Ja także tego nigdy nie usłyszałam od swoich i tez mi tego bardzo brakowało i w zasadzie do tej pory brakuje ale potrafię sobie już z tym radzić. Pozdrawiam Cię serdecznie ❤️

Jasia Łuczkowska ale to chyba normalne,ja zawsze powtarzam to córce nie wyobrażam sobie inaczej

@@MaRtA_MiLa Uwierz, że nie zawsze normalne..

Niestety świat jest pełen frustratów, nam jest tym bardziej przykro ze dotyka to naszych corek

Zgadzam się w 100%. Zaskakujące, że są ludzie, którzy hejtują dziewczyny, które są mądre, piękne, zdolne no po prostu wspaniałe:) Ja tam jestem w nich zakochana

Też nie rozumiem hejtu, tym bardziej jak dotyka tak pozytywnych ludzi.

Serdecznie Ci dziękuje i życzę Ci właśnie takiej rodziny o jakiej piszesz 😘❤️

@@literaccy ❤️✨

Mam absolutnie tak samo - Literaccy to dla mnie benchmark rodzinnego ciepła i inspirują mnie by tworzyć lepszy dom dla moich dzieci.

Bardzo Ci dziękujemy za te piękne słowa, ściskamy serdecznie 😘❤️

Bardzo dziękujemy ❤️

To ja dziękuję 🥰

Pięknie to napisałaś Iga i bardzo często po Twoich komentarzach się wzruszam. Dziękuje Ci za to. Nie ma lepszego komplementu wg mnie niż bycie dla kogoś „comfort zone” ❤️

Przejmująca jest Twoja historia, to jest właśnie najgorsze we „współczesnym” kościele, brak empatii u zrozumienia, niestety niewiele się słyszy dobrego ostatnimi czasy i choć moje przeżycia z nim związane nie były tak silne jak Twoje to nie chce tam wracać być może już nigdy. Pozdrawiam Cię serdecznie ❤️

Dziękujemy serdecznie ❤️

💖

I właśnie o to chodzi, żebyśmy mogli rozmawiać o wszystkim i czuli się z tym dobrze i bezpiecznie, ściskam Cię mocno Asiu ❤️

Przebyłam identyczną drogę 💕. Długo mi zajęło zrozumienie, że to nie moja wiara, tylko spełnianie woli rodziców. Motorem były moje dzieci, w momencie decyzji czy będą uczęszczać na religię, myślę sobie hej, nie zrobię tego samego moim dzieciom. Nie będę odstawiać szopki dla rodziny, jak to było na ślubie i chrzcie, stop. Szanuję wiarę innych, ale też chcę być szanowana, mimo odmiennych poglądów. I żyje się lżej.

Jeszcze raz dziękuje Aniu ❤️

Ściskamy serdecznie ❤️

Pięknie dziękujemy i pozdrawiamy również!❤️

My jeszcze nie czytaliśmy, ale na pewno chwycimy 💛

Bardzo dziękuje 🥰❤️

Przemilo nam bardzo… to zawsze takie wzruszające jak ktoś w takiej z pozoru nieważnej rzeczy jak nagrywanie filmów potrafi znaleźć coś dobrego dla siebie, przytulam Cię mocno na kolejne dni tygodnia ❤️

I masz racje, jest w tym szacunek ale można go również mieć zwracając się do siebie po imieniu i wówczas mam poczucie ze nie ma MY i WY tylko wszyscy jesteśmy na równi ze sobą, nie wiem czy dobrze tłumacze ❤️

Bardzo dziękujemy 🥰❤️

Ja biorę z nich przykład i z każdym kolejnym filmem Literackich mam ochotę być lepszą mamą dla moich dzieci.

Dziękujemy serdecznie ❤️

Pisz bezpośrednio, to bardzo miłe ☺️ dziękujemy Ci pięknie i przesyłamy wielkie uściski całej Waszej rodzinie!🥰❤️

Bardzo dziękujemy 🥰

❤️❤️❤️

Dziękujemy bardzo ❤️

Jeśli chodzi o perfumy to absolutnie również jest to mój konik, mam kilka swoich ulubionych do których systematycznie wracam lub wracałam: bardzo lubię guerlain mandarynka i bazylia, z tej samej serii - passiflora jak dobrze pamietam, uwielbiam limitowane edycje les eaux de chanel aktualnie używam dwóch: Paris-Edimburg oraz Paris-Deauville. Zapachem do którego wracam od zawsze jest chanel chance i Dior w zależności od nastrój (teraz mam blooming bouquet) a No i ostatnie moje odkrycie to lequvent ale nie pamietam teraz które. W każdym razie pointujac - kocham zapachy 🙃 Co do śpiewania czy tez muzyki to któregoś razu umieściliśmy Daniela utwór w naszym vlogu i niestety został zweryfikowany z automatu negatywnie i musieliśmy to poprawić (bo był wydany na płycie - oczywiście Daniela). Natomiast zastanawiam się czy ewentualnie autor jakiejś piosenki użytej (skowerowanej) nie może np jej zablokować 😳 Pozdrawiam Cię serdecznie ❤️

Kochana… przesmutne jest to co piszesz, serce mi się kraje. Domyślam się ze małe społeczności niestety tak działają, chociaż może to domena „małych” ludzi i przykro mi ze tak pisze o Twoich najbliższych. Pozostaje mi trzymać kciuki za Ciebie i Twoją siłę. Wierze, ze ją odnajdziesz by żyć tak jak chcesz, bo przecież życie ma się tylko jedno nieprawdaż? Przytulam Cię mocno ❤️

Zawsze się wzruszam czytając Twoje komentarze, bo odnosisz się do absolutnie każdej rzeczy, którą poruszymy i oglądasz nas niezwykle wnikliwie, dziękujemy za to serdecznie i pomyślimy nad livem tutaj 🥰❤️

@@literaccy to dla mnie czysta przyjemność, dziękuję i życzę słonecznego popołudnia ☀️💛

I podpisuje się pod nimi rękoma i nogami 🥰❤️

No to tym bardziej postaram się wrzucić trochę swoich badyli do vloga ❤️

@@literaccy Czekam z niecierpliwością 🌿

I pewnie masz racje w tym co piszesz, niemniej za dużo złych doświadczeń mnie spotkało i za dużo złego ludzie kościoła byli i są odpowiedzialni i wiem ze to tylko ludzie ale jednak wymaga się od nich zupełnie czegoś innego niż to co jest ich udziałem. Pozdrawiam Cię serdecznie ❤️

​@@literaccy wykorzystam chwilę Waszej uwagi, skoro już ktoś z Was odpowiedział :) Moja przygoda z Kościołem zmieniała się jak w kalejdoskopie - serio. Gdy byłem w wieku gimnazjalnym, aż do technikum, byłem zagorzałym ateistą jednak z poszanowaniem wiary innych osób (gdy ktoś pytał mnie to nie wierzyłem, ale nie przekonywałem nikogo do swojej ścieżki). Miałem cało-wakacyjną przygodę jako ratownik na basenie takiej natury, że trafiłem na druha, który był zielonoświątkowcem i rozmawialiśmy na dyżurach godzinami o chyba wszystkich aspektach wiary, byłem nawet przyjęty do zboru i zrobił mnie bratem w duchu przy wspólnej modlitwie. Przy domowym spotkaniu z nim kiedyś miałem na głos wypowiedzieć swoje grzechy ale gdy nastała moja kolej odebrało mi mowę - miałem ciemność przed oczyma. Od tej chwili uznał, że zstąpił diabeł i wszedł we mnie. To było coś, co dziś mnie bawi, ale wtedy ogromnie mnie poruszyło. To było nasze ostatnie spotkanie, ale nie dlatego, że poczułem się przerażony czy obrażony. Po prostu wyjechałem za druga połówką aż do Gdańska a później straciłem z tym druhem kontakt z powodu studiów (którym nota bene nie ukończyłem, ale przynajmniej miałem powód by pojechać za miłością życia). Moja (dziś już żona) była od najmłodszych lat wierząca i to głęboko. Podobnie śpiewała też w kościele psalmy. Nigdy nie zmuszała mnie do chodzenia do Kościoła - sama chodziła a mi było głupio zostawać tak samemu w domu jak ona wychodziła, więc zacząłem chodzić i już świadomie słuchałem tego, co w kościele mówią. Trafialiśmy na różnych księży, bo jako studenci często się przeprowadzaliśmy. Chodziliśmy do Kościoła z Lechem Wałęsą i zdarzało się, że siadaliśmy ławkę za nim (szczególnie jak rodzina przyjeżdżała), później bierzmowanie odbyłem w zupełnie innym kościele niż chodziłem, bo w innej dzielnicy miasta. Chrzest miałem w Kościele wojskowym w mojej maleńskiej miejscowości, bierzmowanie w wielkiej parafii Gdańskiej, w której pojawiłem się w zasadzie tylko raz, mieszkając jeszcze w Gdańsku słuchałem kazań osobistego księdza Wałęsy (dosłownie osobistego, bo Wałęsa zawsze dostawał klęcznik od ministranta i jako pierwszy otrzymywał komunię). Aż wzięliśmy ślub w Kościele żony z jej wioseczki a syna ochrzciliśmy jeszcze gdzie indziej. Kancelarie Kościelne przez to mają strasznie dużo do roboty, i zawsze jak słyszą nasze wyjaśnienia co, kto gdzie i kiedy to ręce opadają tym pracownikom i zakonnicom. Teraz mieszkamy na rubieży Gdańskiej i chodzimy do różnych kościołów głównie przez poglądy (bardzo dużo polityki wrzuca w kazania) księdza z najbliższego kościoła. Ostatnie trzy lata były okresem wielkiej próby dla nas - ojciec mojej żony zmarł po roku walki z ciężkim nowotworem, a pandemia spowodowała, że siostra żony sama opiekowała się z mamą ojcem, który nie był wzorem ojca dla żadnego z wielu dzieci. Moja żona była w ciąży i z powodu zagrożenia tej ciąży nie mogła ruszyć się nawet z mieszkania, żeby pożegnać się z ojcem przed jego odejściem. Czuliśmy się jak w więzieniu przez pandemię i ciążę i czuliśmy się winni temu, że jedyna pomoc jaką mogliśmy dać siostrze, mamie i ojcu to załatwianie lekarza przez telefon czy wysłanie wózka inwalidzkiego. Do dziś siostra i mama leczą się bo były w domu, kiedy ojciec zmarł w łóżku przy nich. To wszystko zmieniło w czasie mój pogląd na wiarę i wiem, że nie wierzę po chrześcijańsku bo znam katechizm, znam biblię i wiem, że w wielu kwestiach po prostu uznany bym był za heretyka, ale wierzę w pewną formę Boga, który poddał naszą rodzinę próbie - jednej z trudniejszych prób jakie miałem, ale chadzam do kościoła bo to jedyne miejsce w którym mogę czuć, że jestem bliżej tego co wierzę. Mimo, że potrafię sprzeczać się z księżmi i apologetami. Jednak dostaliśmy najcudowniejsze dziecko na świecie (każdy rodzic tak mówi o swoim dziecku, wiem) i czujemy, że to właśnie dzięki przejściu tej próby zostaliśmy w taki sposób nagrodzeni. W największy okres restrykcji zostałem dopuszczony do bycia przy porodzie, czego w tamtym czasie w całej Polsce praktycznie żaden ojciec nie mógł przeżyć - było mało szpitali, które wpuszczały ojca do sali porodowej. A mi się udało. Inną próbą były dla mnie dokumenty Sekielskich o tym co złego się dzieje wśród księży. Jednak paradoksalnie te dokumenty utwierdziły mnie w tym, że przyszedł czas oczyszczenia instytucji ze złych ludzi - po tych wszystkich aferach w kościołach zostaną tylko ci, którzy najbardziej potrzebują wiary i najbardziej wierzą. To jest paradoksalnie dobra nowina, bo nie ma potrzeby by każdy chodził do kościoła i by księżmi zostawali ludzie bez prawdziwej wiary. Za 5-10 lat kościoły będą czymś lepszym niż były przez ostatnie 30 lat.

@@event151 wspaniała jest Twoja historia i bardzo Ci gratuluje zostania tatą. Ja jestem na etapie odsunięcia od siebie wszystkiego co związane z kościołem właśnie przez to co się dzieje aktualnie w kraju, nie potrafię rozdzielić Boga od księży i kościoła i chyba nawet nie chcę. Powiem Ci ze w ostatnim czasie zastanawiam się czy fizycznie nie odejść z kościoła z którym tak bardzo nie chce się identyfikować. Gdybym miała teraz podejmować decyzje to żadnej z moich córek nie ochrzcilabym ani nie posłała do komunii. To co napisałeś na końcu bardzo do mnie przemawia ale nie chce brać udziału w tej przemianie, dopóki ona nie nastąpi, być może moje zdanie się kiedyś zmieni ale na ten moment, chce być daleko

@@literaccy doskonale rozumiem - kościół w młodości był dla mnie symbolem zakamuflowanego zła i do dziś jako instytucję go tak postrzegam. Zgadzam się z Tobą w 100% bo nawet w okolicy mojej miejscowości mówiono, że ksiądz chodził na kobiety i wszyscy się cieszyli, że dobrze, że to tylko kobiety a nie dzieci. Ostatnie lata pokazały w Polsce, że jest chęć laicyzacji w społeczeństwie a rząd - wbrew temu co myśli - robi wszystko, żeby tę laicyzację przyspieszyć o kilka dekad. Polecę Ci (wybacz bezpośredni ton, w Internecie jakoś wszyscy są tak blisko i łatwiej o takie bezpruderyjne "per Ty") kanały Karola Fijałkowskiego, Śmiem Wątpić. Są to kanały które w swej krytyce Biblii i Kościoła pozwoliły mi się dowiedzieć ogromu rzeczy o Piśmie świętym, katechizmie i całej wierze - doszedłem w końcu do tego, że wiara w jakiś byt transcendentny nigdy nie będzie racjonalna i nie da się tego nigdy opisać w formie "wiem", tylko w "wierzę". Wbrew pozorom te kanały nie odpchnęły mnie od wiary w "boskość", chociaż zachęciły mnie do zastanowienia się w co rzeczywiście wierzę. Do tego muszę dopowiedzieć setki godzin przegadanych z moją żoną o to jak rozumiemy istnienie Boga. Mam również dobrego znajomego, który jest rodzimowiercą germańskim - a więc uprawia swoją wiarę w dni przesileń, dba niezwykle o historyczną poprawność rytuałów i on zrezygnował z wiary w chrześcijańskiego Boga dostrzegając synkretyzm tej religii. A więc to, że politeiczne postrzeganie bóstw zostało zastąpione przez anioły i świętych, że dekalog, który był przeznaczony do Narodu Wybranego jest przestrzegany i uznawany za podstawę wiary dla wszystkich innych narodów z czym naród wybrany się nie zgadza z nami itp. Mogę - jak zauważyłaś - tak godzinami prawić. Lubię o tym rozmawiać. Bywa tak, że ludzie po prostu nie potrzebują samej instytucji kościoła i księży, ale potrzebują w coś wierzyć, w coś transcendentnego - coś co z góry się nimi opiekuje lub chociaż przynajmniej w samotności dotrzymuje kroku. Jeśli ma sie z kim porozmawiać o tej metafizycznej sile to często wystarczy do zachowania wiary w taki byt bez potrzeby uczęszczania do jakiegoś kościoła. Świat chrześcijański pokazał, że są różne opcje dojścia do ziemskiego poczucia spełnienia się w wierze - mamy anglikanów, kalwinów, luteranów, zielonoświątkowców itp. Każdy z wyznawców tych wyznań wierzy dogłębnie w swoje zbawienie. Każdy ma swoją drogę. Ja wybrałem pojawianie sie w kościele w sumie z powodu takiego, że to miejsce w którym można się pojawiać regularnie i jest to czas, który pozwala na wyjście z brudnego świata w stronę rozważań o tym czy ktoś nad tym wszystkim panuje lub czy ogląda co się dzieje i zakreśla w swoim kajecie, kto się nadaje do zbawienia, a kto nie :) To raczej pretekst to legalnego wyjścia z domu na wyciszenie się w głosie melodii kościelnych i rozważanie w moim przypadku metafizycznych problemów mojego życia. A zacząłem chodzić do kościoła głównie przez to, że mogłem z żoną rozmawiać na tematy trudne co nas jeszcze zbliżyło do siebie. I w tym kościół może się okazać przydatny. Spacery powrotne zawsze były przyczynkiem do zadania sobie wzajemnie pytania "jak myślisz, czy wizerunki świętych podobają się tej istocie z góry, która mówiła, żeby nie czcić innych poza nim?" albo "jak myślisz, czy Jezus, który zmartwychwstał był tym samym Jezusem, który umarł na krzyżu? Bo mnie się wydaje, że nasza dusza nie jest nami per se, tylko czymś co jest efektem ubocznym naszego życia, jak jak fala na morzu nie jest czymś, tylko efektem ubocznym ruchu wiatru po tafli wody tworząc coś co by bez wiatru i wody nie mogło istnieć". Także mogę polecić Wam żebyście czasem przy tych wieczornych ogniskach porozważali jaki w ogóle macie pogląd na dobro, zło, na duszę, świadomość, Boskość bytów. Takie dyskusje bywają niezwykle kreatywne, rzecz mógłbym - filozoficzne, ale odkrywające przed wami to, w co naprawdę wierzycie. Po pewnym czasie będziecie na tyle dojrzali w takiej rozmowie, że dostrzeżecie sens lub bezsens chodzenia do kościoła chociażby ze względu na potrzebę wewnętrznego rozważania spraw metafizycznych w Waszym życiu. Być może takie rozmowy między Wami pomogą Wam rozdzielić całkowicie instytucję od ludzi i być może znajdziecie innych ludzi lubiących właśnie w taki sposób szukać pewnych odpowiedzi. Z tego wszystkiego może wyjść Wam, że jednak nie potrzebujecie księży, spowiedzi prywatnej, kościołów, ale do tego czasu zdążycie poznać wiele poglądów na wiele tematów o których nigdy nie rozmawialiście. Ja to traktowałem jako autoterapię przedmałżeńską z żoną. Odkryliśmy, że oboje wierzymy w zupełnie innego Boga, mamy inne wyobrażenie, ale jednocześnie oboje wierzymy w coś, co dla KK byłoby uznane za herezję. Nie przedłużam, chociaż mam tyle wątków w głowie, że musze włączyć bicz i powiedzieć stop :)

Dziękujemy! A sukienka z tk maxx od Ralph Laurent - buziaki Marysiu ❤️

Piękne to co piszesz. Dziękujemy serdecznie ❤️🫶

❤️

Pozdrawiamy serdecznie ❤️

To sukienka kupiona w zeszłym roku w tk maxx - dziękuje i trzymam kciuki byś miała taką relacje z dziećmi jaką sobie wymarzyłaś ❤️

Dziękujemy pięknie 🥰❤️

Dziękujemy bardzo! Komentuj zawsze kiedy masz na to ochotę będzie nam bardzo miło, pozdrawiamy Cię serdecznie i życzymy dużo ciekawych, znalezionych u nas na kanale - lektur ❤️

Przytulam Cię mocno i dziękuje 🫶❤️

Dziękujemy Ci bardzo, każde takie słowo znaczy dla nas tyle, żeby robić to co robimy i motywuje nas to jeszcze bardziej. Wysyłamy dużo dobrej energii i do zobaczenia ❤️

Damy radę na pewno! Idę do poznania na Swps ❤️