__..
สุริยาเลื่อนลาลับสุดจะคณานับเนิ่นนานปี
ณ ริมฝั่งมหานที พระรถเมรีต่างเศร้าใจ
สำเนียงน้องร่ำร้องว่า โอ้โอกรรมมาแต่ปางไหน
อยู่หลัดหลัดละก็มาพลัดพรากไป โอ้แม่พวงมาลัยกลุ้มอุรา
เคยถนอมหอมระรื่นจากไปเป็นอื่นเสียแล้วหนา
เมรีหมดหวังละก็ต้องนั่งโศกาฟูมฟายน้ำตาหลั่งไหลนอง
โฉมยุพินสิ้นนารีทุบอกชกตีปากร่ำร้อง
ว่าภัสดาไม่หันหน้ามามองรักหลุดลอยละล่องลอยไป
พระรถปากพล่อยละใช่น้อยใจนัก
เมรีเป็นยักษ์พี่จะอยู่ที่ไหน
พี่เป็นมนุษย์หรือจะมาฉุดดวงใจ
น้องจงกลับไปเสียเถิดนาง
แม่ขวัญตาแทบอาสัญมีใจรักมั่นไม่จืดจาง
เศร้าโศกโศกาไม่วายวางหมดหนทางจะติดตาม
ด้วยทะเลกั้นขวางหน้าพี่หมดปัญญาแม่นงราม
กู่ตะโกนจนก้องน้ำบาปเวรหรือกรรมเล่าจอมใจ
แม้นพี่ไม่กลับมารับขวัญละขอถวายชีวันไม่หวั่นไหว
นางก็พลันจะกลั้นใจตาย น่าเห็นใจแม่นงเยาว์
รักเขาข้างเดียวเหมือนข้าวเหนียวนึ่งน้ำท่วมไม่ถึง
ก็อายเขาไม่ส่องกระจกแล้วชะโงกมองเงาว่าตัวของเราต้องเจียมตน
จะรักให้แท้ต้องแน่วแน่นอนนัก
พี่จะบอกให้น้องรักจริงจริงสักหน
ถ้ารักกับพี่สิไม่ว่ามีหรือจน
เจ้าจะสุขล้นเพราะพี่เป็นคนใจเดียว
เจ้าจะสุขล้นเพราะพี่เป็นคนใจเดียว
เออ เออ เออ