Największy dysonans ludonarracyjny jest cyba w strzelankach, jak Call of Duty: przez całą kampanię protagonista przyjmuje na klatę kilkadziesiąt, jak nie kilkaset postrzałów tylko po to, aby na końcu kampanii zostać ciężko rannym od pojedynczego postrzału.

Kochany skyrim: jak npc mówi "nie ma czasu do stracenia" to znaczy że równie dobrze możesz wykonać zadanie rok później, a legendarne antyczne artefakty są słabsze niż te stworzone przez gracza z dobrym zaklinaniem i kowalstwem.

Spoko materiał jednak mam jedno duże ALE - mianowicie przykład z Larą wcale nie jest tak dobry jak by się mogło wydawać. Pozwól, że wytłumaczę: Świeżo upieczony kierowca czasem boi się z prędkością wyższą niż 50 km/h wchodzić w zakręt/łuk, który po obyciu z prowadzeniem pojazdu będzie robił ze 120 km/h na liczniku. Inny przykład- ja kiedy zatrudniłem się w rzeźni swego czasu przy pierwszej wizycie zastanawiałem się czy nie odpuścić, lecz po chwili wszystko zacząłem traktować przedmiotowo bez jakiegokolwiek zastanowienia. Jestem święcie przekonany, że nie odebrałbym komukolwiek życia z zimną krwią bez powodu - a w przypadku obrony własnej i tak byłby to szok... Ale postawiony w sytuacji, gdzie takich osób musiałbym usunąć ze swojej drogi więcej na pewno szybko bym się dostosował psychicznie - bo nie miałbym wyjścia! Weź to pod uwagę, pozdrawiam!

Hmm Lara Croft mówicie. Cóż dla mnie to takie dziwne nie było. Mnie w sumie też byłoby bardziej żal tego jelenia jak bandy odczłowieczonych świrów którzy Larę chcieli zgwałcić (tak tak sugeruje to jedna scena) a jak się okazało że umie się bronić postanowili ją zabić. Musiała szybko dojrzeć do zabijania, inaczej sama padła by martwa. A w ogóle to i tak zabijamy w obronie własnej. Przeciwnicy nie mają żadnej litości wobec głównego bohatera to czemu on/ona miał/aby im tę litość okazywać. Poza paroma wyjątkami nie gramy mordercą który likwiduje przypadkowych ludzi na ulicy a zabójców.

>Posiada moc wyrzucania ludzi w powietrze krzykiem >Brak wytrychów

Czołem, zgodnie z obietnicą... coś poważnego. I zagadka. Ile par okularów występuje w tym filmie?

Jedyna gra w której dysonans ludonarracyjny mi przeszkadzał to Far Cry 3 i dziwię się, że nie znalazł się on w tym materiale - Jason jak zabija pierwszego wroga jest załamany (nie aż tak jak Lara, ale...), dzień później zmienia się w niewidzialną maszynkę do zabijania.

TvGry, plz. Wystarczy mi takich tematów na studiach ;-;

Hed mnie rozłożył. "Sobie 5 GTA V kupię." :D

Tomb Raider to bardzo nierealistyczna gra. Wrażliwa Lara , ktora zabija tuzin przeciwników po drodze. Potem doznaje niebezpiecznych upadków , gdzie powinna miec juz tyle złamań , że nie powinna chodzic , a ona nadal wspina się biega i zabija dalej.:D

Nigdy nie przyszło mi do głowy, by chociaż raz się nad tym zastanowić. Gry to zabawa, a perfekcjonizm i realizm może temu zaszkodzić.

Nawiązując do Lary, często zdarzało się, że np. żołnierze mieli mentalny bałagan po zabiciu pierwszego przeciwnika, jednak z czasem przestawali mieć z tym problem, a wręcz sprawiało im to przyjemność. Czasem dochodziło wręcz do tego, że np. piloci samolotów szturmowych i myśliwców nie potrafili zastrzelić konia, którego potrącił samochód (czy coś w tym guście), mieli po tym od razu mdłości, lecz co na patrolach było ich ulubionym celem? Ciężarówki pełne wrogich żołnierzy. To jest dopiero dysonans.

10:05 przebita ręka a naciska na spust bez problemu?

Myślę, że mimo wszystko, dysonans ludonarracyjny nie powinien stanowić bariery w delektowaniu się grami wideo, gdyż elektroniczne produkcje zdążyły nas do tej hipokryzji w pewien sposób przyzwyczaić. A nawet jeśli twórcy staraliby się zniwelować sprzeczność między rozgrywką a historią, musieliby uciąć ręce graczowi lub innymi słowy - ograniczyć interakcję gracza ze światem do absolutnego minimum, co kłóciłoby się z tym medium (zwłaszcza jeśli chodzi o tytuły z otwartym światem). Racja, zawsze można eksperymentować, ale w moim mniemaniu branża wysokobudżetowa raczej się do tego nie posunie. Wszak lepiej inwestować w to co jest pewne i się sprzeda, niż odkrywać jeszcze niezbadane ścieżki. :) PS: 10:58 Thank God For Jim Fucking Sterling, Son! ^^

Mi w Tomb Rider nie przeszkadzał fakt masowego mordercy. Już w pierwszych scenach Lara dostała wyraźny sygnał: zginiesz, i to byłby twój najmniejszy problem. Najpierw ktoś próbował się z nią zabawić, potem widziała jak strzelają do jej załogi jak do kaczek. Dostała wyraźny sygnał że musi być dobra w nie umieraniu, a najlepiej się to robi zabijając innych. Jedyne co mogli zrobić, to mniej mięsa armatniego, a więcej przeciwników których możemy określić jako minibosów. Żołnierz też kiedy pociągnie za spust pierwszy raz, kiedy zabije człowieka nie traktuje tego jak wyrwanie zęba. Pierwszy raz jest zawsze emocjonalny. Kolejne już przychodzą łatwiej, a w przypadku Lary szczególnie. Znalazła się na wyspie samych facetów, śmierć na miejscu, można by określić jako "litość".

Dosyć denerwujący jest też częsty zabieg (np. w Uncharted) gdzie wrogowie w cutscenkach często stają się nie do pokonania. W drodze do jakiejś komnaty odstawiamy takie cyrki zabijając masę przeciwników, że nie powstydziłby się nimi nawet Deadpool, ale kiedy spotykamy na swojej drodze głównych "złych" z jakąś marną obstawą w postaci 3 typów z krótką bronią, najlepszym wyjściem jest ucieczka, na pewno nie próba zabicia wrogów.

10:54 Jak pojawiło się czarne tło to aż mnie ciary przeszył, wróciły wspomnienia.

Też bym nie płakała nad ludźmi, którzy chcą mnie zabić, za to nad jelonkiem... owszem... bo on mi nic nie zrobił. Głupie wnioski

Z Larą to nie do końca. Zabić jest bardzo trudno i to u niej widać , ale jak zrobisz to drugi i kolejny raz to człowiek się uodporni (tym bardziej w stanie narażenia życia). Co do przykładu otwartego świata , tak się dzieje przy przeciąganiu rozgrywki którego twórca nie przewidział . Rola pojedynczego człowieka , nawet wybrańca , tylko w rzadkich chwilach wpływa na los całego świata od razu , częściej dzieje się to lokalnie.

Dobry materiał, propsuję. Dokładnie o tym kiedyś myślałem, kiedy przeszedłem Uncharted 4. Niby protagonista jest ewidentnie postacią dobrą, ale jakby się nad tym zastanowić, to w drodze po skarb zabił setki ludzi, kiedy antagonista Rafe proponował mu współpracę, a potem parę razy żeby odpuścił bez żadnych konsekwencji. W takim świetle wygląda na to, że protagoniści, a przede wszystkim Sam są raczej tymi złymi gośćmi pod przykrywką głównych bohaterów.

Główny antagonista uncharted 2 pytał się pod koniec nate ile dzisiaj osób zabił wiec akurat w jego przypadku zbytnio się nad tym nie zastanawiał.

Rise of the Tomb Raider miałem zdecydowanie większe problemy niż w przypadku poprzednika. A oto przykłady. SPOILERT 1. Scena w której jej przyjaciel został postrzelony, zostawia go z grupą sprzymierzeńców i idzie walczyć z całą armią (SAMA). 2. Otwarty świat który był nie spójny z główną fabułą. Pamiętam, że zatrzymałem się na chwile by robić poboczne misje wszyscy mnie tam uwielbiali, by zaraz potem wrócić do głównej misji gdzie muszę udowadniać swoją lojalność bo mi nie ufali. 3. Czy nieśmiertelna Armia Jezusa nie miała być nieśmiertelna dlatego jej tak przez cały czas unikaliśmy ?? Po czym okazało się, że można ich zabić od tak SETKAMI 4. Widzimy przerywnik w którym lara po upadku ledwo się podnosi lub jest jest padnięta by sekundę później wrócić do gry i biegać niczym Struś pędziwiatr. 5. Możliwość zmiany ubrania od tak, nawet jeśli to ubranie straciliśmy wcześniej z jakiegoś powodu.. Wiozłem tu na przykład tylko jedną grę, ze względu, że niedawno w nią grałem i pamiętam, że mocno te elementy mnie odtrącały od fabuły. Dobrym również przykładem gry z dysonansem ludonarracyjnym, jest każda przygotówka Point and Click, gdzie np. ty musisz dostać się do ubikacji ale ciągle jest zajęta wiec szukasz sposobu by jegomościa z stamtąd wyrzucić. Oczywiście, zanim znajdziesz rozwiązanie uda ci się popłynąć na inny kontynent by znaleźć przedmiot który ci w tym pomoże wrócić a jegomość nadal będzie w toalecie. Czy dysonans ludonarracyjny przeszkadza ??. Zależy od gry, gdy fabuła nie jest górnolotna i chodzi tylko rozgrywkę, to nie. W przypadku gdzie opowieść stanowi ważny punkt gry i chcemy dobrze oddać odczucia postaci, jak w grach typu Tomb raider, Uncharted 4, Last of Us, Until Dawn no to pojawia się pewien dyskomfort gdzie gamplay zaczyna przeszkadzać.Tak jak w przypadku Bioshock Infinity, prolog zachwyca klimat bijący z gry wręcz mówi że to będzie dobra gra i rzeczywiście była, a przynajmniej pod względem fabularnym, bo gameplay'u w ogóle nie pamiętam. Przez wszystkie etapy w które polegały na zabijaniu ciągłych to fall przeciwników, przechodziłem jak najszybciej aby tylko nie oderwać się od tego co ma do zaprezentowania nam historia. I w przeciwieństwie do przeszłości, gdzie gry się grało nawet jak się je nie rozumiało, teraz gamaplay większości gier fabularnych jest robiony na jedno kopyto(w zależności od gatunku) i jest tylko czasoumilemiaczem lub zapychaczem.

Czyli Tvgry z kanału historycznego przenosi się na popularno-naukowy, świetnie

Bardzo dobry materiał, właśnie za takie materiały cenię TVGRY.pl pominięto tu gatunek gier w którym ciężko o dysonans ludonarracyjny, a chodzi o przygotówki. Ogrywałem wiele point and click-ów lepszych czy gorszych, ale dobrze skonstruowana przygodówka jest niczym dobra książka którą się po prostu czyta.

Lara to zły przykład bo ona po prostu zaakceptowała,, kill or be killed '', przynajmniej moim zdaniem

Cholernie dobry materiał. A dysonans, hm... potrafię sobie to jako gracz i miłośnik dobrych historii w pewien sposób usprawiedliwić. Dajmy na to Lara - kiedy zabijała po raz pierwszy widziałem jej emocje i to było o tyle realne i prawdopodobne, że zabicie inicjalne jest zawsze wielkim przeżyciem, a potem przyjąłem, że uodporniła się czy też zobojętniała na powszechność śmierci (jak ludzie w średniowieczu czy post-apo) lub też skryła głęboko swoje emocje (dlatego potem cierpiała w drugiej części i łaziła do psychologa), by realizować wyższe cele - pomoc przyjaciołom. Ja sam mam problem z dysonansem wtedy, gdy nie potrafię znaleźć własnego przyczynowo-skutkowego wyjaśnienia, które by mnie zadowalało albo ów rozdźwięk jest absurdalnie wielki i oczywisty.

za 5zl hed kupi sobie pięć gier

Świetny film! Proszę o nieco więcej filmów wpisujących się w Game studies. Co do tematu to dysonans ludonarracyjny, jeśli nie jest poważny da się zignorować przy jako takiej piśmienności proceduralnej i zrozumienia dla niedoskonałości symulacji rzeczywistości jaką jest gra. Niemniej dysonans ludonarracyjny jest problemem, trzeba by o nim mówić, bo jak się rozpanoszy to gry będą nieznośnie głupie i niespójne.

Ale czy w rzeczywistym świecie nie bywamy nagradzani za wątpliwą moralność?

Lara przeżyła tak bardzo pierwsze zabójstwo bo widziała dokładnie tę śmierć, widziała agonie tego człowieka w drugiej scenie była atakowana działa adrenalina i uruchamia się tryb przeżyć za wszelką cenę więc wtedy nie myśli o tym że zabiją tych ludzi więc tu się nie dziwie, mi też byłoby smutno jakbym tak kogoś musiał zabić w obronie ale bez działania adrenaliny Ale np. na wojnie żołnierze też zabijają i nie płaczą nie mogą

A gdzie tytułowy Jelonek ?

2:40 z siostrzyczek pobiera się adama

Idealnym przykładem jest jeszcze gra Far Cry 3, która cierpi na ten sam problem co Tomb Raider.

Moja żona bardzo lubi TVGry i bardzo się zmartwiła gdy podałeś przykład Larki na ten dysonans. Ani to nie było 20 min a jej przemiana emocjonalna i sukcesywne pogarszanie zdrowia psychicznego jest bardzo mocno podkreślona przez całą grę.

To już rozumiem dlaczego w większości horrorach ludzie nie lubią walczyć.

Czepiać się The Last Of Us... Bluźnierstwo

fajnie ze powstał ten film bo mam podobne zdanie ale bardzo rzadko się z nim spotykam. Z powodu przedstawionego w filmie nie kręcą mnie nowe gry bo o jednym mówią a drugie robią. Bezsensowna jadka jest OK jeśli gra sama bawi się tą koncepcją, dlatego np lubię Serious Sama albo TF2. Kiedy jednak mordujemy mnóstwo ludzi, czasem niewinnych, a potem oglądamy cutscenki gdzie ludzie płaczą i prawią tanie moralizatorstwa to grać sie odechciewa. To taki totalnie nieautentyczny klimat. Bardzo fajnie podchodzi do tego zagadnienia Hitman. W hitmanie jeśli chcemy to możemy mordować tylko tych ludzi na które otrzymaliśmy zlecenie. Resztę osób możemy po prostu pozbawić przytomności. I gracz nie zostaje za coś takiego ukarany mniejszą ilością punktów. To jest akurat naprawdę spoko.

Dysonans ludonarracyjny. A więc to tak nazywa się rzecz, która od tak dawna przeszkadzała mi w grach, a której wszyscy wokół mnie zdawali się nie dostrzegać... Wiadomo, gra to gra, musi zawierać gameplay, ale jak widzę takie absurdy jak np. w Tomb Raiderze, czy Uncharted, to zawsze mnie coś skręca. Albo gdy bohater ma opory przed zabiciem kogoś w cutscence, ale 50 ludzi w gameplayu już morduje bez skrupułów.

Mi najbardziej przeszkadza w grach RPG fakt częstych śmierci czy kalectwa u postaci kiedy główny bohater nie dość że ma często od początku kilka metod leczenia to jeszcze bardzo często przynajmniej raz w grze staniemy przed wyborem, dać apteczkę/miksturę npc czy nie, a potem po chwili pojawia się postać jak strażnik że skyrim i mówi o swoich poważnych ranach. Choć chyba gorsze jest gdy fabuła sama sobie przeczy nawet bez udziału rozgrywki. W skyrim alduina przed ostatnią walką z nim spotkamy przynajmniej 2 razy lecz i tak nie pozbędzie się jedynej istoty która jest w stanie go pokonać, mimo iż jest nieśmiertelny.

Ale przecież w Lara przez całą grę dojrzewała i rozwijała się. Trauma przez którą przechodziła tylko ją wzmocniła, po pewnym czasie pogodziła się z tym że zabija żeby przetrwać, i nawet doskonale się odnalazła. Te zmiany w osobowości doskonale co widać w grze. W innych grach najbardziej irytowało jak przerywniki filmowe nie miały odzwierciedlenia w rzeczywistej grze, lub w ogóle stały z sprzeczności z główna rozgrywką.

Nie wiem czy już ktoś to wytknął ale i tak muszę tu wrzucić swoje pięć groszy. Radziłbym się ciut podciągnąć z materii psychologii aby nabrać wiedzy składającej się na psychologię pola walki. Dużo mniej traumatyczne i angażujące emocje jest zabijanie na odległość, kiedy zabijając widzimy cel w oddali, a nie kiedy dokonujemy tego "face to face", do tego kolejność kiedy pierwsza śmierć to głębokie doznanie, a kolejne odbierania życia przychodzi z większą łatwością bo umysł zaczyna się wyłączać na coś takiego aby jako tako nie zwariować. I posiadając taką wiedzę nie sposób mówić o dysonansie jeśli dziewcze rozpacza po pierwszej swojej ofierze, a kiedy kolejna zadana z odległości ładunkiem wystrzelonym na 100 m burząca piętro i odbierająca kolejne istnienia. Tu dysonans wynosi dokładnie zero i jest to najzupełniej logiczne i podstawne.

W zasadzie jeden z dwóch polskich kanałów na temat gier i ogólnie pojętego "gamingu", który faktycznie zasługuje na uwagę :). Tak trzymać chłopaki, sub poleciał!

Oo, takich ciekawych tematów mi ostatnio brakuje w waszych filmach :)

Pierwsze co mi przychodzi na myśl Life is strange. Dwie przestraszone nastolatki znajdują ciało, odnajdują bunkier 2 sadystycznych morderców, dowody i odkrywają całą straszną tajemnicę, po czym postanawiają pójść na imprezę, nie idąc na policję, ani nawet nie informując nikogo telefonicznie o swoim odkryciu. W tym momencie zakończyłem grę i nigdy jej nie skończyłem. Dodatkowo sztuczne wywoływanie skrajnych emocji, poprzez zmuszenie gracza do podejmowania nic nie znaczących decyzji np. czy pomóc umrzeć swojej przyjaciółce, decyzja która kompletnie nic nie zmienia, bo następnie dzieje się to co powinno już od razu się stać. Gdyby ktoś miał możliwość cofania się w czasie i zmieniania przeszłości, po nieudanej próbie naprawienia czegoś, próbie która miała tak katastrofalne konsekwencję, bohaterka od razu cofnęła by się by to naprawić, a nie chodziła ze sparaliżowaną koleżanką na spacery, oglądała z nią filmy, a następnie dokonała eutanazji. Po całej ckliwej opowiastce gracz i tak zostaje zmuszony do cofnięcia się i uratowania jej, niezależnie od tego czy wcześniej postanowił pomóc jej umrzeć. Takie sprzeczności skutecznie psuły moją immersję przez co nie ukończyłem gry.

W samej grze, przesadnie to nie przeszkadza, ale gdy chcę się wczuć, chwycić klimat, identyfikować się z bohaterem, ów dysonans wręcz mi to uniemożliwia. Nie chce mi się potem do takiej gry wracać, bo nie wiąże się to z emocjami, jakimikolwiek. No chyba że faktycznie gameplay jest świetny.

Istotnie Dysonans jest bardzo wyczuwalny w Skyrimie. Najpierw jest historia jakie to ogromne zagrożenie spadło na świat ze strony smoków, potem kilka questów związanych z tym wątkiem historycznym, a potem hulaj dusza zostań złodziejem albo bardem. Czy tam kimkolwiek sobie chcesz, smoki sobie najwyżej zaczekają erę albo dwie. Jednak jako tak sam dysonans nie przeszkadza w grze, jest to efekt uboczny otwartego świata, lecz nie mniej wpływa na imersję.

Ciekawy materiał - do tej pory owszem, zauważałem czasem, że gra "mechaniczna" odcina się często od fabuły, ale nigdy nie poświęciłem temu tyle czasu, by czegoś więcej się o zjawisku dowiedzieć i poznać jego nazwę. Wspomniany Skyrim jest dla mnie świetnym przykładem, bo sam poświęciłem grze mnóstwo czasu i faktycznie - armagedon? Wojna domowa? No dobra, może wam potem pomogę, tylko dajcie mi pozbierać grzyby, przywrócić chwałę gildii złodziei, zamordować setki dla mrocznego bractwa, znaleźć instrumenty bardów z gildii, zbudować trzy domy, splądrować tysiące jaskiń, dwemerskich podziemi, starożytnych świątyń, chłopskich domów, zostać arcymagiem, mistrzem kowalstwa, adoptować dzieci... co? Jaka apokalipsa? To tu jest jakaś wojna? O tym czasem mi się przypomina, jak próbuję zabić jakiegoś NPCa, który okazuje się nieśmiertelny - a, no tak, jakaś misja fabularna, to wpadnę później. No i na koniec smutny moment, gdy na poziomie 100+ strażnicy miejscy są potężniejsi niż "Pożeracz Światów", ginący po trzech ciosach.

"Złozadziec ostateczny." xD

Ja zawsze nie lubiłem kiedy developerzy pozwalali na wykokszenie postaci w kosmos, a potem wstawiali scenki jak dostajemy wpierdziel od jakiegoś ciecia :(.

Mass Effect 2 - Mimo iż członkowie drużyny umarli już kilka razy a my używając Medi - żelu ożywiliśmy go to i tak w ostatniej misji jedna osoba umarła od postrzału a my nie mogliśmy nic na to poradzić

uwielbiam Wasze materiały :) kolejny świetny kawałek o istocie gier

Nie ma hipokryzji w tym co jest opisane w tytule. Sam tak mam. Zwyczajnie nad zwierzakami się bardziej lituje. Dlaczego.. powodów jest wiele ale tak, jest to możliwe.

Łatwiej jest zabić człowieka który chce pozbawić ciebie życia niż jelenia którego musisz zabić tylko dlatego że chcesz się nażreć bo to jest tak jak ktoś ciebie chce zabić to on miał wybór mógł odpuścić i by żył a w przypadku owego jelenia to ty miałeś wybór a nie on dlatego co do złych ludzi żadnych wyrzutów sumienia a co do jelenia tak bo on niczym tobie nie zawinił

Dobrym przykładem była też misja w Turcji z Uncharted 2. Drake miał ukraść jakiś przedmiot z muzeum, ale nie godził się na zabijanie strażników, więc używał pistoletu na strzałki. Jednak w trakcie misji trzeba było zrzucić strażnika w przepaść. Czasem takie głupotki potrafią wybić z wczuwki, ale nie jest to jakiś straszny problem. W grach dużo rzeczy jest umownych, więc problem dysonansu ludonarracyjnego jest chyba wpisany w to medium.

Mam wrażenie że ten dysonans jest problemem ludzi którzy lubią wynajdować problemy. Tak jak niektórzy preferują cieszyć się pozytywnymi tak grach jak i w życiu tak inni czerpią energię z wynajdowania sobie małych problemów i zmartwień i wyolbrzymiaja je.

Ja miałem taki mind fuck głównie w uncharted. W cutscenkach nathan poddaje się gdy ktoś w niego celuje, bo jak strzeli to zginiemy, a rozgrywce przyjmujemy na klatę kilkadziesiąt pocisków i żyjemy

No i film ląduje w ulubionych

W unchardet 2 była fajna scena w finale jak ten główny zły miał taki dialog w stylu " a ilu ty ludzi zabijeś Drake? setki?" fajnie to brzmiało

Kolejny wspaniały temat, który miło jest posłuchać. Uważam, że bez dysonansu ludonarracyjnego gry byłyby bardziej przewidywalne, bardziej miałkie i przez to płytsze w odbiorze. Pojęcie to również można zauważyć w filmach, gdzie główny bohater początkowo jest zerem i nagle doznaje przemiany, po czym jest w stanie pokonać wszelkie przeszkody, jakie ma na drodze. Książki również są na to narażone, jednakże ja te trzy rodzaje rozrywki są od siebie bardzo różne. Książki czyta się powoli i wszystko, co w nich jest musimy sobie wyobrazić (każdy na swój sposób). Nie mamy tutaj żadnego wpływu na treść. Film jest już medium, w którym ukazani są bohaterowie i ich perypetie, wciąż nie mamy żadnego wpływu na fabułę, jednakże widzimy już więcej niż w przypadku książek. W większości gier natomiast, nasz wpływ na bohaterów jest największy i pomimo z góry nakreślonej fabuły, większość zależy od nas, to my kierujemy życiem naszego protagonisty. Co do filmiku zgadzam się z Arashem: gry mają w sobie ten dysonans, dlatego że są grami. Gdyby go nie było wówczas wielu miałoby pretensje do siebie, że zabiło 10, 100 lub więcej ludzi. Bohater, który to robi (bohater, a nie my sami) jest moim zdaniem mostem łączącym nas, czyli rzeczywistość od świata gier, w którym wszystko się może zdarzyć i w którym wszystko jest dozwolone. Pozdro dla ekipy TVGRY !

Człowieku za tą muzykę największy plus i propsy :D (choć Burial w orginale lepszy) :p

Tęsknię za filmowymi przerywnikami w grach. Filmiki na silniku gry np. w Wiedźminie czasem dobijają. Moim zdaniem to właśnie powinna być nagroda dla gracza

Arasz, jak zawsze super

4:22 Hed: "Sobie pięć GTA V kupię". A potem sprzeda wszystkie po dwa złote. Tak się robi biznes.

Z tego co pamietam koniec końców, prezenty za ratowanie dziewczynek Bioshocku opłacały się bardziej niż czysty adam z którym potem i tak nie było co robić. Mordowanie ich dawało adam szybciej ale wcale nie więcej, a dodatkowo dostawaliśmy jakieś toniki i kasę.

Zupełna zgoda co do zajebistosci Metal Sluga, natomiast o ile dobrze zrozumialem temat immersji, to nie mogę się zgodzić żeby jej nie było. Wczuwalem się diabelnie w atak obcych pod koniec trójki i ten nagly sojusz z przeciwnikami. :d

Taka sytuacja jest spotykana w serii gier Assassin's Creed,gdzie w grze możemy zabijać setki na raz,a w cutscence pokonuje go jeden przeciwnik.

świetny materiał 😃 moim zdaniem najlepszy z dotychczasowych 😃

W Mass efect 2 DLC Handlarz cieni jest cutscenka, która jest wstępem do walki z potężną biotyczką jednak na cutscenka Shepard jest bezsilny wobec jej biotyki i Liara go osłania, po czym scenka się kończy i walczę miotając wszelakimi umiejętnościami biotycznymi częściej niż ona i Liara razem wzięte. A wszystko dlatego że gra faworyzuje klasę żołnierz (przynajmniej w pierwszej i drugiej części ) i chyba niebie że pod uwagę że możemy grać adeptem. Osobiście mnie to trochę zniesmaczyło i na pewno odebrał masę imersji.

a po godzinie zbierania się zacząłem robić łacinę, dzięki TVGry...

Jak chciałem uratować świat w Skyrim to w drodze na górę napotkałem trolla i tyle było z ratowania świata. Nawiązując do przykładu pod koniec filmu - gracz walczył z kultystami w wiosce, ranił mieszkańca i każdy miał już wyjebane na zagranicznych napastników, nie, zaatakujmy naszego sojusznika.

Chyba akurat najciekawszym przykładem akurat koniecznego dysonansu ludonarracyjnego są strategie, gdzie wcielamy się w jakiegoś boga mogącego kierować wszystkimi jednostkami ;) Nawet realistyczne grand strategy games od Paradoxu mają ten problem, aczkolwiek Crusader Kings 2 z ich mocno rpg'owym zacięciem wyjątkowo dobrze sobie radzi z tym (chociaż ciekawostka - można mieć nieśmiertelnego władcę, ale to bardziej easter egg).

11:45 W Skyrim głòwny quest fabularny i główny quest dodatku Dawnguard wywiera na tobie dużą presję ponieważ jeśli ich nie przejdziesz na miasta i wioski będą napadać smoki i wampiry. W przypadku głównego questu Skyrim im dalej jesteś w fabule tym będzie się zwiększała frekwencja ataków smoków a po ukończeniu questu prawie całkowicie znikają. Pamiętam jak na Riverwood napadł smok i zabił kowala Alwora którego bardzo lubiłem co nie było przyjemnym doświadczeniem i czułem się winny że to nie za motylami do mikstur a nie walczę z Alduinem. A i jeszcze w dodatku Dragonborn jeśli nie przejdziesz głównego questu to wiele postaci będzie zahipnotyzowanych przez głównego antagonistę tego dodatku co blokuje questy poboczne.

Bardziej interesujące jest inne zjawisko, można powiedzieć głębsza odmiana tego dysonansu. Dysonans między wyborami narracyjnymi a gameplay'owymi. W Wiedźminie 3 wyobrażam sobie, że wiele osób (bo ja nie) nie wzięło pieniędzy za zlecenie w Białym Sadzie, słysząc, że zleceniodawca nie będzie miał środków na ślub córki. Nie przeszkadza to jednak w zrabowaniu całego jego domu w imię rozwiązań gameplay'owych.

Wielkie dzięki: w końcu wiem dlaczego gry uważane przez wszystkich za dobre, dla mnie są nie do skończenia, bo nie mogę wciągnąć się w fabułę.

Będę szczery. Jestem graczem od 10 lat i nawet nigdy o tym nie pomyślałem :P

Temat bardzo intrygujący, dobra robota! ;) PS. "5 GTA V sobie kupię" zniszczyło mnie :D

Świetny materiał Dziękuję za fajne 10 minut :-)

Bardzo fajny material :). Chociaz co do tytulu... mnie tez o wiele bardziej przejmuje los zwierzat, niz ludzi :P.

Mi zawsze przeszkadzało wszelkiego rodzaju wskrzeszanie w grach. Kilka kliknięć, zużycie odrobiny many, i voila - dowolny sojusznik wskrzeszony. Jednocześnie np. jest motyw że np. ważna fabularnie postać ginie zabita przez skrytobójcę i nic nie można z tym zrobić. Z innych rzeczy związanych z otwartym światem zawsze mnie śmieszyło (choć konwencja zrozumiała) że jeśli umawiamy się z postacią "Ok, to spotykamy się pod ratuszem" to znaczy, że będzie pod ratuszem sterczeć dzień w dzień. Nawet jeśli to zadanie nie cierpiące zwłoki. Inna sprawa to np. jeden motyw z Wiedźmina 3. Niemal na początku gry lądujemy w Velen i na pierwszej veleńskiej tablicy ogłoszeń widzimy że ktoś wystawił ogłoszenie by odnaleźć jego zaginionego brata. Możemy nawet pójść do typka, pogadać co i jak i wytargować nagrodę. Ale to jest quest na bodajże 33 poziom więc wykonamy go praktycznie pod koniec podstawowej gry. A i tak nasz zleceniodawca dalej ma nadzieję że odnajdziemy jego brata. Z drugiej strony, ciekawe czy kiedyś powstanie eksperymentalna gra która jasno pokaże upływ czasu. I że jeśli weźmiemy 20 zadań na raz to albo musimy się śpieszyć albo części nie wykonamy i trzeba selekcjonować, jakie nam się uda zrobić, a które możemy odpuścić. Bo jednak np. trochę śmiecham że w Wiedźminie nie ma problemu by np. czekając na coś kilka dni medytując gra nie ruszy do przodu. I np. w Krwi i Winie teoretycznie musimy się śpieszyć w śledztwie bo nie wiadomo kiedy zginie kolejna ofiara, ale ponieważ bankier obiecał oddać nam dług za 5 dni to nie robimy nic innego jak tylko medytujemy jakieś 120 godzin. Ostatnia rzecz która mnie śmieszy w grach to jeśli główny bohater zostaje torturowany, to na ogół w grze nie widać za bardzo po nim śladu. W szczególności to widać w Sleeping Dogs - i tu mikrospoiler. - - - - Główny bohater w jednym z ostatnich etapów jest torturowany na różne sposoby, w tym dość mocno zostają poturbowane jego nogi. W pewnym momencie dochodzi do możliwości grania - musimy korzystając z otoczenia przeciąć więzy nas krępujące, a następnie kuśtykając zabić bodajże dwóch pilnujących nas karków. Po czym gra wchodzi w normalny tryb. Możemy biegać, skakać, przyjmujemy normalną pozę. Jeszcze pół biedy gdybyśmy uznali że scenki fabularne to jedno a gameplay to drugie, ale z tego co pamiętam na tej mapie (rzecz się dzieje na placu budowy) potem robimy rozmaite iście parcourowskie skoki przez rusztowania etc.

Świetny materiał.

Jeśli gry mają stanąć kiedyś (a mam nadzieję że tak będzie) na równi z książką i filmem, a nie być kojarzone z bezmózgą, brutalną i dziecinną rozrywką, to ten dysonans jak najbardziej będzie musiał zniknąć.

Przypomniały mi się paradoksy RPG. Ostateczna bitwa się zbliża! Zaraz ruszę z moją armią ku przeznaczeniu! I tuż przed bramą przypomina mi się że obiecałem temu małemu chłopczykowi że przyniosę mu płatek śniegu z gór więc... Droga Armio! ZW! Przy okazji jeszcze zgarnąłem skrzynki, walczyłem na arenie, zwróciłem dziadkowi jego laskę i... tak "ostateczna" bitwa przesunęła się o jakieś 2 dni. ^^

Przykład jaki mi przychodzi do głowy związany z tym tematem to gra Warcraft 3. W kampani kiedy to jakiś bohater którym graliśmy zginął w walce podczas gry mogliśmy go ożywić na ołtarzu. Natomiast kiedy to ten sam bohater zginął z ręki innego bohatera w cutscence no cóż to ginął już na dobre :)

Moim zdaniem, przykładowy płotek nie jest aż tak nie wyobrażalnie głupi. Oczywiście jest to idiotyczne ale trzeba też zadać sobie jeszcze jedno pytanie. Po co postać miałaby tam wchodzić? Wy też idziecie przez miasto, widzicie ładny dom, przechodzicie przez płot i rozwalając szybe wbijacie do niego? Wiem, to tylko gra ale chce po prostu zauwarzyć że w pewien sposub jakiś sens to ma.

Pamiętam , że w Mass Effect mnie to bawiło. Mogłeś byś absolutnym "synem kurtyzany" i dosłownie zniszczyć całe cywilizacje/rasy ale nie mogłeś wywalić ze swojego statku jakiegoś upierdliwego śmieszka. Hej TVgry jeśli czytacie te komentarze , zróbcie jakiś filmik o fizyce w grach, a raczej o pewnej stagnacji w tym temacie. Przeciez taki Half-Life 2 czy F.E.A.R sprzed 10 lat mają lepszą bardziej realistyczną fizykę niż tytuły AAA wydane w ciągu ostatniego roku.

ja uważam że przykład lary croft czy max paina wcale nie ma znamion dysonansu ludonarracyjnego, uważam nadto że świetnie oddają stan psychiki człowieka przyciśniętego do takich decyzji. Sam po sobie widzę, że w momentach extremalnych wyzbywam się wszelkich objawów człowieczeństwa i bez zmrużenia powieki podejmuje decyzje niczym terminator, bo tak wtedy właśnie trzeba (np wspinaczka wyosokogórska) a z drugiej strony uwielbiam też robić zdjęcia krajobrazom, pajęczynom i pisać wiersze. I dlatego wg mnie dobrze gra się w te, bo czujemy wewnętrznie że są spójne z byciem człowiekiem

Mi również ten dysonans nie przeszkadza. Sama uwielbiam grać w Larę po reboocie i jakoś nie spojrzałam na nią pod tym kątem. Tym bardziej, że według mnie to po prostu był instynkt przetrwania.

Co do Bioshock to jeśli się nie mylę, za ocalenie Little Sisters dostawało się prezenty od Dr. Tenenbaum i loot końcem końców wychodził na warty tyle samo, ile byśmy dostali za jej zabicie.

Nie mogę pojąć jak możecie nagrywać tyle filmów i trzymać tak wysokich ich poziom!

Przykład Lary nie jest najlepszy. Moim zdaniem to głęboko prawdziwe, że pierwszy zabity powoduje szok a następni już nie. Lara po prostu przekracza pewną granicę (którą każdy z nas ma w sobie) i to jest doświadczenie szalenie traumatyczne. Następne takie czyny nie budzą już takich emocji a im jest ich więcej tym bardziej Lara (jak każdy) obojętnieje.

Według mnie ten cały Dysonans to w dużej mierze zależy od punktu widzenia. Bioshock na przykład. Niby podaliście, że według kogoś kłóci się ten samolubny świat z nagradzaniem gracza za samolubność. Lecz... To zależy jak na to patrzeć, nagradza i pokazuje, że na krótką metę wychodzimy na tym lepiej, i jesteśmy TACY jak wszyscy, nie zauważamy, że wszyscy do okoła na tym tracą, a tak naprawdę my nie zyskujemy nic szczególnego. Tak czy tak, w serii the elder Scrolls ten dysonans przeszkadza, ale to też zależy od podejścia. Nastawiamy się na fabułę, to niestety licha sprawa. O ile w morrowindzie to aż tak bardzo nie boli gdyż gra sama opóźnia fabułę, i właściwie nim poznamy zagrożenie, i dowiemy się, że to my jesteśmy tym który musi to zrobić, to wciągniemy się w to i damy radę ją ukończyć. Z kolei w późniejszych częściach tempo gry jest strasznie nie równo. Oblivion nie daje chwili wytchnienia i czujesz się wręcz głupio ignorując wyimaginowane zagrożenie które pojawi się gdy TY coś zrobisz [lubię sobie tłumaczyć, że zrobiłem coś'' w czas ". Z kolei Skyrim też cierpi na tę przypadłość, fabuła nie daje ani chwili przerwy na złapanie oddechu, nie oznacza to jednak, że jest ona dobra. Jest szybka, bez polotu, niczym Call of duty, a szkoda bo można to było zrobić lepiej, no, ale od czego są mody.

2:45 "Ewa" to były zapasy potrzebne do użytku tych mocy (mana w skrócie) w siostrzyczkach natomiast znajdował się "Adam".

W zasadzie pierwszą grą w której rzeczywiście zauważyłem i zdałem sobie sprawę z tego problemu był odświeżony Tomb Raider. Do tej pory jakoś przymykałem oko na to zjawisko, ale szczególnie po progolu, w którym przedstawiana jest nam drobna aczkolwiek niewątpliwie odważna i wyjątkowo wytrzymała młoda dziewczyna (choć nie chcę jej narzucać płci), mordowanie dziesiątek wrogów było dziwne. Choć gameplay cieszył mnie baardzo to na sceny fabularne po prostu nie czekałem, bo nie czułem że są częścią gry. Co do The Last of Us to uważam, że niemalże na poziomie Dead Space, grywalność świetnie przenika się ze światem przedstawionym i chłonąłem każdą sekundę tego co przygotowali dla nas autorzy. Przytaczane też było Uncharted. Nathan jest nieśmiertelny!! Chodzi oczywiście o cut-scenki. Co mu się tam dzieje to istna makabra, więc gdy podczas gry mogę zamordować kilkunastu zbirów pod rząd, bez zadyszki, no cóż, czuje dobrze ;) Nie chcę określać dysonansu ludograficznego problemem, ponieważ czasem będzie to wręcz element gry, zabawa konwecją, a kiedy indziej, tak jak w grze o pani archeolog może stanowić pewną przeszkodę. Jednak wszystko jest dla ludzi i tak jak ja odbiłem się od trzeciego Max'a Payne'a tak inni będą się rozpływali nad super grywalnością i dojrzałymi tematami. Więc niech Pan twórca Barida nie bóldupi i zajmie się tworzeniem swoich wolnych od dysonansów gier ;)

Ja jako gracz dostaję władzę nad postacią i to ja decyduję jak wykonam postawione przede mną zadania, oczywiście nie wszystkie gry to skradanki i nie we wszystkich można przejść obok nie krzywdząc kogokolwiek. To zależy od człowieka czego szuka w grze, mi osobiście zależy na dobrym gameplayu, dostosowanie się do niego, wyszkolenie się w nim i przejście, poznanie historii, i jeżeli ktoś mi stoi na drodze to nie mam skrupułów żeby go zabić nawet jeżeli mam świadomość, że gram młodą wrażliwą kobietą. Coby nie było to jest gra, fikcja i nie wczuwam się w nią dogłębnie.

no cóż, zrobienie gry z mechaniką opartą na samym "rozpierdolu" i pseudo wyborami jest znacznie łatwiejsze i tańsze niż implementowanie do niej alternatywnej ale ciekawej mechaniki przejścia jej bez zabijania

Jedynym winowajcą powstawania takiego produktu jest tylko i wyłącznie klient. Producent nie będzie robił czegoś, czego nie sprzeda. Klient jest panem i władcą na rynku (w dowolnej branży... jeśli państwo się nie wtrąca). Jaki klient, taki produkt.

6:40 Mowa o zabiciu pierwszego wroga co nie jest dokońca prawdą. A emocje bym powiedział są związane z tym że ten że osobnik próbował się do niej dobrać.

Jak zwykle wyczerpał temat ^^ Co to za melodia w tle? bardzo relaksujący kawałek ? :D

"gra nagradza nie odnosiła się do tej kwestii w mechanice [...] ponieważ gra nagradza podejście samolubne" no to chyba dobrze podchodzi do mechaniki, wszystko jak w prawdziwym życiu.. trzeba zagarniać żeby nie zostać wyłącznie z ideami na końcu. Temat traktowany od dawna przez literackich bohaterów - marzycieli.

Dysonans ludonarracyjny mi nie przeszkadza, bo gram w gry bez większej fabuły; po co krytykować grę i wyzywać o dysonanse , skoro tak naprawdę czrpiesz z niej wiele przyjemności. Grać w nasza gra w euforia i szczęście.