ჩვენ ვბუნდებოდით დუმაცხოს მთებში,
იძენძებოდა ნისლის ფართალი.
ჩასძინებოდა მთვარეს შენს თმებში,
მესმოდა შენი გულის ფართხალი.
უმტვერო თოვლი ჩამოვიარეთ,
მოვალო მითხარ ღიმით დამტოვე.
იმ წასვლას მოჰყვა გულზე იარა,
გრილი დღეები და სიმარტოვე.
გუდამაყარში დგას გაზაფხული
ლურჯი იები სიცილს სწყდებიან,
შენ კი გაყრია მიწა ქართული
და ჩემი გზები დაგვიწყებია.
ყოფნის ნუგეშად შენ რომ გიყვარდა
ის ბილიკები და ის გზებია.
შენ აღარ მოხვალ მზის ქვეყანაში
ჰაუ, რარიგად დამზამთრებია.
ლექსის ავტორი - მურღვა (ნიკო) არდოტელი