Мавлид (арабӣ: مَوْلِدُ آلنَبِيِّ) ҷашни зодрӯзи пайғамбар Муҳаммад. Он 12-уми моҳи сеюми тақвими қамарии мусалмонон баргузор мешавад. Дар баъзе кишварҳои мусалмонӣ он хеле бошукӯҳ ва дар давоми тамоми моҳ таҷлил карда мешавад: дар шаҳрҳо онҳо овезаҳо бо сураҳои Қуръони Карим овезон мекунанд, мардум дар масҷидҳо ҷамъ меоянд, сурудҳои динӣ (нашидҳо) хонда мешаванд, мавъизаҳо дар бораи ҳаёти пайғамбар Муҳаммад хондан ва ғайра аз омадани Муҳаммад ба ин ҷаҳон шодмонӣ кунед ва шукри Худои бузургро ба ҷо оваред, бо дуо ба Худо рӯ оред, ба мискинон садақа диҳед ва бо ҳам гуфтугӯҳои солеҳона кунед.Аммо, чунин вохӯриҳо ба санаи мушаххас рост намеояд. Дар байни баъзе халқҳое, ки аз рӯи анъана исломро пайравӣ мекунанд, инчунин даъват карда мешавад, ки ба муносибати тӯй, таваллуди кӯдак ва ғайра мавлидҳо даъват карда шаванд.
Дар байни диншиносон ва мазҳабҳои исломӣ дар бораи ҷоизият аз нигоҳи шариати исломӣ ихтилофи назар ба амалияи ба истилоҳ мавлид вуҷуд надорад, ки ба санаи эҳтимолии таваллуди пайғамбар Муҳаммад мувофиқат намекунад ки онҳо меъёрҳои шариатро риоя мекунанд. Дар мавриди ҷоиз будани таътил ба ифтихори зодрӯзи паёмбари ислом Муҳаммад, дар байни диншиносони исломӣ дар ин масъала ихтилофи назар вуҷуд дорад - масалан, салафиҳо мавлидро бидъат медонанд,Тибқи фатвои муаррих ва диншинос Ас-Суютӣ (1445-1505) таҳти унвони «Ҳадафи хуби мавлид» (арабӣ: «حسن المقصد في عمل المولد»), марде, ки ташаббускори ҷашни мавлид аст, ҳокими Эрбил Музаффар ад-дин Кукбурӣ (ум. 1232). Тибқи гуфтаи Ас-Суютӣ, Музаффар ад-дин ҳокими "одил ва донишманд" буд, ки ният дошт бо ин амал "ба Худо наздик шавад" ва уламо ва солеҳони (сулоҳ) он замон, ки дар ин ҷашн ширкат доштанд, накарданд мавлидро рад кунед. Аммо, маълумотҳои қаблӣ низ дар бораи таҷлили мавлид аз ҷониби сулолаи шиаҳои Фотимиён (ҳукмронии солҳои 909-1171) ва дигарон мавҷуданд, ки ас-Суютӣ ҳангоми навиштани фатвои худ дар бораи мавлид нодида гирифтааст. Сабаби ин метавонад дар он бошад, ки дар он замон дар байни мусалмонон дар бораи қонунияти мавлид ақидаҳои мухолиф мавҷуд буданд ва ас-Суютӣ, ки ин идро тасдиқ кард, Музаффар ад-Динро асосгузори суннии парҳезгор номид, на Фотимиён, ки ӯ нисбати онҳо бениҳоят манфӣ буд, на танҳо худи муаллиф, балки тамоми диншиносони минбаъдаи суннӣ. Худи ҳамин чиз ба ҷашни мавлид аз ҷониби шайхи Мосул Умар ал-Малла (Араб.) (Д. 1174) дахл дорад, ки Ибни Раҷаб (ваф. 1393) ӯро ба навовариҳои динӣ моил донист. Инчунин, Ас-Суютӣ иттилоотро дар бораи ҷашнҳои қаблии Мавлид дар замони Нураддини Зангӣ (вафот 1174) ва дар Макка нодида гирифт. Нур ад-Дин ҳокиме буд ва дар байни аҳли суннат обрӯи баланд дошт ва далели он, ки на ӯ, балки Мазаффаруддин, ки аввалин шуда мавлидро ҷашн гирифт, метавонад бо кам будани иттилоот дар ин бора шарҳ дода шавад (дар муқоиса бо маълумоти муфассал дар бораи мавлиди «аввал» дар Эрбил) [1].
Анъанаҳои идонаРоҳпаймоии Милад дар Ҳиндустон.Дар ҳоли ҳозир, мавлид дар Сурия, Алҷазоир, Тунис, Марокаш ва дигар кишварҳои мусалмонӣ таҷлил карда мешавад. Мавлуд дар ҳама кишварҳои мусалмоннишин ба истиснои Арабистони Саудӣ ва Қатар, ки расман ваҳҳобӣ / салафия мебошанд, ҳамчун ҷашни миллӣ эътироф шудааст. Дар Покистон, ин як иди расмӣ аст, ки дар тӯли се рӯзи ғайри корӣ ҷашн гирифта мешавад.Мавлид аз хондани дуоҳо ва калимаҳои зикри Аллоҳ, ситоиши паёмбар, ривоятҳои шоирона ва маърӯзаҳо дар бораи ҳаёт ва таваллуди ӯ иборат аст. Дар Мавлуд одат шудааст, ки аз омадани Муҳаммад ба ин дунё, ки мусалмонон онҳоро охирин расули Худо меҳисобанд, изҳори шодмонӣ намуда, ба Худои азза ва ҷалла шукр гӯед, бо намоз ба Худо рӯ оваред, ба мискинон садақа диҳед ва бо онҳо сӯҳбатҳои солеҳона анҷом диҳед. ҳамдигар.Дар Миср ва баъзе дигар кишварҳои арабӣ ин идро махсусан кӯдакон дӯст медоранд. Дар ҳама ҷо павильонҳо ҷойгиранд, ки бо парчамҳо муҷассамаҳои гуногуни шакар "арусат ан-набӣ" - «арӯси Паёмбар» -ро мефурӯшанд, ки дар пушташ мухлиси рангини коғазӣ доранд. Дигар муҷассамаи шакари маъмул савораест, ки дар дасташ сабр дорад. [2]Илоҳиёт ва мавлидБаннер бо табрикот ба мавлид дар Доруссаломи Танзания.Дар тӯли ҳаёти пайғамбар Муҳаммад ва дар чанд асри аввали баъд аз маргаш зодрӯзи ӯ ба ҳеҷ ваҷҳ ҷашн гирифта намешуд. Аммо, баъдтар, ин анъана дар ҷомеаи мусалмонӣ ба туфайли ҷорӣ кардани он аз ҷониби ҳокими минтақаи Сурияи Ирбил дар асри XII тибқи хронологияи григорианӣ реша гирифт. Далели он, ки ин ид як навоварии деринаи ислом аст, далели асосии мухолифони таҷлили он мебошад [3].Тарафдорони идТарафдорони ҷашни мавлид ба ду ақидаи маъруф такя мекунанд. Аввалин ин ҷашни мавлид аз рӯи муҳаббат ба Паёмбар Муҳаммад мебошад, ки аз бисёре аз ҳадисҳои ӯ бармеояд, ки яке аз онҳо дар зер оварда шудааст.«Савганд ба Зоте, ки ҷони ман дар дасти ӯст, ҳеҷ як аз шумо бовар нахоҳад кард, то вақте ки ӯ маро бештар аз падар ва фарзандонаш дӯст дорад [4]. "Далелҳои асосии ҷонибдорони ҷашни мавлидҶашни мавлид дар Ҷакартаи Индонезия. Ибтидои асри ХХАллоҳи мутаъол ба мусалмонон амр медиҳад, ки ба паёмбар Муҳаммад муҳаббат зоҳир кунанд ва аз ин рӯ аз таваллуди ӯ шод шаванд