O Magdalenie Abakanowicz, jednej z najbardziej znanych i uznawanych w świecie polskich artystek, opowiada Małgorzata Santarek
Od końca lat 50. XX w. zajmowała się głównie rzeźbą, która w jej sztuce wychodzi daleko poza konwencjonalne ramy tej dyscypliny. Artystka od początku konsekwentnie realizowanej drogi twórczej eksperymentuje z różnymi materiałami (włókno sizalowe, sznurek jutowy, nić konopna, końskie włosie, jedwab, skóra, glina, słoma, drewno, brąz, metal), bada strukturę i wytrzymałość materii oraz wykorzystuje w pełni potencjał tworzywa, z którym pracuje. Za pomocą nowatorskich pod każdym względem „miękkich rzeźb” - abakanów - w pierwszej połowie lat 60. zrewolucjonizowała myślenie o tkaninie.
Jej dzieła zawłaszczają przestrzeń i sprawiają wrażenie, jakby otaczały widza z każdej strony. Wiele ze swych instalacji artystka zrealizowała w przestrzeniach otwartych na całym świecie, tworząc w ten sposób „przestrzenie doświadczenia”, „przestrzenie emocji”.