Toksik Ebeveyn Kimdir? kzfaq.info/get/bejne/o9ufisSTrZrKaKs.html&lc=z22ggpv5wmudgp53cacdp4324ztmrey10h2cyqj3wa5w03c010c Yetersiz Ebeveynler ve Duygusal Bağımlılık kzfaq.info/get/bejne/btKUYKanntGnh30.html 18 yaş altındaysanız (yetişkinler de arayabilir tabii) ve ailenizden, çevrenizden herhangi bir tür şiddete maruz kalıyorsanız sosyal ve psikolojik destek almak için ALO 183’ü arayın. ALO 183, 7/24 hizmet veriyor. Size en yakın Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler İl Müdürlüğü’ne giderek Korunmaya Muhtaç Çocuk Birimi’ne de başvurabilirsiniz. Ayrıca: Şu adrese tıklayıp mesajı okuyun ve formu doldurun: kdkcocuk.gov.tr/ Jandarma çocuk ve kadın kısım amirliği 156 Çocuk İzlem Merkezleri (ÇİM) (0212 4041500) * Çocukların İHMAL EDİLMESİ de suçtur. Mor Çatı’nın sayfası çeşitli başlıklar halinde kısa, öz, açık ve net bir biçimde bilgilendiriyor. Lütfen okuyun: www.morcati.org.tr/tr/yayinlarimiz/brosurler/186-cocuk-ihmalini-ve-istismarini-onlemek-elimizde-sessiz-kalma-suca-ortak-olma Bir Çocuğun İhmal Edildiğini Nasıl Anlarız? Çocuk İstismarı veya İhmalini Nasıl İhbar Edebilirsiniz? Cinsel İstismardan Şüpheniz Var Ama İhbardan Önce Danışmanlık Almak İstiyorsanız Toksik ebeveynlerinizden yönelen şiddete maruz kaldıysanız uzmanlardan psikolojik yardım almalısınız. KZfaq’da içeriklerinden çok faydalandığım, sıkı takip ettiğim 2 psikolog var, onları da izlemenizi tavsiye ederim: Beyhan Budak: kzfaq.info Mehmet Başkak: kzfaq.info Öğretmenler, eğitimciler, yetkili kişiler bir çocuğun istismar edildiğini nasıl anlar, sorumlulukları nelerdir ve neler yapabilir? Aşağıdaki linklere lütfen tıklayın, okuyun. Çocuk İhmalini ve İstismarını Önlemede Okul Çalışanlarının Sorumlulukları dergipark.org.tr/download/article-file/464433 ÇOCUĞA KARŞI ŞİDDETİ İzleme Göstergeleri Kılavuzu www.unicef.org.tr/files/bilgimerkezi/doc/izleme-gostergeleri-kilavuzu.pdf Cinsel Şiddetle Mücadele Derneği: (Bilgilenmek ve bilinçlenmek için okuyabilirsiniz.) cinselsiddetlemucadele.org/ Şiddet Mağduru Kadın ve Çocuklarla İlgili Polis El Kitabı (Ankara Barosu Gelincik Projesi ve Merkezi) www.ankarabarosu.org.tr/Siteler/2012yayin/2011sonrasikitap/polis-el-kitabi.pdf Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı ailevecalisma.gov.tr/ksgm/siddete-maruz-kalindiginda Ebeveynlerin Yüzde 74’ü Duygusal Şiddete Başvuruyor bianet.org/bianet/cocuk/156002-ebeveynlerin-yuzde-74-u-duygusal-siddete-basvuruyor Yazar ve kitap hakkında bilgi: Zor Bir Ailede Büyümek Geçmişi Onarmanın ve Hayatını Geri Kazanmanın Yolları Susan Forward, Craig Buck Susan Forward Terapist, New York'ta çok satanlar listesinin 1. sıradaki yazarı. Her birimiz küçükken anne-babalarımızın içimize ektiği zihinsel ve duygusal tohumlarla büyüyoruz. Kimi ailelerde bu tohumlar sevgi, saygı ve bağımsızlık kaynağı olurken, ne yazık ki birçok ailede tohumların arasında korku, yaptırım ve suçluluk duyguları da bulunuyor. Bu tohumlar biz büyüdükçe filizleniyor ve yetişkinlik hayatımızda duygularımızı, davranışlarımızı, dolayısıyla başkalarıyla kurduğumuz ilişkileri etkiliyor. Kitap, küçükken anne-babaları tarafından fiziksel, duygusal ya da cinsel tacize maruz bırakılan, korku ve suçluluk duygularıyla büyütülen ya da bakımları sağlanmayan yetişkinlere, hayatlarını yeniden kazanmanın kapılarını aralıyor. Çocukken anne veya babanızdan korkar mıydınız? Anne veya babanıza karşı öfkenizi ifade etmekten çekinir misiniz? Anne veya babanızla fikir ayrılığında olmak sizi endişelendirir mi? Anne-babanız size hâlâ çocuk muamelesi yapıyorlar mı? Birine çok yakın olduğunuzda canınızı yakacağını veya sizi terk edeceğini düşünür müsünüz? Bu ve benzeri sorulara olumlu yanıt veren yetişkinler, kitapta anlatılan vakalar sayesinde onlara acı veren duygularıyla yüzleşecek ve önerilen çözüm yollarıyla hayatlarını bu duyguların olumsuz etkisinden arındırıp hasar gören özsaygı ve özgüvenlerini yeniden kazanacaklar. Dünyaca ünlü bir terapist olan Susan Forward’ın Craig Buck ile birlikte yıllar süren deneyimlerine dayanarak hazırladığı Zor Bir Ailede Büyümek, günlük hayatları, anne-babalarının geçmişte sergiledikleri yıkıcı davranışların etkisinde, hatta kontrolü altında olan yetişkin çocuklara yardım etmeyi amaçlıyor.

Şimdi bu videoyu anneme izletsem bunlar senin psikolojini bozup beynini yikiyor diye telefonuma el koyup bir daha vermezler. Bide ustune asla bitmeyecek azar isitirim.

Sanki babaannemi anlattın Ceren abla. Babaannem babamın ve amcalarımın hayatları üzerinde adeta bir diktatörlük kurmuş. Kiminle evleneceklerinden tut aile dinamiklerine kadar her şeyi kendisi tayin etmeye çalışmış. Babam bu doğrultuda ilk evliliğini yapmış, lakin evlendiği kadının psikolojik sorunları varmış ve babama çok çektirmiş. En sonunda babam boşanmaya karar vermiş. Aradan birkaç sene geçince annemle tanışmışlar. Babaannem annemi hiç istememiş ama babam kararlıymış, evlenmişler. Bunun üzerine babaannem anneme hayatı zindan etmiş. Onu sürekli aşağılamış, babamın ilk eşi ile karşılaştırıp küçük görmüş (çünkü ilk eşi zengin aile kızı iken annem fakir bir ailedendi). Ben doğduğumda da işkence sona ermemiş, doğum sonrası bizim evde 10 gün geçirip anneme beni elletmemiş. Üzüntüden annemin sütü kesilmiş (bundan mütevellit hiç anne sütü ememedim ve bağışıklık sistemim çok zayıf, sürekli hasta geziyorum kış aylarında). Ben ve erkek kardeşim hafiften büyüdüğünde de babaannem babamı manipüle ederek annemin ona saygısızlıkta bulunduğunu ima etmeye başlamış, kendini acındırmış ve babamı bizlere karşı doldurmuş. Buna yıllar boyunca sürekli devam etmiş. Babamın anneme olan etkisi sadece sözlü şiddet ile sınırlı kalsa da babam beni ve erkek kardeşimi çok küçük yaşlardan itibaren sürekli dövdü. Aile içi şiddete maruz kaldığım için özgüveni aşırı eksik bir insan olarak varlığımı sürdürüyor, kendimi çok değersiz hissediyorum. Babamın bana "aferin" dediği tek an okuldaki yüksek notlarımdan onu haberdar ettiğim an olduğu için kendimi akademik başarılara adadım. Bu da beraberinde başarısızlık korkusu denen şeyi geliştirmeme sebep oldu. Sınavlardan önce aşırı stres yapar oldum. Bir de üzerine ne zaman düşük not getirsem babam beni dövdüğü için iyice asosyal ve kendini sadece akademik başarıya adamış bir insan haline geldim. Sosyal fobilerim yüzünden potansiyelimi yeterince iyi bir şekilde ortaya koyamıyorum. Şu an olduğum kişiden çok daha fazlası olabileceğimi biliyorum ama olmaktan korkuyorum. Gördüğün üzere Ceren abla, kontrolcü ve manipülatif bir ebeveyn sadece kendi evlatlarının değil, evlatlarının eşlerinin ve hatta çocuklarının bile hayatını mahvedebiliyor. Babama herhangi bir kızgınlığım yok, o kendi annesinin şeytanlıklarının bir mağduru, tıpkı bizler gibi. Diyeceğim tek şey şu, babaannem hala hayatta ve ben onun öleceği günü iple çekiyorum. Ve Allah'a yemin ederim ki ona hakkım helal değildir.

23 yaşındayım her dışarı çıktığımda annem de benimle gelmeye çalışıyor. Kabul etmeyince de her adımda ne yaptığımı, nereye gittigimi, kiminle konuştuğumu, hangi otobüse bindiğimi mesaj atmaya zorluyor. Bir süre mesaj atmazsam arayıp etraftakilerin duyabileceği şekilde "Meraktan öldürdün beni! Ölüp kalsan başına kötü bir şey gelse seni nerede arayacağımızı bile bilmiyoruz!" diye bağırıyor. 16 yaşımdayken bir gün 1 saat telefona bakmadım, polisi aramıştı kızım kayboldu diye.

Annemle 1 gün arayla tatilden döndük. Geldim evi süpürdüm, yerleri sildim, balkonu yıkadım, demirlerini sildim, kapıları sildim, mutfağı temizledim, bavulumu boşalttım, yerleştirdim, yemek yaptım. Ertesi gün annem eve geldi. Söylediği ilk şey: "İnsan bir toz alır onu bile yapmamışsın!"

"Olgunlaşmamış Ebeveynlerin Yetişkin Çocukları" ve "Boş Ayna" kitaplarını ayrıca şiddetle tavsiye ederim.

burada yaşadıklarını paylaşan çok genç arkadaş gördüm, naçizane onların içine su serpecek bir şey söyleyeyim. ben 35 yaşındayım. bu toksik ebeveyn, toksik kişiler tanımlamalarını henüz yeni yeni görüyorum ve maalesef hayatımı mahveden asıl meseleleri 30'umdan sonra farketmeye başladım, öyle öyle ilgili kitaplar okumaya, anlamaya çalıştım ve yaralarımı sarmaya çalışıyorum. internetin en güzel tarafı siz gençlere bazı şeyleri çok daha erken farketmenizi sağlaması. içerik olarak bu tür videolara (herkes adına yayıncımıza teşekkürü borç bilirim) ulaşmaya çalışmanız dahi umut olduğunu gösteriyor ve cidden yolun çok başındasınız. kendim için bir ara çok geç olduğunu düşünüp büyük bir umutsuzluğa kapılmıştım ama ben bile kendim için hala umut var diyebiliyorsam artık, lütfen sizler de vazgeçmeyin. keşke sizlerin yaşında bunun farkına varsaydım ve hayatımı kontrol edebilseydim dediğim çok oluyor, ama hiç farkedemeyebilirdim de. birçokları gibi. o yüzden yaşınız ne olursa olsun farketmek ve sağlığınıza kendinize dikkat etmek bile yeniden yaşam enerjinize kavuşmanızı sağlıyor. uzun yıllar acı çektim ne olduğunu idrak edemediğimden. maalesef bilinçlenene kadar, jenerasyonlar boyu devam eden bir travmalar silsilesi. o yüzden şanslı sayıyorum bizleri. jung'un dört arketip'ini de okumanızı tavsiye ederim. buna dur demek, aynı hataları yapmamak bizim yolculuğumuz, başarımız oluyor. ve yolun ortasında şunu öğreniyorsun, kendini sevmek, şevkat göstermek en önemli ders. bizi bundan mahrum bırakanları bahane edip de hayatımızı karartmaya, onlara inat hareket etmeye, hatta nefret duygularıyla kendi içimizi karartmaya gerek yok. ileri bakmalı, mesafe koymalı, bol bol okumalı, görmeliyiz. yapabiliyorsak, o potansiyelleri varsa, onlara da anlatmalı ve değişmelerine şans vermeliyiz. ama olmuyorsa zorlamanın manası yok. ben kayatımı kuramadım, bağımlı kaldım. sorunları farkedince önce kendi duygusal yüklerimle sorunumu çözmeliydim. şimdi yaşım genç olmasa da hayatımı kurmaya hazırım. yılmayacağım. bunu dillendirmeye mecalim yoktu, pes etmiştim. şimdi sizlerle benzer geçmişleri görünce, yalnız değiliz diyorum. güçlüyüz, güçleneceğiz. sadece onları artık memnun etmek zorunda olmadığınızı hatırlayıp önünüze bakın. sık sık unutup aynı hataları tekrarlayacaksınız belki de, ama bitiyor. kendinize değer verdikçe etkileri azalıyor. hepinizin, hepimizin yolu açık olsun.

tom robbins 'it is never too late to have a happy childhood' diyor bir kitabında. bence doğru. mutlu bir çocuk olmamızın yolu kendimize iyi ebeveyn olmak. kendi kendimize sevgi, şefkat, cesaret vermemiz mümkün arkadaşlar. hiçbir zaman geç kalmış olamayız bu konuda. sadece durumu sakince kabullenip kendimize hakkımız olan sevgiyi, saygıyı göstermenin yollarını arayalım.

bir gün video çekmeyi bırakacaksınız diye ödüm kopuyor

20 yaşındayım telefonumda gps kurulu arkadaşlarımla dışarı çıktığımda gps in açık olduğunu kontrol etmemi söyleyen bir babam var anlattığım şu olay buzdağının görünen yüzü sadece en kısa zamanda kitabı alıp okumaya başlıyacağım.Diğer insanları düşünüp onlara en ufak yardımı dokunabilecek bir şeyi araştırıp paylaştığın için teşekkürler

Nereden başlasam bilemedim... Babamla küçüklüğümde güzel bir ilişkimiz vardı.Bunun sebebi de ne isterse onu yapmam , bir dediğini iki etmememden kaynaklanıyordu Babamın desteklemediği bir fikri onaylamanın mümkünatı yoktu.Büyüdükçe , yeni yeni kitaplar okudukça bana çok ters düşen düşüncelerinin olduğunu fark ettim ve bu konularda onunla tartışmaya başladım.Bana salak muamelesi yapmaya , beni küçük düşürmeye başladı . Ona kendi kararlarımı kendim alabileceğimi söylediğimde bana aynı kâfir gibi konuştuğumu söyledi.Bu kâfir lafını sık sık duymaya başladım bir süre sonra.Üniversite okumak , çalışmak , yurt dışında yanımda bir erkek olmadan gezmek vs. istediğimde. Bu zamana kadar beni koruma (!) işini hep bir şeylerden mahrum bırakarak çözmeye çalıştılar . Hata yapmama izin vermediler . Her zaman mükemmeliyetçi oldular . Bu yüzden küçük bir hata yaptığımda paniklerim . Asla düzeltemeyecekmişim gibi gelir bana. 12. sınıftayken unutamadığım bir anım var. Annem bana ütü yapmamı , hepsini bitirmeden yatmamamı söylemişti ben de çok yorulduğum için bir parça bırakmıştım . Okuldayken sürekli arandığımı fark ettim telefonu açtığımda annem bana neden ütüyü bitirmediğimi hemen eve gelmezsem okula gelip beni rezil edeceğini söyledi. Eve gittiğimde de içeri almamıştı , babam beni arayıp "annen seni eve almıyor ne yapıcaksın şimdi , neden dediklerini yapmıyorsun , dışarıda gidicek başka yerin var mı " demişti. Daha sonra da eğer evde kalacaksam sözlerinden çıkmayacağıma dair zorla yemin ettirmeye çalışmışlardı. Çok çaresiz hissetmiştim o zaman. Şu anda üni. tercihlerimin çoğunu il dışına yazdım ama bir yandan da korkuyorum ya tek başıma yapamazsam ya haklı çıkarlarsa diye Şu an on sekiz yaşındayım ama kendimi yetmiş gibi hissediyorum . Yetmiş yaşıma gelirsem nasıl hissedeceğimi merak ediyorum. Videolarınız içimi rahatlatıyor , sizi kısa zamanda çooook sevdim.Güzel günler dileğiyle 🌹

Bu tarz problemler Türk toplumuna özgü değil, fakat Türk toplumunda daha sık rastlanır. Bunun nedeni benim görüşümce, “akıl yaşta değil, baştadır” kavramının Türk aile kurumunda tam oturmaması. Başka bir deyişle, herşeyin en iyisini büyüklerimiz bilir!!! Bu arada ben Azerbaycan türküyüm, bizde de geçerli aynı sorunlar, yalnız değilsiniz.

Eskisehirde makine muhendislği kazandım lisedeki sıra arkadasımın evine tasınmak istiyordum annem sen bizi arkadaslarına tercih ettin senin gibi oğlum yok diyerek anlamsızca cıkıstı

hepsi annem yav. ben aşırı özgürlükçüyüm, boğuluyorum bazen ve annem kadar kimse beni üzmedi

Yaklaşık 1 yıldır evliyim. Eşim iş kurmak istedi, kendisi yapamaz, batar diye hemen karşı çıktılar. Ayrı eve çıkamıyoruz maddi yetersizlikten dolayı. Kaynanamlarla yaşıyorum. Eşimin üstüne öyle bir baskı kurmuşlar ki benle evli mi belli değil. Biz dışarı çıksak laf etmeler, ayrı ev tutma konusu açılsa hemen bu kapıdan çıkarsan artık evladım değilsin cümleleri başlıyor. Ben kendi evimde bu tarz baskılar yüzünden daralmıştım. Bir de eşimin böyle baskı altında olması evliliğimi de etkiliyor.

harika bir seri.kanaldaki muhteşem videolardan biri daha.

Abla kedin seni manipüle ediyor

Aynı başlıkları sanırım Beyhan Budak tan da dinlemiştim ve yazardan bahsetmemişti hatta kitaptan bile. Oysa bu şekilde bahsetmeniz tabiri caizse inandırıcı olmuş. Ve insanlara balık vermek değil de onu tutmayı öğretmek olmuş. ✅

önceki bölümün üstüne bunu izleyip şu an lise 3 öğrencisi 16 yaşında bir genç olarak izlerken durmadan kendi hayatımdan kesitler ve örnekler gördüm. tüm bu anlattığınız faktörlerin üzerine başka neler etkili olabilir-olmuştur diye düşünmeye başladım. aklıma gelen faktörlerden kendi perspektifimden en zarar verici olanlarından birisi artık alışkanlık ve normal bir şey haline gelmiş karşılaştırmalar. kuzenlerle karşılaştırmalar, kendi arkadaşlarının çocuklarıyla karşılaştırmalar, kendi çocukluklarıyla çocuklarını karşılaştırmalar. sanki aile içinde olan her şeyin başka ailelerde bir örneği olması gerek gibi. sanki kendi aileleri ve çocuklarında bir problem var ve acilen kendi ailesinin, tanıdığı diğer 'normal' (bu bağlamda bu şekilde kullanılması bence çok tehlikeli bir sözcük, çocuğun bilinçaltına kendisinin anormal olduğunu kazıyor olduğunu düşünüyorum) aileler olması gerekiyor gibi. 2 kardeşim var ve yukarıda bahsettiğim karşılaştırma üzerinden psikolojik zulüme benim gibi onların da uğradığının farkına vardım 2 sene önce. bilinçli şekilde yapılan bu psikolojik baskıdan kendimi nasıl koruyacağımı da zamanla çözdüm ve ebeveynlerimin çocuklarının gelecekteki psikolojisi hakkında hiç bir kaygıları olmadığı gerçeğiyle hatrı sayılır bir zamandır barışığım. Ama kardeşlerimi gerçekten çok seviyorum ve onların nasıl benim geçtiğim psikolojik süreçlerden geçip sonunda kendileriyle ve dünyaya geldikleri ailedeki ebeveynlerin ne kadar kaygısız ve bencil oldukları gerçeğiyle yüzleşeceklerini, nasıl ebeveynlerimin(özellikle annemin) psikolojik baskılarının ve bu bağlamda söyledikleri kırıcı ve nefret dolu sözlerinin anlamsız olduğunu anlayacaklarını bilmiyorum. önceki videoyla beraber bu videonun benim üzerinde etkisini burada yazarak anlatamam, çok teşekkür ederim. kitabı ilk fırsatta alacağım. umarım bu aklımdaki sorulara ve sorunlara çözüm yolları bulabilirim.

Bence, en onemlisi, anne baba arasindaki iliski. Birbirini anlayamayan, sevgilerini birbirlerine gostermeyi bilemeyen anne babalarin cocuklarinda sevgi konusunda problemler olmasi normal degil mi? Tabii ki bu, benim tecrubem. Herkesin yasami farkli. Ben de ebeveynlerimi kontrolcu buluyordum. Ancak bu, onlarin bana olan sevgilerini ifade etmelerindeki yetersizlikmis, bunun farkina varmistim 20'li yaslarimda. Ebeveynleriyle sorun yasayan genclere onerim, olabildigince maksimum duzeyde ogretimlerini tamamlayip ekonomik ozgurluklerini kazanmalari. Ekonomik ozgurluk kazanildiktan sonra kendi hayatlarinin kontrolunu kazanmak mumkun olur. Bir meslek sahibi olan insan sosyal anlamda ozguven kazanir. Sosyal ozguven yeterli gelmezse, kisisel gelisimlerini okuyarak, gezerek, sosyal cevrelerini genisleterek kazanmalari mumkun. Bu da yeterli gelmezse, terapi de alinabilir. Ancak, genc arkadaslarin sunu bilmelerinde fayda var. Hic bir terapist sizi, sizden daha iyi taniyamaz. Bu yuzden hazir receteler sunan, danisanini hemen kategorize eden terapistlerden uzak durun. Terapist bile olsa, hic kimseye sonsuz guven beslemeyin. Her meslekte oldugu gibi, terapistler arasinda da meslegini bilmeyenler ve dahi kotuye kullananlar olabilir. Terapist secerken dikkatli davranmanizi oneririm. Bu konuda ciddi boyutta kotu bir tecrube yasadigim icin, bunu da belirtmekte fayda goruyorum.

Merhaba, bugün kız arkadaşım sizin videonuzu açtı, benim de izlememi istedi. Bundan yarım saat önce de dillerin ideolojisi üzerine konuşuyorduk, hem de tam örnek vermiştim endonezcede bekar kelimesinin karşılığı "belum menikah" (not yet married) diye, siz de bunun üzerine "hala evlenmemiş" deyip sonra hala evlenmemiş derken evlenmek zorunda diye bir anlam kastetmiyorum diye bir düzeltme yaptınız bunu farkedip:) çok iyi gerçekten küçük bir dokunuş ama harika 👏 Başarılar diliyorum size.

O kitabı aldığımı görürlerse en az bir hafta konuşmazlar

bu seriye başladığınız, özellikle de bu kitabı incelediğiniz ve bizlere tanıttığınız için çok teşekkür ederim. izledikçe zihnen özgürleştiğimi hissediyorum. bu da bağımsızlığımı kazanmak ve kendimi gerçekleştirmek konusunda epey cesaret veriyor bana. gerçekten çok güzel bir şey yapıyorsunuz 💚🌈

ah anne ahh

Farkındalığımı artırdı. Çok teşekkürler ^^

Bu kitabı okumayı çok istiyorum bu yüzden almadan önce sizin videonuzu izlemek istedim. İlk videoyu izlerken içim yansa da dayanabilip buna geçebildim ama şu an 6. dakikadayım ve kendimle bağdaştırdığım o kadar yer var ki dayanamayıp ağladım. Tüm odağım bozulduğu için ve ağlamamı annemler görürse kızarlar diye bugünlük devam edemeyeceğim. Müsait olduğum bir zamanda videoyu bitirip üçüncüyü de izleyeceğim ama ne yazık ki kitabı okuyabileceğimi düşünmüyorum. Bu konuda çok hassas olduğumu fark etmek beni çok üzdü ve hevesimi kırdı, içimi buraya dökmek istedim.

Fakir bi arkadaşıma bazı kiyafetlerimi vermek istedim. Anneme o arkadaşıma vermeden önce sormuştum, ihtiyacın var mı senin bu elbiselerin içinden almak istediklerini alabilirsin anne demiştim. İstemediğini söyledi. Kimseye verme sen giy dedi. Ben vermek istiyorum artık bu elbiseleri giymiyecegim dedim. Israrla vermemi istemiyordu cok kontrolcuydu. (Bu bir çok konuda böyleydi. Bedenimi, ruhumu, seçimleri yönetmek için her yolu denerdi) Sonra arkadaşıma gizlice verdim elbiseleri. Annem bunu farketmiş ve şöyle söyledi: sen beni arkadaşına tercih ediyosun annen kimki zaten senin gözünde. İt mi köpek mi. Bak benim birsuru ihtiyacm vardı, gidip o kıza veriyorsun elbiseleri." Neye uğradığımı şaşırdım. Bu anlattığım en sıradan olay. Bazen diyorumki onlarinda çocukluğu berbattı doğru davranamadilar diyorum. Sonra diyorumki ama bana böyle davranmakla nasıl bi tatmin yaşıyor bunu çok merak ediyorum

İyi ki hayatıma girdiniz. Iyi ki sizinle ve birikimlerinizle tanıştım. Dünyadaki varlığınız daim olsun dokunduğunuz hayatlar çiçek açıyor 🌼

Çok yararlı bir video olmuş,teşekkürler,harika bir anlatımınız var,diksiyon,konuşma hızı,duyguyu yansıtabilme,hepsi çok iyi,tebrikler...

Burada bu dertten muzdarip arkadaşlarla toplaşıp terapi grubu mu kursak. :,)

Sizin gibi insanların var olduğunu bilmek beni mutlu ediyor 😊

biri ölünce onunla olan ilişkiniz bitmiyor. belki biraz daha iyi bir ilşkiniz oluyor. herhalde artık hayatımda olmadıkları için onlara güzel, iyi özellikler atfediyorum ve kötü özelliklerini yanlış anladığıma kendimi inandırmaya çabalıyorum veya bana yaptıkları için onların lehine bahaneler üretiyorum. bazı tanıdıklarımdaysa bu maalesef böyle olmadı. size acı veren insanlar bu dünyada yaşamıyor olsa da zihninizde anıları yaşamaya devam ediyor. siz de ölene kadar sizinle yaşamaya ve size işkence etmeye devam ediyor bu zehirli ebeveynler.

bu 3. video dinliyorum kitap psikologun farklı bir terapi şekli izlemesi ile devam etmesine rağmen, şema terapi ile eşleşen tanımları psikoloji bilimindeki farklı yolların ama aynı sonucların ispatını veriyor. sizin ayrıca psikonet yayınlarından hayatı yeniden keşfedin kitabını okuyup bir video ile özetleyebileceğinizi düşünüyorum, dinleyici arkadaşlara da tavsıye ediyorum. bunların üstüne tamamlayıclıgı artar. nitekim formulasyonlar farklı olsada sonuçlar aynı. faydalı paylasımlarınız için teşekkürler.

Bu güzel video için çok teşekkür ederim :)

Kesintisiz dinledim, tespitler süper.

Çok güzel seri

Bir kez daha harika bir ailem olduğunu farkettim.

Onlardan olabildiğince uzaklaştıktan veya öldüklerinden sonra bile ellerini yakandan çekmiyor, vicdan azabı yaşatmağa çalışıyorlar. Zaten çukura batabildiğin kadar batmışsın. Bırak bari ben kurtulayım.

22:20 de cevap veriyor.

❤❤❤❤❤

Hocam Seneca'ya dönelim lütfen 🙏🏻

Aaa bu çok tanıdık geldi bana ama 😅

1:28 burayı tekrar tekrar dinleyip gerçekleri farkına varıyorum...

21:45 tek atmış

Toksik ebeveyn kimdir? *Benim ebeveynlerim*

Selamlar, devam videosu hangisi acaba ?

Pavlov'un kedisi :)

Kutluyorum sizi.Son cümlelerinizden biri yardım alın.gittiğimiz Peki benim size yönelttiğim eleştiri;ya psikologlar-psikiyatristler toksikse!!!

Eşimin annesi cok kontrolcuydu. Kiyafetim gorumcemle ne konuştuğum ne yaptığım, nerede oldugum hakkinda gereksiz yorumlar yapar. Paramizi yönetmemiz konusunda da karışırdı. yönlendirmek isterdi.Eşimde annesine ayak uydurmaya çalışarak onun gözünden düşmek istemezdi ayrıca onun dedigi gbi yapmazsa ve beni dinlerse birşeylerin kötü gideceğinden korkuyordu. Boşandık

Beni bu kitabı okurken gördü babam ne okuyosun dedi. Bende kitabın kapağını gösterdim bizim ailemizi anlatiyor dedim. Trip yedim ayiplanma yedim gitti.

Ailem akademik konularda olgunlaşmamış ebeveynliğin ve kontrolcü ebeveynliğin hayat bulmuş hali resmen o kadar her şeyi abartıyorlar ki bıktım resmen ve aileme bu konularda güvenmiyorum.

Ben bir anne olarak problemimi arıyorum.

Abla günaha son çağrıyı inceler misin?

😐😐😕😕😕

Bu tarz problemlerle uğraşıp ankarada bir psikologun yardımcı olduğu birisi varsa, bilgi verirse çok sevinirim

Bana bunun çözümü lazım

aşırı kontrolcülük değil de çocukları umursamayan aileler hakkında konuşuluyor mu hocam bu kitapta?

Çaresizlik, yetersizlik, beceriksizlik duyguları. Veee, hoşgeldin beni diri mezara sokan anorexia nervosa. Offf...