მე უფლება მაქვს როცა მინდა მაშინ მიყვარდეს, და დავემუქრო ყველა გრძნობას გარეთ გაგდებით, პამ პარამ პამპამ, პარარირა, პარამ პარამპო, მთვრალი კაცივით გზაზე წვანან ლიანდაგები. უიდილიოთ ვარსკვლავებთან მთვარე იძინებს, ზღვებს ფსკერზე უფრო უსაშველოდ დიდი ფონი აქვს, პარატიფებით აორთქლილ წიგნს ვიიშვიათებ, რა დალევს ღამეს, ღვინის მსგავსად ალკოჰოლიანს. უსაფუძვლოა ყველა ეჭვი სირცხვილზე, დეუ, მეხსიერება ვერ იტანდა ქლორს და ნატრიუმს, რამეთუ ბაბუმ ვერ უშველა კიბოს ქიმიით, ოჰ, არა, ღმერთო რა გაუძლებს ფსიქიატრიულს. მოლანდებებით ჩაიხერგა ქუჩა ლოდინის, ემიგრანტისგან მიღებული რაღაც ქვითარი, მოკითხვა მშობლებს, წერილიდან ამონანთხევი, შარშან დავმარხეთ და პასუხი, არავითარი. ჯანდაბას! სივრცე ჩაიხუთა უჰაერობით, მწამს, ეს სამყარო სიმყუდროვეს წელსაც იშვილებს, ხორხს დაიგლეჯენ ეპოქები სულის სლოკინით, გაგვიხსენებენ, კვესელავებს, სულთანიშვილებს. დღეები სცდება უწარწერო პავილიონებს, ფიქრები ურმებს აბრუნებენ, გზას ვერ იგნებენ, სიბრძნეს არ ენდოთ, თორემ ბრძენნი გათავხედდება და მერე ჭკუას კარტებივით დაგვარიგებენ. თქვენ უფლება გაქვთ, ისე გწამდეთ რომ არ გიყვარდეთ, დამატუსაღოთ, მარტოობით ციხეს დამალპოთ, გეპატიებათ, მებრალებით, მაინც მიყვარხართ, პამ პარამ პამპამ, პარარირა, პარამ პარამპო. ნიკა კვესელავა