นิทานก้อม เรื่อง ภูผา ตามหาแม่ เติมไข่ใส่หอมโดยนานาต่างๆ
ความเดิมตอนที่แล้ว เมื่อภูผากลับจากไปเที่ยวบนถนน พบว่าแม่หายไป น้าบุษบาก็บอกไม่เห็น แถมโดนบ่นว่า ดูแลแม่ยังไงให้แม่หาย
ภูผา ผู้ไม่เคยห่างแม่ ก็งอแงร้องหาแม่ลั่นป่า ส่งสารไปหาวงศาคณาญาติ ในโขลงอื่น ๆ
แม้ว่าแม่บุษบาจะรู้เหตุผลของการหายไปของแม่ด้วนอยู่แล้ว จะบอกให้ภูผารู้ไม่ได้ จะให้ภูผา ไปรบกวนการตกลูกของแม่ด้วนไม่ได้ แต่จะทำอย่างไรดี ภูผาก็ไม่ยอม จะไปตามหาแม่ท่าเดียว
เสียงของภูผาก้องไปทั้งป่า แม่หายไป โขลงแม่หางสั้น แม่พังผู้หางสั้นๆ เหมือนแม่ด้วน ผู้ไม่เคยลงมาจากเขาเขียว ก็ต้องลงจากเขาเขียวมาดูว่า มันเกิดอะไรขี้น
โขลงช้างก็มีการเคลื่อนไหว เพื่อถามไถ่กันทั้งป่า แม้แต่โวยวาย พลายหนุ่มผู้ถูกรถชน ไม่ปรากฏตัวมาหลายเดือน ก็ยังต้องปรากฏตัวออกมาร่วมโขลงเมฆา
แต่ภูผาผู้คิดถึงแม่อย่างหนัก จนน้าบุษบาต้องพาเดินออกตามหาแม่ ซึ่งก็ไม่ใช่ทิศทางที่แม่ด้วนไป กลับเดินไปในทิศทางใกล้ๆโขลงเมฆา
แม่บุษบาต้องพาภูผา เดินให้ห่างจากแม่ ให้มั่นใจได้ว่า ภูผาจะไม่สามารถหาแม่เจอในช่วงนี้
น้าบุษบา พาโขลงที่มีแม่พังเต็มวัยหนึ่งตัว สาวน้อยไพลิน พลายพิกุล และน้องกาวใจ ออกเดินหลายกิโล เดินจนน้องกาวใจ น้องสาวสุดท้องในโขลงที่ขาสั้นกว่า เดินไม่ไหว ต้องขาอ่อนล้มแผละลงกับพื้นถึงสองหน
โวยวาย ที่อยู่ในโขลงเมฆา ก็เดินตัดมาหาภูผา มาดูหน้าพลายงอแงสักหน่อย อยู่ๆ ก็กลายเป็นช้างพลายลูกแหง่ ร้องหาแม่ไปได้ เมื่อน้องกาวใจเดินไม่ไหว โขลงก็จำต้องพาแวะพักในป่า
ส่วนภูผา ไม่ยอม จะออกไปตามหาแม่เพียงลำพัง พี่ไพลิน ก็เป็นห่วงน้อง แต่ก็รั้งภูผาไม่ได้ จึงต้องออกมาส่งและให้กำลังใจ หาแม่ให้เจอนะ
ภูผาออกเดินหาแม่เพียงลำพัง ลืมกินอาหารจนหน้าซูบตอบ เมื่อหาแม่ไม่เจอ ก็ย้อนกลับมาหาโขลง ไพลิน ผู้เป็นห่วงน้องก็ยังไม่ยอมเข้าป่า ยังคอยภูผาอยู่ข้างทาง
เมื่อเห็นภูผากลับมาก็รีบไปต้อนรับอย่างดีใจ ไม่ต้องไต่ถาม ไม่ต้องการคำอธิบาย ดูก็รู้ว่าภูผาไม่เจอแม่แน่ ๆ ก็ได้แต่ปลอบใจว่า เดี่ยวแม่ก็กลับมานะ ภูผานะ ทำใจดีๆไว้