Tym razem eksploratorski popęd przywiódł nas w pewne magiczne tereny, umownie zwane milczącymi odludziami. Resztki zimy dawały o sobie znać może nie w postaci topniejącego śniegu, który już dawno zniknął, ale przenikliwego chłodu. Mimo takich warunków jakoś tak cieplej zrobiło nam się na sercach, gdy spoglądaliśmy na delikatnie zachmurzone, błękitne niebo, podkreślające specyficzną urodę zabitego deskami, niedużego XIX-wiecznego dworku. Dworku, który swoją powierzchownością nie wydawał się skrywać w swym wnętrzu pokaźnej ilości skarbów. Pozory mogą jednak mylić. Zwłaszcza na urbeksie...
Zbyt wiele nie udało nam się dowiedzieć na temat tego dworku, nad czym ubolewamy, ponieważ zdecydowanie bardziej wolimy znać przynajmniej pobieżną historię miejsca, które aktualnie zwiedzamy. Również zbyt wiele sobie nie obiecywaliśmy odnośnie samego wnętrza. Dechy na oknach i drzwiach oraz wyszczerbione mury nie zapowiadały niczego oszałamiającego, chociaż trzeba przyznać, że sama architektura jest dość przyjemna dla oka.
Większość pomieszczeń rzeczywiście okazała się ogołocona z jakiegokolwiek wystroju i umeblowania. Gdzieniegdzie spoczywał sobie narożny piec kaflowy i można było natrafić na pojedynczy gadżet w rodzaju rowerka dziecięcego, pudełka z rosyjskimi napisami, czy w miarę kompletnego żyrandola. Tak na parterze, jak i piętrze bardzo podobna sytuacja. Wziąwszy pod uwagę schemat, jaki spotykał takie obiekty po roku 1945 przyjęliśmy, że najprawdopodobniej również i tutaj rozgościł się PGR, a w późniejszym czasie mogły zaistnieć mieszkania socjalne. Chyba się za mocno nie pomyliliśmy z tą ostatnią prognozą, gdyż dzięki spostrzegawczości Ani i Grzegorza udało nam się dotrzeć do serca owego dworku w postaci zakamuflowanego, fantastycznie zachowanego mieszkania z kompletnym oporządzeniem. I pomyśleć, że jak byliśmy na piętrze, to chcieliśmy na tym etapie zakończyć eksplorację. Ile byśmy stracili...
Zapraszamy na nasze media społecznościowe:
/ urbexteamkwi. .
/ urbexteamkw. .
Pamiętaj #urbextoniewandalizm