Μη(τ)ε μονή να μείνω

Αρχικά αντιλαμβάνομαι πως η παρατήρηση σας σχετικά με το γεγονός πως η αρτιότητα των φωνών αλλοιώνει το παραδοσιακό στοιχείο του τραγουδιού, πιθανώς αναφέρεται στην απώλεια των λεγόμενων "χρωματισμών" της φωνής, που συναντώνται συχνά σε βυζαντινές, βαλκανικές αραβικές και άλλες μουσικές παραδόσεις. Αν και συμφωνώ εν μέρει με την παρατήρηση οι "χρωματισμοί" αυτοι πιστεύω πως λείπουν για να εξυπηρετηθεί καλύτερα η πολυφωνία. Ως αναφορά τους στίχους, αυτοί είναι οι στίχοι που διασώζονται από το Μουσικό Λαογραφικό Μουσείο της Μέλπως Μερλιέ. Τώρα αν εσείς ή ο κύριος Μακρής στο βιβλίο του έχετε ιστορικές αποδείξεις πως οι συγκεκριμένοι στίχοι είναι λάθος, καλό θα ήταν να τους παραθέτετε πριν προβείτε σε χαρακτηρισμούς όπως "το εκτελέσετε", ή "κάνετε το τραγούδι να μη βγάζει νόημα". Θεωρώ τα σχόλια αυτά πολυ άστοχα. Τέτοιες προσπάθειες, να διατηρηθεί στην επιφάνεια η μουσική μας παράδοση και να φτάσει και σε νεότερες γενιές είναι σπάνιες, και καλό είναι να επικροτούνται, όχι να δικάζονται.

@@trabaloukas Το τραγούδι αποτελεί προφορική παράδοση, και φυσικά εμφανίζεται σε παραλλαγές. Οι φυσικοί φορείς της παράδοσης (που δεν είναι μια μικρή κοινότητα μουσικών αλλά λίγο πολύ όλη η Κάρπαθος) δεν αισθάνονται καμία δέσμευση να το λένε αυτολεξεί όπως καταγράφηκε το 1930 από τη Μέλπω Μερλιέ ή το 2000-πόσο από τον Μακρή. Ακόμη κι ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να το πει αλλιώς μια φορά κι αλλιώς την άλλη. Μιλάμε βέβαια για μικρολεπτομέρειες στη διατύπωση. Αυτό δεν σημαίνει πως κάθε παραλλαγή είναι αυτόχρημα σωστή. Υπάρχει και η περίπτωση να αλλοιωθεί όντως το νόημα. Αλλά μεταξύ αρχοντικού και γονικού δεν αλλάζει τίποτε το ουσιώδες. Για τη «διεμονή / μήε μονή» μάλλον έχετε δίκιο, είναι παράκουσμα.

Aa kala

Το θέμα δεν είναι εκεί. Ο καθένας ας πειραματιστεί με τις διασκευές του και ας τις προτείνει, δεν είναι κακό. Το θέμα είναι ότι είναι άλλο ένα παραδοσιακό τραγούδι που βρισκόταν εκεί από πάντα και περίμενε, θα μπορούσε να εμπνεύσει στον οποιονδήποτε μια διασκευή, αλλά η μόνη που το πρόσεξε ποτέ ήταν η Μάρθα Φριντζήλα. Από τη Φριντζήλα και μετά το πήραν οι πάντες. Ψάξτε κάπου να βρείτε τη ΔΙΚΗ ΣΑΣ έμπνευση!! Δε θα μάθετε παραδοσιακά ΜΟΝΟ από τη Φριντζήλα.

@@kabouktli Χαλάρωσε λίγο, ο οπαδισμός τύπου Βίσση - Βανδή δεν ταιριάζει στο έντεχνο.

@@Diapontios Μα δεν το είπα οπαδικά. Το θέμα δεν είναι αν ήταν η Φριντζήλα ή κάποιος άλλος. Το θέμα είναι αν ψάχνουμε να βρούμε κάτι, ή περιμένουμε να το βρει πρώτα άλλος. Λάβε υπόψη σου ότι τα παραδοσιακά τραγούδια εν έχουν κοπιράιτ, άρα συμφέρουν. Λοιπόν, είναι μερικοί που μπορεί μεν να μην πληρώνουν, όμως δουλεύουν: ακούνε από δω, ακούνε από κει, και μέσα στα εκατοντάδες που ακούνε βρίσκουν κι ένα που λένε «ωπ, αυτό θα μπορούσα να το βγάλω σε διασκευή και να έχει ενδιαφέρον». Και για κάθε έναν που θα κάνει αυτή τη δουλειά, ξεφυτρώνουν κι άλλοι δέκα που απλώς επαναλαμβάνουν την ίδια διασκευή. Ένας ανέσυρε τον Αφούση, τσουπ όλοι τον Αφούση. Ένας το Άρωμα της Λέρου, τσουπ όλοι το Άρωμα. Τον Καύκο, το Ντουχιούν Αμάν, το Μαργούδι..., με δεκάδες παραδοσιακά έχει γίνει το ίδιο: ούτε πολλές διασκευες, ούτε πολλές επανεκτελέσεις του αρχικού, αλλά πολλές επανεκτελέσεις της πρώτης διασκευής.

​ @kabouktli Θεωρώ πως έχετε πέσει σε ένα σοβαρό σφάλμα που οι αγαπητοί μας κουτόφραγκοι αποκαλούν gatekeeping. Δεν καταλαβαίνω από τα λεγόμενά σας γιατί αποτελεί θέμα το ότι για πολλούς, η πρώτη επαφή με ένα παραδοσιακό τραγούδι γίνεται μέσω μιας "αυθεντικής" διασκεύης ενός καλλιτέχνη και όχι από δική του προσωπική αλληλεπίδραση με την παράδοση. Αφενός αυτό συνέβαινε πάντα στη μουσική, ο ήχος και οι συνθέσεις εξελίσσονταν, και καλλιτέχνες νεότερων γενεών επέστρεφαν στις πολιτισμικές ρίζες της μουσικής τους και έκαναν διασκευές η εναλλακτικές εκτελέσεις με πιο σύγχρονο ήχο. Πολλές φορές "κλέβοντας" και από καλλιτέχνες της γενιάς τους το έκαναν! Αυτό μάλιστα ήταν το στάνταρ σε εποχές πρίν των "πνευματικών δικαιωμάτων" και έχει αποδειχθεί αρχαιολογικά. Είναι μάλιστα και ο βασικός λόγος που μπορούμε να συνδέσουμε, στο βάθος αιώνων της ιστορίας, σαν ήχο το ρεμπέτικο και το παραδοσιακό, με την βυζαντινή και καθ'επέκταση με την ελληνιστική-ρωμαϊκή μουσική. Αφετέρου, τι υποννοείτε δηλαδή; Ότι έχουμε κάποιου είδους πολιτιστική αν θέλετε υποχρέωση, και εμείς αλλά και οι καλλιτέχνες να ανατρέχουμε στις παραδόσεις και να ανακαλύπτουμε ξανά και ξανά τραγούδια, που σε πολλές περιτπώσεις διασώθηκαν κατά τύχη χωρίς αρχειοθέτηση; Αυτό είναι δυστυχώς αδύνατον, δεδομένης και της εποχής που ζούμε. Επίσης η τέχνη είναι δημιουργική διαδικασία, που προϋποθέτει έμπνευση. Ο κάθε καλλιτέχνης δεν μελετά την μουσική μόνο ακαδημαϊκα, εμπνέεται ακούγοντας άλλους. Τι πιο απλό και ανθρώπινο απλά να γούσταραν αυτό το τραγούδι επειδή το άκουσαν από κάποιο αγαπημένο τους καλλιτέχνη και να είπαν, γουστάρω να το κάνω κι εγώ. Θεωρώ την τοποθέτηση αυτή πολύ άστοχη.