Martwa natura cz.1.:
jestemAlpha. - Komfort
/ jestemalpha
#alpha #jestemalpha #martwanatura #komfort
Bit: Eddie Block
Altówka: Natalia Pinkas
Aranżacja: Maciej Izbicki / loko.prod
Mix/master: Dj Johny NOBOCOTO Studio
ISRC: PL89H2400003
Klip:
Produkcja: eyeonestudio.pl
Scenariusz: Marta Kiebel
Reżyseria: Marta Kiebel / we.llstudio
DoP: Krzysztof Persona / krzysztof_persona
Szwenkier: Piotr Komperda / pieetraas
1AC: Apolonia Marcinek / apoloniamarcinek
Kierownik Planu: Igor Kaszkowiak / foto.igoreg
Gaffer: Maurycy Czudziak / kauczukonset
DIT/backstage: Kuba Maryniaczyk / cubczyk
Stagehand: Wiktor Antonowski / ogwiktor
Scenografia: Nikola Łada / nieladawyzwanie
Make - up: Julia Szpyrka / juliaszpyrka
Fotosy: Bohdana Kushka / bohdashaaa
Montaż: Przemysław Emski
Koloryzacja: Przemysław Emski
Sprzęt: 2K4K / 2k4kfilmrental
Partner wydania sowinsky.pl
Wielkie podziękowania dla wspierających na Zrzutce i Patronite. Bez Was ten projekt nie mógłby powstać.
Tekst:
UKR:
“Ojcze Niebieski, skłaniam się dzisiaj przed Tobą
I proszę, abyś dał pokój w serce, Panie”
Obraz człowieka to poza, serce człowieka to przystań
Jeśli twe życie to wojna, tu każdy poranek to bitwa
Moi przyjaciele.
uciekają przed dorosłym życiem, bo ich goni stres
a drudzy uciekali z Buczy, sałdaty i tanki i trupy
i nie wiem dlaczego tak jest!
Kiedy się budzę rano i ją widzę obok
i czuję jej zapach i ciepło, obok nasze dziecko,
się uczę kochać całym sobą, bo jest
Powiedz, dlaczego to ja mam ten komfort,
A Jaca jeździ do Bachmutu
tam ludzie bez wody i wojna i dzieci bez ojców i śmierć!
Z ich relacji słyszę tylko chłód, uh
Smutne twarze pozbawione złudzeń
Czy ja wiem czym jest naprawdę trud?
Skoro życie bywa aż tak trudne
UKR
„Nie rozumiemy, czemu tak się dzieje, i nie mamy odpowiedzi, ale pokładamy nadzieję w Twojej miłości, pokładamy nadzieję w tym, że Ty wiesz, co robisz, Boże”
Babcia była młodsza ode mnie gdy chowała Żydów przed ss-manami
Co będę mógł powiedzieć wnukom, że nie miałem czasu między zleceniami?
co będzie tam gdzie był Mariupol, jak długo przejąłem się ich tragediami
Rakiety niszczyły te bloki w Kijowie a ja zapychałem głowę serialami
Jesteśmy tacy sami, różnimy się tylko pozornie
Mierzymy czas tak samo, jest tylko przed i po wojnie
Piszę to wiedząc Valerii i Tania są w schronie, Kami, ich córka,
kończy ósmą dobę na globie, Chmielnicki płonie,
oni ja chronią, gdy kolejna bomba znaczy nieboskłon za oknem
tak kolejna doba a ja trzymam syna w ramionach
i patrzę na spokojny Wrocław za oknem
jak mógłbym powiedzieć, że to moje życie to nie jest za dobre...
Bo boje się, że moje życie to mogłoby nie być wygodne?
Mój synek ma na imię Leo, no bo nie chcę, żeby się bał jak ojciec
Nie chcę, żeby łkał jak ojciec i teraz dociera to do mnie!
Tylko ty jedynie możesz pojąć ile toczę wojen
ile mogę unieść, ile wiosen, Boże
Ile mogę zmienić zanim będzie po mnie już
UKR
„Błagamy Cię o to w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego. Amen. Dziękuję, dziękuję.”
Українська мова
Образ людини - це поза, Серце людини - це притулок
Якщо твоє життя - війна, то тут кожен ранок - битва.
Мої друзі.
Тікають від дорослого життя, бо їх переслідує стрес.
А інші тікають від Бучі Салдати і танків і трупи і
Я не знаю, чому так воно є!!!
Коли я прокидаюся вранці і бачу її поруч.
І відчуваю її запах і тепло, поруч з нашою дитиною, я вчуся любити всім своїм єством, Тому що вона є.
Скажи мені, чому саме я маю цю втіху?
А Яца(це прізвисько) їде в Бахмут, де люди без води і війна і діти без батьків і смерть!
Все, що я чую з їхніх розповідей - це холод,
Сумні обличчя, позбавлені ілюзій.
Чи знаю я, що таке Труд насправді?
Якщо життя може бути таким важким?
Бабуся була молодша за мене, коли переховувала євреїв від есесівців
Що я зможу сказати онукам, що не мав часу між замовленнями?
Що буде там, де був Маріуполь, як довго я переймався їхніми трагедіями
Ракети руйнували ті квартали в Києві, а я забивав собі голову серіалами?
Ми однакові, ми відрізняємося лише зовні
Ми однаково вимірюємо час, є тільки до і після війни
Я пишу це, знаючи, що Валерій і Таня у сховищі, Камі, їхня донька, закінчує свій 8-й День на земній кулі, горить Хмельницький,
Вони захищають її, коли за вікном падає ще одна бомба.
...Тож ще 24 години і я тримаю сина на руках
І дивлюся на мирний Вроцлав за вікном
Як я можу сказати, що моє життя не дуже добре?
Тому що я боюся, що моє життя може бути не комфортним?
Я назвал сина Лео, бо не хочу, щоб він боявся, як його батько.
Я не хочу, щоб він плакав, як його батько, і тепер це доходить до мене!
Тільки ти можеш збагнути, скільки воєн я проходжу, скільки я можу винести, скільки весен, Боже
Скільки я можу змінити, перш ніж для мене все скінчиться?