علی اکبر گلپایگانی
خویش می سوزد، مرا
بیگانە می سوزد، مرا...
دل ز شوق گریه ای مستانه می سوزد مرا
عاقلان! رحمی که این دیوانه می سوزد مرا
آتش دوزخ نسوزاند دل بـی درد را
ساقی مجلس به یک پیمانه می سوزد مرا
عاقلان را مرگ مجنون بی تفاوت بود لیک
قصه گو، با نقل آن افسانه می سوزد مرا
خار خشکم، شاخ بی برگم، نمی دانم ولی
خویش می سوزد مرا، بیگانه می سوزد مرا