Pani Marto serdecznie pozdrawiam z Łodzi. Pracowałam z Pani babcią w sklepie .To była wspaniała koleżanka ❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤❤

Zgadzam się z Michałem w pełni. Oppenheimer jest wypchany po brzegi informacjami a montaż sprawia, że nie idzie się w pełni wczuć w żaden wątek. Nolanowi brak subtelności i zamiast budować postać woli rzucać w widza dialogami a następnie obrazować to co zostało przed chwilą powiedziane. Jedynie sekwencja wybuchu bomby i przemowa Oppenheimera, której towarzyszą ponure wizje ma moc i dramatyczny ciężar. Zaraz po tym Nolan wraca do przesłuchania i tak do końca filmu. Nie idzie zrozumieć czy Nolana bardziej interesowały obawy o skutki stworzenia bomby czy to, że Oppenheimer był komunistą, czy może to, że Iron Man miał z nim na pieńku.

to od razu powiem, dla fanów nauki to nie jest totalna frajda a raczej zawód, nie jest zresztą zarzut do Nolana bo w samej biografii jest mało fizyki a dużo polityki (na marginesie, dla fanów nauki polecam książkę "Jak powstała bomba atomowa" Richarda Rhodesa) ale mógłby troszeczkę "bardziej" tak poza książką Birda, oczywiście jest wspomniane rozszczepienie uranu, mechanika kwantowa, budowa atomu, ale jest to absolutnie hasłowe i wogóle w filmie ta bomba buduje się sama pomiędzy wierszami, wrzucaniem kuleczek do pojemniczka

Moment na sali sądowej według mnie miał wzbudzić ogromny dyskomfort i zobrazować obnażenie, które poczuł bohater w konfrontacji z obcymi ludźmi i własną żoną zderzoną z tą informacją. To skrajny i dosadny obraz adekwatny do uwrażliwienia percepcji rzeczywistości tego bohatera.

Arcyciekawa rozmowa. Świetnie się słucha, nawet jeśli ocenia się film łagodniej choć uwagi i spostrzeżenia podobne. Duża dawka wiedzy filmowej - dziękuję.(tak, Picasso)

Moim zdaniem film jest źle zrobiony. Zawiera dobre i słabe elementy. Wielki chaos. Pomysł dobry, wykonanie słabe. Poszatkowane i upchane sceny jakby miał być 2 razy dłuższy. Przez to traci klimat. Przez połowę filmu bardzo się wynudziłem. Ale ostatecznie czujemy się jak po wybuchu bomby atomowej więc może jest to zamierzone

Dwa "Oppenheimery" !!!

ogromne rozczarowanie. ta patetyczna muzyka w scenach, które tego nie wymagały. montaż tik tokowy prawie. mogę cierpieć w kinie 3 h i nawet męczyć się, ale żeby okazało się że po coś. a tu wyszłam z pustymi rękami

Ciekawe skojarzenie z wirówką, widziałem film ostatnio znowu i pewien jestem, że struktura odbija reakcje łańcuchowe - nielinearne zresztą i chaotyczne (dlatego obłędne wizualizacje wybijanych neutronów są też zwiastunem i wskazówką dla widza). Dla mnie Nolan kolejny raz, po Tenecie i Interstellar, robi coś wyjątkowego w tym humanistycznym światku filmowym, na ogół tak strasznie niezainteresowanym cudami fizyki (nie licząc może Garlanda) i oddaje sprawiedliwość przerażającemu, surrealistycznemu pięknu, jakie tkwi w fizyce, nie tracąc przy tym z oczu groźnych tajemnic, które skrywa. I robi to w sposób absolutnie kinogeniczny - wtłaczając ten naukowy wymiar w strukturę właśnie, w samą tkankę filmu, obrazy, dźwięki, ruch i symbole (Einstein wydał mi się np. bardzo umowny, trochę niczym duch starego, bezpiecznego świata fizyki klasycznej, który nawiedza Oppenheimera jakby był w Opowieści wigilijnej; pod koniec nawet pokazuje mu przyszłość w scenie z "dostaniesz odznaczenia i poklepią cię po ramieniu"). To wszystko oczywiście nie wystarczy kiedy w filmie są ludzie, a nie tylko wiązki fotonów, ale ja akurat nie miałem problemu z rysem postaci - taką zagadkę jak Oppenheimera ogląda się imo z wypiekami na twarzy.

Ten cały pomysł na mumbvle subtitlsss mistrzowski. To by była nowa jakość jak podgatunek żółtych napisów.

ten film POWINIEN być zrobiony a'la JFK Olivera Stone'a! Ale nawet nie zbliżył się na 5% do tego filmu.