آقای میبدی گرامی‌ با سپاس از شما برای برنامه خوبتان ممکن است که بفرمایید منظور از خاطرات آقای سازگارا و مصاحبه با ایشان چیست و چه روشنگری برای مردم ستمدیده ایران دارد، خاطراتی که نهایت آن‌ رژیمی است که آزادی و امنیت و اعتبار و هستی‌ مردم ایران را گرفته و فحشا و تنگدستی و اعتیاد بی‌ خانمانی برای این مردم به ارمغان آورده است. ایشان آیا حتا برای بلایی که به سر این مردم آورده متاسف هست؟ با امید به کامیابی شما در برنامه‌های علمی‌ و پیشبرد دانش مردم ما.

جناب میبدی عزیز، با درود چه خوب که چنین بحثی را گشودید و جایی را هم برای نظرات ما کوچکها باز کردید... نمیدانم دقیقا منظور جنابعالی در خصوص "آرامش داشتن" و "فرصت به یکدیگر دادن"، کدام برنامه و چه کسی است، اما صحبت من در مورد برنامه ای است که با آقای محسن سازگارا دارید. / شما حتما "مارگوت هون اِکِر" Margot Honecker همسر دیکتاتور سابق آلمان شرقی را میشناسید که میگویند نفر شماره دو در ساختار قدرت جمهوری دمکراتیک آلمان بود و به گفته ی دیگری، عملا، گاهی "اول ـ دیکتاتور"ِ آن دیار. چند سال پیش میزگردی از تلویزیون آلمان دیدم واقعا میزشان "گرد" بود و اعضایش، سه ژورنالیستِ جوانِ (یا نومیانسال) از سه گرایش مهمِ سیاسی بودند به اضافه ی این خانم "مارگوت" ـ روند گفتگو به این طریق بود که یک روزنامه نگار سوال میکرد و ایشان چیزی حدود 20 دقیقه توضیح میداد... بطور کلی، همان خزعبلاتی که در زمان اقتدار بارها ایراد فرموده بود، منتهی قدری ملایم تر و گردن شکسته وار تر... اما آخر حرفش، همان افاضات بود از پیشرفتهای آلمانِ کمونیست. (که کاری هم نمیشود کرد. اکثر پیر ـ توده ای های ما هم همینطورند) اما چیزی که برای من جالب بود، چهره و حالت های صورت آن سه تن بود. با نگاهی تقریبا عاقل اندرسفیه و لبخندی برلب، بیانات دیکتاتورِ مغلوب را گوش میکردند و شاید بخاطر ظاهر مغلوب و درمانده ای که داشت، تحملش میکردند. وگرنه هر شنونده ی ساده ای، میفهمید که "مارگوت" دارد بشدت دست و پا میزند تا چیز کمی مثبتی به یاد بیاورد و بعد، درجا بزرگش کند و همین تلاش، ترحم انگیز ترش میکرد. اینک مقایسه میکنم با گفتگوی شما که مخاطب، بقول خودش (و با لحن بچه های پای منبری تهرون قدیم) گردن کلفتی میکند و گویی هنوز به اعمال اشتباه خود و آن نسل هماکارانش، مفتخر است. اگر این شیوه ی شما برای "به حرف آوردن" میمهان محترم است، باید عرض کنم که آنچه که از ایشان تحویل میگیرید (و به گوش خلق الله میرسانید) را میتوان در دوره های "کیهان و اطلاعات" دهه ی 50 و 60 پیدا کرد. (اگر ندارید بنده تقدیم میکنم) ـ به اضافه ی برخی حقایق که بعدها در مصاحبه های گوناگون، بارها تکرار شده است (تلویزیون ایران فردا خود، چندین برنامه در باب "خاطرات" دارد) ـ و در انتها، مدارک رسمی و معتبری که سرویس های جاسوسیِ دولتهای امریکا و انگلیس و... در این سی سال بتدریج منتشر کرده اند را هم به "سوپ سازگارا" اضافه کنید. شاید تنها چیزی که تازه مینماید، بعضی دیالوگهای خصوصی بین ایشان و بعضی ارکان مملکت در آن روزگار باشد که مرکب است از ناله های بازرگان و سحابی و ـ بعضا ـ بامزگی های امام و اهل بیت. یا هوس های شخصی بعضی ملاها با این خواننده یا آن بازیگر (که شما را به شدت سرشوق می آورد) این، تمامِ آن چیزی ست که گفتگوهای شما به مردم میدهد. اگر راضی هستید که فبها. بخاطر دارم شما چندی پیش، از احمد رافت در مورد روزهای "نوفل لوشاتو" سوال کردید و چیزهایی که جناب رافت (که درود خدا بر او باد) از خلق و خوی آن راحل ـ و در ده دقیقه به اجمال ـ گفت، خیلی دقیق تر و مخصوصا باورپذیر از حرفهای سازگارا بود. اما لطفا فقط به بنده بفرمایید: کدام "دانش آموخته ی تاریخ" ی، متصل و مطمئن به خود، از چهل سال پیش سخن میگوید (و در این بازه ی طولانی تاریخی، جولان هم میدهد و لایی هم میکشد) اما قدرتی خدا یک ورق مدرک یا یک صفحه نوشته برای یادآوری به همراه ندارد؟ ـ حقیقتا ما چنین مغزهایی بین خود داریم و بی خبریم؟ ـ پس چرا این نوابغ، عمرِ جوان خود را پای منبر امثال "مجتهدی تهرانی" (جوک گوی بی شخصیت) گذرانده اند که در این دوران هم، اولین توصیه اش به اهل پایین منبر، "دروغ گفتن" است؟ البته نظر من است و حتی برای خودم هم محترم نیست... (بیشتر، خسته کننده است.) ولی شما اگر میتوانید، حداقل "نحوه ی انجام" این گفتگو را تغییر دهید تا دستِ کم، سوهانی بر اعصابِ خونالود ما مردم بخت برگشته نباشید. ممنون

برنامه و بحث جالبى را باز كرديد اقاى ميبدى ارجمند. شايد روزى برسد كه ان روشنفكران اسلامى، نظير محسن سازگارا، اكبر گنجى و ده ها نَفَر ديگه به اين نتيجه برسند، كه دين و مذهب ما را گرفتار صد سال عقب ماندگى از پيشرفت و توسعه كرد،و به جهنم رژيم ولايت فقيه و خمينى پرستى گرفتار كرد، به اميد ايرانى اگاه، ازاد، دموكراتيك و اباد و فارغ از احكام اسمانى!!!