เจียวปัง แซ่เบ๊ หรือ ทิศา เบญจเทพ หรือ ทิเซี๊ย หรือ 马铁城
สันนิษฐานกันว่า “อากงอาจเป็นมอญ เพราะถูกเก็บมาเลี้ยง” ฤดูหนาว 90 ปีก่อน สามีภรรยาพ่อค้าชาวจีนเดินทางมาสำรวจช่องทำมาหากินในกรุงเทพฯ ย่านปากคลอง ระหว่างนั้นทั้งคู่เจอกับหญิงสาวคนหนึ่งท่าทางมอมแมมปลี่ตรงเข้ามาหา ในอกอุ้มเด็กเล็กๆประมาณ 7 เดือน ส่งให้พร้อมทั้งน้ำตา และพูดว่า “ให้” คงอยากยกลูกให้ เพราะด้วยฐานะหรือข้อจำกัดทางด้านใดก็ไม่ทราบได้ ที่ไม่อาจจะเลี้ยงลูก ประจวบกับทั้งสองเป็นหมัน จึงยอมรับเลี้ยง และพาเด็กน้อยกลับเมืองจีนด้วย ทั้งสองเลี้ยงเด็กอย่างดี เหมือนเป็นลูกของตน และให้ชื่อว่า “เจียวปัง” ในเวลาต่อมายังรับเด็กชาย-หญิง 2 คน มาเลี้ยงเป็นลูกคนรอง เจียวปัง จึงกลายเป็นลูกชายคนโตของตระกูล“เบ๊” ผ่านไป 17 ปี ครอบครัวตระกูลเบ๊ กลับมาตั้งรกรากในเมืองไทย ย่านตลาดนางเลิ้ง เจียวปังได้เรียนในโรงเรียนจีนย่านเยาวราช แต่ด้วยความที่เขาชอบดูงิ้วเป็นชีวิตจิตใจ จึงแอบหนีเรียนไปดูงิ้วเป็นประจำจนกระทั่งแม่จับได้ จึงถูกลงโทษไม่ให้เข้าบ้าน แต่ เจียวปังก็ยังได้รับความช่วยเหลือจากเพื่อนข้างบ้านที่เปิดประตูเป็นทางผ่านเพื่อปีนรั้วข้ามเข้าบ้านตัวเอง แล้วก็เป็นไปตามที่แม่เจียวปังคิดไว้ เพราะดัดหลังด้วยการแจ้งตำรวจดักจับเขาไว้ก่อนแล้ว ในข้อหา ขโมยของ (บ้านตัวเอง) โดนขังอยู่ 1 คืน ตำรวจจึงปล่อยตัว ด้วยความน้อยใจ เจียวปังจึงแยกตัวออกไปอยู่ตามลำพัง โดยยึดอาชีพรับจ้างเข็นผัก ขายไอติม..หาเลี้ยงตัวเองอยู่ได้ไม่นาน ก็กลับเข้าบ้านเพราะไปไม่รอด แต่ยังแอบหนีไปดูงิ้วเหมือนเดิม จนคนงิ้วรู้จักเขากันทั่วไปในนามพ่อยกงิ้ว
ในสมัยนั้นมักกำนัลงิ้วด้วยฝิ่น เจียวปังก็เหมือนกัน ด้วยฐานะที่ไม่ลำบากนัก จึงเลี้ยงฝิ่นคนงิ้วเป็นประจำ จนคนงิ้ว ชวนเล่นงิ้วด้วยกัน เขาตัดสินใจหนีมาโรงงิ้วทันที และได้รับตำแหน่งเป็นคนคัดลอกบท จากต้นฉบับไปเล่มอื่นๆแจกจ่ายนักแสดง เหตุเพราะเขามีการศึกษา แต่..ยังด้อยความสามารถด้านการแสดง จึงไม่เป็นที่รับยอมรับในคณะ ถึงขั้นถูกทางคณะงิ้วปล่อยลอยแพตามที่ต่างๆเป็นประจำ ในการเดินทางแต่ละครั้ง เช่น ที่นครปฐม เจียวปังมักเลี้ยงกาแฟคนงิ้วเป็นประจำ เพื่อเรียกคะแนนนิยม แต่ในที่สุดเขาก็หมดตัว!! ไม่มีแม้..เงินกินข้าว เหตุที่วันที่มีการย้ายคณะคนงิ้วมักจะต้องซื้อข้าวกินกันเอง แต่เขากลับแกล้งหลับเพื่อปกปิดสภาพคล่องด้านการเงิน คนในคณะกลับรู้ทัน ปล่อยทิ้งเขาให้นอนหลับอยู่อย่างงั้น แล้วแอบย้ายที่หนีกันเงียบๆ ทำให้เขาจึงต้องเดินเท้าจาก นครปฐม ถึง วงเวียนใหญ่ เมื่อเดินเท้าถึงกรุงเทพ แม้จะถูกกลั่นแกล้งอยู่หลายครั้ง เจียวปังมิได้ลดละความพยายาม เพราะความรักในการแสดง พร้อมความหวัง จะพัฒนาตัวเองสู่การเป็นนักแสดง ด้วยเหตุนี้ เขาจึงสมัครทำหน้าที่คัดลอกบทกับงิ้วคณะใหม่ต่อไป โดยแอบกอบโกยการเรียนรู้การแสดง ฝึกฝนวิชาด้วยตัวเอง และรอโอกาสเป็นตัวสำรองในคราวที่ขาดตัวแสดง อุปสรรคจากขนาดรูปร่างที่ใหญ่โต ทำให้หาขนาดของรองเท้างิ้วใส่ไม่ได้มากนัก แต่ก็ทำให้ครูฝึกเห็นแวว เลื่อนขั้นจากตัวสำรองสู่การเป็นนักแสดงจนได้!!!
การเป็นนักแสดงเริ่มต้นจากตัวประกอบ ทหาร 4 นาย ที่ยืนจังก้าข้างเวทีในขณะที่นักแสดงตัวเด่นกำลังร้องรำทำเพลง ทหารในสมัยก่อน จะถูกฝึกอย่างหนักเหมือนจอมยุทธ์ฝึกปรือวิทยายุทธ์อย่างไม่หยุดยั้ง ประกอบกับวัยหนุ่มที่เหมาะสมกับบทที่ได้รับซึ่งต้องใช้กำลังวังชา และความรักในการแสดงเป็นทุนต่อการสร้างสมประสบการณ์ จนได้เลื่อนขั้นเป็น นักแสดงรุ่นเล็ก ผู้มีพื้นฐานของทหารตัวประกอบจึงดูมีสีสันมากกว่า นักแสดงคนอื่นๆที่ไม่ได้รับการฝึกยุทธ์ ซึ่งมีแต่เพียงการร้องเท่านั้น ทำให้เป็นที่ยอมรับจากผู้ชม ในเวลาไม่นานนัก เขาก็ได้รับบทเป็น นักแสดงรุ่นใหญ่ ในที่สุด นักแสดงรุ่นใหญ่ หมายถึง พระเอก นางเอก บทร้าย บทรอง บทดี ผู้ผูกเรื่อง และดำเนินด้วยการขับร้องเป็นส่วนใหญ่ นักแสดงรุ่นใหญ่ จึงมีจุดเด่นที่น้ำเสียง เนื่องจากรูปร่างสูงใหญ่ ผิวดำ จึงได้บทตัวร้าย หรือ โอวหมิ่ง เป็นบทที่มีความหลากหลาย แตกต่างจากตัวแสดงอื่นๆ ทางด้านน้ำเสียงและลีลา กล่าวคือ พลังด้านการเปล่งเสียงต้องกังวานหนักแน่นเสียงขู่ เสียงโกรธ บ่งบอกถึงอารมณ์การแสดงอย่างเห็นได้ชัด ประกอบการออกลีลาท่าทาที่ต้องใช้พละกำลังอย่างมาก เพราะตัวร้ายมักมีอารมณ์รุนแรง ดังเช่นตัวอิจฉาในละครทีวี แต่ “งิ้ว” มีความยากกว่า เพราะไม่มีการเทคครั้งที่ 2 อย่างในละคร ความพยายาม และความสามารถในตัวเจียวปังได้ฉายแววครั้งแรก เมื่อครูฝึก ซือหยก เห็นความตั้งใจ จึงมอบบทโอวหมิ่งให้พิสูจน์ พร้อมทั้งยังได้ครูโอวหมิ่งเป็นผู้สอน ในเรื่อง อ้วงเช้าไคเกี่ยม ซึ่งทำให้ได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี ในครั้งที่แสดงที่วัด เล่งเนี่ยยี (วัดมังกร)เพราะ ความมีเอกลักษณ์ทางด้านน้ำเสียง ที่ดังกังวาล จนคนดูสามารถรับรู้ได้ถึงการสั่นสะเทือนของเวที ในขณะที่ท้าวแขนยืนดูอยู่หน้าโรง ทั้งที่ในขณะนั้นไม่ได้ใช้เครื่องขยายเสียง
ชื่อเสียงของเขาเริ่มมีขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้จุยเซียงซิงแซ ซึ่งเป็นครูสอนงิ้วด้านการขับร้อง อันดับต้นๆในสมัยนั้น เห็นในความสามารถด้านการร้อง จึงดึงตัวให้มารับบท เปาบุ้นจิ้น ตอนประหารเฉินซื่อเหม่ย ในแบบฉบับการร้อง หงั่วกัง พร้อมทั้งฝึกวิชาให้จนยิ่งได้รับการตอบรับเป็นอย่างมาก ต่อมายังได้รับการฝึกด้านลีลาจาก เก็งฮงไซแป๋ ผู้เป็นนักแสดงโอวหมิ่ง จากความยากของการแสดงในแต่ละตัวละคร ทำให้ผู้ชมสัมผัสได้ถึงความสามารถทางการแสดง และติดตามผลงานจนเป็นที่รู้จักเขากันในนาม “ทิเซี้ยเจ็ก” และบทเปาบุ้นจิ้นนี้ที่ทำให้ชื่อเสียงดังสุดขีดในชีวิตนักแสดง ทำให้ผู้จัดการ หรือ โต้วโผวประจำคณะต้องควานหาบทที่หลากหลายมาให้ได้แสดงเรื่อยมา
ในสมัยก่อนหาก นักแสดงมีชื่อจะเลือกรับในบทเด่นๆ และดูดีเท่านั้น ซึ่งเจียวปังไม่เป็นเช่นนั้น เขาไม่ถือเนื้อถือตัว รับได้แม้กระทั่ง บทตลก ผู้หญิง อาม่า เจียวปังก็ยังรับแสดง ทำให้ผู้ชมหัวเราะท้องแข็ง คนเถ้าคนแก่นั่งดูกันอ้าปากค้างกันทั้งโรงมาแล้ว