მარჯანიშვილის ქუჩაზე, ალექსანდრე ნეველის ეკლესიის ეზოში, ტაძრის უკანა მხარეს, ალბათ შეგვიმჩნევია, რომ ყოველთვის ხალხმრავლობაა, ადამიანები მამა ვიტალის (სიდორენკო) საფლავთან მიდიან, სანთლებს ანთებენ, ლოცულობენ და მამა ვიტალის შემწეობას სთხოვენ. ამ წმინდა მამამ სიცოცხლეში დაიბარა: "მოდით ჩემს საფლავთან, თქვენს გასაჭირზე, როგორც ცოცხალს მომიყევით და დაგეხმარებით". ვის არ შეხვდებით მის საფლავთან - ბავშვს, ახალგაზრდას, ასაკოვანს… თითოეულს სწამს, რომ წმინდა მამა მათ თხოვნას შეასრულებს, გულმხურვალედ ლოცულობენ და მეოხებას სთხოვენ. აქ მისული მორწმუნეებისგან უამრავ საოცარ ამბავსა თუ ისტორიას მოისმენ, რომ მამა ვიტალი მათ პრობლემების დაძლევაში ეხმარება.
მოღვაწეობის მანძილზე ისეთ სიმდაბლეს მიაღწია, ყველაფრისთვის უღირსად მიიჩნევდა თავს. თუმცა მამა ვიტალი ბავშვობიდან ღვთის რჩეული იყო. მას არაერთი ხილული სასწაული უკავშირდება. როდესაც მამა ვიტალი გარდაიცვალა, მისი ცხედარი ალექსანდრე ნეველი ტაძარში დაასვენეს. მიცვალებულს წესი სრულიად საქართველოს კათოლიკოს პატრიარქმა, უწმინდესმა და უნეტარესმა - ილია მეორემ აუგო. როდესაც მსახურებისას გარდაცვლილისთვის მიტევების ფურცელი უნდა ჩაედოთ ხელში, მიცვალებულმა მამა ვიტალიმ ხელი გაშალა, და ფურცლის ჩადების შემდეგ ისევ შეკრა. ეს ფაქტი იმ მომენტში ტაძარში მყოფმა ხალხმაც დაინახა და კამერის ფირმაც შემოინახა.
სქემარქიმანდრიტ ვიტალის მოწამეობრივი ცხოვრების გზა მისი სიცოცხლის 65ე წელს დასრულდა. უფალმა ის თავისთან მაშინ მიიხმო, როდესაც ბერმა საკუთარი სრულყოფილების ზღვარს მიაღწია. 1992 წლის 1ლი დეკემბერი იყო, როდესაც მამა ვტალის ცხედარი ალექსანდრე ნეველის ტაძარში დაასვენეს - იქ, სადაც ბერმა 20 წელი იმსაურა.