Alljit แอปพลิเคชันเพื่อหัวใจ 💓 พร้อมเป็นพื้นที่ปลอดภัยสำหรับคุณ พูดคุยระบาย เรียนรู้วิธีฮีลตัวเอง กับ Alljit ฟรี ดาวน์โหลดของ iOS apps.apple.com/th/app/alljit/id1549529345?l=th ดาวน์โหลดของ Android play.google.com/store/apps/details?id=com.alljit

ตอนนี้ผมอายุ 22 ผมเป็นลูกชายคนเล็กที่เติบโตมาในบ้านที่มีพ่อกับพี่สาว เป็นชนชั้นกลางที่ถึงจะไม่ได้ใช้ชีวิตหรูหราแต่ก็ไม่เคยติดขัดในเรื่องปัจจัยพื้นฐาน แต่ทั้งหมดนี่คุณพ่อที่เป็นลูกชาวนาท่านเป็นคนสร้างขึ้นมาเองทั้งหมด ก็เลยเลี้ยงผมโดยถือคติว่าถ้าคุ้นชินกับความลำบาก ก็จะยิ่งมีความสุขเมื่อถึงคราวสบาย ตัวผมก็เลยต้องทำงานหาเงินใช้เองตั้งแต่ ม.ต้น จนเรียนจบ ม.ปลาย โดยที่นอกจากค่าใช้จ่ายจำเป็น (ค่าเทอม ค่ารักษาพยาบาล) ผมก็ไม่ได้ขออะไรคุณพ่อเลยสักอย่าง ในระหว่างนั้นผมมีความคิดผุดขึ้นมาบ่อย ๆ ว่าทำไมตัวเองไม่ได้ไปเล่นเหมือนเด็กคนอื่น ทำไมถึงไม่ได้ไปเรียนพิเศษเหมือนเพื่อนเค้า แล้วจะเอาเวลาที่ไหนทำการบ้านหรืออ่านหนังสือ จนผมได้ขึ้นมหาลัยที่ตั้งอยู่คนละจังหวัดกับบ้านเกิด ผมไม่ต้องทำงานอีก คุณพ่อให้เงินเดือนผมใช้เหมือนกับเด็กมหาลัยคนอื่น พอความรับผิดชอบที่ต้องทำมาตลอดมันหายไป บุคลิกของผมจากที่เสียงรอบข้างบอกว่าดูเป็นผู้ใหญ่มันก็เริ่มเปลี่ยนเป็นคำที่บอกว่าเหมือนเด็กเล็ก ทั้งนี้อาจเป็นเพราะว่าพอเรื่องที่แบกไว้บนบ่ามันเบาลงแล้ว ผมคงได้เริ่มทำตัวเป็นเด็กที่โหยหามาตลอดสักที แต่ราคาที่ต้องจ่ายก็แทบจะเหมือนกับในวิดีโอเลยครับ ผมกลายเป็นคนปฏิเสธไม่เป็น เอาตัวเองมาทีหลังสุดตลอด ไม่รู้วิธีขอความช่วยเหลือ พยายามแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียว การให้เป็นวิธีการแสดงความรักแบบเดียวที่ผมรู้จัก กว่าจะกอดตัวเองเป็นก็เพิ่งไม่นานมานี้เอง ถือว่าเอาเรื่องของตัวเองมาเล่าสู่กันฟังให้ทุกคนเห็นภาพ Parentified Child กันมากขึ้นครับ ขอบคุณที่อ่านจนจบ

เราโตมาแบบที่บ้านโยนหน้าที่ดูแลน้องมาให้แบบนี้เลยค่ะ เราเลยทำตามใจคนรอบข้างจนเสียความเป็นตัวเอง เป็นสภาพที่พูดมาในพอตแคสนี้เป๊ะ ๆ เลย แต่บ้านเรามันเป็นคสพ.แบบ Toxic Relationship รักแต่ก็ทำร้ายแบบนั้นเลย เราเลยเก็บงำความรู้สึกของตัวเองไว้ลึก ๆ แล้วไหลตามคนอื่นไป ก่อนจะรู้ตัวเราเลือกที่จะทิ้งความฝันของตัวเอง และเหนื่อยมากเลยที่ต้องสละตัวเองตลอดเวลา ทุกคนเอาแต่ขอให้เราเข้าใจ แต่ไม่มีใครพยายามเข้าใจเรา หรือถามเราเลยว่าเราโอเคมั้ย ไหวรึเปล่า ไป ๆ มา ๆ ทุกอย่างมันกลายเป็นหน้าที่เราตั้งแต่แมื่ไหร่ก็ไม่รู้เฉยเลยค่ะ ตอนนั้นเราปฏิเสธคนไม่เป็นด้วย คือลำบากใจนะ แต่ปฏิเสธไม่ออก พอมองย้อนกลับไปเราในตอนนั้นคือก็เอาคุณค่าตัวเองไปผูกไว้กับคนอื่นด้วย มันเลยไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ ตอนอยู่ในสภาพนี้เราไม่รู้ตัวเลยค่ะ กว่าจะรู้สึกตัวก็เป็นตอนที่เราเป็นภาวะซึมเศร้าไปเรียบร้อยแล้ว ตอนรู้ตัวว่าตัวเองโดนบีบให้โต และไม่มีเวลาเป็นเด็ก มันเจ็บปวดมาก แล้วก็รู้สึกเหมือนถูกทรยศด้วยไปในทีเดียว ตอนนั้นรู้สึกแย่มากจนภาวะซึมเศร้าทรุดลงเลยค่ะ กว่าจะผ่านมาได้มันยากมาก ตอนนี้เราหัดปฏิเสธให้ชัดเจน แล้วก็ไม่เก็บมาใส่ใจแล้วล่ะค่ะ เราตั้งเป้าให้ตัวเองว่าจะใช้ชีวิตเป็นตัวเองในเวอร์ชั่นที่มีความสุข จะทำเพื่อความสุขของตัวเอง คือเห็นใจคนอื่นได้ เข้าใจในเหตุผลการกระทำของคนอื่นได้ แต่จะไม่ทำในสิ่งที่ลำบากตัวเอง จากเดิมที่ไม่พอใจเราจะเก็บไว้บ้าง บางครั้งก็ไม่กล้าโกรธ แต่ตอนนี้โกรธค่ะ ถ้าด่าได้ ด่าไม่สนว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

โตก่อนวัย เพื่อนไม่มี เพราะได้ย้ายไปเชียงใหม่ พูดภาษา เหนือไม่ได้ เพื่อนไม่เอาชอบเรียกเราว่า เด็กเทพ ช่วงนึงของชีวิตเรา เราว่าหนักนะ แถมเรียนข้าม ชั้นอีก อนุบาล1 ไม่ได้เรียน อายุ เกิน เกณฑ์ ไปเรียนอนุบาล2 แม่ค่อนข้างจะใช้อารมณ์กับเรา ล่วงละเมิด ทำร้ายร่างกายและ จิตใจ และเมินไม่ค่อยสนใจเรา ในเรื่องชีวิตและการเติบโต แถมเรายังต้องไปอยู่กับ ตายาย น้า ญาติ ที่อายุต่างกันมาก !! เราไม่อยากไปโรงเรียนเลยช่วงนั้น รู้สึกว่าชีวิตวัยเด็กวัยที่ควรสนุกหายไปคะ .. คุยกับใครเขาไม่คุยเหมือนเรา แต่โชคดีเจอ พี่ชั้นประถมมานั่งคุยด้วยประจำตอนเรารอคุณตามารับที่โรงเรียน ! รู้สึกมีความสุขมากเวลามีคนอยากมาเป็นเพื่อนอยากคุยกับเราคะ … ชีวิตพื้นฐาน ก็ต้อง หัดทำอาหารกินเอง หัดเรียนเองบทเรียนที่ข้ามจาก อนุบาล1 ไป อนุบาล2 เราไม่มีพื้นฐานอะไรเลย ต้องทำควาาเข้าใจเองหมด ปรึกษาเพื่อน (เพื่อนนอกโรงเรียน ที่โตกว่าเรา) ต้องดูแลตัวเองเยอะแยะมากกว่าเด็กคนอื่น ถ้าว่างก็จะช่วย แบ่งเบาภาระ น้า ช่วยล้างจาน ช่วย ปลอกกุ้ง ล้างปลาหมึก ปลอกไข่ ช่วยเสริฟอาหาร รับ ออเดอร์ต่างๆ .. และถ้าว่างก็ชอบเดินข้ามถนน หรือเดินไปซื้อของที่อยากได้ โดยไม่บอกผู้ใหญ่คะ จะขอเงิน และก็จัดการ เองทุกอย่างเสร็จสรรพ บอกตรงๆนะ ไม่โดนจับไปขาย หรือ โดนรถชนตายก็บุญมากแล้วคะ สมัยโน้น ย้อนไป 20-30 เราข้าม ถนน หน้า ม.เชียงใหม่ เป็นว่าเล่น แถมยังเดินเข้าไปเล่น ใน มหาวิทยาลัย บ่อยมากๆ เราเป็นเด็กนะ เด็กมากก อนุบาลเท่านั้น ทำตัวโต เกิ๊นนน น้าเราว่าเรา แก่แดดคะ

ในคลิปนี้ส่วนใหญ่จะพูดถึงคสพ.ในครองครัว น้อง การดูแลเอาใจใส่ใดๆ อยากให้ลองพูดเรื่องของ เด็กที่แบกรับหน้าที่มากเกินไปในด้านของ การหาเงิน เพราะส่วนตัวตอนนี้เจอปัญหา พ่อไม่พร้อมจนเราต้องออกมาดิ้นรนหาเงินใช้เอง และเมื่อเราหาเงินใช้เองได้ในระดับนึง พ่อแม่ก็เริ่มปัดภาระหน้าที่ของเขาให้เราจัดการ เช่น ค่าทำฟัน ค่าหอที่เราต้องเอง และค่ากินอยู่น้ำไฟที่หอ และเร็วๆนี้อาจจะเป็นค่าเทอมมหาลัย ในอายุเท่านี้ เราอยู่มหาลัยปี2 เราต้องรับหน้าที่ตรงนี้จนเราไม่มีเพื่อนที่มอเลย เสาร์อาทิตย์ในวัยนี้เพื่อนๆเรานัดกันเดินป่า,ทำการบ้านงานกลุ่มเสาร์อาทิตย์ แต่เรากลับต้องไปทำงานแล้วดูสตอรี่เพื่อนๆเช็คอินกัน มันน้อยใจชีวิตมาก ถือว่าระบายด้วย และขอให้ลองพูดเรื่องแนวนี้ด้วย

เล่าประสบการณ์ครับผม ตอนนี้ผมอายุ 14 พ่อแม่ อายุใกล้ 70 แล้ว พ่อเป็นโรคหัวใจ แม่เป็นโรคเกี่ยวกับดวงตาครับ ฐานะผมค่อนข้างจน ปกติจะได้กินข้าว 1 มื้อ ได้เงินใช้ไปรร.วันละ 20 บาทครับ .. ตั้งแต่7-10ขวบ ผมอยู่ในสังคมที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ อยู่ในวงเหล้า วงพนัน อยู่กับควันบุหรี่ ซึ่งผมก็คิดได้แล้วนะครับว่า เราต้องยืนด้วยแข้งตัวเองให้ได้ ต้องหายใจด้วยจมูกของตัวเองให้ได้ ผมโคตรเจ็บใจเลยที่ต้องยอมรับความจริงว่าคนที่ผมรัก กำลังจะตายลงช้าๆ .. จากนั้นคำว่าผู้ใหญ่ก็เข้ามาในชีวิตผมเลยครับ ผมดิ้นรนเพื่อมีชีวิตรอด ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง มีคนมาขอคำปรึกษามากมาย เวลาเป็นสิ่งสำคัญมากครับผม อยากให้คนรุ่นใหม่ ห่างจากมือถือสักนิด แล้วเอาเวลามาลงกับครอบครัวให้มาก ในระยะยาวมันคุ้มแน่นอนครับ เวลาคุณซื้อไม่ได้ เสียแล้วเสียไปเลย ถ้ายังมีพ่อแม่ให้กอด กอดท่าน ถ้ายังมีพ่อแม่ให้บอกรัก บอกรักท่าน ถ้ามันสายเกินไป คุณจะไม่มีวันได้โอกาสนั้นอีกเลยครับ

เจนเข้าใจ❤❤😢

เราเป็นลูกสาวคนโต คุณแม่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว มีน้องสาว1คน ถูกวินิจฉัยว่าเป็น Antisocial ตอน 9 ขวบ และ OCD ตอน 11 ขวบ ตอนเด็กๆโดนบูลลี่ในโรงเรียน มีตบตี-ด่ากลับบ้าง สิ่งๆนี้ทำให้เรารู้ว่าถ้าเราอ่อนแอเราจะโดนกระทำแบบนี้นะ เราก็เลยเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เข้มแข็งขึ้น บางทีเรารู้สึกว่าเราทำทุกอย่างได้ด้วยตัวเอง กลับกันเราก็รู้สึกว่าเราไม่ดีพอ เราต้องทำให้ดีกว่านี้อีก ไม่กล้าขอความช่วยเหลือกับใคร เพราะกลัวว่าคนอื่นจะคิดว่าเราอ่อนแอ ต่อมาตอนเราม.3 คุณแม่ทำธุรกิจที่ต้องไปกลับต่างจังหวัดบ่อย บางทีไปเป็นเดือน ทำให้เราต้องรับหน้าที่แม่ เราทำทุกอย่างที่คนเป็นแม่ทำ ปลุกไปโรงเรียน ไปรับไปส่ง ทำอาหารให้กิน ซักเสื้อผ้าให้ เราไม่ใช่คนที่จะให้ความรักกับใครง่ายๆ ครั้งนี้เราให้ใจกับน้องไปเต็ม 100 เราพยายามเป็นตัวอย่างที่ดีให้น้อง เรามีผลการเรียนดี สอบเข้าโรงเรียนดังๆได้ เป็นเด็กดีในอุดมคติของผู้ใหญ่ (ไม่เกเร,ไม่ติดเพื่อน,ไม่ติดอบายมุข) แต่สุดท้ายน้องไม่ได้เป็นแบบเรา แถมยังทำร้ายเราลับหลัง เราเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องถึงเป็นคนแบบนี้ แม่ต่อว่าเราว่าทำไมเราถึงไม่เป็นผู้นำให้น้อง ทำไมเป็นพี่ที่ใช้ไม่ได้ เรื่องนี้สะเทือนใจเรามากจนเราคิดว่าเราไม่เก่ง สิ่งที่ทำมามันสูญเปล่าไปหลังจากแม่พูดคำนั้นออกมา แม่พูดตลอดว่าเราไม่ใส่ใจน้อง น้องเลยเกเร จนวันนึงเราทนไม่ไหว ทุกอย่างรอบตัวหลุดจากการควบคุมของเรา เราเกือบพลั้งมือเอามี๑แทงน้อง เราเลยบอกแม่ว่าถ้าอยากให้น้องมีชีวิตอยู่ก็เอาน้องออกไปจากบ้านหลังนี้ ถ้าอยากให้น้องเป็นคนแบบที่ตัวเองต้องการก็เอาไปสั่งสอนเอง สุดท้ายแม่ก็ยอมเอาน้องไปอยู่ต่างจังหวัดด้วย ชีวิตดีขึ้น 10000000% ม.ปลายเราก็อยู่คนเดียวมาตลอด ได้เจอคนหลายประเภท ทั้งคนดีคนเลว ทำให้เราได้สกิลหลากหลายอย่างติดตัวมาจนรู้ว่าถ้าเราเจอสถานการณ์นี้เราต้องทำยังไง ปัจจุบันเราขึ้นปี1แล้ว เรารู้สึกไม่ยินดียินร้ายกับอะไรทั้งนั้น ประสบการณ์ที่ผ่านมามันทำให้เราเฉยชากับสิ่งรอบตัวมาก เพราะชีวิตนี้เราเคยอยู่ในจุดที่แย่สุดๆ เราเคยเกือบตายแต่ไม่ตาย ทุกครั้งที่มีปัญหาเข้ามา เราสามารถพูดกับตัวเองว่า ”คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นแล้ว“ เราเลยไม่มีอะไรต้องกลัว จะเรื่องฉิบหายอะไรก็เข้ามาเลย ทุกวันนี้เราภูมิใจที่เรามีในสิ่งคนที่วัยเดียวกันไม่มี เราเลยไม่เคยเสียใจเลยที่เคยผ่านเรื่องเลวร้ายมา โลกนี้ไม่มีอะไรได้มาฟรี สู้ต่อไปนะทุกคน 🐱✌️

เป็นครึ่งหนึ่งค่ะ อีกครึ่งคือไม่สนใจไม่อะไรหรือใครทั้งนั้น / ย้อนแย้งในตัวเอง

ผมว่าผมเป็นนะแต่แนวทางพฤติกรรมต่างจากในคลิปแบบสิ้นเชิงเลย เท้าความว่าผมเกิดมาเป็นลูกคนสุดท้ายในครอบครัวขนาดกลางที่ความสัมพันธ์ย่ำแย่ บ้านแตกตั้งแต่ผมจำความได้ครับ ผลคือตอนเด็กๆ ชาวบ้านมองมาต่างก็บอกผมเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน ขยันทำงาน แต่ในใจผมบอกว่าชีวิตแม่งเหี้ยพอแล้วมึงจะทำตัวเหี้ยอีกเหรอวะ เรียนจบออกมาก็เน้นทำงานที่ได้เงิน อายุ 28 ก็ต้องซื้อบ้านไม่งั้นพ่อก็ไม่มีบ้านในอยู่ ทั้งที่ใจผมอยากจะเที่ยวเล่นกับเพื่อน ตอนนี้ผมเป็นคนที่เผด็จการและเกรี้ยวกราดเฉพาะในครอบครัว ทุกคนจะต้องทำตามที่ผมวางแผนไว้ เหมือนกับผมกำลังนั่งเล่นหมากรุกที่ทุกคนในครอบครัวเป็นตัวหมาก หมากไหนไม่ทำตามผมไม่มีประโยชน์กับผม ผมก็จะไม่ยุ่ง ทำทุกอยากเพื่อให้ผมชนะเกมชีวิตนี้

แดดมันจ้า เลยทำให้เด็กดูแก่แดดจ๊ะ❤😊😊

ลุงเหงวอกหัก😢

เราโตก่อนวัย พ่อทิ้งตอนป.4 17 เเม่เสีย เเถมทางบ้านปล่อยลอยเเพไม่ช่วยอะไรเรื่องมหาลัยอีก เหนื่อย หมดไฟ ท้อมากๆ ทุกวันนี้สู้เพื่อบ้าน หาทางมีเงินใช้หนี้เเม่ห้าเเสน ไม่รู้ชีวิตมันจะเเย่ได้ขนาดนี้ ทั้งๆที่ตอนเด็กก็มีความสุขมากๆ

ต้องหาเลี้ยงตัวเองตั้งเเต่เด็ก รีบโต รีบประสบความสำเร็จ ไม่มีเวลาไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่มีเวลาใช้ชีวิตวัยรุ่นเพราะต้องมาทำงานหาเงิน จนตอนนี้ ทรมานมากเลยค่ะ เติบโตมาแบบนี้

อยากฟังประเด็นของพ่อแม่ครอบครัวอีกค่ะ ฟังแล้วเหมือนเข้าใจคนอื่นได้มากขึ้น 😢 อยากฟังคนที่ยอมคนอื่นด้วยค่ะ ที่ปฏิเสธคนยาก อยากฟังแบบเต็มๆ อีพี

<a href="#" class="seekto" data-time="201">3:21</a> ไม่รู้ว่าการเลี้ยงดูแบบให้พึ่งพาตัวเองได้ มากเกินไป มันดีมั้ย พอถึง จุดนึง เหมือนชีวิตรู้สึกเหนื่อยจังเลยน้า ทำไมฉันทำเองได้ไปหมด อยากมีช่วงเวลา ที่ได้ใช้มีเพื่อนในวัยเดียวกัน

😊😊😊😊😊😊😊

อยากกลับไปเป็นเด็ก ส่งสารตัวเอง ครับ สังคมทำให้เป็นแบบนั้น

ผมรับหลายอย่างจนโยนทิ้งไปแบบรับไม่ไหวแล้วครับตอนนี้ผมไม่รู้จะทำไงต่อ

ช่วยพ่อแม่ขายของตอน​ ป.1 ต้องเป็นคุณน้าเลี้ยงหลาน​ ป.2 แบกความฝันของพ่อแม่ตั้งแต่ประถมจนเรียนจบ​

เราอายุ 17 ทำงานบ้านทุกอย่าง ทำกับข้าวเย็น ทุกวันหลังเลิกเรียน แบบนี้เรียกว่า ทำหน้าที่แทนแม่ มั้ยคะ ตอนเช้า-เที่ยง เราทานข้าวที่รร.นะคะ

เราเป็นด้านอารมณ์ เพราะพ่อแม่ไม่ emotional mature

พูดอะไรเหมือนกันอยู่2คน👎👎👎👎👎

พระเจ้าคือทางออกสำหรับเราในปัญหานี้ค่ะเห็นใจหลายๆคนมากๆเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ