ੴ ਸਤਿਨਾਮੁ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਨਿਰਭਉੁ ਨਿਰਵੈਰੁ ਅਕਾਲ ਮੂਰਤਿ ਅਜੂਨੀ ਸੈਭੰ ਗੁਰਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥ ਰਾਗੁ ਆਸਾ ਬਾਣੀ ਭਗਤਾ ਕੀ ॥ ਕਬੀਰ ਜੀਉੁ ਨਾਮਦੇਉੁ ਜੀਉੁ ਰਵਿਦਾਸ ਜੀਉੁ ॥ ਆਸਾ ਸ੍ਰੀ ਕਬੀਰ ਜੀਉੁ ॥ ਗੁਰ ਚਰਣ ਲਾਗਿ ਹਮ ਬਿਨਵਤਾ ਪੂਛਤ ਕਹ ਜੀਉੁ ਪਾਇਆ ॥ ਕਵਨ ਕਾਜਿ ਜਗੁ ਉੁਪਜੈ ਬਿਨਸੈ ਕਹਹੁ ਮੋਹਿ ਸਮਝਾਇਆ ॥੧॥ ਦੇਵ ਕਰਹੁ ਦਇਆ ਮੋਹਿ ਮਾਰਗਿ ਲਾਵਹੁ ਜਿਤੁ ਭੈ ਬੰਧਨ ਤੂਟੈ ॥ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦੁਖ ਫੇੜ ਕਰਮ ਸੁਖ ਜੀਅ ਜਨਮ ਤੇ ਛੂਟੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉੁ ॥ ਮਾਇਆ ਫਾਸ ਬੰਧ ਨਹੀ ਫਾਰੈ ਅਰੁ ਮਨ ਸੁੰਨਿ ਨ ਲੂਕੇ ॥ ਆਪਾ ਪਦੁ ਨਿਰਬਾਣੁ ਨ ਚੀਨਿ੍ਆ ਇਨ ਬਿਧਿ ਅਭਿਉੁ ਨ ਚੂਕੇ ॥੨॥ ਕਹੀ ਨ ਉੁਪਜੈ ਉੁਪਜੀ ਜਾਣੈ ਭਾਵ ਅਭਾਵ ਬਿਹੂਣਾ ॥ ਉੁਦੈ ਅਸਤ ਕੀ ਮਨ ਬੁਧਿ ਨਾਸੀ ਤਉੁ ਸਦਾ ਸਹਜਿ ਲਿਵ ਲੀਣਾ ॥੩॥ ਜਿਉੁ ਪ੍ਰਤਿਬਿੰਬੁ ਬਿੰਬ ਕਉੁ ਮਿਲੀ ਹੈ ਉੁਦਕ ਕੁੰਭੁ ਬਿਗਰਾਨਾ ॥ ਕਹੁ ਕਬੀਰ ਐਸਾ ਗੁਣ ਭ੍ਰਮੁ ਭਾਗਾ ਤਉੁ ਮਨੁ ਸੁੰਨਿ ਸਮਾਨਾਂ ॥੪॥੧॥ Ik Oankaar Sathinaam Karathaa Purakh Nirabho Niravair Akaal Moorath Ajoonee Saibhan Guraprasaadh || Raag Aasaa Baanee Bhagathaa Kee || Kabeer Jeeo Naamadhaeo Jeeo Ravidhaas Jeeo || Aasaa Sree Kabeer Jeeo || Gur Charan Laag Ham Binavathaa Pooshhath Keh Jeeo Paaeiaa || Kavan Kaaj Jag Oupajai Binasai Kehahu Mohi Samajhaaeiaa ||1|| Dhaev Karahu Dhaeiaa Mohi Maarag Laavahu Jith Bhai Bandhhan Thoottai || Janam Maran Dhukh Faerr Karam Sukh Jeea Janam Thae Shhoottai ||1|| Rehaao || Maaeiaa Faas Bandhh Nehee Faarai Ar Man Sunn N Lookae || Aapaa Padh Nirabaan N Cheenihaaa Ein Bidhh Abhio N Chookae ||2|| Kehee N Oupajai Oupajee Jaanai Bhaav Abhaav Bihoonaa || Oudhai Asath Kee Man Budhh Naasee Tho Sadhaa Sehaj Liv Leenaa ||3|| Jio Prathibinb Binb Ko Milee Hai Oudhak Kunbh Bigaraanaa || Kahu Kabeer Aisaa Gun Bhram Bhaagaa Tho Man Sunn Samaanaan ||4||1|| There is but one God. True is his name and creative His personality, Immortal in form. Unborn and self illumined. By Guru's grace. He is obtained. Asa Measure. The hymns of the saints: Reverend Kabir, Namdev and Ravidas. Asa of sire venerable Kabir; Falling at my Guru's feet, I supplication and ask him, why was the man created. What deeds make man come and go? Tell and explain it to me. O Divine Guru, show mercy unto me and put me on the right track by which my bonds of fear may be cut. The pain of birth and death results from the deeds done and comfort comes when the soul is released from coming and going. Pause. Man bursts (breaks) not the entanglements of mammon's noose and therefore seeks not shelter in the Profound Lord. He realises not the dignity of self and salvation, and in this way his doubt departs not. The soul is never born, though man thinks it is born, it is free from birth and death. When man's idea of birth and death departs then, he, ever remains absorbed in Lord's love. As, when pitcher breaks, the reflection in the water, blends with the object, similarly, says Kabir, when through virtue doubt flees, then, the soul is absorbed in the Profound Lord.

🙏🙏🙇 wehgure ji