Ναι. Μην αρχίσουμε τα γνωστά καταθλιπτικα πως γύρισα. Κι ας μείναμε ολίγοι εδώ και πολύ σωστά, ωστόσο υπάρχει ένας ενεργός πυρηνας, κι αυτός δημιουργεί ένα άγχος με τις δίκαιες τους απαιτήσεις, στον τίμιο, μα όμως τόσο πτωχο ρετροερευνητη, που ψάχνει πάντα εναγωνίως να βρει κάτι ξεχωριστό, για εκεινον πρώτα, και μετά η χαρά του να πολλαπλασιαστει όσο γίνεται, αρκεί βεβαίως οι θεάσεις να έχουν μια τρυφερή νοσταλγική κατανοητικη ματιά, και όχι κουτσομπολιό, κακία, γραφικότητα και πτωχομιζερια.
Είχα πει πως δε ξανασχοληθω, αφού ότι υπάρχει δεν είναι αντάξιο του ρετρόπαρελθόντος, αλλά είδα σήμερα πως πέρασαν 17 χρόνια από τότε που πέθανε ο μπονατσος, που έπεσε θα λέγαμε ηρωικως μαχωμενος της αθηναϊκής νυχτός, γι αυτό έπρεπε να ψάξω κάτι παλιά αρχεία και να αναδείξουμε ντοκουμέντα.
Τωρα αν έπαιξαν ρόλο οι κοκες η ή αρρώστια. Πιθανόν και τα δύο. Αλλά κάνει εντύπωση το ποσό επαρχιώτες και μίζεροκουτσομπόλες είμαστε σε αυτή τη χώρα. Λες και τόσοι ξενοι αγαπημένοι μας μουσικοί, ηθοποιοί, και γενικα καλλιτέχνες, που έφυγαν από εξαρτήσεις, η σε νύχτες που ξέφυγαν περισσότερο από όσο επρεπε και χάθηκαν, και έζησαν λιγότερο από τον μπονατσο, τους αγαπάμε λιγότερο γι αυτό, για τις αδυναμίες τους. Πολλές φορές θα έλεγα μπορεί να μας ανατριχιαζουν και πιο πολύ. Αλλά εδώ δεν είναι το θέμα η μυθοποιηση, αλλά το αντίθετο, η ντροπή και η καφριλα. Αυτό που πιστεύω πως λειτουργεί να μην υπάρχει και καμιά βιογραφία της προκοπής για όσους καλλιτέχνες γουστάρουμε εδώ. Όπως και να μη μιλήσει κάνεις ειλικρινά για το θέμα των ουσιών. Πάλι καλά που έχουμε το ίντερνετ πλέον, και ο καθένας ξέρει τι ρισκάρει. Κατά τα λοιπά, αγαπάμε μπονατσο, για εκείνο που ήταν, και το μουσικό του έργο, ειδικά μέχρι τα 80ς.