Ұлыма сағыныш…
Қарашығым, қыраным, тарланым да,
Жүрегіңде көп еді арманың да,
Құлагердей боларсың деп жүргенде,
Құлын кезде айырылып қалғаным ба?
Дәл сол күні жанымды жау ұрғандай,
Құлап кетті өзіңмен тауым қалмай,
Өз қолымен баласын жерге көму,
Ата-анаға апырай, ауыр қандай.
Өтетінін білдім бе оқтай күнің,
Сезбеппін-ау жанымның жоқтайтынын,
Кім ойлапты елім деп соғып тұрған
Жүрегіңнің сол күні тоқтайтынын.
Еңбегіңді қызметте өтеп әр күн,
Сен бір сәтте келмеске кете бардың,
Жер үстінде біздерді сағындырып,
Жер астында жарығым жеке қалдың.
Сен едің самғап ұшқан көк қыраным,
Тіршілікте болмады көп тұрағың,
Кейде мұның барлығы түсім болып,
Сен келіп оятса ғой деп тұрамын.
Әй, қайдам өмір осы алай-далай,
Тұлғалар өткен жоқ па талай-талай,
Сәттерді еске алып отырамыз,
Сүйкімді суретіңе қарай-қарай.
Жоқтығың байқалғанда жаным-жаным,
Жүректің кім түсінер ауырғанын,
Ағасы Алатаудай сен кеткелі,
Ізіңнен іздеп жүр ғой бауырларың.
Сен қырдың құланы едің қанша дара,
Бәйгеге білінетін салса ғана,
Бұл күнде біздер қойдық құрметті ғып,
Атыңды өшпесін деп әр салаға.
Сағынышты басамыз арнап жырмен,
Жолдарыңды адам көп жалғап жүрген,
Боксшылар өзіңнің атыңды алып,
Сүлеймен боп әлемді шарлап жүрген.
Өзің бастап қалап ап бір ісіңді,
Көрсеттің берекелі, ырысыңды,
Ағасының ақ жолын тоқтатпастан,
Жалғап жатыр бауырларың жұмысыңды,
Қысқа ғұмыр жетпеді бір адымға,
Қара суық жер болды тұрағың да,
Жаратқан қабіріңді нұрландырып,
Бөлесін мейіріміне жұмағында.