ธรรมะมันไม่ใช่ว่าเราต้องเรียนทุกวัน
แต่เราต้องปฏิบัติทุกวัน
เรียนมากฟังมากจำเอาไว้ก็ไปคิดเอา
จะคล้ายๆ คนที่เรียนปริยัติมากๆ เวลาภาวนา
บางทีความคิดมันก็มาปน รู้หมด
พวกเราหลายคน ช่างคิดช่างสงสัย
แล้วก็เที่ยวหาคำตอบ
เจอครูบาอาจารย์ก็ถามอยู่นั่นล่ะ
จะเค้นเอาธรรมะให้ได้
ธรรมะมันไม่ได้มาด้วยการคิดเอาเองหรือด้วยการถามเอา
มันได้มาด้วยการสังเกตตัวเอง เรียนรู้ตัวเอง
คิดมากก็สงสัยมาก สงสัยมากก็ถามมาก
ถามมากก็เอาไปคิดมากอีกแล้ว
ก็วนกลับมาสงสัยมากอีก
เราต้องกล้าหาญตัดวงจรอันนี้ให้ขาด
แทนที่จะต้องคิดมาก ให้รู้สึกเอา
ร่างกายเราเคลื่อนไหวก็แค่รู้
ร่างกายยืนเดินนั่งนอนก็รู้
ร่างกายหายใจออกร่างกายหายใจเข้าก็รู้เอา
มันไม่ได้รู้ยากมันรู้ได้ทุกคนอยู่แล้ว
ธรรมะ ถามคนอื่นก็ไม่ได้เรื่องหรอก
มัวแต่อ่านมัวแต่ฟังมัวแต่ถาม
ไม่ได้ดูของจริงก็คือไม่ได้ลงมือปฏิบัติหรอก
ต้องลงมือดูของจริง
แล้วการดูของจริงดูกายดูใจก็ไม่ใช่เรื่องยาก
ใครๆ ก็รู้ได้ มันแค่ละเลยที่จะรู้เท่านั้น
มัวแต่สนใจของข้างนอก
มันละเลยไม่ค่อยรู้กายรู้ใจของตัวเอง
หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
5 กรกฎาคม 2567