คนบวชใหม่ๆเหมือนต้นไม้อ่อนๆ ต้องการครูบาอาจารย์อยู่ใกล้ ต้องการน้ำรดคือพระธรรมคำสั่งสอน ต้องแนะนำพร่ำสอน พูดเฉยๆไม่พอ พูดแล้วต้องทำให้ดู ต้องอยู่ให้เห็น ต้องพาประพฤติต้องพาปฏิบัติ
ตีสองระฆังก็ลั่น ทุกคนก็ต้องลุกขึ้นมา มาทำความเพียรกัน เราก็พาทำ เพราะกลางวันเราไม่ได้อยู่ต้องไปแสดงธรรมในที่ต่างๆ ทำไปอย่างนี้จนกว่าจะออกพรรษา เมื่อออกพรรษาพระใหม่ก็สึก บางคนก็ไม่อยากสึกเพราะได้ซึมซาบอาบรดด้วยอำนาจแห่งธรรม
รสแห่งธรรมนั้นมันล้ำลึกมากกว่าความสุขทางโลก ความสุขของทางโลกเหมือนกับกินอ้อยตั้งแต่โคลนไปหาปลาย กินครั้งแรกก็หวานชื่น พอนานเข้าก็จืดไปจางไป เหมือนโยมทั้งหลายเมื่อแก่เมื่อเฒ่าแล้ว ความสุขสนุกสนานแบบหนุ่มๆมันก็จางไป
แต่ความสุขทางธรรมเหมือนกับกินอ้อยตั้งแต่ปลายลงมาโคลน บวชใหม่ๆปฏิบัติธรรมใหม่ๆมันก็ไม่สนุกสนาน เบื่อหน่ายต้องฝืนใจประพฤติปฏิบัติ อาศัยครูบาอาจารย์อาศัยกัลยาณมิตร แนะนำพร่ำสอน
เมื่อได้ที่แล้วค่อยๆเจริญขึ้น ยิ่งผู้ใดทำสมาธิได้ซึมซาบเข้าไปในระดับอัปปนาสมาธิสักครั้งหนึ่ง คนนั้นเขาจะมีความสุขดื่มดำมาก บางทีมีลูกมีเมียแล้วไม่อยากสึกเสียดายว่าเราบวชน้อย เสียดายว่าการบวชนี้เราคิดไม่ถึงว่าจะมีคุณมีค่า
เพราะเหตุนั้นครูบาอาจารย์เหมือนร่มเงา คำสั่งสอนเหมือนน้ำชโลมใจยามท้อแท้หงอยเหงา คอยปลุกเร้ายามกำลังใจถดถอย ให้เกิดอาการแกล้วกล้าร่าเริง ให้เกิดอาการแจ่มแจ้ง ให้เกิดความเข้าใจชัดเจน
โอวาทธรรม หลวงพ่อสมภพ โชติปัญโญ
วัดไตรสิกขาทลามลตาราม อ.คำตากล้า จ.สกลนคร