm do jakiej pracy mogliby cokolwiek wnieść. Są dwa źródła tego problemu. jednym jest to że niektórzy ludzie nie nadają się do bardziej wymagającej pracy, a po drugie nawet najgorsze prace ktoś musi wykonywać. Trzeba także wziąć pod uwagę, że ogólnie pensje u nas nie są zbyt dobre, nawet te najwyższe są niższe proporcjonalnie do kosztów życia niż w innych krajach

Z niecierpliwością czekałem na ten odcinek. Wszystkiego przedstawione mechanizmy są zgodne z rzeczywistością pracy w korpo-kołchozie. Pracowałem w "kołchozie" 6 lat. Przez pierwsze 10 miesięcy, dojeżdżałem do pracy kilkadziesiąt kilometrów w jedną stronę. Następnie wyprowadziłem się do większego miasta, żeby mieć bliżej do pracy i niedługo potem dostałem umowę na czas nieokreślony. Zapisałem się na studia niestacjonarne. Nie było łatwo łączyć takiej pracy ze studiami, często zaraz po nocnej zmianie jechałem na zajęcia jednak miałem CEL. Pomimo pracy fizycznej na dwie zmiany( ranki, nocki) i tkwienia w coraz bardziej toksycznym środowisku pracy, nie chciałem zmieniać pracy bo dawała mi poczcie bezpieczeństwa i stabilizacji.( teraz wiem że to było moje wyobrażenie). W lipcu tamtego roku zdobyłem swoje wymarzone wykształcenie. Pracę rzuciłem niedługo pózniej za porozumieniem stron, wyciągając od korpo odprawę. Nie dawno dostałem pracę na projekcie finansowanym z UE za niezła kasę. Moja historia jest przykładem na to że można wyrwać się z beznadziejnego środowiska pracy, trzeba mieć tylko cel, plan i motywacje.

Dziękuje że zacząłem pracować co wakacje w wieku 16 lata. Nie będę ukrywać często trafiałem do kołchozów (żabka, magazyny). Cieszę się że tam pracowałem, nauczyłem się asertywności i szacunku do samego siebie, osobiście polecam każdemu młodemu człowiekowi. Dziś w wieku 22 lat znalazłem prostą pracę, którą idzie połączyć ze studiowaniem i rozwijaniu pasji.

Pamiętam jak po maturze wysłałem CV (tak xd) do lokalnego kołchozu. Na moje szczęście nie przyjąłem, bo pojechałem do kołchozu w Niemczech, ale pamiętam, że z polskiego, lokalnego kołchozu chyba codziennie przez miesiąc dzwonili czy nie chcę do nich przyjść tak ludzie stamtąd pouciekali. Nawet Ukraińcy i Filipińczycy xd. Teraz przynajmniej są granice otwarte i można zrobić kursy, a przypomnijcie sobie jak ludzie mieli przewalone przy transformacji ustrojowej. Niestety, kolega 3 lata starszy z otyłością nie pojechał ze mną. Został w polskim kołchozie i wieku 26 lat zmarł na zawał.

To teraz historia z życia .Mam 23 lata, wyjechałem do pracy w Niemczech mając 21. Najpierw trafiłem do typowego kołchozu czyli magazyn, przepracowałem pare miesięcy po czym złożyłem CV do Tesli... I o dziwo mnie przyjęli ze względu na bardzo dobrą znajomość angielskiego. Niby wielka fabryka i praca fizyczna ale po dniu robienia mie czuje się wogóle zmęczony. 30 dni urlopu w ciągu roku, darmowa ,kawa ,herbata czekolada z automatu, ludzkie traktowanie i jak na prace ciałem to naprawdę lekka bo właściwie bite 8 godzin wkręcam śrubki kluczem elektrycznym. Jedynie żałuje, że nie poszedłem na studia i nie mam głupiego papierka, chociaż z 2 strony firma sama mnie wysyła na kursy Niemieckiego plus lekką ręką odkładam 5 tys miesięcznie, nie wspominając że wystarczy tylko mówić po Niemiecku i można awansować na brygadziste a potem kierownika.

Szacun za to, że robisz takie filmiki, zamiast prezentować podejście typu: "a kto by się przejmował robolami". Po tym materiale zaczęłam bardziej doceniać korpo.

Prawda, pracowałem przez chwile w odzieżówce, niby nic strasznego ale poniekąd zalicza się do rodzaju pracy z tego odcinka. Dużo z tego wyciągnąłem, zacząłem się skupiać mocniej na studiach oraz lepiej wykorzystywać czas.

Najgorsze to tkwić w takiej firmie w której czujemy się źle a mimo to dalej tam jesteśmy. Działa to destrukcyjnie a efekty tego pojawiają się często po wielu latach i odbijają sie na zdrowiu. Dziwimy sie dlaczego jesteśmy sfrustrowani, zmęczeni czy zestresowani. Myślę, że tylko jeśli czujemy, że taka praca sprawia nam więcej problemów niż szczęścia powinna zdeterminować nas do szukania czegoś innego. Kołchoz to nie tylko praca gdzieś na produkcji przy „skręcaniu środek”. Znam osobę, która będąc lekarzem zmieniła prace na bardziej związaną z artystyczną. Ciężko powiedzieć czy przez wypalenie zawodowe czy za większe możliwości zarobkowe w tym sektorze.

Wszystko w punkt. Spędziłem 10 lat w Carrefour i wszystko co powiedziałeś dokładnie się pokrywa.

Zajebisty film :)

Od dziecka słyszałem że najważniejsze rzeczy to szkoła i praca. A jaka praca? To już nie ważne, żeby tylko była. Przez jakiś zaś pracowałem w dużej firmie produkcyjnej pod Tarnowem, gdzie o pracę nie jest zbyt lekko. Zarobki na podstawowym stanowisku takie że idzie się zabić o ścianę. Szybko poszedłem na funkcyjne stanowisko bo na "linii" umierał mi mózg, nie wiem może ktoś zauważył że nadam się gdzie indziej. Kasa lepsza ale wciąż robota nieraz 7 dni w tygodniu, do tego tydzień dniówka/tydzień druga zmiana/ tydzień nocka. Po roku Zombiakom zazdrościłem żywiołowości. Problemy ze snem bo wiadomo co dwa tygodnie tydzień nocek. Stres, ciężka praca, odpowiedzialność. Z całym szacunkiem dla mojej mamy która wyznaje zasadę"żeby tylko robota była" ale takie życie to można sobie w buty wsadzić. Teraz na własnym garnuszku już od ponad 6 lat, różnie bywa wiadomo, czasem lepszy miesiąc czasem gorszy ale choćbym zarobił tyle co na marnym etacie to i tak bardziej wolę to niż pracę w kołchozie. Młodzi pamiętajcie, nie dajcie sobie sprać mózgów. Najgorsze pamiętam tam na produkcji były te "stare pracownice" które non stop powtarzały że właściciel firmy to bogol, złodziej i skurwysyn a same pracowały tam po 20 lat i gdy właściciel wchodził na produkcję to mało się o siebie nie pozabijały. Jedna z nich, urocza pani Gosia podczas mojej dyskusji o zmianie pracy z kolegą wysrała się z tekstem że "ja tu pracuję 17 lat i bardzo sobie chwalę tę pracę, wy jakbyście mieli się stąd wyrwać to już by was tu nie było". W dodatku darła się na cały głos bo wiedziała że szef spaceruje po placu przed halą produkcji. Czujecie żenadę? Miałem wtedy 23lata. Pamiętajcie żeby takiego pierdolenia nie słuchać. Ja niecałe pół roku potem na własną działalność i żyje a ją po roku wypierniczyli z jej cudownej pracy, została bezrobotna bo jedyne co potrafi to obsługiwać etykieciarkę i pakować słoiki do kartonika. Takich zawistnych osób w kołchozach jest mnóstwo, dali by sobie nogę ująć żebyś przypadkiem nie wyszedł z gówna w którym oni tkwią latami. Pamiętajcie ludziska, uczcie się, zdobywanie doświadczenie ale nigdy nie dajcie sobie wmówić że praca jakakolwiek ale ma być.

Warto nakreślić, że miejsca o niskim/umiarkowanym poziomie zarobków nie musi być koniecznie zaliczane pod powyższe określenie. Wiele profesji i zajęć, którymi interesują się ludzie nie oferuje wysokich zarobków, i nie ma w tym niczyjej winy. Takie są realia, a wpływ ma na to chociażby stan polskiej gospodarki czy popyt na konkretny produkt/usługę. Kołchoz bardziej charakteryzuje podłe środowisko ludzkie i kiepskie warunki zatrudnieniowe czyli śmieciówki, wyzysk, niezdrowo obrany wymiar czasu pracy czy koszmarne warunki socjalne w miejscu pracy. Warto zadać sobie pytanie czy praca we wspomnianych korporacjach i firmach z zaawansowanymi etapami rekrutacji, gdzie zarabia się całkiem nieźle, pracuje się w trybie siedzącym 5 dni w tyg po 8 h nie może być kołchozem? Oczywiście że może. Myślę że film porusza ważny temat, ale branże w których główne skrzypce gra rzemiosło czyli chociażby piekarnictwo, gastronomia czy branża budowlana dostały tutaj po głowie, bo statystyczny pracownik nie dostanie tu "5 kafli na dzień dobry"... I przez to niejeden młodzian, który wszedł na rynek pracy może łatwo popaść w kompleksy i niesłusznie uważać się za gorszego bo pracuje w lokalnej piekarni za 3000 netto a nie jest zatrudniony w Google albo u Elona Muska

Świetny materiał 👍

Obecnie to cały kraj zamieniają nam w kołchoz.

Ja w fabryce zarabiałem średnio 5200 na rękę. Ale weekendy, święta w pracy. Nocki w pracy. Wypadała nocka w wigilię to trzeba było iść. Trzeba było wstać o 4:30 1 stycznia to nie było świętowania. Najgorsi są tam ludzie. Są osoby, które wiedzą że mają chujowa prace ale im wystarcza. A są tacy, którzy będą Ci ciągle wbijać do głowy, że gdzie Ci będzie lepiej. Gdzie będziesz miał taką pracę. Gdzie Ci tyle zapłacą. A potem co miesiąc narzekają na zarobki, obowiązki i zdrowie. A stężenie pijaństwa w takich zakładach to tragedia. Sam dałem się kiedyś wciągnąć w takie celebrowanie ostatniej zmiany małpką i piwkiem. Tylko, że ja w pewnym momencie przestałem. A oni pewnie robią to do dziś

Polecam oglądać na przyspieszeniu 1.25 albo 1.5 bo trochę wolno mówi autor. Super materiał

Wszystko się zgadza. Pracuję w takim kołchozie, otoczenie mnie irytuje i co prawda mam odłożony szmal ale jeszcze się waham póki co choć bardzo mnie korci, żeby raz na zawsze odejść i nie zobaczyć nigdy więcej tych zakazanych mord na oczy. Obecnie staram się nie odzywać do kogokolwiek jak nie muszę i robię swoje ale wolny poczuję się jak opuszczę to miejsce.

Moje wnioski: -praca w kołchozie przez krótki czas, jest jak najbardziej wskazana, by mieć porównanie i bardziej docenić swoją pracę, -niezbyt atrakcyjne miejsca pracy nie znikną, podobnie jak nie znikną niezbyt rozgarnięci ludzie. Tym ludziom, którym proste wbicie gwoździa sprawia trudność, trzeba zapewnić miejsce pracy, w którym nie spieprzą zbyt wiele. Dla społeczeństwa lepsze jest, by pewna grupa ludzi siedziała w kołchozie zamiast np. kraść czy robić burdy na mieście. Tym bardziej, że kołchoz w filmie ma się nijak do pierwotnego znaczenia tego słowa. To, że teraz wydaje nam się, że jakaś praca jest ciężka i wyniszczająca nie znaczy, że kiedyś było lepiej, bo nie było. Jest też szansa, niemal pewność, że wraz z postępem techniki, kołchozy za 20 lat będą oferowały dużo lżejszą pracę. No i najważniejsze. Ktoś niefajną pracę musi przecież robić, -niektórzy krzyczą, że kołchozy to jest niewolnictwo XXI wieku. Czy niewolnik mógł zmienić sobie robotę? No właśnie. Ludzie to taki gatunek, który lubi srać do własnego gniazda. W całej historii było mnóstwo ludzi, którzy całe życie przesiedzieli w swojej wiosce, bo się bali. Ale jakie jest to usprawiedliwienie? Bali się pomyśleć? Tak jak kiedyś Lotek mówił o grubasach, że są dwa wyjścia dla nich, można się pogodzić albo schudnąć. Podobnie jest z ludźmi w kołchozach, albo zaakceptują, że są żałosnymi typami w żałosnej robocie, albo stwierdzą, że nie są żałosnymi typami i postarają się coś zmienić. A do zmian często nie jest potrzebny lekki wietrzyk, lecz huragan.

Po 5 latach pracy w kołchozie właśnie zaczynam ostatni miesiąc na wypowiedzeniu. Zarabiam dobrze ale wciąż nie adekwatnie do wykonywanej pracy, narzuconych obowiązków złych warunków pracy i mnóstwa godzin. Zawsze byłem aktywny sportowo itp. Ta praca wypaliła że mnie wszystkie zajawki. Zero perspektyw na rozwój osobisty. W końcu postanowiłem to zmienić. Wiem ze nie będzie łatwo znaleźć dobra ludzka prace ale dam radę. Nawet jeśli będę musiał zmienić pracę kilka razy w ciągu roku.

Wartościowy materiał naprawdę doceniam to :)

Nie wiem co wam się nie podoba w Kołchozie, szczególnie na takiej, powiedzmy, fabryce. Cieplutko, nawet bardzo cieplutko, jak olej się wyleje przez 40 letnie maszyny trzymające się na słowo honoru to prawie jak nad morzem, praca często na parę działów to dzienna dawka joggingu odklepana. Samo zdrowie! A właśnie, pozdrawiam was z L4. Jak mi część maszyny spadła na głowę i plecy to od razu zmądrzałem i mi garb zniknął, problemem może być kur...czowo trzymający się ból kręgosłupa i brak możliwości ruszania szyją, ale przecież już jestem w takim wieku że takie bóle są jak najbardziej naturalne, w końcu mam już aż *20* lat! Dodatkowo mam bardzo troskliwego szefa i BhPowca. Tak się o mnie martwili i za mną tęsknili że jeden stwierdził, że 2-3 dni nieobecności jest w stanie zrozumieć (a przy poprzednim wypadku miło wspominał, że w razie czego to L4 jest dobrowolne i wcale nie muszę go przyjmować od lekarza), a drugi chciał się spotkać 4 dni po incydencie żeby coś obgadać, nawet nie wiem co ale przecież jak taki człowiek-anioł prosi żeby przyjść to przecież musi być coś naprawdę ważnego. Tak ważnego że moje wcześniejsze wspominanie że jestem przykuty do łóżka wydało się absolutnie nieważne. Nie rozumiem również mojego kumpla który dosłownie dzień wcześniej odszedł i powiedział mi że w takich warunkach nie można pracować. Co mu niby przeszkadzało? Teraz pewnie siedzi smutny że nie został, pośród 2x lepszych maszyn w 2x lżejszej robocie z 2x większą stawką. A ja tu jak król! Samiutki rządzący 2ma działami od pół roku na nocki za najniższą krajową... Znaczy się będę znów tym królem... jak w końcu wstanę z tego łóżka... jak będę mógł się w końcu normalnie ruszyć... Żesz psia ich wszystkich mać.

Wczoraj złożyłem wypowiedzenie, nie był to duży kołchoz ale strasznie wyniszczająca. bezcelowa i nie satysfakcjonująca praca. Najlepsza decyzja ever. Dzięki za film, wykorzystam porady :D

Dobry materiał mordo! 👍👍

Super odcinek. Miejmy nadzieję że kilku januszy biznesu będzie poprawiać wąsy ze zdziwienia, gdy kilka osób odejdzie po obejrzeniu odcinka.

Aktualnie jestem w trakcie ucieczki, więc rozumiem ten odcinek 😂

Ja kiedyś pochłonąłem się w pracy w której nie miałem żadnych perspektyw… Całe szczęście podjąłem dość odważne decyzje, mimo pożyczki i innych opłat i zacząłem szukać czegoś innego. Obecnie robię co lubię pracując u kogoś za dobre pieniądze, oraz samemu działam z własną działalnością w innej tematyce

Świetny odcinek

Miałem nieprzyjemność pracować w typowym kołchozie kilka lat temu. W sumie ponad rok zmarnowanego czasu. W końcu posłuchałem znajomych i wyjechałem za granicę do normalniejszej roboty za porządne pieniądze.

Przy niskiej płacy sporym problemem będzie uzbieranie pieniędzy na przetrwanie czasu szukania nowej pracy i tymczasowego bezrobocia. Jak sobie z tym poradziliście? BTW. Szacun panie lektorze za krystaliczną i wyrazistą dykcję.

Do niedawna właśnie pracowałem w takim kołchozie. Na początku było spoko, potem zaczęło się dopierdalanie że mam mało paczek, brakuje mi tyle i tyle do "lidera stawki", groźby, szantaż zarobkami, nawet mobbing (ale to już pod koniec pracy). Wytrzymałem tam 6 miesięcy i faktycznie, zacząłem się czuć przez tą pracę przybity, zdemotywowany, chciałem nawet rzucić studia. Szczególnie jak słuchałem tekstów o nadgodzinach, że tylko dzięki nadgodzinom sobie możesz podnieść standard życia. Aczkolwiek teraz przyszedł czas na zmiany, idę pracować w miejscu związanym z moim kierunkiem studiów.

Super film, mega pomagasz swoimi radami , nam aktualnie 23 lata i dużo przemyśleń którą ścieżkę życiową wybrać, w czerwcu kończę licencjat i zastanawiam się co dalej. Ogólnie to super byłoby Cię spotkać, myślałeś o zorganizowaniu jakichś targów/ meetingów?

Może to być najważniejszy filmik w moim życiu

Moja pierwsza praca "w zawodzie" byla w IT dla polskiej firmy. Wynagrodzenie nie male, bo az 2500 to prawda, ale przynajmniej nie placili co miesiac (tylko rzadziej) bo zapierdalalo sie na UoD. Pod koniec pracy bylem wrakiem, ale zebralem sily i poszukalem innej pracy z zalozeniem ze wiecej nie bede zapierniczal na jakiegos polaka cwaniaka. Znalazlem oferte z zagranicy, wyslalem CV, kilka rozmow po angielsku - teraz jest mi dane zyc w innym swiecie. Teraz jak przegladam posty na fb ludzi ktorzy chca sie zaladowac do IT na szanowane stanowisko juniora to az mi ich szkoda, patrzac jak wyglada odzew "doswiadczonych osob" na takich grupach. Nie mowiac juz o tym ile kolchozow tylko czeka zeby ich zrekrutowac do pierwszej pracy... W IT tez jest masa kolchozow, a ludzie boja sie zmieniac prace i nie potrafia sie wycenic. Latami pracuja na januszy ktorzy zbijaja na nich kokosy, albo co gorsza sami bieduja bo nie potrafia spieniezyc efektow pracy ludzi w swojej wlasnej firmie xD A znam i takich.