Ντίνος Ηλιόπουλος: Ένας από τους κομψότερους Έλληνες κωμικούς, ο συναρπαστικός χορευτής των μιούζικαλ, ο σπαρακτικά δραματικός ήρωας στην ταινία του Ν. Κούνδουρου, ο «Δράκος», ο πρώτος κωμικός, μετά τον Χριστόφορος Νέζερ, ως «αριστοφανικός ήρωας» στο Εθνικό θέατρο, ένας τελευταίος μεγάλος ηθοποιός ή ένα «ιερό τέρας» της ελληνικής κωμωδίας;
«Μεγάλος στην ηλικία»…, απαντά αυτοσαρκαζόμενος με το γνωστό του χιούμορ και την σεμνότητα που τον διέκρινε ο σπουδαίος ηθοποιός σε μια σπάνια τηλεοπτική του συνέντευξη στη Βίκυ Μιχαλονάκου. (Βίντεο).
Η συνέντευξη αυτή, είναι μια κατάθεση ψυχής, αποκαλυπτική, συγκλονιστική, μοναδική, όχι, φυσικά, γιατί την πήρα εγώ, αλλά γιατί ο Ντίνος Ηλιόπουλος με την σπάνια σεμνότητα αλλά και μοναδικότητα του αθόρυβου καλλιτέχνη απέφευγε συστηματικά τα φώτα της δημοσιότητας και σπάνια έδινε συνεντεύξεις και μάλιστα τηλεοπτικές.
Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε, στις 15/2/1992, στα παρασκήνια του θεάτρου «Αποθήκη», που πρωταγωνιστούσε στο έργο «Δον Καμίλο», υποδυόμενος τον κεντρικό ρόλο, και δόθηκε με την δέσμευση και την υπόσχεση να την δημοσιοποιήσω μετά τον θάνατό του. Ήταν μια ακόμη απόδειξη εμπιστοσύνης στο πρόσωπό μου, εκ μέρους του κορυφαίου ηθοποιού που με τιμούσε με την φιλία και την αγάπη του.
Μου μίλησε για όλους και για όλα, για τη νέα γενιά κωμικών, για το θέατρο, για τον άνθρωπο Ντίνο, τον πρωταγωνιστή της ζωής και της σκηνής, αλλά και για τους έρωτες της ζωής του. Κατά πόσο, όμως, ταυτιζόταν με τους κινηματογραφικούς ήρωές του που τον πρόβαλαν σαν ένα «αναδυόμενο», κομψό τρυφερό εραστή, και κατά πόσο οι ερωτικές του σχέσεις με τις γυναίκες, υπήρξαν καταστρεπτικές, τρυφερές ή ολέθριε;
«Εξαρτάται σε ποιο κεφάλαιο (ερωτικό)… βρισκόμουνα», μου απαντά λακωνικά, με εκείνο το χαρακτηριστικό υπομειδίαμα στα χείλη του.
-Τελικά, μετά από 50 χρόνια προσφοράς στο θέατρο, τι σας έχει μείνει;Αγάπη, μελαγχολία;
«Τι θα μου μείνει; Ικανοποίηση…Έκανα ό,τι μπορούσα για να είμαι καλός, σεμνός ....».