Ailem yok.Kimsem yok.Belki de bir yıl sonra kalacağım bir yer bile olmayacak.Bense sadece müzik dinliyorum.Hiç beklemediğim bir anda onu gördüm.O,o gördüğüm en yakışıklı erkekti.O yağmurda nası bu kadar rahattı. Üşümüyor muydu? Benim dişlerim titriyordu.Yanına gittim.Beni kendine çekiyordu sanki.Sürekli onunla konuşmaya başladım.Oysa beni hep kovuyordu.Ardı ardına sorduğum sorulara daynamadı ve ilk kez bir kaç saniyeliğine olsun yüzüme baktı.Ona soru sordum.Yine.
''Adın ne?''
''Çikolata.''
''Ne yani adın çikolata mı?!''
''Hayır aptal.Çikolata sensin.Ama ben bir çocuk değilim.Sürekli başımdasın.Oysa sana git diyorum. Sanki ben bir çocuğum ve sürekli çikolata istiyorum.Çocuklar çikolatayı severler ve ihtiyaç duyarlar.Ama ben bir çocuk değilim ve sen benim çikolatam değilsin.Bu yüzden sana ihtiyacım yok seni istemiyorum.''
Oysa belkide sadece aşık olmamak için kızın yüzüne bile bir kez bakmıştır. Aşktan kaçıyordur.Sadece aşktan da değil.Herkesten..heşeyden.Peki ona yakın olmak için onun çocuk benimse çikolata olmam mı gerekiyor?
Peki çikolatasız bir çocuk olaracak mı? Belki bir gün;
''Ben bir çocuğum ve sen benim çikolatamsın.'' diyebilecek mi?