Büyük Kıtlık ya da bir diğer ismiyle İrlanda Patates Kıtlığı, İrlanda'da binsekizyüzkırkbeş yılında başlayıp binsekizyüzelliiki yılında son bulan kıtlık, hastalıklara ve büyük bir göçe sebebiyet vermiştir. binsekizyüzkırkbeşte ekilen patatesin yüzdekırkını, sonraki yıl tamamını yok eden mantar yalnızca tarladaki değil ambarlardaki patatesleri de etkilemiştir. Bunun sonunda halk yedi yıl boyunca açlık çekmiştir. Kıtlığın en şiddetli yılı, mahsulde herhangi bir iyileşme görülmeyen binsekizyüzkırkyedi oldu. Tarihe "Kara 47" olarak geçen o yıl yardım umulmadık ve uzak bir yerden, Osmanlı'dan geldi. Binlerce kilometre uzaklıktaki İstanbul'da Sultan Abdülmecid, İrlanda'dan gelen diş hekiminin anlatımıyla durumdan haberdar oldu. Sultan, açlıktan ölen İrlandalılara yardım etmek için acilen on bin sterlin yardım teklifinde bulundu. Ancak o dönem Kraliçe Victoria, iki bin sterlin yardım yapmıştı ve İngiltere, Kraliçe'nin yardımını aşan bir miktarı kabul etmek istemedi.
Bunun üzerine Sultan Abdülmecid, istemeyerek yardımı azalttı ve İrlanda'ya bin sterlin gönderdi. Bunun yeterli olmadığını bilen Sultan, daha fazla yardım için çare aradı. Sultan Abdülmecid daha fazlasını yapmak istiyordu ve üç gemiyle İrlanda'ya yiyecek, ilaç ve diğer acil ihtiyaçların götürülmesini emretti. Tarihi yardım operasyonunun gizli şekilde yapıldığını, İngiliz donanmasının herhangi bir yabancı geminin başkent Dublin veya Cork kenti limanlarına yanaşmasına izin vermeyeceğinin bilindiği için, Osmanlı gemileri, yardımı daha kuzeydeki Drogheda limanına götürmeye karar verdi. Aradan geçen 177 yıla rağmen İrlandalılar tarafından hatırlanmaya devam Osmanlı İmparatorluğu'nun cömertliği, bazı anıt ve görsellerle ölümsüzleştirildi. Hatta Drogheda futbol kulübü, osmanlıya şükran duyarak armalarına ay yıldız ekleyerek vefasını göstermiştir.