W tamtych czasach (lata 80.) Himilsbach zadawał się z każdym, kto mógł mu postawić flaszkę, a tym bardziej go rozpoznawał, bo jak każdy artysta był człowiekiem próżnym. Po śmierci Maklakiewicza w 1977 r. szorował po dnie przez następne 11 lat, aż do śmierci. Bez Maklakiewicza, człowieka bądź co bądź z inteligenckiej warszawki, znów stał się nikim, zwykłym zapijaczonym robolem, choć jeszcze coś tam robił w kulturze - zgarał rólkę w "Janie Serce" i parę epizodzików w innych filmach, na podstawie swoich opowiadań napisał scenariusze do filmów telewizyjnych, zresztą bardzo dobrych ("Party przy świecach" i "Zabawa w chowanego"). Ale na "salony" już go nie wpuszczano, zwłaszcza że po śmierci Zdzicha stał się agresywny, wulgarny, niemile widziany. Skończył na melinie, gdzieś w pobliżu swojego domu na Górnośląskiej. Polecam "Rejs na krzywy ryj" Anny Poppek, to taki przyczynek do biografii Himilsbacha.