ฉันเป็นชาวบ้านธรรมดา นั่งรถเมล์ พ่อแม่ฉันให้แนวคิดใกล้เคียงนี้ แล้วก็ได้ผลดีมากๆในระยะยาวค่ะ

หันกลับมามองลักษณะนิสัยของคนไทยทั่วไป (รวมถึงคนรวย) เวลาจะให้เงินลูกไปโรงเรียน คุณคิดว่ามีคนไทยกี่คนที่จ่ายให้ลูกเป็นรายเดือนหรือรายอาทิตย์? ความเป็นจริงคือหาแทบไม่ได้เลย (นี่คือหนึ่งในเรื่องที่ผมอยากให้คณะจัดทำรายการ อย่าเวอร์ให้มากและช่วยอยู่ในโลกความจริงกันหน่อย) ชีวิตคนไทยส่วนใหญ่ชักหน้าไม่ถึงหลัง เพราะรายได้ต่ำ ผลิตสินค้าอะไรก็ขายไม่ได้ราคา โดนกดขี่ โดนเอาเปรียบ จึงมีเงินใช้จ่ายไปวันต่อวัน ไม่สามารถแบ่งให้เงินลูกๆเป็นก้อนๆได้ เด็กไทยจึงไม่เคยมีโอกาสได้ลองบริหารการเงินด้วยตัวเอง จนกระทั่งเรียนจบและได้ทำงานมันจึงเป็นเรื่องยากที่จะมาสร้างวินัยการเงินตอนเริ่มเป็นวัยผู้ใหญ่ การบังคับคนให้สร้างวินัยตอนเป็นผู้ใหญ่ มันจะสำเร็จได้ไงกัน ผมเชื่อว่ามีหลายคนที่เคยรอคอยวันที่เงินเดือนออกครั้งแรก ไม่ว่าตัวเลขมันจะมากน้อยเท่าหร่ แต่สำหรับเราวินาทีนั้นมันดูเยอะมาก และมีของที่อยากได้เต็มไปหมด เงินเดือนก้อนแรกคือสิ่งที่ช่วยทำลายมนต์สะกดที่พวกผู้ใหญ่สั่งเราไว้ว่าห้ามใช้เงินกับเรื่องไรสาระ เราจึงตั้งตารอวันที่จะเป็นผู้ใหญ๋ เพราะภาพจำของการเป็ผู้ใหญ่คือสามารถใช้เงินเพื่อซื้อความสุขให้ตัวเองได้ทุกอย่าง อะไรที่เราเคยเห็นผู้ใหญ่ทำเราก็อยากลองทำบ้าง อยากลองปรนเปรอความสุขให้ตัวเองบ้างเพราะเคยเห็นพวกผู้ใหญ๋ทำแล้วมีความสุขกันเหลือเกิน ความรู้สึกที่เคยอัดอั้นก็ถูกปลดปล่อย มันฟินดีเหลือเกิน ความรู้สึกที่ฟินที่สุด คือการได้ยื่นเงินให้ลูกหลานไปซื้อขนม ยิ่งเรียงแถวกันมาเยอะๆ เข้ามายกมือไหว้เราแล้วรับเงิน ยิ้มหน้าบาน....จึงมาถึงบางอ้อ ว่าทำไมคนรวยถึงชอบให้เงินลูกไปโรงเรียนแบบรายวันทั้งที่ให้เดือนละครั้งก็ได้ แต่เพราะมันฟินแบบนี้นี่เอง.... สรุป... ผู้ใหญ่ควรเป็นตัวอย่างที่ดีให้ได้ก่อน เราควรฝึกให้เด็กได้บริหารเงินเองตั้งแต่เล็ก เราต้องเชื่อใจและให้เขารับผิดชอบตัวเอง เราต้องมองว่าเด็กก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่เครียดเป็นไม่แพ้ผู้ใหญ่ และสุดท้ายคือใครๆก็รู้คุณค่าของเงิน หยุดสอนคนอื่นเรื่องนี้สักที แล้วช่วยไปเรียนรู้เรื่องคุณค่าความเป็นคนซะบ้างจะได้ไม่บูชาเงินมากไปกว่านี้ ยาวหน่อยนะครับ เพราะอยากอธิบายในสิ่งที่ได้วิจารณ์ไปให้กับทีมงานทำรายการฟังด้วย ว่าเบื้องหลังคำวิจารณ์มันมีเหตุผลอะไรบ้าง ไม่ได้สักแต่วิจารณ์อย่างเดียว