เป็นแทบทุกอย่างที่พี่ๆพูดมาเลยค่ะ ทั้งคาดหวังตัวเอง คนอื่น แล้วก็สังคม คิดว่ามันควรจะเปนอย่างงั้นอย่างงี้ ไม่กล้าให้คนอื่นทำงาน เก็บไว้ทำคนเดียว เพราะคิดว่าให้คนอื่นทำแล้วเราก็ไม่พอใจ มาแก้ๆๆอยู่ดี จนงานกลุ่มก็เป็นเหมือนงานเดี่ยวตลอด แล้วเราก็ทำงานช้ามากๆจริงๆค่ะ ถ้างานยังไม่ได้อย่างที่เราพอใจก็จะไม่ส่งเลย บางทีก็ไม่รู้จะแก้อะไรแล้วแต่ก็ยังไม่อยากส่ง จนต้องตัดใจส่งๆมันไปบ้าง หรือที่ทำมานานแล้วมันก็โอเคแต่ก็คิดว่าไม่ดีพอ ยังนั่งหาว่าจะทำให้ดีกว่านี้ได้มั้ย สุดท้ายก็แก้แค่มานิดๆหน่อยๆ พอใจแล้วค่อยส่ง ต่อให้เลทก็ไม่เป็นไร เสร็จแล้วก็มานั่งตีในหัว ด้านนึงก็คิดว่าน่าจะส่งไปตั้งนานและ จะได้มีเวลาไปทำอย่างอื่น อีกด้านก็คิดว่าเอาหน่า..เน้นงานดีดีกว่า สำหรับเราคือทุกคนในห้องชอบคิดว่าเราฉลาด แต่เราไม่คิดว่าตัวเองเป็นอย่างนั้น เราคิดว่าเราค่อนข้างหัวไวนะคะ แต่ก็ไม่ได้ฉลาดอยู่ดี ให้เทียบกับคนอื่นอีกมากมายเราก็คงเทียบไม่ติด แต่พอคนในห้องคิดว่าเราฉลาด ส่วนใหญ่เราก็จะโดนมอบหมายให้เป็นหัวหน้ากลุ่มค่ะ เพราะฉะนั้นอย่างน้อยงานเราก็ต้องดี ให้สมกับเป็นเรา(?) ถ้าเกิดทำงานได้ไม่ดี คนจะคิดว่าเอ๊ะนี่งานเราจริงหรอวะ เราเลยกดดันตัวเอง แต่น่าแปลกที่เรากลับไม่กลัวเลยที่จะต้องโดนครูเรียกว่ายังไม่ส่งงาน (ถึงจะโดนเรียกบ่อยก็เถอะ) เราว่าเราเสพติดการที่งานเราต้องออกมาดี(สำหรับเรา)ไปแล้วล่ะค่ะ หรืออะไรที่เราทำไปแล้วรู้สึกมันไม่ใช่เราก็ไม่ทำต่อเลยค่ะ จะหมดอารมณ์ละก็ไม่อยากทำมันมากๆ อะไรที่ไม่ชอบหรือมันไม่ใช่ ก็จะไม่ทำเลยค่ะ จะไม่ค่อยฝืนทำเลย(ไม่ชอบเรา ณ จุดนี้เอามากๆ) หรืออย่างที่พี่เฟืองเคยเป็น คือว่าเราเห็นเพื่อนแล้วเราก็คิดว่าเห้ยทำไมไปว่าคนอื่นแบบนั้น เขาจะทำอะไรคงมีเหตุผลของเขา หรือยังไงก็เป็นเรื่องของเขา พูดตรงๆว่าเราไม่ชอบการที่ไปว่าหรือตัดสินคนอื่นจากจุดนี้ของเพื่อนเราเลย ถ้าเจ้าตัวเขารู้หรือได้ยินจะรู้สึกยังไง แต่พอเคยพูดแล้วมันไม่ได้อะไร หลังจากนั้นเราก็ไม่พูดแล้ว แต่ยังคิดอยู่ในหัวตลอด เพราะพูดไปเราเองก็อึดอัด เขาก็ไม่ได้รับฟังเรา แล้วจะว่าเราน่ารำคาญไปเปล่าๆ ก็เลยไม่สนมันแล้วค่ะ ใครจะอะไรยังไงก็ไม่เกี่ยวกับเรา บางครั้งเราก็เองเหมือนไม่ยอมให้ตัวเองพลาดเลย คิดว่าทำไมนะทำไมไม่ทำอย่างนั้นทำอย่างนี้ เรื่องนั้นไม่น่าทำแบบนั้นแบบนี้เลย (คิดแล้วมันเจ็บใจ55555) มีอีกเยอะเลยค่ะ แล้วก็พยายามจะปรับบางเรื่องให้ได้อยู่ค่ะ แต่หลายครั้งที่คิดว่ามันเกินไปแต่เราก็ห้ามตัวเองไม่ได้อยู่ดี //ขอโทษที่เขียนมาซะยาวเลยนะคะ แต่ฟังไปแล้วเข้าตัวเราทุกเรื่องเลยค่ะ รู้สึกอยากระบาย(หรือบ่น?5555) เมื่อก่อนก็คิดว่าเราเป็นคนขี้เกียจขนาดนี้ งานก็ไม่เสร็จ ทำอะไรก็ชิลๆ พ่อแม่ก็ไม่ได้กดดัน คิดว่าคำว่า Perfectionist คือไกลตัวเรามาก แต่มามองจริงๆคือไม่ใช่เลยค่ะ จริงๆคำนี้กว้างมากๆ อาจจะเป็นเรื่องใดก็ได้

ฟังแล้วดีมากเลยค่ะ ทำให้เข้าใจตัวเองมากขึ้นเลย ขำออกเสียงเลยค่ะตอนท้ายที่ทำงานไม่ยอมพัก ไม่หิวไม่เป็นมนุษย์คือใช่มากเลยค่ะ มนุษย์สวยงามแม้ไม่สมบูรณ์แบบ ชอบมากๆค่ะ

ฟังสนุกมากครับ

เป็นเหมือนกันเลยค่ะ งานบ้าน ทางนี้แค่เห็นฝุ่นนิดนึงก็ทันไม่ได้ต้องกวาดจนเครียด

17:30 อันนี้มันน่าจะอยู่ที่รัฐบาลไทยระบบไทยที่ไม่สนับสนุนมากกว่านะคะ ต่อให้เอาแต่บอกให้เริ่มที่ตัวเอง ไม่เลือกงานไม่ยากจน แต่ถ้าทำแล้วไม่มีความสุข มันก็ฝืนทำได้ไม่นานหรอก คนที่มีความสามารถโดยเฉพาะจริงๆอ่ะ มันต้องแก้ที่รัฐบาลไทยต้องสนับสนุนความสามารถคนไทยผลักดันความสามารถคนไทยให้ไปไกลระดับโลกเท่านั้นเลย

อยากขอคำแนะนำหมอบำบัดหน่อยคะ

👍🏻👏🏻

เราว่าเราเป็น perfectionist และกลัวกับอนาคต หรือ panic disorder ซึ่งยอมรับว่า กระทบกับชีวิตระดับหนึ่ง เราอยากที่จะจัดการควบคุมทุกอย่างหรือทุกคน เพื่อที่อยากมีชีวิตที่ perfect ที่สุด จนบางทีแฟนต้องบอกบ่อยๆว่า you couldn’t control everything. ซึ่งเราไม่ใช่ไม่รู้นะ แต่เราก็ย้ำคิดย้ำทำจนกระทบกับชีวิตประจำวันในปัจจุบัน เราไม่อยากโทษพ่อแม่นะ แต่ครอบครัวเราเป็นส่วนหนึ่งที่กรอบความคิดแบบนี้ เขาต้องการให้เราตื่นเช้า ทำงานบ้านด้วย ทำงานด้วย แล้วหลายครั้งกลายเป็นรู้สึกว่า ทำไงถึงจะ perfect ที่สุดสำหรับเขาวะ จนบางทีมันลามไปถึงว่า กลัวว่าอนาคตจะไม่ perfect เพราะเรามองว่าเราไม่อยากจะผิดพลาด เราต้องไม่ผิดพลาด แฟนก็จะบอกว่า สิ่งที่เรากลัวมัน unreal yet. 😅 บางทีก็ไม่เข้าใจหรอกว่า เออเป็นไร และต้องแก้ไขอย่างไร

นึกว่าฟังตัวเองเล่า55555