Definitywnie autorytety, zarówno ja, jak i mój mąż😀 W domu panują jasne zasady, a dzieci znają granice. Czasem zdarzają im się chwile, kiedy "próbują szczęścia", ale z góry wiedzą, z jakim odzewem z naszej strony się spotkają😉😃 I choć mają dopiero 4 i 6 lat, to widzę, że w gruncie rzeczy czują się z tym dobrze i bezpiecznie😀 Jak zwykle, dziękuję Pani za wartościowy filmik👍 Pozdrawiam😘

Kurcze...nigdy w ten sposób na asertywność nie patrzyłam. Naprawdę nie wiedziałam , a to przecież rzeczywiście takie proste , naturalne i logiczne. Ale ok.,.zawsze znajduje w Pani materiałach takie rady ... 👏💪...Tak czy siak...moje dzieci powinny mieć asertywność w jednym palcu 😉. Staramy się w domu w sposób zdroworozsądkowy wychowywać dzieci, zgodnie z ustalonymi przez nas "głównymi" zasadami, te pomniejsze podlegają negocjacji... Nie zawsze jest pięknie i kolorowo, ale, i nikt nas nie zapewniał, że wychowanie to bułka z masłem. Dziękuję i pozdrawiam.

Oooo.... Właśnie, może to właśnie o to chodzi... Aby mieć za cel nauczyć asertywnośći... Ciężko, ale pomaga 👍👍👍😉😉😉

Cieszę się, ze są takie osoby jak Pani kanał na yt! Bardzo wartościowy i jasny przekaz o wychowywaniu dzieci.

Moja babcia uwaza, ze rozpiescilam synka ma okolo 3 latka. I powinnam dla proformy mowic mu "nie". On sie wogle mnie nie slucha, czesto mu poblazalam, a dzis zauwazylam, ze kiedy to ja postawilam na swoim i kazalam mu pozbierac zabawki, ktore porozrzucal, zagrozilam kara i konsekwentnie sie tego trzymalam. On pozbieral te zabawki. Bo tak to zawsze mowi, ze mama posprzata. Musze byc stanowcza, udawac taka sroga :)

Bardzo pomocny i mądry film

Pracuję nad tym aby stawiac granice 5 swoich dzieci .Nie jest latwo jeśli nie wynioslo sie tego z domu

Na wiele pozwalam swojemu 2-letniemu synkowi, ale kiedy powiem kategoryczne NIE! Zazwyczaj odpuszcza. Zdarza się jednak, że zaczyna krzyczeć, płakać, męża nie raz już ugryzł, albo uderzył, włącza się histeria 2latka, bo np nie chce przebrać mokrej koszulki... także prosiłabym o film o tym, jak rozmawiać z dzieckiem, żeby słuchało, żeby mieć ten autorytet. Dla rodziców, którzy wiedzą, że dziecko czuję się bezpiecznie kiedy ma wyznaczane granice, ale potomek od pierwszych miesięcy wykazuje się charakterkiem ;) jego ulubione słowo to "nie" ;) i ma wyjątkowo doniosły głosik... oczywiście dużo rozmawiam z dzieckiem, tłumaczę mu, z kolei innym razem kiedy np chce się "bawic" moim komputerem mówię stanowczo: nie zgadzam się, to jest mój komputer, nie chcę, żebyś się nim bawił! 🙃

No właśnie wielu badaczy, naukowców, pedagogów nie zgadza się z tym by dziecko potrzebowało autorytetu. Ma być partntrstwo, żaden autorytet, od tego odchodzi się od dawna. Żadne przywództwo, dzieci tego nie potrzebują.

To nie jest takie proste jak Pani to opisuje. Po pierwsze sam przez wiele lat wychodziłem z pewnych szablonów, które uczyli mnie w życiu moi rodzice (religijni i mocno konserwatywni). Nauczyłem się później, że nie ma jednego przepisu na życie, że nie istnieje "jedna droga". To rodzice w swojej ograniczoności pokazywali mi, że taki i tamten styl życia jest zły, a jedyny słuszny jest ich. Tak właśnie działa autorytet o którym Pani wspomina. Wydaje się Pani, że rodzic ma podejście logiczne, obiektywne i mądre do życia, a wiemy, że tak nie jest. Oczywiście nie wpadajmy znów w absurd bo wiemy, że dziecko musi odpocząć (spać). Jednak serio z biegiem czasu będąc człowiekiem z "otwartą głową" sam widzę jak w naszym społeczeństwie żyjemy w pewnych uproszczeniach i ramach i tak wychowujemy nasze dzieci. Wystarczy tylko zmienić kraj czy nawet otoczenie i już podejście jest zupełnie inne do tematu: żywienia, ruchu fizycznego, religii, tradycji, obyczajów, epidemii, wojny, wychowania, itd. Dla nas wszystkich przypomnę tylko sytuację związaną ze szczepieniami na COVID. Dziecko pyta, błądzi ale ja nie umiałem mu odpowiedzieć szczerze bo ... nie wiedziałem czy szczepienia są skuteczne, mają sens i coś dadzą. W tym czasie był tak duży dysonans w mediach w opiniach wśród znajomych, że sam nie wiedziałem. Szukało się nawet opinii wśród lekarzy/autorytetów z medycyny. I tu bywało różnie. Co gorsza ci, którzy byli ZA i zachęcali do szczepień sami z czasem zmieniali retorykę. Przypomnę wypowiedzi pewnego profesora w mediach, że osoby zaszczepione miały z niemal 100% skutecznością nie roznosić wirusa, a po paru miesiącach już temu zaprzeczali i łagodzili retorykę, że szczepionki po 2-3 dawce chronią z dużym prawdopobieństwem przed zarażeniem ale już przed roznoszeniem wirusa nie. Podobnych tematów mogę mnożyć, a to dlatego, że w procesie życia i chęci zdobywania wiedzy coś co 10 lat temu wydawało się oczywiste już dziś takie nie jest. Przykładowo spożywanie "tabletek" z kwasem omega 3. Jeszcze kilka lat temu bym zarzekał się, że warto, a dziś już wiadomo na przeprowadzonej grupie ponad 100k badanych, że efekt spożywania jest znikomy. Z doświadczenia wiem, że mało jest rzeczy pewnych. Dziecko czy nastolatek jednak szuka rozwiązać skrajnych: coś jest dobre lub złe. No ale ja już za wiele rzeczy w przeszłości dałbym sobie rękę obciąć, bo tak byłem czegoś pewny. I cytując klasyka z filmu Kiler: dzisiaj nie miałbym ręki. Dodatkowo nie chcę by dziecko myślało tak jak ja. Nie chcę go naprowadzać bojąc się, że dam mu gorszy start z ograniczonym myśleniem (taki jaki sam miałem z powodu rodziców). Po prostu jestem pewny, że gdy ono będzie wkraczało w świat dorosły, to ja już też będę inaczej myślał na temat żywienia, religii, nauki, ruchu fizycznego, odpoczynku, gier, itd. Nie mam w sobie tyle pychy by być autorytetem dla swojego dziecka. Nie powiem mu, że bycie homoseksualistą jest złe i za to się idzie do piekła, że szczepienia na covid są dobre lub złe, że najlepszy zawód to lekarz/prawnik, że spędzanie 10h dziennie przy komputerze zepsuje mu oczy, itd. Czyli wiele formułek, które jako rodzice nasi i my lubimy stosować by upraszczać i wprowadzać nas i nasze dzieci w szablonowe życie...

Mój mały choleryk nie szanuje mamy chorej na depresję. Przyzywa tylko mnie, bardzo obraźliwie mnie nazywa. Ma 4 lata .. Naciska na guzik i zawsze trafia w najczulszy punkt. Nie daję rady.

Autorytet mój mąż i dzieci mnie nie znoszą bo ja stawiam granicę a tata robi wszystko co dzieci chcą. Tatusia kochamy a mama jest niedobra ciągle to słyszę ale niestety nie umie wytłumaczyć mężowi żeby zaczął być ojcem a nie kolegą swoich dzieci