Από την εκπομπή της ΕΤ1, " Ήθεα Θράκης" (Σκηνοθεσία - κείμενα: Μέμη Σπυράτου).
Τραγούδι πολύ διαδεδομένο σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, σε διάφορες παραλλαγές.
Στην Κοζάνη, στην περιοχή του Βοΐου και στην Καστοριά, τραγουδιέται σαν γαμήλιος σκοπός.
Εδώ σε παραλλαγή από την Θρακική Προποντίδα (Καστάμπολη), με στίχους τόσο της αγάπης, όσο και σκωπτικούς, τραγουδιέται στο γλέντι του γάμου αλλά και στα νυχτέρια.
Κατέγραψα τους στίχους από τον παππού μου, Δημοσθένη Μέγγα και την γιαγιά μου, Δόμνα.
Στίχοι:
Γω του κρασί δεν τού 'πινα, ρακί για να μεθύσω.
Τώρα τα πίνου και τα δυό για να σε λησμονήσω.
Εμείς εδώ δέν ήρθαμε να φάμι κι να πιούμι.
Μόνο σας αγαπούσαμε κι ήρθαμ' να σας ιδιούμι.
Το τραγούδι αυτό, δεν τραγουδιέται στα πανηγύρια αλλά όπως προανέφερα, στα "νυχτέρια". Φιλικές ή συγγενικές οικογένειες συγκεντρώνονταν σ΄ ένα σπίτι, όπου έφερνε ο καθένας ότι καλούδια είχε, πίττα, χαλβά, μικίκια*, λαγγίτες*, σύκα ξερά και καρύδια, έφτιαχναν "τσατπάτια"* από καλαμπόκι, έλεγαν καλαμπούρια, παραμύθια και τραγούδια.
Το συγκεκριμένο τραγούδι έδινε την ευχέρεια μιας διακριτικής επικοινωνίας μεταξύ των νέων,
καθώς ο καθένας μπορούσε να επιλέξει και να τραγουδήσει το στιχάκι που του ταίριαζε.
Η γιαγιά, φορέας της παράδοσης, μεταδίδει βιώματα και συναισθήματα.
Παρόλο το ψυχικό δέσιμο και την αγάπη, στάθηκε αδύνατο να πειστεί να τραγουδήσει, καθώς το πένθος για τον σύζυγό της, ήταν ακόμη νωπό.
*μικίκια= λουκουμάδες στο θρακιώτικο ιδίωμα.
*λαγγίτες= γλυκό του τηγανιού, σαν τηγανητά πιτάκια.
*τσατπάτια= ποπ κορν στο ιδίωμα της Καστάμπολης των Γανοχώρων (ηχομιμητική λέξη).
Άλλοι στίχοι του τραγουδιού, όπως το τραγουδούσε ο παππούς μου, Δημοσθένης Μέγγας:
Ισύ π' αυτού κι γω που δω
πότε θ' ανταμωθούμε,
πότε θε νά'ρτει ένας καιρός
τα πάθη μας να πούμε.
Πέτρα την πέτρα περπατώ,
ντουβάρι σε ντουβάρι,
κι αν δε σου κλέψου μια βραδιά
δεν είμαι παλληκάρι.
Τα μάτια σου, τα μάτια μου,
σ' ένα μαντήλ' διμένα.
Σένα να βγούνε και τα δυό,
και μένανε κανένα.
Καστάμπολη καλό χωριό,
πού 'χεις το Μέγα Ρέμα,
παν τα κορίτσια για νιρό
και φεύγουν φιλημένα.
Τί τού ΄θιλα γω το βιολί
και πούλησα την κάπα!
Τώρα χειμώνας έφτασι
και τρέμου σαν τη γάτα.