کنسرت همنوا با بم یکی از مهم‌ترین اتفاقات فرهنگی دهه‌ی هشتاد بود. به قول حسین علیزاده امضای همکاری‌های شجریان‌ها با علیزاده و کلهر که هنوز هم یکی از محبوب‌ترین دوره‌های موسیقایی بعد از انقلابه برای خیلی از ایرانی‌ها. درحدی‌که وقتی این همکاری با کنسرت-آلبوم ساز خاموش به پایان رسید، مدام به این چهار نفر به این چهار چهره می‌گفتن که چرا دیگه همکاری نمی‌کنید؟ حتی در فیس‌بوک و این‌ور اون‌ور براش کمپین کردن. حتی حسین علیزاده تعریف می‌کنه همین چند سال پیش شجریان توی مراسم جشن تولدش بهش گفته که نمی‌خوای یه کاری کنیم؟ که متاسفانه شجریان فوت شد و این همکاری دوباره سرنگرفت. اما چی شد که این کنسرت، این همکاری شش-هفت‌ساله و پنج آلبومی که از قبلش منتشر شد، تبدیل شد به یک اتفاق محبوب و مهم؟