حقیقی قیصه د حضرت عمر(رض ) د پادشاهی د حاکم ( والی )😭😭😭 امير المؤمنين عمر فاروق رضي الله عنه په مسجد نبوي كې ناست او د مسلمانانو په ورځنيو چارو بوخت و ، يو دنګ ځوان چې سپيره ويښتان او سپيره مخ يې و ، خيرن كالي يې اغوستي او پڼې يې هم څو ځايه شليدلې وې ، يوه اوږده لكړه يې په لاس كې وه او څو لوښي ، لرګي يې په څادر كې تړلي په شاکړي وو ، جومات ته راننوت. امير المؤمنين عمر فاروق رضي الله عنه او ناستو كسانو ته يې سلام واچاوه او په يوه طرف كې غلى كښيناست ، امير المؤمنين او ناستو كسانو د مسافر ګومان پرې وكړ ، سلام يې ځواب كړ او په خپلو كارونو بوخت شول. ځوان هم ناست وو ، چې ګڼه ګوڼه كمه شي او ده ته له امير المؤمنين سره د خبرو چانس پيدا شي ، د خلافت په دربار كې خلك يو څه كم شول ، امير المؤمنين مسافر ځوان ځانته راوغوښت او د حاجت پوښتنه يې ورځني وكړه. ځوان ورته وويل: امير المؤمنينه! زه تاسو راغوښتى وم ، څو ورځې وړاندې ستاسې ليك راغى او دا دى زه له فرمان سره سم حاضر شوم. امير المؤمنين ډير فكر وكړ ، خو داسې څه يې په ياد نه شول ، چې دغه ځوان ته يې ليك استولى وي ، نو په خورا تعجب يې ترې وپوښتل: ځوانه! ومې نه پيژندلې! زما نه دي په ياد چې تاته مې كوم بلنليك در استولى وي. په دوړو او خاورو ككړ ځوان خپل شليدلى ګريوان سره را ټول كړ او په ډيره عاجزۍ او حيا سره يې د الله جل جلاله د رسول صلی الله عليه وسلم وفادار ملګري ته وويل: امير المؤمنينه ! زما نوم عمیربن سعد دى او زه تير كال ستاسې له لوري د حمص والي ټاكل شوي وم ، تيره اونۍ د كلني احتساب په اړه ستاسو فرمان را ورسېد او دا دى زه له هغه سره سم د خپل مال ، اسباب او هر څه سره يو ځاي حاضر شوم. امير المؤمنين ددې خبرو په اورېدو سره سترګې د ځوان په سترګو ښخې كړې ، ګوته په غاښ پاتې شو او څو شيبې يې په ځير ځير د هغه حالت ته ليدل. اميرالمؤمنين ته ور په ياد شو ، چې تير كال يې دغه ځوان د مسلمانانو په مشوره د شام د ښيرازه ولايت حمص والي ټاكلي و. هغه مهال چې دغه ځوان شام ته روانېده ، نو د ښكلا ، خوښۍ او شتمنۍ نښې يې په ټنډه كې له ورايه معلومېدې ، د هغه د اغوستلو كالي په څو اوښانو بار وو ، د تورو ، زغرو او ډاليو حساب يې نه كيده ، خو نن پداسې حال كې د مسلمانانو د امير په وړاندې ناست دی ، چې د فقر ، غربت او بې چارګۍ له امله د پيژندلو وتلي و ، پڼې او كالي يې شليدلي وو ، څيره يې د بې خوبۍ او نه خوراك له امله تكه زيړه شوې وه. امير المؤمنين عمر فاروق رضي الله عنه : الله اكبر! عميره! ته چې مې تېر كال استولې ، خورا پنډ او ترو تازه وې ، د مال او اسباب حساب دې نه كېده ، خو اوس دې پداسې حالت كې کورم ، چې درته ليدلاى هم نشم ، خير خو به وي؟ ولې پداسې حال يې؟ هغه ورته وويل: چې امير المؤمنينه! له دندې مخكې ما سودا ګري كوله او كله نا كله به تاسې سره د الله جل جلاله په لاره كې جهاد ته تللم ، ما ته الله جل جلاله ښې ډېرې پيسې او شتمني راكړه ، خو كله چې مو د مسلمانانو په دنده و ټاكلم ، نو د مسلمانانو د ښېګڼې په لاره كې مې ځان هير كړ. امير المومنينه! د حمص خلک زكات او جزيه په مينه وركوي ، تير كال مو په ميلينونو درهم بيت المال ته تحويل كړل ، له محاصلو او نورو عوايدو لاس ته راغلې پيسې مو د هېواد او مسلمانانو په ښيرازۍ کې لګولي ، په حمص كې مو لارې ، كاروان سرايونه ، ښارونه ، بازارونه ، كلا ګانې ، حمامونه ، مدرسې او جوماتونه جوړ كړي دي ، حمص ستاسو د خلافت تر ټولو ودان ، ښيرازه او بډاى ولايت دي. امير المؤمنين ترې وپوښتل: د ځان لپاره دې د بيت المال څخه بندوبست كړى دي؟ عمیربن سعد ځواب وركړ: امير المؤمنينه! د ورځې روژه يم ، د شپې په اوبو روژه ماتوم او څو خرما او يا هم نيمه د جوارو ډوډۍ خورم ، دغه په څادر كې غوټه لوټه او كنډولى مې د كور اثاثه دي ، يو دغه څادر لرم ، چې عورت پرې پټوم او يوه دغه لكړه ، چې ځان پرې ساتم. امير المؤمنين عمر فاروق رضی الله عنه ددې خبرو په اوريدو ژړغوني شو ، د عمیر په حال يې غبطه راغله او خورا په زوره يې په ژړا پيل وکړ او لاس يې په داسې په دعا پورته کړ:ای الله جل جلاله ! زه شاهدي ورکوم عمير پاک دي. يا الله جل جلاله! ما په جنت کې له عمیر سره يو ځاي کړې ، د عمیر سر يې ښکل کړ او د راتلونکي کال لپاره يې بيا حمص ته واستاوه... رسول الله صلی الله عليه و سلم فرمايلي: د هر خاين لپاره به د قيامت په ورځ يوه جنډه وي ، چې د هغه د خيانت د نښې په توګه به يې پر شا نصب وي. ( صحيح بخاري: