แสดงอุปรากรจีน หรือที่รู้จักกันในชื่อ “งิ้ว” ได้สร้างความสุขรื่นเริงแก่สังคมไทยมายาวนานกว่าร้อยปี ซึ่งไม่เฉพาะลูกหลานมังกรเท่านั้น หากแต่คนไทยในยุคก่อน ๆ ก็ยังให้ความนิยมกับการแสดงงิ้ว เมื่อเวลาเปลี่ยนผ่านเข้าสู่ยุคสังคมดิจิตอล การแสดงงิ้วจึงกลายเป็นเพียงการแสดงคู่กับศาลเจ้า เพื่อเป็นการเล่นให้เจ้าชมตามความเชื่อ และเป็นการพักผ่อนหย่อนใจสำหรับคนไทยเชื้อสายจีนสูงวัยที่ยังคงมีแวะเวียนมาชมบ้างประปราย
ไม่ต่างจากงิ้วคณะเล่าอี่ไล้เฮงของเถ้าแก่ตี้ “สมยศ ลือศักดิ์อมร” ที่มีอายุเก่าแก่กว่าแปดสิบปี เถ้าแก่ตี้เป็นเถ้าแก่รุ่นที่ 4 รับช่วงกิจการโรงงิ้วมาจากผู้เป็นพ่อ ซึ่งแต่เดิมนั้นไม่มีความรู้เรื่องงิ้วเลย และไม่คิดสนใจอีกด้วย แต่เมื่อพ่ออายุมากทำไม่ไหว จึงตัดสินใจรับช่วงต่อด้วยเหตุผลเพียงเพราะว่าหากไม่มีงิ้วเล่นแล้วลูกน้องในคณะเกือบ 30 ชีวิตจะไปทำอะไรกิน เพราะนักแสดงบางคนก็อายุมาก และไม่เคยทำอาชีพอะไรเลยนอกจากเล่นงิ้วมาตั้งแต่เด็กๆ อย่างอี้เง็ก “สุณี แซ่เตียว” ที่ถูกแม่ขายให้กับคณะงิ้วมาตั้งแต่เด็กๆ และใช้ชีวิตอยู่กับงิ้วมาจนอายุ 60 ปี และตั้งใจจะเล่นงิ้วจนกว่าจะออกฉากไม่ไหว ในขณะที่ลูกๆ ก็อยากให้หยุดอยู่บ้านแต่ด้วยความผูกพันกับเสียงร้องและสีสรรยามค่ำคืนในโรงงิ้ว อี้เง็กจึงยังคงทิ้งลมหายใจตรงนี้ไปไม่ได้
ไม่ต่างจากพี่พร “สมพร ประดาห์” อีกหนึ่งชีวิตในคณะที่โลดแล่นอยู่หน้าโรงมายาวนาน ด้วยความรักและศรัทธาในการแสดงงิ้ว พี่พร จึงพยายามถ่ายทอดศิลปะทางวัฒนธรรมมังกรนี้สู่เด็กรุ่นใหม่ๆ อย่าง น้องเหมย “พฤษาขา ว่องไวเวชไพบูลย์” ที่เพิ่งเข้ามาหัดเล่นงิ้วได้ไม่นาน จากที่ไม่เคยคลุกคลีกับงิ้วมาก่อน พูดและอ่านภาษาจีนไม่ได้ การหัดร้องเล่นจึงเป็นเรื่องที่ยากมากแต่ด้วยความพยายามจึงทำให้เวทีงิ้วแห่งนี้กลายเป็นเวทีชีวิตของน้องเหมยนอกเหนือจากการได้ประสบการณ์คือการได้อาชีพที่สามารถส่งเสียตัวเองเรียนและฝึกฝนตัวเองให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีความรับผิดชอบขึ้น
.
ติดตามข่าวสารทีวีบูรพาเพิ่มเติมได้ที่
tvburabha.com/
/ tvburabha
/ tvburabhabha
/ kontvbura