بح بح چی هنر مندان عزیز دارم

سید عمر خاننده عالی

YOLUNDA KALEM GİBİ BAŞIMIN KESİLMESİ BİLE İCABETSE YARALI GÖNÜLLE, AĞLAR GÖZLE YOLA DÜŞECEĞİM. 331. Bu yıkık konaktan yürüyeceğim, canımın rahatını arayacağım, sevgilinin ardına düşüp gideceğim gün ne kutlu gündür! Bilirim, gerçi garip hiç bir yere yol bulamaz. Fakat ben, o dağınık saçların kokusuna uyup gideceğim. Gitmeye kudretim yok ama seher yeli gibi hasta gönülle, takatsiz bedenle o salınan selvinin havasına uyup yola düşeceğim. Gönlüm, İskender zindanının vahşetinden bıktı artık. Dengimi bağladım, Süleyman ülkesine kadar yollanacağım. Yolunda kalem gibi başımın kesilmesi bile icabetse yaralı gönülle, ağlar gözle yola düşeceğim. •* Bu gamdan günün birinde kurtulursam nezrettim, meyhane kapışma kadar neşeli ve gazel okuya okuya gideceğim. Onun aşkıyle zerre gibi raksederek ta parlak güneş çeşmesinin kıyısına kadar varacağım. * Atlılar, ağır yüklülerin halini anlamazlar,, onlara ne gam var ki? Ey zahitler, bir himmet edin de, hoş kolay, sağ esen gideyim. Hâfız gibi ayrılık çölünden dışarı çıkmaya bir yol bulamazsam devranın vezirine uyar, onun maiyetine karışır, onlarla yoldaş olur da giderim. Hurrem an rüz kezin menzili viran birevem Râhati can talabem derpeyi cânan birevem 359‏ خرم آن روز کز اين منزل ويران بروم راحت جان طلبم و از پی جانان بروم ‏ گر چه دانم که به جايی نبرد راه غريب من به بوی سر آن زلف پريشان بروم ‏ دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت رخت بربندم و تا ملک سليمان بروم چون صبا با تن بيمار و دل بی‌طاقت به هواداری آن سرو خرامان بروم ‏ در ره او چو قلم گر به سرم بايد رفت با دل زخم کش و ديده گريان بروم نذر کردم گر از اين غم به درآيم روزی تا در ميکده شادان و غزل خوان بروم به هواداری او ذره صفت رقص کنان تا لب چشمه خورشيد درخشان بروم تازيان را غم احوال گران باران نيست پارسايان مددی تا خوش و آسان بروم ‏ ور چو حافظ ز بيابان نبرم ره بيرون همره کوکبه آصف دوران بروم

خرم آن روز کز این منزل ویران بروم راحت جان طلبم و از پی جانان بروم گر چه دانم که به جایی نبرد راه غریب من به بوی سر آن زلف پریشان بروم دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت رخت بربندم و تا مُلک سلیمان بروم چون صبا با تن بیمار و دل بی‌طاقت به هواداری آن سرو خرامان بروم در ره او چو قلم گر به سرم باید رفت با دل زخم‌کش و دیدهٔ گریان بروم نذر کردم گر از این غم به درآیم روزی تا در میکده شادان و غزل‌خوان بروم به هواداری او ذره صفت رقص کنان تا لب چشمه‌ی خورشید درخشان بروم تازیان را غم احوال گران‌باران نیست پارسایان مددی تا خوش و آسان بروم ور چو «حافظ »ز بیابان نبرم ره بیرون همره کوکبهٔ آصف دوران بروم «حــــــافظ»