Автор Лев Толстой.
Панду есімді бай қызметшісін ертіп Бенарес қаласына сапар шекті. Жолшыбай бір дәруішті кездестіреді. Ішінен: «мына кісінің жүзі жылы екен, бәлкім әулие шығар. Түсі игіден түңілме деген. Бенареске бет алса көлігіме мінгізіп ала кетейін» деп ойлады. Сөйтіп дәруіштен жөн сұрады. Дәруіштің есімі Нарада екен. Ол да Бенареске жол тартыпты. Бай оны күймесіне отырғызып алды.
Ет пісірім уақыттан соң олар екі шетін cу шайып кеткен лай жолдың тар тұсына келіп тоқтады. Дәл сол жерде арбасына күріш артқан диқанның көлігі сынып, жолды жауып қалыпты. Бай арбаның жолды бөгеп тұрғанына ашуланып, атқосшысына «ана арбаны әрі итеріп таста, біз өтіп кетейік» деп бұйырды. Диқан қарсыласқанымен түк істей алмайды. Атқосшы қара күш иесі еді. Әлсізге жәбір көрсеткенді жаны сүйетін. Арбадағы күрішті қалай болса солай жұлқып жерге түсіріп, арбаны әрі ысырып, жолды ашты. Бай бұл іске риза болып, жанындағы дәруішке қарап мақтанбақ болып еді, ол жақтырмады. Арбадан секіріп түсіп:
- Байеке, кешіріңіз, осы жерден түсіп қалайын. Мейірім танытып, бір-екі сағат жолымды қысқартып бергеніңге мың алғыс. Күймеге отырарда қатты шаршаған едім, дархан көңіліңнің арқасында кәдімгідей дем алып қалыппын. Бұл жақсылығыңды қалай қайтарарымды бімеймін. Тым болмаса мына диқанға көмектесіп батасын алайын. Шарапаты сізге де тиіп қалар.