W wielu FPS'ach hardkorowy poziom jest robiony tak na odpi*rdol, że wszyscy przeciwnicy mają aktywowanego aimbota z wallhackiem. -.-

1:07 Osu chyba robi to lepiej...?

Nigdy nie grywam na najwyższych poziomach trudności (właściwie raz tylko przeszedłem grę na takim poziomie), bo porażki mnie frustrują, upragnione zwycięstwo nie daje mi większej satysfakcji, a raczej uczucie "jezu, nareszcie się to skończyło". A kiedy mowa o frustracji gra traci swoją definicję rozrywki, a nie po to gram, żeby się męczyć, tylko żeby się zrelaksować

Najlepszy najwyższy poziom trudności widziałem w The Last of Us. Mniej materiałów i amunicji, brak możliwości nasłuchiwania, trochę mocniejsi przeciwnicy. Imersja wskakiwała na wyższy poziom. Chyba nie widziałem lepszej gry pod tym względem.

W Call of juarez gunslinger bardzo spodobał mi się najwyższy poziom trudności. I szczerze mówiąc, chętnie przeszedłbym go jeszcze nie raz. Pozwalał on bardzo wczyć sie w grę. Znikał cały Hud przez co niewiedzieliśmy ile mamy jeszcze amunicji dlatego zawsze musieliśmy uważać czy nam sie nie kończy. Kolejna świętną rzeczą był brak celownika gdzie nie mozna bylo juz walic jak popadnie, tutaj juz trzeba było na chwilę sie zatrzymać i przycelowac (albo lecieć do przodu ze strzelbą i liczyć na to że się trafi). No i oczywiście standardowo przeciwnicy zadawali nam więcej obrażeń. Fajne było też to że nie trzeba było od nowa zbierać tych wszystkich kart-znajdziek i na początku mieliśmy już exp za znalezienie ich przy poprzednim podejściu. Pozdrawiam :D

Temat Dark Souls został tylko wspomniany, a nie rozwinięty. Przecież jest NG+ które na początku jest łatwe, a z biegiem czasu staje się coraz trudniejsze.

Zrobicie kiedyś odcinek wszyscy razem? (Grześ, hedzik, kacper itd.) ? ( ͡° ͜ʖ ͡°)

Chyba największe skur... Jakie można zrobić jest dodanie w grze w której spory nacisk jest położony na skradanie dodanie wymuszonych sekwencji walki np fabularne alarmy bądź walki w bosami, człowiek maksuje umiejętności do skradania, inwestuje w otwieranie zamków czy hakerstwo żeby niczego nie przegapić, tylko po to żeby rzucić grę w kąt bo nikt nie wpadł na to że w skradance gdzie ktoś może całkowicie nie inwestować w walkę, nagle jest zmuszony walczyć, albo nie przejdzie gry

Dla mnie droga ku zagładzie nie była dużym wyzwaniem...

Wydaje mi się, że w Metro najwyższy poziom trudności został wykonany wręcz perfekcyjnie. Zmniejszenie ilości amunicji oraz tlenu doprowadza do sytuacji, które wymuszają omijanie niektórych przeciwników, odpuszczenie eksploracji. Wprowadza to klimat zaszczucia w nieswoim świecie. Mój znajomy grał w Metro 2033 na średnim i jego wrażenia były zupełnie inne. W związku z tą różnicą, w następną część zagrał na wyższym poziomie (ale nie na tym najwyższym) i jego wrażenia zbliżyły się do tych moich.

Wiedźmin 3 na najtrudniejszym poziomie nie jest trudny, żeby poczuć dreszcz emocji to zabijałem potwory z czerwoną czaszką.

Jeszcze Gambri nie zdążył powiedzieć słowa "wiedźmin", a ja juz wiedziałem, że będzie w filmie mowa o Drodze ku zagładzie. Ten poziom trudności to jakaś tragedia. Walki z bossami nawet na dużo wyższym levelu zawsze dało się jakoś zrobić, ale gorzej było z wilkami czy jakimiś bandytami. Jeśli napadał mnie wataha to od razu uciekałem, nawet jeśli ich poziom był w szarym kolorze, były po prostu irytujące, szybkie, zadawały sporo obrażeń. W walkach z leszymi, problemem dla mnie nigdy nie był leszy tylko wilki, które przyzywał. Walki z bandytami to też jakiś śmiech. Walczę sobie z trzema, nagle czwarty podbiega do Geralta od tyłu i zabija go uderzająć siekierą w plecy. Rozumiem, że to powinno być wyzwanie, ale wiedźmin to jednak wiedźmin, powinien wytrzymywać więcej i też zadawać większe obrażenia niż jakiś zwykły chłop. Co to za wyzwanie jeśli jakiegoś typa tnę przez kilka sekund i dostję za niego parę marnych punktów doświadczenia podczas gdy on ma mnie na 1-2 uderzenia z tej siekiery. Już lepiej byłoby zrobić tak, że Geralt jest na hita, ale innych też ma na hita, a przynajmniej tak by był trochę mniej papierowy albo zadawał trochę większe obrażenia. Przeszedłem na tym poziomie trudności całą grę od wyjścia z Białego Sadu, potem już całą na Nowej Grze + wraz oboma dodatkami.

Mi się osobiście podobał poziom Hell and Hell w Devil May Cry 4, gdzie przeciwnicy zabijali Cię na jednego strzała, ale miało się od początku 3 złote maski.

Zawsze przechodzę gry na poziomie normal, a że moim ulubionym gatunkiem jest RPG to zamiast zwiększać poziom trudności za drugim razem gram po prostu inną postacią z innymi wyborami. Tak jak już tu ktoś napisał gry mają odprężać a nie frustrować, no chyba że ktoś chce być w tym promilu graczy którzy ukończyli dany tytuł na maksymalnym poziomie trudności.

7:16 No ekstra, w Rogue Spear z 1999 roku już to działało. Przeładowany w połowie magazynek po prostu "odkładało się na koniec" kolejki magazynków. Dopiero po wyczerpaniu kolejnych postać ładowała ten poprzedni wystrzelony w połowie.

W Wiedzminie 3 na najwyzszym poziomie trudnosci najgorszym przeciwnikiem zdecydowanie były szczury. Geralt jest na max 4 ugryzienia ;)

jak to jest że w nowych total warach komputer leci na czołówke z falangą podczas gdy 13 lat temu w medievalu 1 potrafił bezbłędnie ocenić,gdzie ukryć swoje jednostki,które jednostki gracza zaatakować jednostkami,które je kontrują albo,którą część swojej armii zostawić w bezpiecznej odległości na czas kiedy nie będzie potrzebna a no i jeszcze flankował jak szatan :)

Pamiętam jak przed erą internetu skończyłem Quake III na nightmare. Pomyślałem więc że to dobry czas na multi, rzeczywistość wtedy mnie konkretnie zweryfikowała.

Dobry był też hardmode w Hotline Miami 2,ktory powodował, że nie dosyć, że na mapie pojawiało sie kilka razy więcej przeciwników, to jeszcze często w mocniejszych odmianach, podniesiona broń miała zawsze 2 razy mniej amunicji, mapy były odwrócone do góry nogami, także ich wykucie na pamięć z wcześniejszych podejść odpadało. I jeszcze ostatni poziom z odwróconym sterowaniem. Całkowicie wytwarła mi się R z klawiatury po tej męczarni xD.

Ja podchodzę do tego tak: przejdź na najcięższym na którym dasz radę i na którym dalej będziesz mieć z tego przyjemność. W colossusa jeszcze nie grałem, ale dwie poprzednie przeszedłem na uberze. Granicą jest dla mnie niemożność saveowania. Wiedzmina 2 przeszedłem na koszmarze a w 3 na nim grałem (gry jeszcze nie ukończyłem). W Fallouta 4 też na najcięższym, ale w Warhammera TW 1 i 2 gram na very hard a nie na legendarnym bo na L nie można pauzować bitwy. Niby można spowalniać czas, ale to raczej niepotrzebne utrudnienie. Divinity 1 i 2 tak samo na taktyku, bo najwyższy poziom daje ci jednego savea i usuwa go przy zgonie całej drużyny - choć o taką sytuację ciężko, to nie chciałbym gry powtarzać przez błąd albo przez granie o późnej porze.

Nie jestem jakimś mega fanem trudnych gier (od DS sie swego czasu odbiłem) ale Wiedźmin był zdecydowanie za prosty, szkoda, że opcja skalowania poziomu przeciwników była nie dopracowana bo w zasadzie jedyne co powodowała to absurdalnie trudne starcia z... wilkami.

Najwyższy poziom trudności najbardziej podobał mi się w Metro 2033, gdzie amunicji musiałem szukać po każdym kącie, rzadko miałem pełen magazynek, musiałem strzelać celnie i naprawdę czułem wtedy ten klimat postapokalipsy, gdzie trudno jest o sprawny sprzęt i amunicję. Nie zapomnę jak wchodząc do jaskini z windą zaczęły lecieć na mnie całe stada mutantów. Biegałem jak głupi, bo w każdej broni zaczynała kończyć mi się amunicja i udało mi się z zaledwie kilkoma nabojami w najsłabszej broni. Po przejściu gry włączyłem ją jeszcze z ciekawości na niższym poziomie trudności i zobaczyłem, że wtedy o amunicję nie trzeba było się już martwić, a gra zaczęła wyglądać jak typowa siepanina jak Doom. Cieszę się, że przeszedłem ją na najtrudniejszym poziomie :)

Pamiętam w spellforce zakon świtu, że poziom trudności zmieniał kilka rzeczy. Po pierwsze było więcej obozowisk wrogów (w grze swobodnej ale nie w kampanii ), wrogowie respili się znacznie szybciej co skutkowało szybszym wysyłaniem zwiadowców a potem większych i częstszych oddziałów wrogów (dobry sposób na expienie, ale nie zaburzało rozgrywki bo na danej mapie potwory dawały coraz mniej exp w trakcie grania, co bardzo wkurzało w grze swobodnej ale ratowało kampanię przed posiadaniem przekokszonego bohatera) no i zwiadowcy potrzebowali znacznie mniej czasu na odkrycie naszej osady. Ogólnie wydaje mi się, że w większości basebuilderów systemy poziomów trudności są podobne, ale to tylko taka luźna obserwacja.

Jeśli w prehistoryku 2, grało się na łatwym, to blokowało nam to dostęp do ostatnich etapów.

często w grach zmiana stopnia trudności opiera się na osłobieniu Ciebie oraz wzmocnieniu przeciwnika, jednak są czasem perełki które aż chce się przechodzić jak widzisz gdy mechanika się nie zmienia a jedynie wymagania, pierwszą grę z takim sposobem zmiany stopnia trudności gdzie to spotkałem (z których grałem) był thief: the dark project gdzie trzeba więcej lootu zbierać opcjonalne skarby a na najwyższym tradycyjnie nie możesz nikogo zabijać i to jest wyzwanie :)

Typowe Osu

To może teraz najlepiej zaprojektowane poziomy trudności w grach. Od razu do głowy przychodzi mi Mount & Blade i system wielu kafelków i suwaków odpowiadające za trudność sterowania, rozmiar bitew, czy mnożnik obrażeń na graczu, a także opcja wyboru, czy chcemy grać realistycznie, bez możliwości cofania błędów, czy z tak zwanym save & load.

Dobrze poziomy trudności były zrobione w starym RTS'ie POLANIE, na wyższych poziomach trudności jednostek przeciwnika było tyle samo co na niższych, ale jak były uszkodzone, przeciwnik wycofywał się aby się zregenerować, zebrać większą grupę i zaatakować z innej strony. Tyle że gra ma ponad 20 lat i dziś może już nie zachwycać... choć miał być jakiś remake...

Moim idealnym kandydatem (szalony fan aRPG) jest Diablo 2: LoD. Przechodzimy fabułę na poziomie "normalnym", po czym stajemy na przeciw wyzwaniu pokonania tych samych potworów z większym poziomem zdrowia, odpornościami i obrażeniami czyli "koszmar". Jednak nasza siła również wzrasta. W wielu przypadkach stosunkowo proporcjonalnie do otoczenia, jednak musimy znacznie bardziej uważać by nie zginąć. Poziom trudności "piekło" to prawdziwa wisienka na torcie (dla Pana Hajto truskawka :D). Gra zaczyna niesamowicie wciągać. Trzeba uważać na specyficzne grupy potworów, przy czym gra nagradza nas możliwością zdobycia znacznie potężniejszego ekwipunku. Czyż to nie cudowne dla fana aRPG? Dla prawdziwych wyjadaczy istnieje tryb "hardcore" który jest klasyką i nikt kto pokochał tę grę nie ominął wyzwania ukończenia całej gry w tym trybie

Najlepiej wspominam najwyższy stopień trudności z pierwszego Crysisa. 1. Postać otrzymuje większe obrażenia, jednak wciąż potrafi przyjąć serię z karabinu z włączonym trybem pancerza. 2. Zabiera irytujące ułatwiacze. Osobiście nie lubię celownika na środku ekranu w strzelankach, które oferują możliwość spojrzenia przez celownik broni. + za immersję 3. Zupełnie zmieniało to sposób gry. Zmienialiśmy się z one-man-army w super żołnierza, który zdolny był do niesamowitych wyczynów, jednakże wciąż miał ograniczenia. Na najwyższym poziomie trudności grę przechodziłem w zasadzie jak skradankę.

Metro the last light redux - Bardzo mi się podobała gra na najwyższym poziomie trudności . Ciągły strach przed nawet nie mutantami a przed głupim traceniem amunicji dodawał tej grze mocy . Trzeba wspomnieć również , że można było nosić ze sobą tylko 2 bronie oraz że interfejsu nie było wogóle aby sprawdzić stan amunicji musiałem cały czas się ukrywać , przeładowywać na specjalną amunicję i sprawdzać ile naboi mi zostało , zazwyczaj były to liczby 30 w karabinach 8 w strzelbach i 11 w snajperkach

STALKER: Misery Momentami absurdalnie, nawet kretyńsko trudne, ale jak się załapie mechanikę, to śmiało można dać radę (zaznaczę tylko, że z odpowiednią ilością samozaparcia). Na dłuższą metę niestety czeka nas nieproporcjonalna ilość frustracji w stosunku do samej satysfakcji z gry - niewytłumaczalne zgony, zapisywanie co 10 kroków, przebijanie się przez ten sam moment w rozgrywce kilkanaście razy z rzędu. Przynajmniej aspekt obrażeń zadawanym wrogom przez nas w porównaniu do naszej własnej wytrzymałości jest całkiem fair - jeśli my zejdziemy na jeden strzał z danej broni, to wróg raczej też, czego nie można powiedzieć o obrażeniach zadawanych przez nas mutantom w stosunku do tego, co one mogą zrobić nam. Głównie chodzi mi tu o psy czy pijawki, ale z drugiej strony mutanty z definicji są OP, więc nie powinno to dziwić. Takie detale jak brak interfejsu, który jest istotnym elementem gry bazowej, potęgują uczucie lęku, ponieważ musimy bardziej zdać się na nasze zmysły - to, co widzimy i słyszymy niż to, co podpowiada nam radar i cyferki na nim. Do tego dochodzi iście skurwysyńska mechanika handlu, gdzie wyrzucić kupę rubli na karabin to nie sztuka, ale zarobić tyle w pierwszej kolejności zachowując przy tym wszelkie dobra, pozwalające nam pozostać jako tako przy życiu, to już jest tzw. wyższa szkoła jazdy XD Samych itemów do zakupienia i wykorzystania jest zresztą co niemiara i naprawdę trzeba przy grze chwilę posiedzieć, żeby się w tym rozeznać i zdefiniować, czy niektóre z nich w ogóle są czegoś warte, zwłaszcza naszych krwią i blizną okupionych, ciężko zarobionych rubli. Nie wiem, czy powinienem moda polecać, bo na pewno nie jest to materiał na grę dla kogoś, kto szuka rozrywki samej w sobie. Bardziej jest to swego rodzaju czelendż dla samego siebie po uprzednim przejściu i zapoznaniu się z grą bazową i jej mechaniką. W skrócie: jeśli ktoś jest upartym masochistą z dużą ilością czasu na szarganie sobie tym modem nerwów, to proszę próbować śmiało.

5:35 błąd, ale wiadomo o co chodzi :) parametry przeciwników są podniesione o 50% w górę

Pamiętam że w SeriousSam 3 recenzenci stwierdzili, że poziom Easy był za łatwy, a poziom najwyższy był za trudny.

W "Severance: Blade of Darkness" poziom trudności wyznaczaliśmy sobie sami, zależnie od używania (lub nie) opcji save&load. Im niższa ilość zapisów w trakcie gry, tym wyższy poziom trudności pojawiał się w opisie naszej rozgrywki - przejście gry na "Heroic" sprowadzało się praktycznie do bazowania na checkopintach na początku bardzo obszernych i trudnych plansz, z masą wymagających walk z całkiem zręcznymi i inteligentnymi przeciwnikami, dobrze ukrytych i trudnych do przejścia pułapek itp. Jeden zly krok po godzinie pokonywania starej warowni przy hardkorowym podejściu i wracamy do początku tematu. Jeśli wkurza nas taka opcja i zapisujemy często, nie ma problemu - realny poziom trudności gry (zachowania przeciwników, pułapki, punkty obrażeń, moc broni itp.) nie ulegał zmianie, nie był nerfiony na siłę ani nie sprowadzał się do oszukiwania nas jakimś sztucznym bonusem dla SI lub karą dla gracza. Po prostu trzeba było znosić status "Overcaucious" albo "Lame" przy wczytywaniu naszej rozgrywki :)

Dante must die z Devil May Cry? No wiecie, ten tryb, gdzie umiera się *na jednego strzała* , a bossowie robią się trudniejsi mimo że i tak są już niewyobrażalne trudni na normalnym?

Uncharted Remastered na brutalnym: z podniesionej broni zawsze 1-3 pocisków, bez headshotów potrafi zniknąć cały magazynek na jednym przeciwniku który podbiega sobie do ciebie flankując, podczas gdy gracz zawsze ginie na 2 strzały. Dodatkowo kiedy zachodzisz przeciwnika od tyłu i on się zorientuje że tam jesteś, patrząc się z podłogę strzela w ciebie z pistoletu 2 razy z prędkością karabinu, co na niektórych etapach robi się strasznie frustrujące. Czyli kolejny przykład jak zrobić z najwyższego poziomu trudności słaby żart. Jak chcieli zrobić realistyczny tryb, to mogli dla gracza oraz przeciwników zrobić one shot one kill.

Elite Beat Agents wygląda kropka w kropke jak osu, tylko zamienić tych kolesi na dziewczynki z anime.

Drogie TVGry, może zrobilibyście jakiś materiał o grach rytmicznych? Automaty (typowo japońskie jak SDVX, ale też takie jak Dance Dance Revolution), EBA (tu właśnie wspomniane), Takadean (i wywodzące się się z dwóch powyższych tytułów osu!) czy też bardziej casualowe jak Just Dance czy nawet Guitar Hero (technicznie również gra rytmiczna). Taki temat dla Jordana, nawet do słynnej serii "Zew Japonii HD". Dodam też że byłem szczerze zdziwiony połączeniem EBA i Gambrinusa.

W dzikim gonie niedługo po rozpoczęciu gry podniosłem poprzeczkę wybierając drogę ku zakładzie i podwyższając lvl wrogów co mnie jednak zdziwiło poziom nie był aż tak trudny na jaki mógł wyglądać aż doszedłem do walki z Największym Lękiem Iris który potrafił mnie zabić na jedno uderzenie co już mi sprawiło nie lada kłopotu

God of war 3 ma świetnie zrobiony tryb trudności chaos, wtedy dopiero zauważamy, że Kratos już nie jest bogiem, a śmiertelnikiem mierzącym się z samym bogiem. Walki są bardzo satysfakcjonujące nawet jeśli umieramy co pół minuty. A kiedy przechodzimy znowu na chaosie ze skórką upadłego kratosa znowu możemy się poczuć jak prawdziwy złodupiec, bo i tak trzeba unikać wszystkich ataków. W poprzednich częściach ze względu na brak tej skórki czy game+ i zwykłego braku mechanik z gow 3 oraz nieprzemyślanych drugich broni Kratosa, najwyższe poziomy ograniczały się do mozolnych walk, do których trzeba było znać na pamięć jaka umiejętność musi być w danym etapie wymaksowana, bo po prostu nie było możliwości przejścia chociażby wyzwania Posejdona w gow 1. A piszę to kiedy ubicie Hadesa zajęło około godziny w gow 3

Jak dla mnie stopniowanie trudności w Mount and Blade Warband jest idealne. Gracz może dostosować sobie wszystkie parametry pod siebie, a po zatwierdzeniu otrzymuje poglądowy % trudności. Genialne

Bardzo ciekawe info i przykłady. Pamiętam że sam po materiale Kacpra z TV gry wyłączyłem mapkę w Far Cry Primal i grało mi się dużo ciekawiej i nieco trudniej. To chyba najlepsze rozwiązanie z przełączanymi parametrami samej gry. Dobrym przykładem wyważonego poziomu trudności jest też seria Monster Hunter gdzie pomoc innych graczy lub przygotowanie nowej broni czy zbroi zmienia kompletnie poziom trudności gry, więc od samego gracza zależy jak wymagającego wyzwania poszukuje. MH ma tylko jeden poziom trudności jak Dark Souls.

Mechanika poziomu trudności została fajnie rozwiązana w Metal Gear Solid V: The Phantom Pain gdzie przykładowo jeśli często robimy misję w nocy przeciwnicy częściej noszą latarki a potem nawet noktowizory, albo gdy często zabijamy wrogów strzałem w głowę zaczynają częściej nosić hełmy które najpierw trzeba zestrzelić, w ten sposób gra dostosowuje się do sposobu grania i jeśli robimy zawsze wszystko tak samo robi się trudniej.

Powiem tak: dziś ukończyłem Sniper Elite 4 na Autentycznym i jest to całkiem wymagające. Jako że lubię łapać puchary to chciałem się zabrać za Autentyczny Plus, ale sobie odpuściłem. Nie cierpię trybu Perma-death, a żeby w takim Sniperze na A+ nie dać się podejść byle szeregowemu to na każdy poziom trzeba by poświęcić ze 3h. Perma-death też jest bez sensu w nowym Wolfie. Ok, w TNO też był taki tryb o nazwie chyba "Iron Man", ale nie trzeba go było kończyć, by zdobyć platynę. Tutaj twórcy ewidentnie zakpili sobie z łowców trofeów. Mało kto ma tyle czasu by przejść tą część za jednym razem a nikt normalny nie zostawi włączonej gry do następnego dnia. Poza tym raczej nikt nie da rady tego dokonać za jednym razem więc takich długich posiedzeń do zdobycia musiałoby być kilka/naście/dziesiąt. Od premiery minęło 3,5 miesiąca, a na PS4 tą puchę zdobyło kilkadziesiąt osób. Sam chciałbym ten trofik zgarnąć po zakupie gry, ale wątpie, żeby moja psycha to wytrzymała.

Odnośnie wspomnianej przez Grześka implementacji modułowego poziomu trudności w niektórych grach, warto wspomnieć o tym, że istnieje co najmniej kilka modyfikacji do Fallouta 4, które pozwalają na dostosowanie praktycznie każdego aspektu gry, jej balansu i modyfikatorów obrażeń, zarówno gracza jak i npc-ów. Sam z tego jeszcze osobiście nie korzystałem, bo grając na najtrudniejszym poziomie wychodziłem z założenia, że jeżeli pomimo takiego braku balansu pomiędzy zadawanymi obrażeniami wciąż będę w stanie pokonać kolejnych wrogów, to będzie to oznaczało, że nie ma rzeczy niemożliwych, nie wspominając już o wyzwaniu, jakie gra przede mną stawia :) Fakt, kilkukrotne powtarzanie poszczególnych questów, w szczególności w trybie Survival bywa frustrujące jak cholera, ale w razie czego zawsze można zrobić sobie krótką przerwę, a potem, rozwalając w końcu problematycznego przeciwnika, warto sobie porzucać trochę mięsem, ewentualnie wpakować w niego cały magazynek :P Inna rzecz, że przez takie rozwiązania, jakie zaproponowali nam twórcy gier w stylu F4 czy Skyrim gracz często zmuszony jest do stosowania exploitów (które de facto są integralną częścią wadliwego kodu gry - cytując klasyka "it's not a bug, it's a feature" ;) ) i wykorzystywania głupoty SI, co moim zdaniem trochę niszczy imersję rozgrywki. No ale to nie wina graczy, tylko deweloperów, którzy po macoszemu potraktowali skalowanie poziomów trudności i zamiast implementacji tweaków AI, stosują sztucznie podkręcony damage botów.

Zrobiłem to osiągnięcie z wiedźmina 3 i szczerze, zawiodłem się, bo tak powinien wyglądać normalny poziom trudności. Tylko 1 boss sprawił mi problem, ale to tylko dlatego, że był bardzo wytrzymał i miał mnie na 1 uderzenie, ale i tak to zrobiłem. Przechodząc kolejny raz grałem bez zbroi, by sobie utrudnić grę, ale to nie daje satysfakcji, bo ciekawsze by było walczenie z inteligentniejszymi przeciwnikami, a nie sytuacja, w której uciekałem przed wilkami, bo nie chciało mi się z nimi męczyć jako najtrudniejszymi przeciwnikami (przez brak zbroi).

Mnie wkurzał poziom trudności po włączeniu trybu: "Tier One" w grze Ghost Recon: Windlands. Tryb ten ma 50 poziomów, a spadają one w dół do 1 wraz z rozgrywką. Porównanie poziomu 50 z już 30-25 to niebo a ziemia. Giniesz od jednego trafienia, nieważne czy to z pistoletu, karabinu, czy czegokolwiek innego. Gra w ten sposób wręcz zakazuje otwarte walki, bo ilość spawnowanych posiłków jest tak ogromna, że skradanie jest jedynym sposobem na przejście danego etapu. Sam utknąłem bodajże na 23 poziomie "Tier'u" i aż boją się sprawdzić jak to wygląda ja poziomie 1.

Ja podał bym jeszcze realistyczny poziom trudności z moda Brutal DOOM. Pokazuje on idealnie jak powinny wyglądać wysokie poziomy trudności, otóż przeciętne zombie zadają nam 1/3 hp jednym strzałem, a Impy robią one hit kill jeżeli nie mamy pancerza. Z kolei jednak nasza postać jest strasznie mobilna, a obrażenia są zwiększone, przez co jeden celny strzał z podstawowego pistoletu (lub też karabinu w trybie modern) zabija też często natychmiast.

Na przyszłość proponuję przy pokazywaniu procenta graczy którzy dany achievement zdobyli porównywać go do pierwszego możliwego zdobytego osiągnięcia. W takiej Civ5 pierwszym osiągnięciem jest znalezienie starożytnych ruin - miejsca które są losowo generowane na starcie gry - i trwa to z reguły maksymalnie do 10 tury czyli jakieś do 10 minut gry z załadowaniem największej możliwej mapy i największą ilością przeciwników. Te osiągnięcie posiada 76,2% graczy, czyli biorąc pod uwagę że tyle procent graczy uruchomiło grę i że achievement za przejście na poziomie bóstwa ma 2% graczy posiadających grę, to wśród graczy, którzy w grę zagrali chociaż raz achievement ten ma 2,6% graczy. Niby różnica nieznaczna, ale dla niektórych gier (głównie tych rozdawanych za darmo) pierwsze osiągnięcie zdobyło mniej niż 50% graczy np. Half-Life 2, gdzie pierwszych 15 minut z grą nie wytrzymało 51,9% graczy gdzie mimo że może się wydawać inaczej, osiągnięcia miał już od premiery. Najtrudniejszy achievement zdobyło tutaj 1,9% graczy, co po porównaniu faktycznych graczy do posiadaczy daje niecałe 4% graczy (dokładnie 3,95%). W jednym z materiałów używaliście tego sposobu, więc czemu nie używać go dalej?

Na najwyższym poziomie trudności ukończyłem tylko Wiedźmina 3, to i tak było dla mnie za łatwo. A w innych grach prawie nigdy nie gram na takim poziomie trudności, jak chcę skillowej trudnej gry to gram w multiplayer, daje mi to więcej przyjemności, bo nie tylko satysfakcję z wygranej, ale też satysfakcję z tego, że ktoś ze mną przegrał.

Jak dla mnie najgorszy tego typu stopień trudności to Nightmare z Resident Evil 5, polegający głównie na opóźnieniu reakcji towarzyszącej nam SI. Na pozostałych poziomach gdy zostaliśmy poważnie ranni, Sheva podbiegała do nas i leczyła. Na poziomie Nightmare podbiegała, czekała chwilę i dopiero wtedy leczyła.

W Castlevania: LoS 2 najwyższy poziom trudności "Książę Ciemności" był wyjątkowo łatwy. Ostatecznie sprowadzał się on do tego, że "Łzy Świętego" czyli swoiste apteczki, które ze sobą nosimy, nagle stają się przydatne.

Ja to bym dorzucił tutaj TES IV: Oblivion, tam to dopiero wrogowie są gąbką na "pociski" tudzież miecze, strzały i magię. Na "najwyższym poziomie" żeby zabić błotnego kraba musimy stać przy nim kilka minut, co pokazuje absurdalne "boosty" do życia nie wspominając już o tym że na niskim lvl może nas zabić na kilka ciosów, a silniejsi przeciwnicy potrafią pochłonąć 100-200 strzał czy też mnóstwo czarów co przy niekiedy absurdalnym koszcie np 300 many w momencie gdy mamy jej ~400 a czar ten zadaje jakieś 2% hp, zmusza nas do biegania w kółko i picia 100 mikstur na mane i przy okazji otrzymujemy obrażenia +/- 35% hp na jedno uderzenie. Zwiększenie poziomu w Oblivionie do 100% wydłuża nam grę o 200 albo 300% co pokazuje jak bardzo twórcy spartaczyli robotę przy projektowaniu poziomu trudności i czyni to grę niemal nie do przejścia, lecz głównie dlatego że nikomu na 30lvl nie chce się bić z wilkiem przez 2 min a z trolem 10min.

w War Thunder na samolotach na poz. symulacyjnym niezbyt zręczny pilot rozwali się już podczas startu :D z czołgami jest o tyle prościej że jeżdżą po ziemi, ale nieostrożny gracz również szybko padnie nawet od 1 pocisku z połowy mapy

W resistance 2 po przejściu gry na poziomi HARD zostawał odblokowany poziom nazwany SUPERHUMAN nie różnił się zbytnio od poprzedniego poziomu ale zamiast tego pojawiły się od razu silniejsze chimery które spotykało się w późniejszych fazach gry ale za to z nich można było podnieść lepszą broń którą to można było je łatwiej pokonać i nie były one przez to wyzwaniem.

Nie tylko na wirtualnym parkiecie obowiązuje zasada, że im bardziej się nastukamy, tym lepiej.

Skyrim na legendarnym - wszystko zabijasz 1 atakiem mając x30 obrażeń z zaskoczenia, a wrogowie nie widzą cię stojąc przed Tobą, bo masz przedmioty ulepszające skradanie.

Warto w tym przypadku wspomnieć o serii Gears of War, gdzie największe poziomy trudności są praktycznie niemożliwe. Padamy od 2-3 przypadkowych kul a biorąc pod uwagę niektóre fragmenty, gdzie nawet nie da się unikać ostrzału oznacza, że musimy grać dosłownie perfekcyjnie

W DMC przedostatni stopień trudności był trudniejszy niż ostatni xD Wrogowie mieli więcej hp i każdym trafieniem uśmiercali gracza. Na dalszych etapach gry "zwykli" przeciwnicy stawali się przez to o wiele groźniejsi od bossów.

Wszystkie MGS"y (1-4 mam na myśli). Na każdym poziomie było kompletnie inne doświadczenie - ilość przeciwników, wytrzymałość jegomości, dostępność/niedostępnośc radaru i innych elementów ekwipunku oraz wpływ na AI gdzie na mega łatwym można było grać na rambo a na ultra hardzie trzeba było uważać na każdy krok. Ogólnie uważam, że MGS 2 na najtrudniejszym poziomie może być najtrudniejszą gierką ever(ja osobiście dojechałem do 2nd bossa), nie wiem ile osób przeszło, ale stawiam, że nie jest to wysoka liczba(choć wiadomo ta gra ma pełno hardcorowych fanów i są nawet speedruny na tym poziomie na YT). Dobry artykuł cu

Mnie na przykład denerwuje najwyższy poziom trudności w DyingLight Gdzie pognite zombiaki są pancerne. Walisz do takeigo z karabinu, rąbiesz maczetą, z łuku strzelasz a to dalej lezie żeby Cie zeżryć... Duzo lepszą opcją byłoby wposażyć ich w broń którą rzucają w gracza i drastycznie zwiekszyć zadawane przez nich obrażenia ale odporność na maczety zostawić na tym samym poziomie co na wysokim poziomie trudności

Jak dla mnie robienie "hard mode" inni twórcy powinni podpatrzyć z Cupheada. Nie ma tu nagłego podwojenia HP u wrogów, ani nasza broń nie jest nerfiona. Zmieniają się natomiast ataki, a czasem całe schematy walki. Jest to dobre rozwiązanie, bo rozbudowuje grę w jakiś sposób, i daje nam coś nowego. Jednocześnie wyższy poziom trudności również jest doskonale zbalansowany, co nie jest wcale częste.

Terraria - Expert Mode - Moby zadają 2x więcej damage i mają 2x więcej hp - Armour jest nieco bardziej efektywny (co częściowo rekompensuje 2x większy damage mobów), aczkolwiek z drugiej strony moby też mają bardziej efektywny armour - Samoleczenie oprócz potionów jest mniej efektywne - Niektóre moby i bossowie zyskują nowe ataki i mechaniki - Nieco lepszy drop i parę unikalnych itemów Niby spoko, ale to powoduje, że klasy czy buildy gracza stają się niezbalansowane; sposób działania armoura w terrari powoduje, że klasy z większą liczbą armoura są znacznie lepsze (rośnie przepaść między klasami z mało armouru a dużo armouru), a każda broń, która jest nastawiona na prędkość ataku, a zadająca mniejszy damage staje się niemal bezużyteczna, tak samo z efektami leczącymi. Dodatkowe mechaniki mobów są w większości fajne, ale niektóre zbyt bazująna RNG. Poza tym konieczność wydropienia lepszej zbroi żeby nie być oneshotowany sprawia, że tryb wymaga więcej grindu. TL;DR więcej grindu i RNG, a balans klas leży

Rzadko przechodzę gry na najwyższym poziomie trudności, ale podobał mi się ten z CoJ: Gunslinger. Wywalenie praktycznie całego interfejsu łącznie z celownikiem w strzelance to całkiem niezłe zagranie. Nie jestem hardkorowym graczem, ale udało mi się ukończyć ;)

ten uczuć,gdy ukończyłeś wieśka na droga ku zagładzie kilka razy,ale na gogu i nie jesteś w statystykach na materiale

Bardzo dobrze został zrobiony poziom trudności "realistic" w pierwszym Deus Ex-ie. Zarówno główny bohater jak i przeciwnicy ginęli od jednego strzału w głowę (nie wszyscy ale większość). Bardzo wymagający, ale także niezwykle satysfakcjonujący.

Aż dziwne, że nie ma tutaj nic o poziomach trudności w darkest dungeon. Najwyższy poziom trudności - stygian w darkest dungeon jest bardzo dobrze przemyślany. Nie tylko wiele parametrów zostało zmienionych na niekorzyść gracza w stosunku do łatwiejszych poziomów trudności (przeciwnicy mają więcej hp i szanse na crita, pochodnie wypalają się szybciej, koszty budowy budynków i ulepszania umiejętności i przedmiotów bohaterów są większe itp.), ale też nałożono na gracza timer przejścia gry, to znaczy przez całą grę może ci zginąć maksymalnie 12 bohaterów, a głównego bossa trzeba zabić do 86 tygodnia gry. Takie podejście do gry powoduje, że gracz nie ma możliwości grindowania pieniędzy czy poziomów swoich bohaterów i ekwipunku/umiejętności dla nich, bo poprostu timer przejścia gry na to nie pozwala, a limit zgonu 12 bohaterów powoduje, że trzeba być jednocześnie ekstremalnie efektywny w walce. I choć gra często psychicznie dobija losowością podczas walki i twój bohater może zginąć .... bo gra tak zdecydowała (3 crity z rzędu i wszystkie ataki wymierzone w jednego bohatera, czy jakakolwiek inna sytuacja tego typu), to jednak osoby, które poznały i opanowały tą grę do perfekcji dalej mogą ją przejść na najwyższym poziomie trudności. To tak ode mnie, pozdrawiam wszystkich graczy :)

W singlu Call of Duty (seria) najbardziej irytujące jest to, że grasz płynnie na najwyższym poziomie trudności do póki raz nie zginiesz. Później to już 'koszmar'. Gra pozwoli ci przejść dalej, ale musisz jeszcze z pincet razy zginąć w tym samym miejscu, bo tak. Sztucznie podniesiony poziom trudności, nic nie mający z umiejętnościami.

W stalkera gra się tylko na najwyższym poziome trudności :v

Najlepiej gdy jest tylko jeden, uniwersalny poziom trudności zoptymalizowany pod kątem zaawansowania danego gracza, kiedy radzi sobie zbyt dobrze, gra na kolejnych etapach powinna stawać się trudniejsza (także z działaniem tego rozwiązania w odwrotną stronę).

W tym temacie dla mnie fenomenem jest seria Dark Souls. Tutaj poziom trudności narzuca nam brak doświadczenia, znajomości mechanik, czy zły timing w starciach. Można powiedzieć że poziom trudności z bardzo wysokiego maleje do niskiego z biegiem czasu do momentu kiedy sami decydujemy jak utrudnić sobie rozgrywkę. Robi się za łatwo? Wybieram trudniejszą klasę postaci i zaczynam od nowa. Przeszedłem grę i zaczynam NG+? Biegam ze sztyletem i wykańczam wrogów tylko atakami krytycznymi. Albo odpuszczam awansowanie i gram na 15 lvlu. To jest najlepszy poziom trudności, gdzie sami czerpiemy przyjemność z wyzwań które sami przed sobą stawiamy. I DS dają nam takich możliwości wiele :)

Akurat to osiągnięcie w Civ V łatwo dość zdobyć. Gra nie wymaga od nas pełnej rozgrywki. Wystarczy zrobić najmniejszą mapę z jednym przeciwnikiem i od razu zaatakować jego miasto, co jakiś czas dorzucając jakieś jednostki do ataku. Dziwi mnie, że tylko 2% graczy to ma.

Mi udało się zdobyć osiągnięcie Mein Leben w wolfenie. Z mojegu punktu widzenia sam gameplay jest podobny to dooma, ale niesie za sobą ryzyko śmierci jeśli uderzymy w ścianę lub będziemy biec prosto na przeciwnika. Okazuje się, że wrogowie strzelający do ciebie nie trafią cię jeśli jesteś w ruchu i nie biegniesz wprost na nich. Niestety część poziomów jest zbyt ciasna i korytarzowa by zawsze zwyciężać tego typu taktyką, więc gracze zmuszeni są wychylać się zza osłon. Btw przejście gry to około 3.5h, ale satysfakcja ze zdobycia achievementu jest ogromna :)

W Metro 2033 czy Metro Last Light miały dość uczciwy poziom trudności, bylismy krusi, ale przeciwnicy nie byli sztucznie mocniejsi i też mogli padać szybko.

Geometry Dash i Osu pasują do "Easy to learn, hard to master". Polecam obie dla graczy o słabych nerwach xD

Poziomy trudności w nowym SouthParku jak dla mnie były jednymi z najgorzej zrobionych. Najwyższy poziom trudności przy tak absurdalnie dużej liczbie starć był nie do wytrzymania, w połowie gry nie wytrzymałem i zmieniłem na najniższy bo po prostu najwyższy poziom trundości nie dawał mi kompletnie zabawy.

Ja gram tak, że poznaję fabułę na easy a potem od razu odpalam hard

W Falloutach i TESach zawsze gra na początku jest trudna i ciężko pokonać nawet paru bandytów, ale po jakimś czasie kiedy zdobędziesz lepsze przedmioty i wyższy lvl, zabicie takiego giganta czy smoka staje się całkiem łatwe nawet na najwyższym poziomie trudności.

Ja jako fan grania na wysokich poziomach trudności, mogę powiedzieć że gry normalnie idą po najmniejszej stronie oporu i tak jak mówiłeś zwiększają tylko dmg przeciwników, ich zdrowie i zmniejszają odporność bohatera. Da się to wytrzumać, bo wiadomo, trudno wymyślić coś innego, ale tak choćby gothic3 miał nieudany alternatywny balans, który można by ciekawie rozwinąć, a nie skończyć na zablokowaniu możliwości przyszpilenia przeciwnika do ściany i okładaniu. Najlepszą grę jaką pod tym względem przechodziłem to Spec Op The Line, w którym boty na najwyższym poziomie umierały tak jak na łatwym, ale byli inteligentniejsi tz próbowali otoczyć i wykurzyć gracza za osłony. Wtedy gra stawała się realistyczniejsza. A w wypadku falloutów 3/4/ New Vegas gra była bardziej logiczniejsza, spójniejsza. Na wysokim poziomie trudności radskorpiony, kazadory, szpony śmierci, postacie w pancerzach wspomaganych stawały się po prostu niezabijalne do pewnego momentu. Działało to dobrze, bo w New Vegas na średnim w 4 godzinie gry zabiłem już szpona śmierci, a na trudnym dopiero po 15h. W skyrimie na najtrudniejszym była najciekawiej, bo do 8 lvl nie byłem w stanie nikogo zabić i bawiłem się w zielarza, kowala i złodzieja. Mój build 2H wojownik nawet po 30 godzinach był za słaby żeby kogoś zabić, więc przeniosłem się na skrytobójcę - 2 sztylety, łuk i ataki z zaskoczenia. Sens grania czymś innym miał sens dopiero po wbiciu alchemii, kowalstwa i zaklinania na 100, gdy po ulepszeniu i zaklęciu broń zadawała 300 obrażeń, co pozwalało zabić mi smoka na jedno uderzenie sztyletami z zaskoczenia. Ogólnie to jednak gry bez wybieranego poziomu trudności są przeze mnie najlepiej wspominane, bo to że nie można wybrać to nie oznacza że gra jest łatwa(starsze produkcje typu gothic)

Wiedźmin 3 jest bardzo prosty na najtrudniejszym poziomie. Wystarczy dobre ustawienie i używanie quenn by wygrac każde starcie. Przeszedłem gre na najtrudniejszym poziomie 2 razy z czego za drugim musiałem utrudnić sobie grę sam dodając nowe zasady np. brak paska zdrowia przeciwników, zakaz używania quenn.

Zdecydowanie Wiedźmin 2 : Zabójcy Królów. Co prawda gra nie należy do najtrudniejszych, jednak mnie osobiście brakuje możliwość wybrania poziomu "madman'a" w pierwszej jak i trzeciej odsłonie serii. Jedno życie i strach przed utratą wszystkiego przy najmniejszym błędzie jeszcze bardziej składnia do przemyślenia każdego ruchu. Tak więc to jedyne rzeczy które osobiście mogę zarzucić pierwszej i trzeciej odsłonie :D I z przyjemnością mogę stwierdzić że byłem bardziej usatysfakcjonowany przechodząc W2 niż soulsy razem wzięte, które aż takich problemów mi nie sprawiły.

Wiedźmin 3 droga ku zagładzie? Strasznie łatwy poziom, grając w wieśka zmieniłem poziom z przed ostatniego na droga ku zagładzie, nie zauważyłem żadnych zmian, myślałem, że coś się zepsuło i trzeba od nowa grę odpalić, jednak się zawiodłem. Tak na prawdę to: mikstury nie mają znaczenia, ekwipunek i poziom również, każdego wroga można pokonać nawet jak ma się 5 poziomów mniej niż on nei ważne czy jest to "boss" czy zwykły chłopek ze wsi, np. na poziomie 9 pokonałem z łatwością tego przeklętego wiedźmina broniącego schematy na rynsztunek wiedźmińskiej szkoły kota. Zawiodłem się na tym poziomie trudności.

Pamiętam pierwszą część Far Cry, poziom nazywał się realistic ale najemnik musiał dostać grubą serię z karabinu w twarz żeby paść na glebę, zrezygnowałem.

Według mnie bardzo ciekawie zrobiło Frictional Games dodając do Amnesia The Dark Descent try gry hard mode który znacznie bardziej utrudnia grę. Gra nie dość że ograniczona ilość oliwy do latarni czy też krzesiw które stanowiły jedyne źródło zapisu to również potwory zabijał w większości na jedno uderzenie a utrata poczytalności równa się śmierci. Za całe przejście gry na hard mode daje osiągnięcie Masochista które zdobyło 0.1% według steam.

W heroes 3 przejscie wszystkich kampanii na najwyzwzym stopbou trudnosci bylo bardzo ale to bardzod duzym wyzwaniem. Wymagalo to ode mnie perfekcyjnej znajomosci mechaniki gry , rozwoju postavi oraz taktyki. Wielokrotnie musialem rozpoczynac od poczatku cala kampanie poniewaz blad na poczatku uniemowzliwial mi przehscie jej w pozniejezym etaoie. Ale za to jaka sarysfakcja

W gothic returning 2.0 na legendarnym poziomie mamy - mniej expa za moby - trzeba co jakiś czas pić i jeść żeby nie umrzeć - zapisy w określonych miejscach - potwory mają zwiększone statystyki albo bronie zostały osłabione (początkowego ścierwojada bilem po 1 zamiast 30 czy ileś)

Jak już dajecie Wiedźmina to chociaż dajcie najlepszy przykład z serii czyt. Wiedźmin 2 i poziom Nagła Śmierć

Bardzo ciekawie zrobiony jest poziom trudności w Rain World. Na "najłatwiejszym" / "the monk" oprócz zmniejszonej liczby przeciwników, którzy są mniej agresywni, szybszego zaprzyjaźniania się ze stworzeniami, mniejszej potrzebnej ilości jedzenia do hibernacji, i permamentnym odblokowywaniu się bram do nowych lokacji po ich otworzeniu, to jednak nasza postać jest wolniejsza, zadaje mniej obrażeń oraz ograniczony jest dostęp do dużej części najfajniejszej części gry czyli lore'u. Na poziomie standardowym "The survivor" (który już potrafi być frustrujący) musimy więcej jeść przeciwnicy są agresywniejsi i inteligentniejsi, bramy zawsze wymagają odpowiedniej ilości karmy do otworzenia, ale nasza postać jest zwinniejsza, szybsza no i mamy dostęp do praktycznie pełnej zawartości gry. Poziomu trudnego "The hunter" jeszcze nie tknąłem i chyba się nie odważę ale rozgrywka znacznie się zmienia. Startujemy w innej lokacji co już mocno wpływa na rozgrywkę, przeciwnicy są bardzo agresywni i zwiększa się ich spawn, zwykłe jedzenie, czyli wszystkie rośliny oraz małe owady czterokrotnie wolniej uzupełniają głód, a potrzebują więcej aby się zahibernować. Do tego po 20 hibernacjach nasza postać staję się słabsza, zadaje mniej obrażeń. Z drugiej strony na najwyższym poziomie trudności potrafimy nosić aż dwie włócznie, które są właściwie jedyną skuteczną bronią w grze. Najważniejszym zmienionym aspektem gry jest natomiast możliwość jedzenia większych drapieżników. Jeszcze co ciekawe startujemy od razu z trzecim poziomem karmy co daje nam natychmiastowy dostęp do niektórych bram. Bardzo fajnie zrobione poziomy trudności, które świetnie wpasowują się w klimat genialnej gry.

Liczę, że znajdzie się tu osu.

Uwielbiam legendarny poziom trudności w TES V: Skyrim. Granie na legendzie zmusza do inwestowania w zamianę golda na trening danego skilla. Dopiero na tym poziomie trudności docenia się takie elementy gry jak retoryka, alchemia i zaklinanie przedmiotów. Dla mnie osobiście, ta gra dopiero zaczęła się gdy ustawiłem poziom trudności na najwyższy

W Brothers in arms Hell's higway najwyższy stopień trudności sprawiał że: 1 Znikał cały HUD wraz ze znacznikami oddziałów ; 2 Niemcy szybciej nas przyciskali do osłony; 3 Ale dlaczego nie można było prowadzić celnego ognia zza osłony ponieważ znikał cały HUD tylko trzeba było wstać aby skorzystać z przyrządów celowniczych- nie zachęcało to do przejścia gry na elitarnym.

Ta... i najtrudniejszy poziom *"Realne do bólu..."* w klasycznym Far Cry 1 ;) Ehh... stare dobre czasy.

Ranger Mode w Metro, gdzie znikał cały interfejs. Łącznie z ekwipunkiem i informacją jaki przycisk wcisnąć w QTE...

Tryb legendarny w warhammer total war 1 i dwa sprowadza się do kar dla swoich prowincji, armii, dyplomacji i gospodarki oraz premii dla AI przez co gra zajmuje znacznie więcej czasu bo po pierwsze znacznie wolniej zajmuje się prowincje, a po drugie najbardziej opłaca się wtedy otaczać kordonem sojuszników-AI

I ta muzyczka z firelink shrine w tle - dobrane idealnie.

Bardzo sie ździwiłem, ze nie zobaczyłem jakiegoś 9 gwiazdkowego diffa z Osu albo gier takich jak I don't wanna be boshy, nie wspominajac juz o touhou na poziomie lunatic. Mysle, ze gier z takimi poziomami trudności jest jeszcze więcej, ale fajnie ze zobaczylem wiele o których nie wiedziałem :)

Zabrakło mi "Akumu"(czy jakoś tak) z The Evil Within. Na tym poziomie trudności było następujące równanie: jeden cios=śmierć. Do tej pory zastanawiam się, dlaczego nie było go w tym materiale.

Permadeath wcale nie oznacza przechodzenia gry po x dziesiąt razy. Po prostu wymaga bardziej chłodnych kalkulacji niż szczęścia.

Na pewno jest spory problem z jakością wysokich poziomów trudności w grach. W większości przypadków tylko podkreślają one wadliwe mechaniki gry. Szczególnie dzisiaj kiedy ten rak w postaci "systemu RPG" gdzie przeciwnicy mają swój poziom i na podstawie stosunku ich poziomu do naszego dostają jakieś szalone boosty do obrażeń i odporności sprawia że gra staje sie absurdalna i zależna od jakichś wyimaginowanych statystyk a nie od umiejętności gracza, a wyższe poziomy trudności tylko pogarszają sytuację.