Yes

Yes vedika me pranit i

@@savitakumre9645ho hi praniti

I am Rishika

@@hemlatadevi3019 hi Rishika

मराठी भाषा बद्दलची कथा खास आपल्यासाठी :- एक सुंदर "मराठमोळी मुलगी" स्लिव्हलेस नऊवारी साडीत नटून थटून सजली होती. चेहेऱ्यावर तेज, ओठांवर हसू, नजर तीक्ष्ण आणि विविध आभूषणांनी ती नटली होती. असं समझा की हीच आपली "मराठी भाषा!" ते साज शृंगाचे "अलंकार" हे अनेक "संस्कृत शब्द" दर्शवित होते, जे मराठीत सामावून गेले होते व मराठीची शोभा वाढवत होते. असं समजा की हा १०व्या शतकातील काळ होता, जेव्हा मराठीचा उगम झाला होता. पण परकीय आक्रमण होतेच. या लोकांना मराठीवर आपला हक्क गाजवायचा होता. आणि त्यांनी ते केलंच. त्यामुळे आपली "मराठी" ही पारतंत्र्याच्या बेड्यात पडली. तिचे हात बांधले गेले तेही डोक्याच्या वर. आणि आली दोन छोटी मुलं. एक "पारशी" मुलगा, तर एक "मुस्लिम" मुलगा; दोघे "पारशी" व "उर्दू" भाषांचे प्रतिनिधित्व करत होते. तसे दोघेही लहानच, कमी ताकदीचे. पण तिचे हात बांधल्यामुळे ती हतबल होती. मराठी वर वर्चस्व मिळवण्यासाठी पहिले उर्दू आला आणि त्याने तिच्या कंबरेला हलका चिमटा काढला. बिचारीने निमूटपणे सहन केलं. स्लिव्हलेस असल्यामुळे काख उघडकीस आली, हे दर्शविते की शब्दांचा तुटवडा असल्यामुळे, मराठी "शब्दकोश" अर्थात ती "नऊवारी साडी कमी पडत होती; म्हणून पारशीने जसे तिच्या उघड्या काखेस गुदगुल्या करायला सुरू केले. तसे उर्दूने पण तिच्या कंबरेला गुदगुल्या केल्या. एक तर ती खूपच नाजूक...(मराठी अत्यंत संवेदनशील भाषा आहे) त्यामुळे तो स्पर्श झाल्या झाल्या, तिला हसू आवरेना. ती जोरजोरात हसू लागली. विनवण्या करत होती, पण गुदगुल्या काही थांबत नव्हत्या. चिमट्यामुळे मनातला राग होता तो हसून हसून नाहीसा झाला. तिचं ते हसणं म्हणजे त्यांच्या प्रती एक आपुलकी व समर्पण होतं. शेवटी गुदगुल्या थांबल्या आणि दोघांनी दोन्ही बाजूने तिचे कान पकडत तिला निर्णय विचारले. मनात चरफडत पण ओठांवर हसू आणत तिने होकार कळविला. आणि पारशी व उर्दू शब्द देखील मराठी भाषेचा एक अविभाज्य अंग झाले.

Gaurav Sangeeta

मराठी भाषा बद्दलची कथा खास आपल्यासाठी :- एक सुंदर "मराठमोळी मुलगी" स्लिव्हलेस नऊवारी साडीत नटून थटून सजली होती. चेहेऱ्यावर तेज, ओठांवर हसू, नजर तीक्ष्ण आणि विविध आभूषणांनी ती नटली होती. असं समझा की हीच आपली "मराठी भाषा!" ते साज शृंगाचे "अलंकार" हे अनेक "संस्कृत शब्द" दर्शवित होते, जे मराठीत सामावून गेले होते व मराठीची शोभा वाढवत होते. असं समजा की हा १०व्या शतकातील काळ होता, जेव्हा मराठीचा उगम झाला होता. पण परकीय आक्रमण होतेच. या लोकांना मराठीवर आपला हक्क गाजवायचा होता. आणि त्यांनी ते केलंच. त्यामुळे आपली "मराठी" ही पारतंत्र्याच्या बेड्यात पडली. तिचे हात बांधले गेले तेही डोक्याच्या वर. आणि आली दोन छोटी मुलं. एक "पारशी" मुलगा, तर एक "मुस्लिम" मुलगा; दोघे "पारशी" व "उर्दू" भाषांचे प्रतिनिधित्व करत होते. तसे दोघेही लहानच, कमी ताकदीचे. पण तिचे हात बांधल्यामुळे ती हतबल होती. मराठी वर वर्चस्व मिळवण्यासाठी पहिले उर्दू आला आणि त्याने तिच्या कंबरेला हलका चिमटा काढला. बिचारीने निमूटपणे सहन केलं. स्लिव्हलेस असल्यामुळे काख उघडकीस आली, हे दर्शविते की शब्दांचा तुटवडा असल्यामुळे, मराठी "शब्दकोश" अर्थात ती "नऊवारी साडी कमी पडत होती; म्हणून पारशीने जसे तिच्या उघड्या काखेस गुदगुल्या करायला सुरू केले. तसे उर्दूने पण तिच्या कंबरेला गुदगुल्या केल्या. एक तर ती खूपच नाजूक...(मराठी अत्यंत संवेदनशील भाषा आहे) त्यामुळे तो स्पर्श झाल्या झाल्या, तिला हसू आवरेना. ती जोरजोरात हसू लागली. विनवण्या करत होती, पण गुदगुल्या काही थांबत नव्हत्या. चिमट्यामुळे मनातला राग होता तो हसून हसून नाहीसा झाला. तिचं ते हसणं म्हणजे त्यांच्या प्रती एक आपुलकी व समर्पण होतं. शेवटी गुदगुल्या थांबल्या आणि दोघांनी दोन्ही बाजूने तिचे कान पकडत तिला निर्णय विचारले. मनात चरफडत पण ओठांवर हसू आणत तिने होकार कळविला. आणि पारशी व उर्दू शब्द देखील मराठी भाषेचा एक अविभाज्य अंग झाले.

मराठी भाषा बद्दलची कथा खास आपल्यासाठी :- एक सुंदर "मराठमोळी मुलगी" स्लिव्हलेस नऊवारी साडीत नटून थटून सजली होती. चेहेऱ्यावर तेज, ओठांवर हसू, नजर तीक्ष्ण आणि विविध आभूषणांनी ती नटली होती. असं समझा की हीच आपली "मराठी भाषा!" ते साज शृंगाचे "अलंकार" हे अनेक "संस्कृत शब्द" दर्शवित होते, जे मराठीत सामावून गेले होते व मराठीची शोभा वाढवत होते. असं समजा की हा १०व्या शतकातील काळ होता, जेव्हा मराठीचा उगम झाला होता. पण परकीय आक्रमण होतेच. या लोकांना मराठीवर आपला हक्क गाजवायचा होता. आणि त्यांनी ते केलंच. त्यामुळे आपली "मराठी" ही पारतंत्र्याच्या बेड्यात पडली. तिचे हात बांधले गेले तेही डोक्याच्या वर. आणि आली दोन छोटी मुलं. एक "पारशी" मुलगा, तर एक "मुस्लिम" मुलगा; दोघे "पारशी" व "उर्दू" भाषांचे प्रतिनिधित्व करत होते. तसे दोघेही लहानच, कमी ताकदीचे. पण तिचे हात बांधल्यामुळे ती हतबल होती. मराठी वर वर्चस्व मिळवण्यासाठी पहिले उर्दू आला आणि त्याने तिच्या कंबरेला हलका चिमटा काढला. बिचारीने निमूटपणे सहन केलं. स्लिव्हलेस असल्यामुळे काख उघडकीस आली, हे दर्शविते की शब्दांचा तुटवडा असल्यामुळे, मराठी "शब्दकोश" अर्थात ती "नऊवारी साडी कमी पडत होती; म्हणून पारशीने जसे तिच्या उघड्या काखेस गुदगुल्या करायला सुरू केले. तसे उर्दूने पण तिच्या कंबरेला गुदगुल्या केल्या. एक तर ती खूपच नाजूक...(मराठी अत्यंत संवेदनशील भाषा आहे) त्यामुळे तो स्पर्श झाल्या झाल्या, तिला हसू आवरेना. ती जोरजोरात हसू लागली. विनवण्या करत होती, पण गुदगुल्या काही थांबत नव्हत्या. चिमट्यामुळे मनातला राग होता तो हसून हसून नाहीसा झाला. तिचं ते हसणं म्हणजे त्यांच्या प्रती एक आपुलकी व समर्पण होतं. शेवटी गुदगुल्या थांबल्या आणि दोघांनी दोन्ही बाजूने तिचे कान पकडत तिला निर्णय विचारले. मनात चरफडत पण ओठांवर हसू आणत तिने होकार कळविला. आणि पारशी व उर्दू शब्द देखील मराठी भाषेचा एक अविभाज्य अंग झाले.

मराठी भाषा बद्दलची कथा खास आपल्यासाठी :- एक सुंदर "मराठमोळी मुलगी" स्लिव्हलेस नऊवारी साडीत नटून थटून सजली होती. चेहेऱ्यावर तेज, ओठांवर हसू, नजर तीक्ष्ण आणि विविध आभूषणांनी ती नटली होती. असं समझा की हीच आपली "मराठी भाषा!" ते साज शृंगाचे "अलंकार" हे अनेक "संस्कृत शब्द" दर्शवित होते, जे मराठीत सामावून गेले होते व मराठीची शोभा वाढवत होते. असं समजा की हा १०व्या शतकातील काळ होता, जेव्हा मराठीचा उगम झाला होता. पण परकीय आक्रमण होतेच. या लोकांना मराठीवर आपला हक्क गाजवायचा होता. आणि त्यांनी ते केलंच. त्यामुळे आपली "मराठी" ही पारतंत्र्याच्या बेड्यात पडली. तिचे हात बांधले गेले तेही डोक्याच्या वर. आणि आली दोन छोटी मुलं. एक "पारशी" मुलगा, तर एक "मुस्लिम" मुलगा; दोघे "पारशी" व "उर्दू" भाषांचे प्रतिनिधित्व करत होते. तसे दोघेही लहानच, कमी ताकदीचे. पण तिचे हात बांधल्यामुळे ती हतबल होती. मराठी वर वर्चस्व मिळवण्यासाठी पहिले उर्दू आला आणि त्याने तिच्या कंबरेला हलका चिमटा काढला. बिचारीने निमूटपणे सहन केलं. स्लिव्हलेस असल्यामुळे काख उघडकीस आली, हे दर्शविते की शब्दांचा तुटवडा असल्यामुळे, मराठी "शब्दकोश" अर्थात ती "नऊवारी साडी कमी पडत होती; म्हणून पारशीने जसे तिच्या उघड्या काखेस गुदगुल्या करायला सुरू केले. तसे उर्दूने पण तिच्या कंबरेला गुदगुल्या केल्या. एक तर ती खूपच नाजूक...(मराठी अत्यंत संवेदनशील भाषा आहे) त्यामुळे तो स्पर्श झाल्या झाल्या, तिला हसू आवरेना. ती जोरजोरात हसू लागली. विनवण्या करत होती, पण गुदगुल्या काही थांबत नव्हत्या. चिमट्यामुळे मनातला राग होता तो हसून हसून नाहीसा झाला. तिचं ते हसणं म्हणजे त्यांच्या प्रती एक आपुलकी व समर्पण होतं. शेवटी गुदगुल्या थांबल्या आणि दोघांनी दोन्ही बाजूने तिचे कान पकडत तिला निर्णय विचारले. मनात चरफडत पण ओठांवर हसू आणत तिने होकार कळविला. आणि पारशी व उर्दू शब्द देखील मराठी भाषेचा एक अविभाज्य अंग झाले.

gaurav sangeetacha

मराठी भाषा बद्दलची कथा खास आपल्यासाठी :- एक सुंदर "मराठमोळी मुलगी" स्लिव्हलेस नऊवारी साडीत नटून थटून सजली होती. चेहेऱ्यावर तेज, ओठांवर हसू, नजर तीक्ष्ण आणि विविध आभूषणांनी ती नटली होती. असं समझा की हीच आपली "मराठी भाषा!" ते साज शृंगाचे "अलंकार" हे अनेक "संस्कृत शब्द" दर्शवित होते, जे मराठीत सामावून गेले होते व मराठीची शोभा वाढवत होते. असं समजा की हा १०व्या शतकातील काळ होता, जेव्हा मराठीचा उगम झाला होता. पण परकीय आक्रमण होतेच. या लोकांना मराठीवर आपला हक्क गाजवायचा होता. आणि त्यांनी ते केलंच. त्यामुळे आपली "मराठी" ही पारतंत्र्याच्या बेड्यात पडली. तिचे हात बांधले गेले तेही डोक्याच्या वर. आणि आली दोन छोटी मुलं. एक "पारशी" मुलगा, तर एक "मुस्लिम" मुलगा; दोघे "पारशी" व "उर्दू" भाषांचे प्रतिनिधित्व करत होते. तसे दोघेही लहानच, कमी ताकदीचे. पण तिचे हात बांधल्यामुळे ती हतबल होती. मराठी वर वर्चस्व मिळवण्यासाठी पहिले उर्दू आला आणि त्याने तिच्या कंबरेला हलका चिमटा काढला. बिचारीने निमूटपणे सहन केलं. स्लिव्हलेस असल्यामुळे काख उघडकीस आली, हे दर्शविते की शब्दांचा तुटवडा असल्यामुळे, मराठी "शब्दकोश" अर्थात ती "नऊवारी साडी कमी पडत होती; म्हणून पारशीने जसे तिच्या उघड्या काखेस गुदगुल्या करायला सुरू केले. तसे उर्दूने पण तिच्या कंबरेला गुदगुल्या केल्या. एक तर ती खूपच नाजूक...(मराठी अत्यंत संवेदनशील भाषा आहे) त्यामुळे तो स्पर्श झाल्या झाल्या, तिला हसू आवरेना. ती जोरजोरात हसू लागली. विनवण्या करत होती, पण गुदगुल्या काही थांबत नव्हत्या. चिमट्यामुळे मनातला राग होता तो हसून हसून नाहीसा झाला. तिचं ते हसणं म्हणजे त्यांच्या प्रती एक आपुलकी व समर्पण होतं. शेवटी गुदगुल्या थांबल्या आणि दोघांनी दोन्ही बाजूने तिचे कान पकडत तिला निर्णय विचारले. मनात चरफडत पण ओठांवर हसू आणत तिने होकार कळविला. आणि पारशी व उर्दू शब्द देखील मराठी भाषेचा एक अविभाज्य अंग झाले.

मराठी भाषा बद्दलची कथा खास आपल्यासाठी :- एक सुंदर "मराठमोळी मुलगी" स्लिव्हलेस नऊवारी साडीत नटून थटून सजली होती. चेहेऱ्यावर तेज, ओठांवर हसू, नजर तीक्ष्ण आणि विविध आभूषणांनी ती नटली होती. असं समझा की हीच आपली "मराठी भाषा!" ते साज शृंगाचे "अलंकार" हे अनेक "संस्कृत शब्द" दर्शवित होते, जे मराठीत सामावून गेले होते व मराठीची शोभा वाढवत होते. असं समजा की हा १०व्या शतकातील काळ होता, जेव्हा मराठीचा उगम झाला होता. पण परकीय आक्रमण होतेच. या लोकांना मराठीवर आपला हक्क गाजवायचा होता. आणि त्यांनी ते केलंच. त्यामुळे आपली "मराठी" ही पारतंत्र्याच्या बेड्यात पडली. तिचे हात बांधले गेले तेही डोक्याच्या वर. आणि आली दोन छोटी मुलं. एक "पारशी" मुलगा, तर एक "मुस्लिम" मुलगा; दोघे "पारशी" व "उर्दू" भाषांचे प्रतिनिधित्व करत होते. तसे दोघेही लहानच, कमी ताकदीचे. पण तिचे हात बांधल्यामुळे ती हतबल होती. मराठी वर वर्चस्व मिळवण्यासाठी पहिले उर्दू आला आणि त्याने तिच्या कंबरेला हलका चिमटा काढला. बिचारीने निमूटपणे सहन केलं. स्लिव्हलेस असल्यामुळे काख उघडकीस आली, हे दर्शविते की शब्दांचा तुटवडा असल्यामुळे, मराठी "शब्दकोश" अर्थात ती "नऊवारी साडी कमी पडत होती; म्हणून पारशीने जसे तिच्या उघड्या काखेस गुदगुल्या करायला सुरू केले. तसे उर्दूने पण तिच्या कंबरेला गुदगुल्या केल्या. एक तर ती खूपच नाजूक...(मराठी अत्यंत संवेदनशील भाषा आहे) त्यामुळे तो स्पर्श झाल्या झाल्या, तिला हसू आवरेना. ती जोरजोरात हसू लागली. विनवण्या करत होती, पण गुदगुल्या काही थांबत नव्हत्या. चिमट्यामुळे मनातला राग होता तो हसून हसून नाहीसा झाला. तिचं ते हसणं म्हणजे त्यांच्या प्रती एक आपुलकी व समर्पण होतं. शेवटी गुदगुल्या थांबल्या आणि दोघांनी दोन्ही बाजूने तिचे कान पकडत तिला निर्णय विचारले. मनात चरफडत पण ओठांवर हसू आणत तिने होकार कळविला. आणि पारशी व उर्दू शब्द देखील मराठी भाषेचा एक अविभाज्य अंग झाले.

Good q😉

gaurav sangeetacha

Zee Gaurav Song Them Ajay - Atul

@@prasadbhalekarjkm oh

Beej jse ankurte मनी kalpna yete

gaurav maharashtrachi song is this

😂