Fajnie, że podjelas ten temat. Ja zerwałam kilka lat temu kontakt z matką i resztą rodziny, bo nie dałabym rady żyć z takim obciążeniem, za duża toksyczność. Fajnie, że mówi się coraz więcej o toksyczności rodziców. 🙏❤

Od dziecka , nie patrzylam na fochy rodzica tylko szlam swoja droga , zdobywalam wiedze , rozna , ostatecznie postanowilam malowac profesjonalnie dziela sztuki i z tego utrzymac sie po studiach wszedzie sama , ojca mialam Tyrana , matke despotyczna , w malowaniu obrazow znalazlam cisze , wiedze z matematyki ,geometri , kompozycji , technik malarstwa , histori malarstwa etc zdobylam umiejetnosc malowania w roznych stylach ,technikach a nadewszystko w swoim stylu . Kocham muzyke i malarstwo i ide ta droga ...

Niby temat mi znany, teoria na 5+, ale i tak w praktyce …. No właśnie. Dziękuję za film 🌸✨🌺 Dla mnie najtrudniejsza jest niemożność podzielenia się z kimś właśnie tym spostrzeżeniem, ze matka może być po prostu zła, toksyczna odobą; bo wtedy to ty dostajesz po garbie, że „jak tak można mówić o matce”. Chyba nadal w naszym społeczeństwie jest to nie do przyjęcia.

Dziękuję Ci Emilko❤️❤️❤️ Ja tez nie mogłam mówić o tym, że moja matka jest dla mnie tyranem, że niszczy mnie jako człowieka, podporządkowuje, upokarza. A ona w poczuciu swojej racji rozpędzała się tak, że np przyszła się poskarżyć na mnie w miejscu gdzie pracowałam. Bo nie zaniosłam spódnicy do pralni i butów do szewca wtedy, kiedy ona sobie tego życzyła. Kiedy zmarła nie mogłam długo pogodzić się z tym, że moja matka mnie nie kochała. Teraz nie myślę tak, bo nie myślę o przeszłości 🫂 Dziękuję Ci za wszystko.

Ciągle przeżywam dzieciństwo. Doszło do mnie, że jestem dzieckiem ,któremu nie zaspokojono podstawowych potrzeb emocjonalnych. Nie byłam chwalona za nic. Za dobrą ocenę ,za posprzątanie. Od rodziców nigdy nie słyszałam, że jestem mądra i ładna .Mój ojciec uciekał z czasem od swoich obowiązkach i od tego ,że musi utrzymać 10 dzieci. NIgdy nie przytulano mnie. Nie czułam się kochana. Mieszkałam w czasie dzieciństwa na wsi. Matka ciężko pracowała na gospodarstwie z mężem, który robił dziecko za dzieckiem. Do tej pory uważa ,że antykoncepcja to grzech śmiertelny i nie wolno jej używać. Jestem 6 z rodzeństwa ale wydaje mi się ,że tylko ja tak przeżywam dzieciństwo. Mój starszy brat o 3 lata jest alkoholikiem. W dzieciństwie i jako nastolatek był bity i ganiany do roboty przez ojca .Całe życie bałam się jej opinii o sobie. O tym co robię i jak postepuję w życiu. Kilka dni temu spiełyśmy się na temat kościoła. Powiedziałam, że nienawidzę spowiedzi i mogła by mi nie istnieć. Zawsze wychodzę od konfesjonału wystraszona i zawstydzona ,że muszę opowiadać o sobie obcemu człowiekowi. Kiedyś będę miała odwagę do niej nie chodzić. Wyraziłam swoje zdanie na ten temat. Jak ona wpadła w szał. Wyciągała informacje, które o sobie mówiłam .Mój błąd, że jestem osobą wylewną i ufam ludziom do okoła. Jak się nauczyć tego nie robić?? Tak samo po raz kolejny jak małe dziecko szukałam w matce zrozumienia moich poglądów. W zamian zostałam zaatakowana w złością w oczach. Jestem inna niż moje rodzeństwo, Jestem otwara na to, że kazdy jest inny i ma prawo do mówienia do tego co czuje. Staram się nie krytykować osób ,które żyją inaczej jak większośc ludzi. Moja mama uwzięła się na jedną z synowych. Nie lubi jej bo moja bratowa potrafi postawić się dla mojego brata a ona nie mogła dla mojego ojca bo musiała być uległa .Za każdym razem jak zajadę do niej to wywala mi swoje żale i obgaduję co i jak zrobiła synowa. Podkreślę,że idzie potem w niedziele do kościoła i przystepuje do komunii. Zawsze po spotkaniu z nią moja psychika leży i kwiczy. Kilka sytuacji z mojego dzieciństwa, które miały ogromny na mnie wpływ; 1.Najgorszym dla mnie przeżyciem było ścięcie mnie w klasie podstawowej(możę 2-3kl) na chłopca. Jak ja to przeżyłam strasznie MOje koleżanki długie włosy, warkocze kucyki a ja sierota z krótkimi włosami. Do tej pory pamiętam jak śmiano się ze mnie. 2.Jako nastolatka zrobiłam sobie makijaż. Matka zobaczyła go i powiedziała, że mam go zmyć bo wyglądam jak dziwka. 3.Jak dostałam okres to bałam się jej powiedzieć. 4.Z braku poczucia akceptacji i miłości wchodziłam w każdy związek byle poczuć się kochaną. 5.Moj ojciec miał o sobie opinię ,że jest zerem nic nie wartym. Gdy się kłucili i wyzywali ona mu przytakiwała i mówiła ,że jest nic nie wart. Ich awantury i wyzwiska były codziennie a my dzieci będąc wystraszone słuchałyśmy to. 6.Najgorsze jest dla mnie teraz będąc mężatką słuchać jak matka chcąc ośmieszyć ojca w towarzystwie wywleka ich sprawy intymne z młodości. W rezultacie goście się śmieją z niego a on wychodzi z domu. Tak ta kobieta nie może znieść ,że ktoś może dobrze rozmawiać z nim. Moja matka nie cierpi krytyki. Zawsze uważała się za dobrą matkę. Tak było bo karmiła nas i opierała ale nigdy nie mogłam podzielić się ze swoimi smutkami i żalami. Bałam się jej krytyki. Do tej pory tak jest. Moja matka jest pełna żalu za swoje życie jakie miała. Czuję ,że chciałaby mi wykrzyczeć ,że ja leże i pachnę. Mam kochającego męża i wspierającego mnie. Dopiero on moje potrzeby emocjonalne zaspokoił w życiu. To on mnie przytula jak jestem smutna. To od niego słyszę kocham cię a moi rodzice do tej pory zagryzają się jak wściekła psy.

Cieszę się, że podjęła Pani tak trudny temat. Myślę, że jest mnóstwo ludzi, którzy borykają się tym problemem i nawet nie chcą o tym mówić bo się boją albo po prostu wstydzą. Jest pewien stereotyp kultu matki jako osoby nieskazitelnej, nadludzkiej, najważniejszej, który jest totalnie błędny i bardzo groźny. Trzeba o tym mówić i się tego nie wstydzić bo jak sami sobie nie pomożemy to nikt nam nie pomoże. Ja wczoraj rozmawiałem z terapeutką bo miałem sytuacje kryzysową, gdzie różne złe myśli w mojej głowie krążyły bo właśnie mam taki problem. Oczywiście problem ten wywołany jest przez moją mamę, która karmi się tym, że jest mi przykro i chce bym poczuł się winny. Moja matka jest toksyczną osobą, nie zauważa swoich błędów, nie widzi co robi źle, robi z siebie wiecznie ofiarę i męczennice próbując winę zrzucić na mnie bym miał wyrzuty sumienia. Jest tak przy każdej czynności, która nie jest po jej myśli, po której zachowam się inaczej niż ona by tego chciała. Popada w niesamowite skrajności z wielkiej "miłości" o której mówi by następnego dnia wyzywać mnie i nienawidzić bądź się wyprzeć. Staram się by sprawić jej radość, by wiedziała, że ma syna, który ją na prawdę kocha ale wiem, że następnego dnia ona już o dobrych rzeczach nie pamięta. Nie mogę jej zaufać, nie mogę jej mówić o ważnych rzeczach, nie czuje bezpieczeństwa, nie czuje wsparcia bo wiem, że zawsze to wykorzystuje w przyszłości w straszny sposób. Nie czuje tego by moja mama cieszyła się z mojego szczęścia, nie czuje by mi dopingowała. Mam ogromny lęk przed założeniem rodziny, boje się okropnie przyszłości bo wiem, że nie mogę na tą osobę liczyć a jestem również bez taty ponieważ moja mama wzięła rozwód i tata ma już inną rodzinę. Jestem z tym wszystkim sam, mam dziewczynę z którą jestem szczęśliwy i myślę o niej poważnie ale boje się, że moja matka może to zniszczyć. Żadna z moich dziewczyn jej się nie podobała bo podejrzewam, że czuła konkurencje, że już nie będzie tą najważniejszą kobietą, chciałaby taką, która jej pasuje a nie mi, mimo tego, że nie powie tego wprost ale najlepiej by była bogata, miała mieszkanie czy to normalne ? Dlaczego daje mi takie odczucia ?. Próbuje angażować mnie we wszystko, we wszystkie swoje problemy, jak jest coś źle to zazwyczaj kończy się na tym, że to moja wina, nigdy mnie nie doceni. Moja mama jest materialistką, patrzy bardzo na pieniądze, dla niej nie ma czegoś takiego jak miłość, nie miała totalnie żadnego odpowiedniego wzorca ponieważ babcia również jest toksyczną osobą, która de facto ma teraz demencje i mama przez to również całą frustracje wylewa na mnie. Babcia nie dała dobrego przykładu mamie i ona nie wie w jaki sposób mogłaby rozmawiać z synem, nie wie jak okazywać mu we właściwy sposób uczucia, nigdy tego u niej nie było i sama to teraz kultywuje. Koleżanki ma tylko takie, które mają problemy życiowe i uwielbia o nich rozmawiać ale nie mówi mi nigdy o miłych przyjemnych, śmiesznych rzeczach. Mama nie ma zahamowań co do słów, brzydkie, krzywdzące słowa, które sprawiają przykrość przychodzą jej bardzo łatwo, karmi się tym, że moze mi sprawić przykrość a następnie powiedzieć, ze nikt jej nie rozumie i to ona jest w tym wszystkim najgorsza by wpędzić w poczucie winy, wszystko musi się kręcić w okół niej. Nie potrafi przepraszać, nie potrafi powiedzieć, że źle postąpiła, nie potrafi okazać skruchy tylko wiecznie robi z siebie ofiarę, nie umie spojrzeć prawdzie w oczy tylko kreuje sobie wygodne dla niej myśli, nie potrafi przyznać się, że ma bardzo zły charakter i nie chce z tym walczyć. Mówi o koleżankach, które ją pochwalają, jej decyzje tylko po to by sprawić przykrość swoim najbliższym, nie zastanowi się nad tym. Potrafi być osobą zawistną i złośliwą. Gdy mówie jej, że jestem szczęśliwy i myśle poważnie o mojej dziewczynie, to odpiera to tym, że nie ma miłości, tylko kobiety patrzą na pieniądze i majątek, którego de facto nie mam bo wszystko jest po stronie babci, tak na prawdę wszystko sprowadzane jest do pieniędzy, majątku ale zero rozmowy o relacji o potrzebach, interesuje ją tylko to co ona chce a nie to co ktoś by potrzebował. Mieszkamy z mamą osobno ale przeszkadza jej, że przyjeżdza do mnie dziewczyna, czuje to bo nigdy się z tego nie cieszyła i podejrzewam, że tym bardziej nie chciałaby by zamieszkała, ze mną z chęcią by chciała, bym się wyniósł ale był na jej każde zawołanie bo jeżeli nie będę to znaczy, że mam wszystko w nosie i nie interesuje się niczym tylko sobą, nie jestem ani empatyczny ani pomocny, jestem totalnie bez serca...to jest chore, to niszczy moją psychikę i wrażliwość. Wielu ludzi w Polsce ale nie tylko boryka się z problemem mieszkaniowym, perspektywa płacenia kredytu co miesiąc w wysokości 3 tysięcy przez 30 lat nie jest fajna, ciekawe czy moja mama by była chętna na takie coś, pewnie nie ale już o syna by się tak nie martwiła, ciekawe dlaczego... taka miłość ? Nie mam na tyle środków finansowych by wynająć sam mieszkanie, gdybym to zrobił to mój standard życia bardzo by się zmienił ale to trzyma moją mamę ponieważ czuje władze a gdy czuje władze i mój lęk to wtedy jest silna, czy na tym polega ta miłość ?, czy tak powinna wyglądać miłość ? Czy ja mam dobry wzorzec matki ? Mama doskonale wie, że nie, ale jej strach i bezradność, którą ma zaszczepioną przez babcie jest silniejsza. Mając w głowie, że mamy 3 mieszkania ciężko mi zaakceptować i zrozumieć fakt, że nie mogą się tam pomieścić 3 osoby. Wiele rodzin życzyłoby sobie takiego komfortu, niestety toksyczni ludzie nie cieszą się z tego tylko to wykorzystują.... Nie wiem już czy moja mama mnie kocha czy kocha tak na prawdę tylko siebie, nie potrafi tej miłości okazać, nie potrafi ze mną rozmawiać, nie słyszy co do niej mówię, jest to strasznie przykre bo od małego mam mocną więź z mamą bo miałem tylko ją i myślałem, że moja mama najbardziej czego pragnie to mojego szczęścia a ona teraz myśli, że cały świat jest przeciwko niej. To straszne, że to tak ciężkie ułożyć relacje chociażby "normalne" by człowiek mógł być spokojny i się nie lękać. Szantaże emocjonalne odgrywają bardzo dużą rolę w życiu każdego człowieka, ktoś pomyśli, że to błache ale dopiero gdy to sie przeżywa na własnej skórze, uświadamia sobie jak bardzo to niszczy komuś życie. Moja mama dobrze wie, że ją kocham ale niestety zamiast się z tego cieszyć, dbać o to to ona to wykorzystuje w każdy możliwy sposób. Niestety ja wsparcia od mojej mamy nie mam i czytając wiele artykułów muszę się przygotować na to, że będzie jeszcze gorzej i nic się nie zmieni. Taka osoba nie różni się niczym od alkoholika czy narkomana, oni też nie wiedzą, że mają problem, oni też nie wiedzą, że muszą z tym walczyć dopiero poźniej gdy jest za poźno dochodzą do pewnych wniosków. Bez długotrwałej terapii co tygodniowej niestety jesteśmy skazani na wieczne hasło " NIGDY NIE BĘDĘ TAK DOBRY JAK BYŚ TEGO CHCIAŁA" Musimy zacząć stawiać granice i nie dać się manipulować, nie wchodzić w tą grę, to nie jest miłość, tylko choroba. Mimo tych krzywd, które wyrządza mi mama nadal ją kocham ale muszę stawiać granice, których ona nie jest w stanie zrozumieć. Pozdrawiam wszystkich, którzy borykają się z toksycznymi matkami, bądźcie silni i nie poddawajcie się...

Pani wykład uświadamia problem FAŁSZYWEJ POKORY dzieci... To bolesna forma - zakłamania. Dziękuję.

Dziękuje za ten ważny temat. Przemilczany i taki trudny!

Krótko przed obejrzeniem nagrania miałam rozmowę telefoniczną z mamą która skończyła się tym iż ona rozłączyła się obrażona bo nie mam czasu aby kupić jej w promocji , mięso z biedronki 😢 Uczę się stawiać jej granice, mam już 43 lata ale wiem że warto. Bardzo dziękuję ❤

Z matkami narcystycznymi jest tak ze jak umierają to dzieciom życie się zaczyna. A do tego czasu tylko dystans ratuje, i nie internalizowanie tego co się słyszy.

Dziękuję. Moja terapia sprawiła że trudno było zaprzeczyć pewnym faktom. Bardzo bolało, ale jednocześnie czułem satysfakcję. Po dziś dzień jest trudno, ale wiem że to pomaga. Odwagi wszystkim życzę.

Wiele lat zajęło mi zrozumienie, że niezależnie od tego czy i jak będę się starać, toksyczna postawa mojej mamy wobec mnie się nie zmieni. Toksyczność tej relacji jest na tyle intensywna, że w poszukiwaniu własnej przestrzeni, zdecydowałam się wyjechać do innego kraju. Nie uciec, ale znaleźć miejsce na wylizanie ran. To wielka ulga. Nie wiem jednak jak zmierzyć się z zarzutem, że wyjechałam celowo po to by nie opiekować się rodzicami, choć oni kiedyś opiekowali się mną. Czy wzbudzanie takiego poczucia winy jest uzasadnione? Jak sobie z nim radzić?

Dziękuję pięknie 🌹❤️ Bliski mi temat, przerabiam z matką Narcystyczną, czyli skupioną na Sobie, wszystko wokół niej sie kręci, a z tzw.czasem- Jej wiekiem - to karuzela oczekiwań... Najtrudniej wytrzymać poczucie winy, odmawiając Jej oczekiwaniom, które nie są moimi potrzebami... Temat rzeka...

To bardzo trudny temat. Mnie zajął wiele lat. Myślę, że już zawsze będę musiała być ostrożna i uważna w relacji z matką. Otrzeźwiła mnie choroba syna (stwardnienie rozsiane, diagnoza w wieku 18 lat). Dopiero wówczas bardzo wyraźnie zobaczyłam, jak dla matki liczy się wyłącznie fakt, żeby to ona była w centrum mojego życia. To było otrzeźwiające, bardzo walczyła o to, żeby syn nie stał się dla mnie ważniejszy od niej. Zobaczyłam wyraźnie tę jej chorą rywalizację. W ogóle nie liczyło się, co ja teraz przeżywam (syn po rzucie choroby i wyjściu ze szpitala cierpiał na depresję, kilka miesięcy przed maturą, szukanie psychologa, terapii, wspieranie w bardzo trudnym dla niego czasie), tylko ona, ona, ona. Wymyślanie nieprawdziwych problemów, łamanie zasad, co do których wcześniej się umawiałyśmy, wpadanie do mnie bez zapowiedzi i z awanturą, bo ona właśnie czuje się samotna (mimo emerytury, pracuje, ma sąsiadki- przyjaciółki, z którymi co tydzień się spotykają, zdrowie jej dopisuje, ma bliskie relacje ze swoimi siostrami). Dla mnie najboleśniejsza była świadomość, że ja się dla niej w ogóle nie liczę i zdanie sobie sprawy, że nigdy się nie liczyłam. Porozmawiałam z psychologiem, to pomogło mi uporać się z wyrzutami sumienia, bo były druzgocące mimo terapii DDA, którą przeszłam 10 lat temu.

Bardzo dobrze wyjaśnione i bardzo potrzebny temat. Proszę o więcej , bo mam wrażenie że takich rodzin jest bardzo dużo, w moim otoczeniu napewno, rodzina sąsiedzi,znajomi jak się teraz zastanowić to na palcach jednej ręki naliczyłam w której rodzinie jest w miarę. W mojej napewno nie ale po takim filmiku czuje uspokojenie. Pozdrawiam

Ja tak miałam całe życie,nawet teraz kiedy mam już 60 lat a matka 84 ...

heh, moj stary wykorzystywal perspektywe ojciec - dziecko w stosunku do mnie w moim wieku 30 lat, zeby moc se manipulowac w jakim kierunku moje zycie ma sie potoczyc. Toksyczny, zly czlowiek. Na szczescie ucialem kontakt, zycie stalo sie ogromnie bardziej spokojne

Po raz kolejny Emilia "trafiła w punkt", pragmatycznie i rzeczowo,....

Dziękuję za mądry przekatany w sposób interesujący wykład. Wszystko zgadza się.Taka była moja ŚP Rodzicielka...i poprzez moje dzialania wciąż utwuerdzam sie w tym,ze jej opinie na moj temat mojej osoby, byly nieprawdziwe i to ona miala problem w reacjaach ze mną,a nie ja.. Pozdrawiam.

Ooo, dzisiaj jest pśeś!!!😍😍 To będę grzeczny 😊

😊jesteś niesamowita,rozumiem to doskonałe Emilciu!

Dziękuje za te wskazówki. To przyniosło wiele refleksji i innego, zdrowszego spojrzenia na podejście do takiej relacji. Wyrazy wdzięczności 🙏🏼

Dziękuję. Bardzo mi Pani pomogła i dała do myślenia. Włączam subskrypcję i będę chętnie słuchać dalej 🙂

Dziękuję, bardzo pomocne treści, dla mnie zwłaszcza to, żeby stawiać swoje osobiste cele jako priorytet, w miejsce walki i buntu. Mimo dojrzałego już wieku dopiero ostatnio dociera do mnie, że wiele moich działań jest cały czas buntem przeciwko rodzinie, a nie koniecznie tym co bym naprawdę chciała. Dla mnie najtrudniej jest ogarnąć emocje, które wrzucają mnie ciągle w podobne zachowania., odbierają władze... Chyba to też wzorzec z dzieciństwa, bo to właśnie emocje mamy rządziły naszym domem. Serdecznie Panią pozdrawiam i dziękuję.

Super temat, wyjaśniony bardzo wyczerpująco i w dodatku prawdziwy w moim przypadku. Serdecznie dziękuję

Dziękuję bardzo że Pani to wszystko tłumaczy i upewniam się że zmierzam w dobrą stronę

Pięknie to pani wyjaśniła. Ja niestety cały czas mam żal do mojej matki. Poprzez picie alkoholu zniszczyła mi dzieciństwo. Najgorsze w tym wszystkim jest jednak to, że ona cały czas twierdzi, że nie ma sobie nic do zarzucenia. I to nieważne, że gnębiła mnie psychicznie. Nieważne, że z jej powodu w przeszłości próbowałem popełnić samobójstwo. Moja matka uważa, że nigdy nikomu krzywdy nie zrobiła.

Dzień dobry pani Emilio temat bardzo ciekawy po rozszerzeniu . Stawianie granic sobie,niezależność, zmiana swojej reakcji . Temat do przemyślenia zobaczyć to wszystko z nowej perspektywy.😊Dziekuje

Bardzo fajny odcinek, dużo bardzo sensownych rad. Można to odnieść i do osób i do sytuacji🌻.

Dziękuję za to nagranie 😊

Pani Emilko, bardzo😘💕 dziękuję za ten temat, od paru lat jest on mi bliski... Ma Pani we wszystkim rację.. Ja dopiero odkryłam, że mam Matkę Toksyczną jak skoñczyłam 40 lat. Zawsze myślałam że mam w niej przyjaciółkę. Wszystko się zmieniło jak założyłam swoją rodzinę. Próbowałam się naprawdę z Nią porozumieć, ale zawsze jest to samo:manipulacja, brak wsparcia w trudnych momentach. Pozdrawiam serdecznie😘💕 i dziękuję😘💕

Bardzo potrzebny film, który wreszcie poukładał mi w głowie co się ze mną dzieje. Przełamałam tabu związane z przyznaniem, że matka jest toksyczna, postawiłam mur, żeby w ogóle jej nie oglądać i żeby nie miała żadnych informacji na mój temat przez co niestety odcięła się ode mnie rodzina, bo jak śmiem krytykować "mamusię". Jestem w fazie buntu i tu utknęłam, a bardzo chciałabym ruszyć dalej. Ciągle mam potrzebę narzekania na nią, roztrząsania jaka jest beznadziejna i dlaczego akurat mnie to spotkało. Partner twierdzi, że strasznie się wtedy nakręcam i coś powinnam z tym zrobić, a ja właśnie nie wiem co 😕

Dziękuję pani za tak ciekawy temat .Bardzo pouczający.

Dziękuję, bardzo mi pani pomogła 😘

Nie ma złych ludzi są tylko złe zachowania .

Dziękuję za ten materiał

Moja matka była dla mnie katem w dzieciństwie. Cieszę się, że od kilku lat nie mam z nią żadnego kontaktu. Na początku było to dla mnie trudne i miałem ogromne poczucie winy.

Dziekuje Bardzo za wspaniały przekaz ❤

Dziękuję za wsparcie na końcu filmu

Super temat👍,może za późno jeżeli chodzi o moją sytuację,bo już nic nie mogę zmienić,choć za życia mojego rodzica próbowałam przedstawić mu moją niezależność i strzec tego,lecz bez efektów.. Apodyktyczność jest nie do ruszenia-zwłaszcza jak się jest z rodzicem w jednym domu.(nawet w naszym domu..) Jednak wskazówki są przydatne dla nas obecnych rodziców,aby nie uprzykrzać życia swoim dzieciom. Dziękuje❤

Mega mega mega mądry przekaz dziękuję ❤❤❤

Bardzo ciekawe i mądrze Pani mówi .

Dziękuję ❤🙂

Piekny przekaz, jak kazdy zreszta, ❤️❤️❤️. Dziekuje

Bardzo dziekuje za te słowa.

Dziękuję bardzo

❤Dziękuję

Dziękuję.

zobaczyłam tytuł i od razu dałam kciuka

Ja dopiiero jak oddałam matke fo domu opieki odetchnelam.Ale ona juz byla osoba lezacą i malo kontaktujaca, załuję ze wczesniej nie moalam sily aby uciec od niej....jej choroba nie pozwalala mi ...Wszelkie proby tozmowy nie dawalay zadnego rezultatu....od takiej osoby mozna tylko uciekac.Kilka lat temu nie bylo tyle info na temat toksychnych relacji , mozliwości terapi....teraz mam 52 lata i zaczynam zycie....choc latwo nie jest.

Wpadla mi pani przypadkiem ,dziekuje za ten odcinek bo ciezko mi sie odlaczyc od toksycznego rodzica ..Zaczelam sama pisac na ten temat posty ,Wdzieczna jestem za pania

Dziękuję

Z moją toksyczną matką nie można porozmawiać spokojnie, bo ona na każdą krytykę reaguje atakiem. Kiedy mówię jej że jest mi przykro z powodu jakiegoś jej zachowania wobec mnie jest zawsze atak, każda rozmowa tak się kończy. Jestem na etapii odseparowania się od niej żeby siebie chronić. Po prostu widzę że nic nie da żadna rozmowa z nią. Mówisz o stawianiu granic...kiedy to zaczęłam robić to znowu był atak. Nie da się żyć z kimś takim. Wiem że ona się już nie zmieni. Co można zrobić jeśli nie da się porozmawiać? Jedyne rozwiązanie to odcięcie kontaktu.

🌹🌹🌹🌹🌹❤❤❤Dziękuję.

Dziekuje pani za te slowa

Pewni ludzie mają skłonność do niszczenia wszystkiego przez całe życie komuś i nie tolerują słowa "nie"- na tym polega toksyczność,dlatego trzeba było być najpierw świadomym tego co się dzieje,a to nie było proste bo było zaufanie i wiara że ktoś inny jest wszechwiedzący ,a po drugie-być bardzo silnym żeby potrafić się stanowczo przeciwstawić ,co nie było proste i latwe,i te priorytety były unicestwione,poprzestawiane, unieważnione,przez wymuszanie posłuszeństwa nie w tym kierunku co trzeba

To pomocny filmik, całe życie uległam matce aby mieć spokój a powinnam myśleć o sobie bo już ja mam dorosłych wnuków i nie robię tego im co matka mnie. Moi bracia mają ten sam problem z matką, nawet reszta rodziny też. Ale matka ma swoich znajomych przy których chce się usprawiedliwiać że nie jest toksyczna i dalej mnie i moim bliskim robi tak dalej. Bardzo mi pani pomogła. Dziękuję bardzo ❤

Problem "ambitnych" matek powstaje przede wszystkim z ich utknięcia w okresie wychowawczym. Praca, brak dostępu do wiedzy którą np Ty przedstawiasz i podstarzałe podpatrywanie zachowań na kawkach u koleżanek lub nawet doradzanie się ich w sprawach gdzie nie mają zielonego pojęcia jak pomóc, powoduje wyrobienie w sobie tragicznych w skutkach nawyków którymi bezmyślnie krzywdzą swoje dzieci... Ten Egregor głupoty połączony z niewiedzą nieustannie rośnie i staje się tak nadęty że emanuje w dorosłe życie swoich dzieci a często nawet i związków przyczyniając się do ich rozpadu. Krótko mówiąc... NIE WAŻNE CO POWIEM, WAŻNE ŻE POWIEM A SZANOWAĆ MNIE MUSZĄ NO BO PRZECIEŻ JESTEM STARSZA A CO ZA TYM IDZIE MĄDRZEJSZA... Jeśli trafi, to zwolniony zostanie hamulec porad wszelakich. A jeśli nie trafi, to zawsze można skomentować to ciszą, włączając radio maryia lub zmieniając temat na inny. Jednym słowem przez swoją niewiedzę i nienasyconą chęć zaistnienia, budują relacje skutkujące odwiedzinami dzieci dwa razy do roku albo wcale... Jedyna rada... Masz 18 lat? Praca, wynajem i wyprowadzka bo z czasem staniesz się dla swoich bliskich w przyszłości taki sam. Świetny temat, dziękujemy 😉

Dobrze ze jest internet i mozna posluchac .Matka to niewdzieczny temat ..Dobrze ze nie rodza sie dzieci.Tylko smierc mojej matki uwolni mnie.

Taka refleksja: jestem bardzo dorosłym dzieckiem nieżyjącej toksycznej mamy i wszystko o czym mówisz przerabiałam na własnej skórze z różnym skutkiem. I jako takie dziecko z zamkniętą buzią, pełnoletnie już robiłam różne bardzo oczywiście głupie rzeczy, ale wcale nie z intencją buntu, tylko jako MOJE wybory, hmmm..dorosłe. Mama niejednokrotnie uprzedzała wypadki widząc, co robięlub starała się rozmawiać ze mną o roznych sytuacjach życiowych, o tym należałoby zrobic w takiej czy innej sytuacji. I wtedy,w czasie tych rozmow pojawiał się bunt i koniec końcow tym sposobem wielu dobrych rad nie posłuchałam, bo były od mamusi, co się zemściło na ogół prędzej niż później. Jednak rodzic to rodzic i jest to zależność i więź jedyna w swoim rodzaju. To nie to samo, co opiekun, tych można mieć wielu. O ile to,o czym mówisz w stosunku do opiekuna - druga żona mojego dziadka- da się zastosować, o tyle jesli idzie o rodziców rzecz jest chyba, tak mi się wydaje, bardziej skomplikowana, bardziej finezyjna i bogatsza w niuanse. Jeszcze takie spostrzeżenie, troszkę obok tematu: mlody człowiek w wieku lat 18 mieni się byc dorosłym, podczas gdy jest tylko pełnoletni,a wymaga się od niego jak od dorosłego podczas gdy on ma jeszcze na ogoł mizerne pojęcie o życiu. Ale ma już świadomość, ze wolno mu stawiac granice rodzicom czy opiekunom, ze jako osoba dorosła MA PRAWO itd. I paradoks polega na tym, że to przekonanie o dorosłosci nie ma kontynuacji własnie w rozmowach z rodzicami, ktorzy w tym dorosłym życiu juz trochę siedzą i mogą być dużą pomocą dla takiego młodego człowieka- nie obumarli jako te bulwy ziemniaczane, wiec po coś jeszcze po ziemi chodzą- a ten młody człowiek " jest dorosły, więc teraz będzie robił, co chce bo mu wolno, bo ma prawo. Efekty widać wokół, szkoda gadać.. Tak mi się skojarzyło. Serdecznie pozdrawiam i dziękuję za filmiki, fajnie się je ogląda😀

Bardzo fajny materiał. Pomógł mi zrozumieć kilka rzeczy bo zmagam się z tym problemem który mnie wyniszcza. Pozdrawiam serdecznie.

Jak poradzić sobie, gdy Matka toksyczna mieszka razem z moją rodziną i codziennie kiedy proszę aby przestała ranić to ona staje się coraz bardziej agresywną, karze milczeniem itd.... ? Mówi tak ciężkie słowa, które zawsze usiłuje włożyć w moje usta, żeby potem się skarżyć jaką ma niedobrą córkę. Oczywiście, to iż jestem dorosła w ogóle jej nie obchodzi, bo uważa, że może dawać rozkazy i oceniać każdy mój krok. Jak to oswoić, kiedy nie ma innego wyjścia, bo ona ma prawo mieszkać w tym domu i codziennie tylko rani ?

Jestem wpędzana w poczucie winy.

35 lat mieszkałem z matką, wychowałem się bez ojca. Pamiętam jak w szkole nauczyciele coś mówili, że matka obdarzyła mnie toksyczną miłością. Wiele by opisywać, ale w skrócie matka na każdym kroku mnie kontrolowała, nawet jak po pracy z 10 minut dłużej nie było mnie w domu potrafiła wypisywać sms gdzie się włóczę, co robię. Kiedy się wyprowadzałem od matki, a raczej uciekłem z domu chyba uratowałem swoje życie. Minęło ponad 9 lat, wiele się zmieniło na dobre, jestem samodzielny, zupełnie inaczej funkcjonuje, jednakże z matką dalej łaczy nas forma zależności. Matka przez te wszystkie lata perfekcyjnie wypracowała, że ona się cały czas zamartwia o mnie, a ja o nią. Nie ma dnia, żeby nie było sms na zasadzie witaj, co słychać, a jak nie odpiszę to zaczyna się histeria. Przez te 9 lat nigdy nie było tak, żeby ja i matka żebyśmy od siebie trochę odpoczęli, żeby ona się sobą zajęła, a ja sobą. Mam wyrzuty sumienia czy nie powinienem więcej się matką zajmować, zabierać ją na spacery, więcej spędzać z nią czasu, a i tak odwiedzam ją conajmniej raz w tygodniu. Ciężkie to jest wszystko i trudne do ogarnięcia. Na podsumowanie mimo ogromnych postępów życia na swoim, nie udało mi się poznać drugiej połowki, nie założyłem rodziny, ale na tym etapie życia nie ma to dla mnie już żadnego znaczenia. Obawiam się, że nawet gdybym poznał jakąś dziewczynę to zadręczałbym się komu poświęcać więcej uwagi jej czy matce.

Dziekuje, to moja maaatka.

Jeżeli jednak czujesz, wiesz, takie sygnały dostajesz z zewnątrz od innych, że coś jest nie tak w stosunku twoich rodziców do ciebie i w ogóle z nimi, w ich podejściu do twojej osoby to wiedz, że rodziców nie zmienisz. Jeśli jednak któreś z nich, bądź co gorsza oboje nadmiernie upierają się przy swoim, nigdy nie pozwalają ci dojść do głosu lub zwyczajnie nie chcą cię wysłuchać, nie interesuje ich wyrażanie twoich opinii, wydają się wręcz nieprzeciętnie zirytowani, że w ogóle jesteś. Nie potrafią cię docenić. To znaczy że ty nie jesteś dla nich a oni dla ciebie i warto coś zmienić. Oczywiście, bo każdy musi mieć swój dom i własne życie. To możliwe że jeden dom, mieszkanie zamieszkują osoby, będące najbliższą rodziną, które nie dogadają się nigdy. Gdyż pewne ich cechy osobowościowe, sposób wychowania, przekonania, układy nie są ze sobą kompatybilne. Jeżeli ktoś stale przekracza twoje granice i już od dłuższego lub bardzo długiego czasu zauważasz ciągłe nie potrzebne sprzeczki, o często całkiem nie istotne rzeczy lub wieczne powtarzające się sytuacje, że nie możesz nic powiedzieć, bo często kończy się to wywołaniem awantury, czy ktoś w czynach lub w słowach staje się dla ciebie momentalnie agresywny to znaczy, że ten kontakt trzeba w znacznym stopniu ukrucić lub zdecydować się na brak kontaktu.

super - polecam wysluchac

wazny temat, fajnie ze go poruszylaś

Rodzice mają przewagę moralną, bo dali nam życie i wychowali jak umieli. Ja mam problem z gnębiącym długiem wdzięczności. I to już mój problem nie mamy.. Choć przypuszczam, że wygenerowany przez dom. Pozdrawiam, Miło byłoby otrzymać komentarz❤

Niektóre kobiety nie powinny miec dzieci, a maja. Konsekwencje tego stanu rzeczy sa oplakane dla dziecka. A wiadomo, ze matka ma w swoim reku wszystko, czyli pozytywna energię, ktora moze przekazac dziecku lub zabkokowac ten przeplyw. Z mojego doświadczenia zachecam, aby zrobic wszystko co mozliwe i dazyc do odebrania tej energii. Mi sie to udalo, bo dalam sobie czas i determinację, aby oddalić sie od takiej matki. W tej sytuacji czas zrobil swoje i matka zaczela zyczyc dobrze. A ja w tym czasie skierowalam energie na moj rizwoj osobisty. Widzialam tez , ze wszechświat mnie wspieral. Wiec nie ma sensu klocic sie z matka. Bo chodzi o energię!

bardzo często widzę na mieście w autobusie matkę z córką , wszędzie chodzą razem , córka około 17-18 lat , matka bardzo dominująca , może aktorka, wyrazisty makijaż wyróżniający sposób ubierania, zachowują się jak w twierdzy to widać że córka jest całkowicie zdominowana i nie ma własnych znajomych i własnego życia

Ja wtedy biorę ze sobą Maryję na wizytę mówię jej Maryjo pomóż mi w tej relacji porszę o pokój serca miłość i mądrość Boża w rozmowie. A wyrzuty sumienia oddaje Bogu i On te wyrzuty sumienia przemienia w pokój i Swoim słowem Bóg umacnia moja godność utwierdza mnie w tym że dla Niego jestem ważna najważniejsza a mamę oddaje Bogu przez ręce Maryji i jest pokój serca 😊 Tak w wieku 39 lat można przeciac pepowine ktora byla konieczna do przeciecia bo niszczyla moje rekacje małżeńskie i z córkami.Powiedzislam Stop i nie chce tak Maryjo tego lancuszka pokoleniiwego niesc dalej pomoz mi go przeciac i jest wolnisc jest zmiana. Bo juz zauwazylamze i we mnie to sie wkradalo choc niechialam ta toksyczność powili. Słowo Boże mówi "Ku wolności wyswobodził nas Chrystus” (Ga 5, 1) Dziekuje za ten film utwierdził mnie w tym ze szlam dobra droga ku wolosci chodz nie bylo latwo. Ale modlitwa za moją mamę w tym momencie dawała mi pokój serca a mama się zmieniła troche już nie atakuje mnie widzę że myśli sobie w głowie że nie podobają się jej wybory naszej rodziny ale już nie krytykuje tak mocno.

Mi gdzieś od 8 lat chodzi po głowie aby powiedzieć matce o mojej perspektywie. Bałam się tego i nadal się boję. Ciągle sobie powtarzałam. Jak będę miała 18 lat to jej powiem. I nie powiedziałam. Mam 20 lat i nadal nie powiedziałam. Wszystko co robiłam było oparte na strachu przed matką. Do ok. 2 kl. gimnazjum byłam bita za płacz, za to, że nie zdążyłam czegoś zrobić. Pamiętam jak mnie pobiła tylko dlatego, że kupiłam sobie picie za pieniądze, które babcia dała mi, zamiast dać jej. Bo to były moje pieniądze. Ze sprzątaniem chciała perfekcję mieć. Raz miałam do 15:30 szkołę oi wróciłam o po 16, a ona wróciła przede mną i darła "JAK MOGŁAŚ NIE POSPRZATAĆ, TY KŮPO GÖWNA, JA PRZYCHODZĘ Z PRACY I ZMECZONA, A TY CO? DOPIERO TERAZ SOBIE ŁASKAWIE KSIĘŻNICZKA WRACA?" A po za tym ja ze szkoły też wracałam zmęczona. Nie byłam dzieckiem problemowym, byłam posłuszna, uprzejma, nie brałam żadnych substancji typu alkohol, n@rkotyki, papierosy, nigdy na imprezie nie byłam. Jeśli chodzi o szacunek, udawałam tylko, że ją szanuję, ale w głębi serca jest nienawiść. Kiedyś nie chciałam iść na rower, bo się bałam, że będzie mnie biła, gdy popełnię błąd. Wzięła mnie za włosy, na klatkę schodową i kazała spojrzeć w dół i mówiła "Nadal nie chcesz iść na rower? Nie ma problemu, mogę cię zrzucić, będę miała cię z głowy". Pamiętam jak ze strachem się zgodziłam. Byłam wtedy w przedszkolu. Biła mnie za płacz, za to, że mówię, że ja już nie chcę, mam dość. Biła za głupią 1 z matmy, która nic nie znaczy i nic nie wnosi. Biła za to, że w podstawówce długopisu zapomniałam. Całe moje życie było w strachu. Ciągle mówiła "ty krøwo, ty szm@to!" itd. Powtarzała, że nie zasługuję na szacunek, miłość itd., i najlepiej abym zdechł@. Powtarzała jaka to paskudna jestem, że do niczego się nie nadaję, że skończę jak żule, nikt mnie nie pokocha. Kiedy upomniałam się o docenienie (bo robiłam swoje obowiązki itd., nadal robię) powiedziała "docenić cię? Niby w czym? Pfff, może jak kiedyś zasłużysz. Choć do tej pory jakoś nie zasłużyłaś". Ciągle mówi jak bardzo mnie nienawidzi, że jestem problemem, że wszystko moja wina. Nigdy sama nie powiedziałam do niej takich słów, nigdy nie zrobiłam jej krzywdy. Traktuje mnie tak odkąd się urodziłam. Jestem tylko wpadką na imprezie... A ojciec? Mieszka u swojej matki, chleje i ma wszystko w dűpie. Matka mówi" idź do roboty, kasa mi się należy". Ja mówię, że ja się uczę, niby jak? Mam 2 kierunki do ogarnięcia. Kiedy złamałam nogę, matka tylo tylko się śmiała, obcy ludzie mi pomogli. Chłopak z drugiego końca województwa mi przyjechał do mnie by mi pomóc i zabrać, a własna matka nie potrafi. Gdy zabrał mnie do siebie na 2 tygodnie, matka zadzwoniła i powiedziała "jak tak śmiesz się zachowywać?! Jak jeb@n@ dziwk@ poszłaś za pierwszym lepszym kut@sem!". Przy chłopaku czuję się bezpiecznie, zaopiekowana i kochana. Ciągle mi mówi bym do psychologa poszła, ale się boję. Mówi mi bym postawiła siebie na pierwszym miejscu. I nie, nie wybrałam pierwszego lepszego. Długo szukałam kogoś kto będzie taki jak on. Pojechałam tam gdzie mi było bezpiecznie, a zostałam nazwana dzĭvką... Dziś nie potrafię sobie poradzić z emocjami, mam problemy psychiczne, nie mam pracy, jak szukałam, nie chcieli mnie. I tak, nienawidzę swojej matki i marzę o tym, żeby stało się jej coś złego.

Dopoki reagujesz emocjonalnie na interakcje z toksyczna matka, to jej osoba w jakis sposob ciagle cie kontroluje. Zdalam sb z tego sprawde niedawno.

Z zadnej mojej decyzji niezadowolona, moj maż znienawidzony bo ona chcialaby kogos innego, oszczerstwa wobec niego mimo ze jedtesmy ze soba 12 lat i mamy dziecko. Dom ktory kazala mi postawic u niej na podworku i ktory mial byc taki jak ona chce ( pobudowalismy sie na innej dzialce) . Ciagle awantury, wyzwiska , wpedzanie w poczucie winy. Jestem od niej uzalezniona bo przepisala mi dzialke kilka lat wczesniej i wladnie po tym sie wszystko nasililo. Wtracanie w zycie. Zaluje ze sie zgodzilam a teraz nie wiem co mam zrobic

A mi jest żal toksycznych matek, same mają jakieś nieprzepracowane braki, niezaspokojone potrzeby, nie umieją sobie pomoc i tą flustratkę wyładowują na swoje otoczenie. Nie wiedząc że najbardziej chyba wyrządzając sobie krzywdę bo tracą kontakt z bliskimi osobami i nie wiedzą czemu, ja dalej nie potrafię ich zrozumieć ale to jest wynik trudnych doświadczeń.

Dziękuję za ten filmik. Wiele osób napisało, że zerwali kontakt z rodzicami. Ja natomiast w pewnym momencie swojego życia uznałam, że w moim przypadku niewiele to zmieni. Byłam dzieckiem, któremu nie pozwolono wyrażać emocji, bunt w okresie młodzieńczym u mnie nie istniał. Bardzo bałam się rodziców, do tego stopnia, że spowodowało to u mnie ekstremalny lęk przed konfrontacjami z ludźmi, unikałam konfliktów. Nawet gdybym przestała odzywać się do rodziców to moje postrzeganie pewnych sytuacji nadal byłoby takie same. Mam prawie 28 lat i walczę niesamowicie sama ze sobą. Nie chce mieć przez to dzieci.

Fakt zawsze myślałam że da się zmienić ale to nigdy nie nastąpi nie opowiadam o sobie bo wyśmiewa i staram się nie chodzić do niej dobrze ze mieszkam oddzielnie

Ja również mam toksyczną matkę . Moi rodzice żyli w toksycznym związku, jeden zdradzał drugiego a na drugi dzień przez 2 godziny kochająca para i nagle słyszę z pokoju kłótnię. Dochodziło nawet do rękoczynów, oczywiście nam też się obrywało a jest nas 3 . Ojciec miał problem z alkoholem, przez mamę był wiecznie poniżany i krytykowany przez swoich rodziców też moich dziadków. Wszystkie nie powodzenia , żale , złość matka wylewała na mnie . Z rodzeństwiem nie potrafimy się ze sobą dogadać bo matka zniszczyła nasze relację. Każdego buntowała przeciwko mnie czy z rodziny czy kogoś obcego zawsze byłam nie taka jak ona chciała. Codziennie zaznaczała mi że nie umie o siebie zadbać i że jestem upośledzona , głupia , nadpobudliwa . Pracowała jako terapeutka zajęciowa z chorymi psychicznie osobami i cały czas mam wrażenie że mnie tak traktuje. Nie próbuję być moją terapeutką bo to też trzeba umieć odnaleźć się w takiej profesji . Cały czas to ona jest tą którą życie skrzywdziło a ja jestem teraz tą złą bo się nie odzywam bo nie mówię jej że ją kocham bo po tym co mi zrobiła przez gardło mi nie przejdzie. Jak jej powiem prawdę o niej samej o tym co mi zrobiła to albo wpada w histerię albo w złość i zawiść. Podstawowe jej pytanie do mnie ale to zawsze jak powiem coś nie po jej myśli to a co ja ci zrobiłam, mnie wtedy w środku aż bucha z goryczy że jeszcze się głupio pyta. Nigdy mnie nie przeprasiła a zniszczyła mi wiele dobrych relacji wiele wartościowych bo te osoby jej nie pasowały. Piszą tu osoby o przebaczeniu to jest naprawdę trudne , nie unoszę się dumą, odzywam się do mojej mamy , choć po każdym telefonie od niej czuję sie źle . Nie potrafię jej zapomnieć tylu złych rzeczy

Dzięki

U mnie to wszystko jakoś na odwrót niż tu przedstawione. Bunt od nastolatki do 33 lat (mówienie wszystkiego co myśle i próby jej zmieniania) Teraz od roku tłumacze ją sobie bo dzięki temu mam spokój i nie daje się sprowokować. Z materiału wynika, że to tez nie jest rozwiązanie ale na dzień dzisiejszy czuje, że inaczej się nie da.

Dziękuję za podzielenie się tą wiedzą, u mnie niema argumentu na odpowiedź 99,99 źle 0.01 bez komentarza :)

❤

Wszystko się zgadza!😏

Pani Emilko moja mama przez całe moje życie a mam 55 lat ,nigdy nie powiedziała do mnie po imieniu ,natomiast pięknie zwraca się po imieniu w moim towarzystwie do innych osób ,które mają tak samo na imię jak ja , jest mi wtedy bardzo przykro . Przez całe życie wykluczała mnie ,obgadywała z moją mlodszą siostrą i odtrącała ,a ja teraz próbuję się pozbierac i uleczyć. Czy aż tak mnie nie lubi ,ze nie potrafi wypowiedziec mojego imienia do mnie na głos,ktore sama mi nadała????

Trudny temat, ....dziękuje

Trafione w punkt ! Szkoda że matki 70...80 + nie są w stanie tego zrozumieć...nie mówiąc już o przepracowaniu tego tematu. Obowiązkowy podcast dla kazdego czlowieka który wchodzi w rodzicielstwo. Dziękuję serdecznie za poruszenie tematu "nieomylności" matki i błędnie rozumianego zagadnienia z perspektywy katolickiego "reżimu" dotyczącego tzw "szacunku dla rodziców". ❤ Pozdrawiam

🧡🧡🧡

❤❤❤❤❤

Czesto psychoterapelco maja problem sami ze soba ipoprzez ten pryzmat diagnozuja swiat. Zdrowy rozsadek i naturalny bieg zycia jest wielu wypadkach pomoze nowemu pokoleniu.

Pani Emilio mogę mieć problem z internetem stacjonarnym .Piszę z pracy na razie udało się 😊 ,zobaczymy w niedzielę . Pozdrawiam

Dziękuję za film, zawsze mnie wkurza pytanie u mojej matki: czemu nie dzwonisz? czemu się nie odzywasz? Jakby sama nie mogła tego zrobić skoro ma taką potrzebę.

🌻🌻🌻

To prawda że rozmowa o matce mówi się krytycznie jest w naszym społeczeństwie źle widziana ale teraz młodzi ludzie coraz więcej się wypowiadają i stawiają granicę i tak powinno być ja bardzo późno nauczyłam się mówić nie dziękuję za tylne fajnych wiadomości

Mam 50 lat a i tak mama mówi, że mam jej słuchać bo ona jest starsza i jest moją matką. O krytyce zapomnij

Moja matka zrobiła ze mnie czarna owce wychowałam się w bidulu do dzisiaj nie mam dobrych stosunkow z nia i resztę rodzenstwa jest to katastrofa ale co zrobic w rodzinie mówią że jestem obca a ojciec kiedy żył ze nie jestem jego córką Mama jest złośliwym człowiekiem nic jej nie pasuje kazdego krytykuje maci ile sie da ma 88 lat i bardzo swieta nie lubi prawdy sluchac mowi ze to stare dzieje i placze robi wielką afere no na koncu to ja jestem wszyskiemu winna co w rodzinie zle to odbija sie na mnie Zerwalam kontakt bo boje sie dostać drugi zawal😢 nie chce żyć klamstwie tak jak moja rodz Bogu dziekuje ze mam kochajacego meza drugiego tez moje zycie nie bylo lekkie bita gwalcona i zero pomocy ze strony rodziców po pania i proszę o wiecej takich tematów 😊❤❤

Pani Emilko, kiedy Pani się pojawi po wakacjach. Brakuje mi Pani podcastów☹️pozdrawiam😘💕 serdecznie.

Zawsze moją mame złości jak mi coś wychodzi czego nigdy nie zrozumiem

Ja niestety mieszkam z moja mama. Brak pracy jeszcze bardziej przyczynia sie do niae bycia samodzielnym w 100%. Ona wie o tym i wogole nie ma zadnych przyzwoitych granic. JAk jej mowie o przestrzeganiu granic i prywatnosci to sie uzala ze ona juz jest starsza ze wyrodna corka i w tedy ogarnia mnie poczucie winy. Np. jak medytowalam ona wparowala do mojego pokoju z pretensjami czemu nie odzywam sie jak mnie wola. Ona musi miec kontrole nad wszystkim i zawsze byc po jej mysli. Uklada scaly scenariusz co mam powiedziec komus gdzie isc jak sie zachoac nawet w co sie ubrac. Jak sie zamkne w moim pokoju to ma pretensje ze sie pozamykam i nie odzywam sie do niej. Koszmar.

OK. WSZYSTKO TO PRAWDA. TYLKO CO ZROBIC W SYTUACJI, KIEDY MATKA MIESZKA RAZEM Z TOBA ,BO TWIERDZI,ZE SAMA NIE DA RADY, A JEDNOCZESNIE NISZCZY TWOJE ŻYCIE. JAK TO ZATRZYMAC, CO ZROBIC???