Dzięki Dawid za tą serie odwalasz kawał dobrej roboty a pewnie jedyną motywacją dla ciebie jest pasja do szachów

Dokladnie to bylo piękne

A ja ci polecam bardziej książki nt życia Fischera, bo ten filmik to tylko taki telegraficzny skrót. Dowiesz się uzupełniając swoje luki, że koniec jako włóczęga to mocno naciągane określenie.

W filmie trochę dodali wątków od siebie, także jako biograficzny to chyba nie można go traktować ;)

@@chesscomPL Powiedziałbym, że na pewno nie można go tak traktować. Fischer miał tak ciekawe i burzliwe życie, że kilka filmów mogłoby powstać ;)

Grunfelda!

Czasami wypatrzenie pomysłu to pikuś, a policzenie czy dany pomysł działa to właśnie klucz do sukcesu ;)

@@chesscomPL Warianty (nie było ich dużo) były forsowne, oparte na braku rozwoju białych figur, w tym odstałym gońcu, wieży na h1 oraz fatalnej pozycji odsłoniętego króla białych (możliwe wrzutki z szachem, odkrywanie linii "e" etc.). Krótko mówiąc - kanon. Nie ujmując uroku tej partii opierała się ona na beznadziejnej grze Byrne bezlitośnie wykorzystanej przez młodego Fischera. Porównując tę partię do korridy: podobna była do walki, w której początkujący matador efektownie zarżnął słaniającego się po arenie byka. Byk nie potrafił liczyć i zamiast przejść do pionkowej końcówki (przegranej), a mógł to zrobić, do końca liczył na naiwność przeciwnika. Oddać mu trzeba, że dał jednak młodemu postawić sobie mata. Preferowałem uroki partii opartych na głębokim zrozumieniu pozycji strategicznej i budowaniu przewagi, w których pozycja przeciwnika krok po kroku rozpadała się jak domek z kart, z finezyjnym coup de grâce na końcu. Ta partia takiej satysfakcji właśnie z powodu lamienia Byrne mi nie pozostawiła. Grał jakby miał potwornego kaca i chciał tę partię jak najszybciej skończyć.

Przecież było powiedziane, że lista jest subiektywna.

W którym momencie?

Mogę spróbować, proszę o komentarz po każdym ruchu a nie mat w kilku ruchach. Mam swoje lata ale uczę się pilnie (tak myślę). Pozdrawiam