ภูมิปัญญาไทยการรักษาน้ำตาลสดสู่สินค้าเศรษฐกิจน้ำตาลเมา
กรณีศึกษา บ้านเหล่าขวัญ หมู่ที่ 3 ตำบลท้อแท้ อำเภอวัดโบสถ์ จังหวัดพิษณุโลก
ผู้วิจัย : ผศ.ดร.รุจโรจน์ แก้วอุไร, ผศ.ดร.ภาสกร เรืองรอง
อาจารย์ภาควิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร
ทีมงานวิจัย : วณิชชา แม่นยำ, วิลาวัลย์ สมยาโรน,
ศรันยู หมื่นเดช, ชไมพร ศรีสุราช
นิสิตปริญญาเอก ภาควิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร
น้ำตาลเมาเป็นการใช้ภูมิปัญญาในการผลิตเครื่องดื่มประเภทสุรา โดยอาศัยวัตถุดิบในท้องถิ่นที่สืบทอดกันมาจากบรรพบุรุษ ปัจจุบันมีแนวโน้มลดลงเรื่อยๆ เนื่องจากขาดการสืบทอด พื้นที่ที่มีการผลิตน้ำตาลเมามากที่สุดในจังหวัดพิษณุโลกคือบ้านเหล่าขวัญ ตำบลท้อแท้ อำเภอวัดโบสถ์ การทำน้ำตาลเมาจำหน่ายมีกำไรค่อนข้างมาก ลูกค้ามีความเชื่อว่าน้ำตาลเมาเป็นอันตรายต่อสุขภาพน้อยกว่าสุราที่มีขายตามท้องตลาด การตรวจค้นจับกุมของเจ้าหน้าที่สำนักงานสรรพสามิตเป็นอุปสรรคในการผลิตน้ำตาลเมา ปัจจุบันยังไม่มีหน่วยงานใดเข้ามาให้คำแนะนำหรือส่งเสริมให้ชาวบ้านผลิตอย่างถูกกฎหมาย ข้อจำกัดสำคัญของน้ำตาลเมาคือ มีอายุในการเก็บรักษาสั้นจึงไม่สามารถวางจำหน่ายในท้องตลาดได้เหมือนสุราประเภทอื่น และปัจจัยสำคัญอีกประการหนึ่งคือ การเสียภาษี ซึ่งจะทำให้ต้นทุนการผลิตเพิ่มสูงขึ้น ส่งผลให้ผู้บริโภคลดลง