No video
نقد فیلم درون پوسته‌ی پیله‌ی زرد | Inside the Yellow Cocoon Shell 2023
Рет қаралды 273
Күн бұрын تا پروانه شدن
نام انگلیسی: Inside the Yellow Cocoon Shell
نام فارسی: درون پوسته‌ی پیله‌ی زرد
محصول: ۲۰۲۳ - ویتنام، سنگاپور، فرانسه، اسپانیا
ژانر: درام
امتیاز: ۳.۵ از ۴ - ◐⬤⬤⬤
مصطفی ملکی
آقای «فام تین آن» در اولین اثر بلند داستانی خود قدم در راه بزرگانی چون ویراستاکول گذاشته است. او در اثر خود مخاطب را همراه با کاراکتر اصلی داستان، «تیِن» به سفری برای خروج از پیله‌های روزمرگی می‌برد. کارگردان برخلاف آثار ویراستاکول یا حتی آنجلوپولوس گزاره‌ی اصلی روایت را در همان سکانس افتتاحیه مقابل چشم مخاطب قرار می‌دهد و در ادامه هر چه می‌بینیم استدلال‌های مقطعی برای اثبات این گزاره است.
شروع فیلم با حضور تین و دو دوست‌اش در یک کافه‌ی روباز و هنگام تماشای مسابقات جام جهانی همراه است. شروع بحث در باب جاودانگی است که دو دوست تین مناظره‌ای نیمه‌کاره را با یکدیگر در این باب انجام می‌دهند؛ یکی از آن‌ها از منظری کاملاً ناتورالیستی و دیگری از زاویه‌دیدی روحانی این مقوله را مورد بحث قرار می‌دهند. اما تین در جایی میان این دو قرار دارد و به‌قول مذهبیون موضع لا ادری می‌گیرد. او در پاسخ به آن‌ها از ابهام‌آمیز بودن مقوله‌ی ایمان در ذهن‌اش می‌گوید و بحث با صدایی در خیابان نیمه‌کاره باقی می‌ماند. در تصادف دو موتور ظاهراً یک زن از دنیا رفته است و در همان حال پسری کوچک بدون خراشی سالم باقی مانده است. کارگردان با دوربینی که به آرامی دچار پن به راست یا چپ می‌شود این رخداد را با حوصله مقابل چشم مخاطب قرار می‌دهد. تین در سالن ماساژ است که مجبور به پاسخ دادن به تماسی تلفنی می‌شود و پس از این تماس روایت کم‌کم گسترده‌تر می‌شود؛ زن برادر تین در یک تصادف جان باخته است، اما برادرزاده‌ی کوچک‌اش زنده است. حال تین باید تابوت را تا شهر زادگاه خود همراهی کند. سفر تین و کارگردان و دعوت از مخاطب برای پیوستن به آن‌ها از لحظه‌ی استارت خوردن ماشین آغاز می‌شود.
آقای «آن» در روایت خود گویی مخاطب را بی‌آنکه وارد فضایی مذهبی کند، دچار نوعی طبیعت‌گرایی از جنس آسیای جنوب شرقی می‌کند. در اثر او شاهد آمیختگی تین با گذشته، حال و در نهایت طبیعت پیرامونی هستیم که هر لحظه او را در بر می‌گیرند. تین به‌سبک کاراکتر اصلی فیلم «به یاد آوردن» هر صبح صدایی را، این‌بار، از درون خود می‌شنود و در گرگ‌و‌میش صبحگاهان به‌دنبال پیدا کردن این منبع صدا در درون خود است. تین رویا می‌بیند و پس از آن وارد مکاشفه‌ای دیگر در حضور دوباره‌اش درون زادگاه می‌شود. آنچه تین در این اثر حس می‌کند آمیخته‌ای از سکوت و در عین حال اومانیسمی تحسین‌برانگیز از سوی مردمانی عادی و در نهایت نوای طبیعت است. کارگردان این آمیختگی را به‌وضوح در فرم ساده‌ی بصری خود تصویر می‌کند. به‌طور مثال به لانگ‌تیک سکانس موتور تا رسیدن به خانه‌ی آقای لو توجه کنید. در این لانگ‌تیک دوربین به‌آرامی همراه تین در روزی نمناک و مرطوب به در خانه‌ی این پیرمرد می‌رسد. دوربین همان بیرون منتظر می‌ماند و دیالوگ‌های آن‌ها از امور روزمره و خاطرات پیرمرد در گذشته شکل می‌گیرد و ادامه می‌يابد و در نهایت بی‌آنکه زوم‌این کارگردان چشم را بیازارد به درون خانه‌ی پیرمرد می‌رویم، اما پیوستگی قاب همچنان ادامه دارد. کارگردان ویتنامی لحظه‌لحظه‌ی حضور تین را در این اثر در قالب ابهامی که در گزاره‌ی اثر بیان کرده تصویر می‌کند. دوربین او همانند فرمالیست‌های روسی با یک پن ساده به چپ یا راست مخاطب را به گذشته می‌برد و دوباره زمان حال را در بر می‌گیرد. دوربین وارد خواب‌های ناگهانی تین می‌شود و با طلوع آفتاب و چرخشی موزون به واقعیت بازمی‌گردد. دوربین گاه ساکن است و ما را وارد پرسش‌های هستی‌شناسانه‌ی برادرزاده از عمو در باب بهشت و ایمان می‌کند.
فیلم «درون پوسته‌ی پیله‌ی زرد» روایتی موزون و شاعرانه از تقابل انسان با خود، گذشته، پرسش‌های‌اش از هستی و سپس رهایی همچون پروانه‌ای آزادشده از درون پیله است. شاید بهترین زمان تماشای این اثر هنگامی است که به اوج اضطراب رسیده‌اید و نیاز به لحظاتی سکون و آرامش دارید و در این هنگام است که قاب‌های آقای «آن» شما را به درون خود دعوت خواهند کرد
#سینما #نقد_فیلم #فیلم
#cinema #filmreview #InsidetheYellowCocoonShell
لینک حمایت از کانال:
حامی باش: hamibash.com/s...
ما را در دیگر شبکه‌های اجتماعی هم دنبال کنید
اینستاگرام: / onefilmonelife
تلگرام: t.me/OnefilmOn...
توئیتر: / onefilmonelife
@Reza_wrY 7 ай бұрын
یک اثر بینظیر و شاهکار
@onefilmonelife 7 ай бұрын
خیلی ممنون از توجه شما
@negarhoseinzade2843 3 ай бұрын
Perfect
@onefilmonelife 3 ай бұрын
Thank you
@Keyvanbahar 2 ай бұрын
یکی از قشنگ ترین درام های ملايم و خطی ای بود که دیدم. مرسی از اینکه فیلم های خوب معرفی می کنید❤🌹
@onefilmonelife 2 ай бұрын
خیلی ممنون از شما آقای شمس عزیز بابت توجه و لطف‌اتون
@khashayarsabbagh497 8 ай бұрын
و از قیاستون با مموریا دلخور شدم‌حقیقتا آن کجا و این کجا ارادت🙏❤
@onefilmonelife 8 ай бұрын
سلامت باشید. شما همیشه لطف دارید. در هر حال شخصیت درونی اثر و چیزی که کارگردان داره ارائه میده توی همون مسیر ویراستاکوله، اما با کمی خامی و ناپختگی (البته که در انتهای ریویو به این قضیه اشاره کردم)
@alim.d6477 8 ай бұрын
مثل همیشه بی نظیر من این فیلم رو دیشب تو واچ لیستم گذاشتم و امروز نقد شما سوپرایزم کرد مطمعنم فیلم باارزشی هست که دیدنش با اضطرابی که الان دارم کمکی خوبی برام میکنه ممنون بابت زحماتتون❤
@onefilmonelife 8 ай бұрын
با سلام و وقت‌به‌خیر مجدد خدمت شما. خیلی ممنون از این همه لطف و توجه شما. به‌طور حتم تجربه‌ی زیبایی رو از سر خواهید گذروند؛ تجربه‌ای به زیبایی زندگی و رهایی
@abbasshahidzadehasadi2203 6 ай бұрын
سلام، من بیشتر شیفته کارگردانی شدم تا محتوا، چند سکانس طلایی داشت مثل، از شستن خروس تا صحبتهای پیرمرد، خواباندن برادرزاده و ساعت کوک شده، سکانس تعمیرگاه و صحبت های پیرزن، سکانس خرابه و معشوقه و نهایتاً سکانس پایانی ممنون از توضیحات شما
@zahranoori6334 Ай бұрын
این سکانس می‌تواند یادآور چه فیلمی در تاریخ سینما باشد ؟!
@alim.d6477 8 ай бұрын
یه سوال بی مربوط به این فیلمم دارم جسارتا اثار اقای الخاندرو خودروفسکی رو نقد کردین؟من بشدت به اثار ایشون علاقه پیدا کردم مشابه ایشون اشخاصی رو میشه مغرفی کنید بهم ممنون❤
@onefilmonelife 8 ай бұрын
خواهش میکنم. از این کارگردان قصد داریم در زمانی که در باب تاریخ سینمای شیلی بگیم صحبت کنیم و احتمالاً اگر اثر جدیدی بخوان روی پرده ببرن. شاید بهترین گزینه در بین فیلمسازان معاصر آقای «نیملاس ویندینگ رفن» باشن که تقریباً سینماشون رو تقدیمی خودوروفسکی کردن
@alim.d6477 8 ай бұрын
@@onefilmonelife ممنون از راهنماییتون به امید روزی که سطح سواد شما در سینما مورد تقدیر بزرگتری در کشور قرار بگیره جای افرادی مثل اقای فراستی لیاقت شما بسیار بالاتره🙏
@onefilmonelife 8 ай бұрын
@@alim.d6477 سلامت باشید. ممنون از لطف‌های بیکران شما
@zahranoori6334 Ай бұрын
درود بر شما در دقیقه ۱:۴۵:۲۳ تا دقیقه ۱:۵۷:۴۹ محرک در این سکانس طولانی چیست ؟!
@onefilmonelife Ай бұрын
با سلام و وقت‌به‌خیر خدمت شما، این سکانس رو همون‌طور که در ویدیو بهش اشاره کردیم می‌تونیم نوعی نوستالژی همراه با حسرت تعبیر کنیم که کاراکتر اصلی طی اون درگیر گذشته‌ای شیرین اما حسرت‌بار میشه. این گذشته در قامت معشوقه‌ی سابق‌اش خودش رو عیان و به‌نوعی مخاطب رو درگیر بخش دیگری از شخصیت‌پردازی کاراکتر میکنه. اما در مورد اینکه چنین سکانسی یادآور چه اثری در سینماست، باید گفت که کل روایت فیلم تحت تأثیر نگاه شاعرانه-تجربی آقای ویراستاکوله. شاید چنین سکانسی رو بشه به راحتی در فیلم متأخر آقای ویراستاکول هم مشاهده کرد؛ فیلم «به‌یاد آوردن» که در کانال هم بهش پرداختیم.
@khashayarsabbagh497 8 ай бұрын
فیلم رو دوست نداشتم آنچنان و بنظرم این جنس از فیلمسازی لازمش تجربه و زیست شخصی و ویژه است،مشکل اصلی من با کانسپت به شدت معنا زده و شعاری فیلمه که از نگاه عرفای _دینی فیلمسازه، گمان میکنم فیلمساز هم مثل شخصیت تین پر از ابهام و سواله سکانس پلان گرفتنهای گاه و بیگاه شاید زیبا به نظر بیاد ولی کمکی به فیلم نمیکنه و ناپختگی بیشتر توی چشم میزنه از طرفی‌انباشت فیلم از تصاویر کارت پستالی طبیعت بیش از اندازس،هرچند به زعم شما در جهت یکی سازی طبیعت و انسان است ولی انسانی که نشان می دهد به اندازه همان قاب ها دور و بعید است جدای از نگاه ایده آلیستی-دینی که در تضاد کامل با حقیقت قرار دارد واقعا این فیلم برای کاهش استرس خوب است اما آیا این کار سینماست؟ از این اصطلاح خوشم نمیاد ولی این فیلم به معنی واقعی کلمه "جشنواره ای" بود و خب دوربین طلای کن رو هم گرفت
@onefilmonelife 8 ай бұрын
با سلام خدمت شما، اینکه از قاب‌های فیلم چنین برداشت دینی-عرفانی‌ای به شما دست داد، واقعاً جای تعجب داره. کاراکتر تین در همون گزاره‌ی اول در برابر نگاه آتئیستی و عرفانی به مقوله‌ی زندگی موضع «لا ادری» و ابهام‌آمیز بودن این مفهوم رو می‌گیره. کارگردان هم دقیقاً روی همین خط در حال حرکته و سعی نداره حتی کاراکتر تین رو برای لحظاتی درون اون آمیختگی دینی و عرفانی نگه داره. در عوض تین رو در ارتباط با طبیعت شکوفا میکنه و سعی داره از عرفان شرقی-طبیعت بهره ببره. این خاصیتیه که آثار سینمای جنوب شرق و شرق در خودشون دارن و گاهی در قاب‌های اوزو نگاهی تقدیرگرا رو به خودشون می‌گیرن و گاه در نظر دیگران به درون خود طبیعت می‌رن. پس به‌راحتی میشه این رو برداشت کرد که کارگردان هم قصد آرمان‌گرایی نداره و صرفاً تا انتهای فیلم روی همون گزاره‌ی اول باقی می‌مونه. قصد ندارم وارد جزئیات بشم چرا که از نگاه دقیق شما آگاهم، اما اومانیسمی که کارگردان در سرتاسر فیلم از طریق تعاملات تین و کاراکترهای دیگه تصویر میکنه در اون سکانس قبل از پایان و مواجهه‌ی تین زیر نور آفتاب با مرد کشاورز رنگ می‌بازه و انگار همه‌ی این تقابل‌ها مثل رویاهایی که تین در باب برادر می‌بینه جز یک خواب نبودن و زندگی واقعی چیز دیگه‌ای هستش؛ چیزی از جنس اون تصادف افتتاحیه و این تقابل آخر. در مورد قاب‌های کارت‌پستالی هم باید این رو گفت که این طبیعت بکر از هر زاویه‌ای که بهش نگاه کنی چشم رو به خودش جذب میکنه. در کنار این کارگردان در پرداخت این قاب‌ها حتی سعی نکرده نظم رنگ‌های طبیعی رو با اشباع کردن رنگی خاص به هم بزنه و از همین قاب‌های نهایت استفاده رو برده (چون درون‌مایه‌ی فیلم‌اش بر این اساسه). در باب سوال آخر هم باید از دیدگاه خودم بهتون پاسخ بدم که هنر سینما همون‌طور که دربرگیرنده‌ی همه‌ی هنرهاست و خودش رو از لابه‌لای این تنوع و تکثر به‌عنوان یک ساختار نظام‌مند واحد به مخاطب ارائه میده، حتی می‌تونه انسان رو در برابر اضطراب‌های مزمن محافظت کنه. چرا نباید انتظار داشته باشیم که هنر یکی از خاصیت‌هاش این نباشه. در مورد فیلم‌های جشنواره‌ای هم باید گفت که این فیلم دقیقاً در نقطه‌ی مقابل اثری مثل «اتاق دبیران» قرار داره که طی روزهای آینده به اون هم خواهیم پرداخت. المان‌های یک اثر جشنواره‌ای کاملاً مشخص هستند و در همون پرده‌ی اول میشه تشخیص داد که کارگردان چطور دندون‌اش رو برای خریدن نگاه سانتیمانتال و پر از ترحم برلیناله، ونیز، کن، تورنتو و غیره تیز کرده.
@khashayarsabbagh497 8 ай бұрын
@@onefilmonelife درود بر شما این بحث کردن ها لذت بخشه جدای از تفاوت نگاه ها و سلایق باعث افتخاره بندس و این امکان رو سینما به ما میده که به مباحثه بپردازیم امیدوارم اتاق دبیران رو زیاد نکوبید :))من دوسش داشتم تا حدی فرهادی طور بود ولی 😅
@onefilmonelife 8 ай бұрын
سلامت باشید آقای صباغ عزیز. باعث افتخار ماست که با دوستانی چون شما به تبادل سینمایی می‌پردازیم. لذت سینما به همین تکثر نگاه‌ها و زاویه‌دیدهاست@@khashayarsabbagh497
@Reza_wrY 7 ай бұрын
فیلم جشنواره ای رو از خودتون درمیارید؟ یا از استاد سوتی ها فراستی خان؟ فیلم جشنواره ای دیگه خدایی چه صیغه ایِ خوشت نیومده بگو نیومد خو سه ساعت فیلم با تجربه های انسانی در عین روایت و زندگی انسان در جهانی فرایِ جهان مادیِ اکنونی بود با پرداختن خیلی عمیق و زیبا به مساعل ایمان و مرگ در زندگی .
@khashayarsabbagh497 7 ай бұрын
@@Reza_wrY "مساعل" مهمی رو که گفتین تو فیلم دیدین؟
@abbasshahidzadehasadi2203 6 ай бұрын
سلام، من بیشتر شیفته کارگردانی شدم تا محتوا، چند سکانس طلایی داشت مثل، از شستن خروس تا صحبتهای پیرمرد، خواباندن برادرزاده و ساعت کوک شده، سکانس تعمیرگاه و صحبت های پیرزن، سکانس خرابه و معشوقه و نهایتاً سکانس پایانی ممنون از توضیحات شما
@onefilmonelife 6 ай бұрын
با سلام خدمت شما آقای شهیدزاده‌ی عزیز و عرض دلتنگی، ممنون از توجه جزء‌به‌جزء شما
Cool Items Official
Рет қаралды 21 МЛН
onefilmonelife | یک فیلم، یک زندگی
Рет қаралды 113
Iran International ايران اينترنشنال
Рет қаралды 95 М.
Everything You Always Wanted to Know About Films
Рет қаралды 407