ด้วยเหตุที่พระพุทธเจ้า​ทรงทราบถึงความกระวนกระวายใจ​ของท่านพระโสณะ​ฯ จึงระงับเหตุโดยเชื้อเชิญ​พระโสณะฯ ​ว่า ​ ๑.จงกล่าวธรรมตามที่ได้ฟัง ตามที่ได้เล่าเรียนมา ตามถนัดเถิด (ขุ.อุ.อ ๔๖/๓๓๔) ๒.ท่านพระโสณะ​ทูลรับสนองพระดำรัสแล้ว ได้สวดพระสูตรทั้งหมดในอัฏฐกถาวรรค โดยทำนองสรภัญญะ​ (ขุ.สุ.๒๕/๗๗๓-๙๘๒/๔๘๖-๕๒๔)​ ว่าด้วยเรื่องการไม่ติดในกาม ซึ่งมีพระสูตรจำนวน ๑๖ พระสูตร มีพระกถา ๒๑๐ (พระกถา คือ เรื่อง​ราว ถ้อยคำ​ คำกล่าว)​ การแสดงธรรมของพระโสณะ​ฯ ด้วยการสวดสรภัญญะต่อพระ​พักตร์​พระศาสดา​ย่อมต้องมีความรู้​ความเข้าใจในพระพระสูตรอันมีหัวข้อ​ เนื้อหาจำนวนมาก ซึ่งไม่ได้เกี่ยวข้องกับการสวดมนต์​แต่อย่างใด เรื่องการสวดมนต์​ก็มีในกลุ่ม​นอกคำสอน​ของ​พระ​ศาสดา​อันเป็นเรื่องปกติ​ แต่ก็ไม่เคยได้ยินว่าบ้านธัมมะ​และนายเผดิมกล่าวถึง​พุทธบริษัท​ในสมัยพุทธกาลมีการสวดมนต์ ​(ถ้ามีขอท่านส่งลิงค์​มาด้วยจักขอบคุณ​)​ แต่บ้านธัมมะ​กล่าวถึง​การสวดมนต์​โดยไม่รู้​ความหมาย ท่องเป็นนกแก้ว นก​ขุนทอง ด้วยความไม่เข้าใจ ด้วยโลภะมีความต้องการอย่างใดอย่างหนึ่ง​ มีโมหะหลงสวดมนต์​เพราะเชื่อว่าจะได้ในสิ่งที่ดี มีอวิชชา​คือความไม่รู้ในความหมายและภาษาที่สวด นั้นเป็นอกุศล​ และเป็นโทษ ขอท่านฟังโดยพิจารณา​ไตร่ตรอง ไม่นำเรื่องสวดสรภัญญะ​ของท่านพระโสณะ​ฯ ไปปะปนกับเรื่องการสวดมนต์​ ยกคำกล่าวอ้างผู้อื่นด้วยอคติ การฟังที่ดีนั้นย่อมมีประโยชน์​ เพื่อความรู้ความเข้าใจ​ยิ่ง เพื่อสะสมสัมมาทิฏฐิ​ ตามกำลังของปัญญา​ อันเป็นหนทางตามที่พระพุทธ​องค์​ได้ตรัส​ไว้