Norman G. Finkelstein
Większość literatury poświeconej hitlerowskiemu „ostatecznemu rozwiązaniu", która artykułuje kluczowe dogmaty holokaustu, nie ma żadnej wartości naukowej. Co więcej, na polu badań problematyki holokaustu pienią się nonsensy, a nawet jawne fałszerstwa. Szczególnym na to dowodem jest środowisko kulturalne, które płodzi taką literaturę.
Pierwszą glówną mistyfikacją holokaustu był Malowany ptak autorstwa polskiego emigranta Jerzego Kosińskiego.35 Kosiński wyjaśnia, że „napisał tę książkę po angielsku, żeby móc pisać beznamiętnie, bez emocjonalnego zabarwienia, które zawsze zawiera ojczysty język". W rzeczywistości jednak wszystko, co napisał sam Kosiński - kwestia ta dotąd nie jest wyjaśniona - zostało napisane po polsku. Książka ta jest jakoby autobiograficzną relacją Kosińskiego o jego przeżyciach jako samotnego dziecka na polskiej wsi podczas II wojny światowej. W rzeczywistości, Kosiński mieszkał podczas wojny z rodzicami. Przewodnim motywem książki są sadystyczne seksualne tortury, którym poddawali go polscy chłopi. Recenzenci książki, którzy przeczytali ją przed wydaniem, wyśmiali ją jako „pornografię przemocy" i „wytwór umysłu opętanego sadomasochistyczną przemocą". Kosiński zmyślił niemal wszystkie patologiczne epizody, które opisuje. Jego książka przedstawia polskich chłopów jako zapiekłych antysemitów. ,3ić Żydów", wrzeszczą. „Bić skurwysynów". Tymczasem polscy chłopi przechowywali rodzinę Kosińskiego, choć doskonale wiedzieli, że są to Żydzi i że grożą za to straszne konsekwencje. Na łamach „New York Times Book Review" Elie Wiesel uznał Malowanego ptaka za ,jedno z najlepszych" oskarżeń ery hitle- rowskiej, „napisane z wielką szczerością i wrażliwością". Później Cynthia Ozick wyznała, że „natychmiast" rozpoznała autentyzm Kosińskiego jako „ocalałego Żyda i świadka holokaustu". I jeszcze długo po tym, gdy Kosiński okazał się skończonym mistyfikatorem, Wiesel nie przestał wychwalać jego „wspaniałego dzieła".36
Malowany ptak stał się podstawowym tekstem literatury holokaustu. Był bestsellerem, obsypano go nagrodami, przetłumaczono na wiele języków oraz wprowadzono na listę obowiązkowych lektur w szkołach średnich i wyższych. Dostawszy się do holokaustowego kręgu, Kosiński obwieścił się „tańszym Elie Wie-selem" (ci, których nie stać było na zapłacenie Wieselowi honorarium za przemówienie - „milczenie" nie jest przecież tanie - zwracali się do Kosińskiego). Ostatecznie, zdemaskowanego przez jeden z dociekliwych tygodników Kosińskiego nadal zawzięcie bronił „The New York Times", który twierdził, że padł on ofiarą komunistycznego spisku.37
38
Młodsze oszustwo, Fragments Binjamina Wilkomirskiego , czerpie na „łapu-capu" z holokaustowego kiczu
Malowany ptak. Wilkomirski, podobnie jak Kosiński, opisuje siebie jako porzucone dziecko, które zostało niemową, wylądowało w sierocińcu i dopiero później odkrywa swe żydowskie pochodzenie. Na wzór Malowanego ptaka, głównym narratorem we Fragments jest prosty, skromny głos naiwnego dziecka, co pozwala również na unikanie konkretnych ram czasowych i przestrzennych nazw miejscowości. Jak
w Malowanym ptaku, apogeum każdego rozdziału Fragments to orgia przemocy. Kosiński przedstawiał Malowanego ptaka jako „wolne rozmrażanie umysłu", a Wilkomirski przedstawiał Fragments jako „odzyskaną pamięć".39
Choć są szytym grubymi nićmi oszustwem, Fragments to jednak archetyp pamiętników o holokauście. Opisują one najpierw obozy koncentracyjne, gdzie każdy strażnik to oszalały, sadystyczny potwór z lubością roztrzaskujący czaszki żydowskich niemowląt. Tymczasem pamiętniki z hitlerowskich obozów koncentracyjnych dają obraz bliższy temu, co odnotowała była więźniarka Auschwitz dr Ella Lingens-Reiner: „Nie było tam wielu sadystów. Nie więcej niż pięć czy dziesięć procent."40 Jednak w literaturze holokaustu wszechobecny niemiecki sadyzm zajmuje pierwszoplanową pozycje. Wypełniając podwójną rolę, „dowodzi" on wyjątkowej irracjonalności holokaustu oraz fanatycznego antysemityzmu oprawców
„Mam wrażenie, że zamiast uczyć o holokauście, handluje się nim."
Rabin Arnold Jacob Wolf, Uniwersytet
1
Yale
1
Michael Berenbaum, After Tragedy and Triumph, Cambridge, 1990, s. 45.
Norman G. Finkelstein
PRZEDSIĘBIORSTWO HOLOKAUST