Ἔ καὶ ρω καὶ τας Νὰ ἦταν στὴν ἀφετηρία ὅταν πέρασες τὴν ἀθώα σχισμὴ μέσ᾿ τὸ πρωτόγνωρο φῶς ἢ εἴσουν ἡ πρώτη ἀχτίδα ποῦ σημείωσε τὴν γραμμὴ ἐκκίνησης πάνω στὸ χῶμα μου; Λίγο ψηλότερα καὶ κάθετος τέντωσες τὴν ἀγκαλιά μου κι ἔσχισες τὴν καρδιὰ νὰ χωρέσεις τὸν κόσμο σου μέσα μου, μὰ ἦταν ἡ ἐξορία μου. Καὶ δανείστηκα λίγο ρυάκι καὶ λίγο δάσος, μιὰ χούφτα γρασίδι καὶ ἕνα ἔντομο ποὺ τὸ ζζζ του ἦταν ἡ μουσική μου στὴν ἔρημο. Ἐξόριστος μέσα μου κι ἄγνωστος ἔξω μου. Μὰ τὸ τραγούδι σου πάντα λίγο πιὸ πάνω μέσα στὰ μάτια μου. Δὲν ξέρω τί μὲ γεννάει μὰ εἶσαι ἐκεῖ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή. Δὲν σὲ προφταίνω καὶ χάνετε ὁ ἔρωτας. Μένουν στὰ χείλη τὰ γράμματα καὶ μιὰ γεύση πικρίας νὰ λέει: «Ἔ καὶ ρω καὶ τας». «Ἔ καὶ ρω καὶ τας». «Ἔ καὶ ρω καὶ τας». Καὶ συνέχισε μὲ ἄλλη γεύση νηφάλια μὰ εἴμουν ἐγὼ ἡ συνέχεια. Κι ἡ συνέχεια ἔγινε ὄνειρο, σὰν μία γυναίκα ποὺ στὴν τρίτη της ἔκτρωση ἔμεινε στείρα. Καὶ εἴμουν ἐγὼ ἡ συνέχεια μὰ δὲν εἶχα πιὰ γεύση νηφάλια ἀλλὰ γέμισα φόβο ἀπ᾿ τὴ γυναίκα τῆς ἔκτρωσης. Κι ἄξαφνα ἄστραψε ἡ σωτήρια ἰδέα, νὰ βρῶ μιὰ φλέβα χρυσοῦ πάνω στὸ σῶμα μου. Πέρασε πολὺς καιρὸς ἀπὸ τότε ποὺ ἐξάντλησα τὴν τελευταία, κι ἐσὺ ποὺ εἶσαι πάντα πρὶν ἀπὸ ἐμένα ἐκεῖ, σώπασες καὶ ντύθηκες μ᾿ ἕνα ὀμιχλῶδες σεντόνι. Ἄκου ὅμως: Θὰ κρατήσουμε κρυφὴ τὴν φλέβα χρυσοῦ ὅταν τὴ βροῦμε γιὰ νὰ μιλήσουμε πρῶτα οἱ δυό μας στὴ γλώσσα τοῦ πυρετοῦ τῆς σιωπῆς. Ἄκου: Τὴν θέλω ὅλη δική μου, νὰ ταξιδέψω στὰ τελευταῖα βασίλεια πάνω στὸ σῶμα. Ἄκου κι αὐτό: Θέλω νὰ γλεντήσω τὰ γράμματα νὰ χορέψω τὴ γλώσσα καὶ κάτω ἀπὸ φεγγάρι ὁλόγιομο νὰ ἐρωτευτῶ τὴν παρθένα Ἀλφαβήτα, τὴν πανέμορφη τούτη ἀρχόντισσα. Μόνο αὐτὴ ξέρει τὴν τέχνη νὰ ἰσιώνει τοὺς δρόμους ποὺ ὁδηγοῦν μεσ᾿ τὰ μάτια μου. Κι ὅταν ἀγγίξω τ᾿ ἀθώα μαλλάκια της, θὰ τὴν ἁπλώσω σὲ μιὰ χώρα γνώριμη πάνω στὸ σῶμα μου. Θὰ πλαγιάσω μαζί της κι ὅταν γίνουν τὰ κορμιὰ ἕνα, αὐτὸς θὰ εἶναι ὁ ἥλιός μας. Ἄκου πόση γλυκύτητα ἔχουν οἱ ἦχοι της! Δὲν κάνουν ἕνα ἰδιαίτερο κλίνγκ; Κι ὅμως τούτη εἶναι ἡ πρώτη ἀρχόντισσα, καὶ τὴ θέλω μόνο δική μου. Ἀφοσιωμένη καὶ παιγχνιδιάρα, μόνο δική μου. Ἄκου: Μόνο δική μου!

Ἔρωτας εἶναι... Αὐγινὸ φῶς ἡ ἡμερότητα τοῦ ἔρωτα, στὶς ψυχὲς παντόγνωστα μονοπάτια ζωγραφίζει σὰν τὸν θεραπευτή, ποὺ τὴν ποθητὴ ἴαση δωρίζει σὲ χρέη ἀγάπης. Στὸ ἄγγιγμα μὲ τ᾿ ἀκροδάχτυλα τῆς ὄσφρησης στὰ κρίνα ἡ δροσιά του γεμίζει μὲ χαραυγὴ τὸν τόπο τῶν ἐμπνεύσεων στὴ χώρα τῶν ἀνθρώπων. Ὁ ἔρωτας εἶναι οἱ σιωπηλοὶ ἦχοι τῆς φύσης ποὺ καλεῖ νὰ γνωρίσουμε τὴ ζωή. Οἱ πολύχρωμοι ἀνοιξιάτικοι ἀνθοὶ ἁπλωμένοι στὰ λιβάδια τῆς πλάσης· ἡ γλώσσα της, λίγα ἀπὸ τὰ λόγια ποὺ καλοῦν ἐμπιστευτικὰ νὰ τρυγήσουμε στοὺς ἤχους τῆς ἀπολαυστικοὺς καρποὺς θαλποζωῆς. Πανάχραντος στὰ ξίφη τῆς πεζότητας ἀκουμπᾶ στὰ λαμπερὰ χρώματα τοῦ παγονιοῦ τὴ στιγμὴ τῶν πόνων τοῦ Γολγοθᾶ. Ἡ θέληση τῆς ζωῆς σταματᾶ στὸ ἀπάνδεκτα τῶν ἐποχῶν τῆς πλάσης. Ὁ ἔρωτας εἶναι συγκατάβαση στοὺς καρποὺς τῶν ἐποχῶν, ἀγάπη στὴ σπορὰ καὶ στὸ θέρος, στὸ κλάδεμα καὶ στὸν τρύγο. Μία στιγμὴ αἰωνιότητας σπόρος τοῦ ἔρωτα. Καὶ ἡ πλάση γῆ Ἄγνωστης Ἀγαπημένης ποὺ καλλιέργεια ποθεῖ. Στὸ χαμόγελο τῶν παιδιῶν ὁ περιηγητὴς τῶν αἰώνων τὴν περίτεχνη ζωγραφιὰ ἰχνηλατεῖ καὶ στὸ γέλιο τοὺς τὸν ὕμνο τῆς φύσης γιὰ τὸν ἔρωτα σὰν ἄλλες φωνηδίες πουλιῶν ἀποκωδικοποιεῖ. Ἐραστὴς τῆς σοφίας εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐπέλεξε τοὺς ἐκλεκτικότερους καρποὺς στὴ ζήση. Χαρμολύπη στὰ ρουθούνια τοῦ οἱ κατακτήσεις. Χαρμοσύνη τὰ βασίλεια τῆς ὕπαρξης μὰ στὴ χώρα τῶν ἀνθρώπων ἄπλετη ἡ λύπη τρομαγμένων πουλιῶν ἀπ᾿ τὴ χαμέρπεια ζαλισμένων ἀνόητων κουρσάρων. Ἱερέας μυστικοῦ θεοῦ ὁ ἔρωτας, στὴ στιγμὴ τῆς πλάσης μιὰ στιγμὴ προσθέτει ἀκόμη. Ἔρωτας εἶναι ἡ ἱεροσύνη τῆς ὕπαρξης. Κι ὁ ποιητὴς ἕνας πιστὸς ὑπηρέτης της ἁπλά. Τί εἶναι ἔρωτας; Ἡ ἱεροσύνη τῆς ἐλευθερίας. Τί εἶναι ἔρωτας; Μύηση στὸ φῶς. Τί εἶναι ἔρωτας; Τὸ χαμόγελο τοῦ παιδιοῦ ζωγραφισμένο ἀπ᾿ τὰ χέρια τῆς πλάσης. Τί εἶναι ἔρωτας; Ὁ πολεμιστὴς τῆς πλάσης ποὺ στό ῾να χέρι τὸ ζύγι κρατᾶ καὶ στ᾿ ἄλλο τὸ ξίφος ψηλά. Ἡ σύνδεση τῶν κόσμων κάτω ἀπὸ τὴν ἁρμονικὴ ἱερουργία τῆς πλάσης, ὁ ἀνθὸς ποὺ λαμπυρίζει τὸν ἥλιο, ἡ πλούσια γύρη κολλημένη στὰ πόδια καὶ στὸ φτέρωμα τῆς μελισσούλας, ἔρωτας εἶναι. Τὸ μυστικὸ πρόσωπο τῆς ἄγνωστης ἀγαπημένης ἔρωτας εἶναι. Ἔρωτας εἶναι... (ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ποίημα «Ἐσωδρόμια»)